Frederik Duim: De Siciliaansche vespers. Amsterdam, 1743.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert.
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton023820 — facsimile Ursicula en NB Wenen (Google Books)
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
Continue
[
fol. *1r]

DE

SICILIAANSCHE

VESPERS.

Of, Gestrenge wraakoeffeninge, wegens ’t onthalzen van
KONRADYN, en FREDRIK,
Koning der beide Sicilien.     Aarts-Hertog van Oostenryk.

TREURSPEL.
DOOR
FREDRIK DUIM.
Zynde een Vervolg van Konradyn.

[Vignet: Muze]

TE AMSTERDAM.
Gedrukt voor den Autheur,
En zyn te Bekomen by ISAAK DUIM, Boekverkoper
bezuiden het Stadshuis.    1743.



[fol. *1v: blanco]
[fol. *2r]

BERECHT

AAN DEN

LEZER.

’t Heeft my goedgedacht dit Treurspel, genaamt de Siciliaansche Vespers, te hechten aan het Treurspel van den Heere L. Smids, genaamt Konradyn; dewyl zyn Edele in ’t slot van zyn Spel eene schetse geeft der wraake, wegens de doot van Konradyn, hierom dacht my, het zyne gevoegelyk te kunnen volgen, schoon ’er eenige maanden zyn verlopen, eer de wraake kon uitgevoert worden, want de Prinsen zyn onthalst den 29 October 1268, en de wraake is uitgevoert, den 30ste Maart 1269. doch het mogelyke en waarschynelyke is wel in acht genomen, zonder krenkinge der waare geschiedenisse, alleen hebbe ik den tydt vervroegt, en in een getrokken, ’t welk den Poëet vry staat. Ook hebbe ik Jakob de wraake doen uitvoeren, om dat Konradyn, op het schavot, dien Vorst tot zynen Erfgenaam, en wreker van zynen doot verklaarde, schoon niet Jakob, maar zynen Broeder Peter, dit stuk hebbe uitgevoert. Deeze vryheit strydt niet met den toneel Regel, wanneer het onderwerp niet verminkt worde.
    Men zal in dit Spel eenige gevallen vinden, die strydig zyn met de schikkinge van den Heere Smids, ’k ben des verpligt die aan te tonen.
    Ik doe Reinout zeggen, dat hy de Prinsen geene kennisse kon geven, door woorden of schriften, van den aanslag, dien men voor hadde, om hen te verlossen, en den Heere Smids doet Reinout gemeenzaam by de Prinsen komen, in hunne gevangenisse, zulks strydt met de waarschynelykheit, dewyl men weete, [fol. *2v] dat niemant by Staatsgevangene mag komen, voor dat ’er vonnis geslagen is, vooral Reinout niet, zynde een Afgezant van Konradyns Moeder, en derhalven by Karel verdacht. doch het is waarschynelyk, dat Klotilde, met haren Hofmeester, in de hofzale is gegaan, om Konradyn haare liefde te ontdekken, toen het vonnis geslagen was. of, toen zy, in schyn van vryheit, in ’t Hof waren gebragt. Toen* [toch?] doe ik Reinout ook by de Prinsen komen, om zynen aanslag aan hen te ontdekken.
    ’t Is ook onwaarschynelyk, dat Konradyn geen blyk van zyne Liefde tot Agnes, de Zuster van Fredrik, aan hem zoude gegeven hebben, ’t zy voor, of in de gevangenisse, daar zy een jaar lang by elkander geweest zyn, dan op het leste, toen Klotilde haare liefde ontdekte, dewyl zy boezem vrienden waren, gevolgelyk was ’er de minste zwarigheit niet, om zyne Liefde, voor zynen vrient te verbergen. Ik achte dat den Heere Smids, in de reede van Konradyn, siraads halve, Agnes invoert, om de liefde van Klotilde met geene wederliefde te beantwoorden. Ik laate hierom Reinout, in zyn verhaal van Konradyns doot, geen woort van Agnes melden, dewyl zy tot het onderwerp niet behoort.
