Abraham Alewyn: Orpheus hellevaart om Euridice. Amsterdam, herdruk ca. 1705.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton000560 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue
[p. 1]

ORPHEUS

HELLEVAART OM

EURIDICE.

MUSIEK-SPEL.

DOOR

ABRAHAM ALEWYN.

[Vignet: Perseveranter]

Te Amsterdam Gedrukt

voor de Liefhebbers.


[p. 2]

VERTOONERS.

                ORPHEUS.
                PLUTO.
                Euridice
Schimmen
Spooken		 } Stom.

Continue
[p. 3]

ORPHEUS

HELLEVAART OM

EURIDICE.
_______________________

EERSTE UYTKOMST.

Het Tooneel verbeeld een naare Spelonk, waar in men verscheide duystre hoolen ziet, in welke Schimmen verschynen.

ORPHEUS, onder ’t Snarenspel.
Gy duystere, angstvallige Bergspelonken,
        Weêrgalmt vry op het droef gezucht,
        Dat uyt myn bange boezem vlucht,
Want schoon gy uyt harde steen zyt geklonken,
(5) Zal ik de steenen zelfs, uit medely, eerlang
Zien traanen storten op myn droevig lykgezang.

        Wat zie ik bleeke Schimmen waaren
                    Rontom my heen,
        Zy luyst’ren nâar myn klacht en snaaren.
                    (10) Ween, Spooken, Ween,
Neem deel in myn verdriet, zo zal uw mededoogen
[p. 4]
De zilte traanen min doen vloeijen uyt myn oogen.
Men hoort zuchten.
                ô Ysselyk, ô naar gerucht!
                ’t Schynt dat hier alles met my zucht.
                (15) Maar zagt, ik zie de helsche deuren
                    Zich op’nen op myn droeve toon,
                    Zo ’t mooglyk is, ô groote Goôn,
                Maak eens een einde van myn treuren.


TWEEDE UITKOMST.

Het Tooneel opent zich van achteren, en verbeeld de Hel, in de zelve Pluto op zyn Throon, rontom hem verscheide Schimmen.

PLUTO en ORPHEUS.

PLUTO.
                Wat zoekt gy hier in ’t onderaardsch gebied,
(20) Apolloos Zoon, waar toe dient dat bekoorlyk speelen
De Helsche Godheit laat zich door geen snaaren streelen
            In deze plaats van droefheit en verdriet.
ORPHEUS.
Ontzachelyke Prins, gevreest by alle volken,
’t Is liefde die my voert in d’onderaardsche kolken,
                (25) Om myn bekoorelyke Vrouw
            Uit deze Jammerpoel te haalen,
[p. 5]
            En uit te streelen met de straalen
                Van haare schoonheit, deugd en trouw:
            Wyl zy, door zuyv’re Min gedreven,
                (30) In ’t vlugten voor een geile Vorst,
                Die naêr haar kuyschheid dingen dorst,
            Door d’adderbeet geraakte om ’t leven.
                Verhoor, ô helsche God, myn beê,
                Geef my weêrom EURIDICE.
PLUTO.
        (35) Wat heeft standvaste liefde een groot vermoogen;
Ze ontziet noch Cerberus, noch razerny, noch dood;
Maar volgt vol moed en min ’t geliefde in Charons bood,
        En wekt de Hel door klacht tot mededoogen.
                Daar zulk een vlam in ’t harte straalt,
                (40) Word min door tyd nog dood bepaalt.

ORPHEUS.
        Wist ik de logge Bergen te verzetten,
        De woeste winden ook het woeden te beletten,
                En door myn luyt te leiden ’t wilde woud,
        De snelle vloed in haare loop te stremmen
        (45) En ’t wreed gediert door snaarenspel te temmen,
                Dat zich in bosch en wildernis onthoud:
        Zou ik dan niet, door myn gezang en snaaren,
        Het wreed gemoed van PLUTO doen bedaaren.

O groote PLUTO, ’k val voor uwe zetel neêr,
(50) Geef myn EURIDICE het lieve leeven weer.
        Heb mededoogen met myn klachten,
        En laat myn deze gunst verwachten.
            Verhoor, ô helsche God myn beê,
[p. 6]
                Geef my weêrom EURIDICE.
PLUTO.
(55) Wel aan, het lust ons te volvoeren uw begeeren,
En uw EURIDICE zal weder met u keeren;
                Maar wacht u, dat g’eer ommeziet,
                Voor dat ze ’t Zonnelicht geniet:
            Want komt gy dit gebod te breeken,
            (60) Gy zult haar nimmer zien of spreeken.
ORPHEUS.
ô Zorgelyk gebod voor een die teer bemind,
ô Haatelyke wet, die my zo wreed verbind.
            Hoe kan ik ’t byzyn van EURIDICE gedoogen,
            En my niet streelen met de straalen van haar oogen,
                (65) Wier lieflyk Leevenwekkend licht
                Myn hert heeft aan haar hert verplicht.
            Moet ik zo, wreede gunst genieten,
Daar ik van min verkwyn, en smelt door ziels verdrieten,
    En ’t my onmogelyk is te volgen ’t streng gebod,
    (70) Maar, ’t is vergeefs geklaagt om myn rampzalig lot.
Verlaaten wy dees plaats, zo vol angstvalligheeden:
Den uitslag zal eerlang aen my ’t geheim ontleeden,
        Dat in den helsche Raad tot noch verborgen leid.
        ô Liefde! wys my ’t spoor door deze duisterheit.
Orpheus speelt en zingt, voor uit treedende Euridice volgt, verzelt met Spooken, die haar gadeslaan.
                        (75) Verliefde gedachten,
                            Hoe plaagt gy dit hart,
                        ô Lydeloos wachten,
[p. 7]
                            Wat baart gy al smart.
                        Myn ziel zal niet rusten,
                        (80) Voor dat ik myn lusten
                            Zal boeten in ’t licht
                            Van haar schoon gezicht.

Hoe word myn droef gemoed door zorg en vrees bestreeden,
Zou myn EURIDICE wel volgen op myn schreeden.
Hy ziet om, de Spooken sleepen haar weêr naêr de Hel; dewelke zich sluit, en verbeeld de voorige Spelonk.
                    (85) ô Groote Gooden! is de min
                De grondslag van myn ongelukken,
                En is ’t uw Raadsbesluyt en zin
                My dus EURIDICE t’ontrukken.
                    ô Minnedrift! ô yver al te groot,
                (90) Gy waart eer d’oorzaak van myn leeven
                Toen my EURIDICE haar liefde heeft gegeven.*
                    Nu zyt gy d’oorzaak van myn dood.
                Wel aan! laat ons dit droevig lot beklagen
                In eenzaamheit, en slyten dus myn daagen.
EYNDE.
[p. 8: blanco]
Continue

Tekstkritiek:

vs. 91 EURIDICE er staat: EURICIDE