    ’t Is onwaarschynelyk, dat Fredrik, na zyne onthalzinge, in de hofzaale zy gebragt; terwyl Konradyn, in een zyde vertrek noch was, en door die zaale moest gaan, naar het schavot, behalven dit, loopt zulks vlak aan tegens de waare geschiedenisse, die zegt, dat Konradyn het Lichaam van Fredrik op het schavot zag leggen, zyn hooft opnam, aan zyne borst drukte; en kuste, en zulke woorden sprak, als in myn Spel verhaalt worden. Ik zie wel dat zulks eene verzieringe is, om medelyden te verwekken; bevallige verzieringe zyn goet, zy geven luister aan ’t werk, maar de verzieringe moeten waarschynelyk zyn, en mogen niet aanlopen tegens de waare geschiedenisse.
[fol. *3r]
    En waarom zyn Edele, Konradyn dus lafhartig afmaalt, kan ik niet vatten, dewyl zulks niet overeenstemt met zyne woorden en werken, en strydig is met de Geschicht-Schryvers, die zeggen, dat hy, na ’t wegwerpen van zynen Hantschoen onder ’t volk, uitriep, Ik verklaare Jakob, Koning van Arragon, tot mynen Erfgenaam van Napels en Sicilie, hy zal mynen doot wreken. dit stemt luttel over een met de schetse die den Heere Smids van hem maakt, te weten, Lafhartig, schreyende, en byna vallende, door magteloosheit, zodat hy, als ’t waare, naar het blok moest gesleept worden. Ik schetse hem niet ongevoelig, wegens den schrik des doots, af, dewyl zulks strydig zoude zyn met de neiginge zyner jeucht; ’k laat hem meede schreyen; ’k laat hem de zwaarte, en ’t verstyven zyner leden, aan Reinout bekent maken, doch alleen zynde, binnen in de zaale, en, nadat hem Reinout ontdekt hadde, dat morgen den dag zyner verlossinge zoude zyn, maar, op ’t schavot zynde, gedraagt hy zich als ’t eenen Vorst betaamt.
    Ook kan ik niet denken, waarom den Heere Smids, de eigen woorden van Paus Klémens verzwygt, Het leven van Konradyn is de doot van Karel. De Doot van Konradyn is het leven van Karel. dewyl deeze woorden den gront zyn geweest, waarop de Prinsen zyn onthalst. doch den Heere Smids zal mogelyk zyne byzondere reede hier toe gehad hebbe, gelyk hy zekerlyk hebbe met de korte E te smelten in de H, na ’t voorbeelt der Grieken. gaat dit deur? dan moet de korte E overal smelten in de H, en den Heere Smids ontwykt zich zelve, dan eens smeltende, dan weder niet, dat onëgaalheit en warringe veroorzaakt. ook wil zyn Edele zich niet binden aan de dry Eenheden, ’t welk men thans voor eenen Regel houd, zo min als aan de Geslachten der Taale.
    De History melt, dat Karel, na een lange gevan- [fol. *3v] genisse, is ontslagen, en vertrokken naar Vrankryk, waaromme ik sluite met zyne Gevangenisse.
    Dit is het dat ik mynen Lezer te berechten hebbe, wegens het Spel van den Heere Smids, en myn Spel, opdat den Lezer zoude weten de reede der tegenstrydigheden der beide Spellen.
Vaart wel.


[fol. *4r: blanco]
[fol. *4v]

VERTOONERS.

KAREL, Graaf van Anjou, opgeworpen Koning der beide Sicilien.
BEATRIX, Gemalinne van Karel.
KLOTILDE, Dochter van Karel en Beatrix.
KONSTANSE, Staatjuffer van Klotilde.
WILLEM, Graaf van Vlaanderen, Schoonzoon van Karel.
ERNEST, Hooft van Karels Lyfwacht.
JAKOB, Koning van Arragon.
PETER, Broeder van Jakob.
ELISABETH, Keizerinne Weduwe, Moeder van Konradyn.
REINOUT, Afgezant van Elisabeth aan Karel.
BOODE.
Stommen.
Lyfwacht.
Gevolg van Jakob en Peter.
Continue
[
p. 1]

DE

SICILIAANSCHE

VESPERS;

EERSTE BEDRYF.

EERSTE TONEEL.

KAREL, BEATRIX.

KAREL.
Ja, Konradyn is doot; voer thans uw Staatzucht op,
Tot in den hoogsten top; Rechtvaardigheit verschop;
Verkracht ’t geweeten; Deugt in uwen boezem smoore;
Vervloekte Hovaardye uw harte alleen bekoore;
(5) De naam Gravinne was te walg’lyk in uw’ zin;
Men moeste u, knielende, doen hulde als Koningin;
Vaar voort, en siere u op met purp’re praalgewaden;
Nu hebtge op ’t hooft de kroon; nu kuntge uw’ lust verzaden,
Waar na uw heerszucht heb gehongert en gedorst;
(10) Nu zytge zeker, zo gy waant; nu zwelt uw borst,
Van lout’re Hovaardye en Hoogmoet, en uw harte,
Van vreuchde huppelt, wyl myn ziele voelt de smerte,
Om ’s Vorstens doot. Gy hebt, met Bar my overstemt,
’k Vervloek dien snoode raadt; de nawêen ’t hart beklemt,
(15) Met dodelyken schrik! waar zal ik my begeven?
’k Vreeze alles; ’t minst gerucht; inbeeldings doen my beven.
Ach! Fredrik! Konradyn! gy nadert de Eng’len kust,
Terwyl myn ziele een hel gevoelt, die haar ontrust.
BEATRIX.
Past deeze reede een’ Vorst van Napels? u, ô Koning?
[p. 2]
(20) Waar vindge, voor die schande, en laffe drift, verschoning’?
’k Verfoeye uw lafheit; bloode, en gansch verwyfden Vorst;
Zie hier een Vrouw, die ’t hart draaft hoger in de borst.
Waar vreestge voor? wie doet u sidderen, en beven?
Wyl Konradyn is doot; indien hy was in ’t leven,
(25) Kon hy u bind’ren, en ontrusten op den troon;
Nu zytge zeker; hy regeere in ’t ryk der doôn;
Hy zal de kroone u niet ontrukken, noch doen vrezen;
Of vreestge voor de wraak? wie zal zyn’ wreker wezen?
Zy sidd’ren alle voor ’t gebries van Napels Paart,
(30) En dragen diep ontzach den Ruiter, en zyn zwaart.
En wyl Urbaan aan u de rykskroon’ heb geschonken,
Zyt gy, met Romens staal, in ’t harrenas geklonken,
Zyn wapens dond’ren uit den Ryxacht, Romens Ban;
Op alle Ryken hy, zyn Bliksems schieten kan;
(35) Hieromme is ’t ydel, al dit nodeloze zuchten;
Herschep uw’ moed; wie kan u aandoen ongenuchten?
KAREL.
’k Vrees Bey’ren; Oostenryk; ’k ben voor den Swaab bevreest;
’k Vrees gansch Europe; en, Ach! myn kind’ren vreeze ik ’t meest;
Klotilde heeft den Graaf weêr herrewaarts doen komen,
(40) Hy hebbe, aan Robert Bar, een bloed’ge wraak genomen,
En zal aanstonts hier zyn, verwyten my den moort,
En ’t schenden van den Eedt, door ’t breken van ons woort.
Hoe zalme Elisabeth te vreede kunnen stellen?
Onkundig, dat ik hebb’ het hooft haars zoons doen vellen,
(45) Met Fredriks, op het moort schavot. Zy biedme een’ schat,
Ter lossinge voor hem, en nadert reeds de stadt;
Waar meê verschoone ik my? ’k ben raad’loos en verlegen.
ô Vrouwe! uw Staatzucht heeft my in dien strik gekregen,
’k Vervloeke uw hovaardye; al ’t Koninglyk sieraat,
(50) Greinst lelyk my nu aan, na de uitgevoerde daat;
Het flikkert schoon van voore, in zins-bespiegelingen,
[p. 3]
Maar, Ach! van acht’ren zyn ’t verdoemelyke dingen,
’k Ben, door uw heerszucht, in een grond’loos wrak geleid,
Waar inne ik smooren zal, door woede, en hoop’loosheid.
BEATRIX.
(55) Ik barst van lout’re spyt; zal dus een’ Koning spreeken?
Ja, ’k hebbe u aangespoort, om ’t Purper u te wreken;
De naam van Graaf, ’k beken ’t, klonk walg’lyk my in ’t oor,
Des wilde ik streven op het Koninglyke spoor,
Naar Kroone en Staf; ’k moest zyn een Napelsche Vorstinne.
(60) Verwytge my, Gemaal, dat ik de kroon beminne?
Ik wil myn kinderen, geteelt uit vorst’lyk bloet,
Aan Vorsten huwen, en doen flikk’ren in een’ gloet,
Van Tyrus purper; ’k wil hen doen de rykskroone erven.
Kortom, ’k moet nevens u regeren, ofte sterven.
(65) Klotildes woede is slegts een kintsche en jeuchd’ge drift,
Die zal vergaan, wanneer de nev’len zyn geschift
Van de oogen, en zy klaar, haar dwaasheit koom’ te aanschouwen;
Stel u gerust, Gemaal; wil op de magt vertrouwen,
Van Roome, en op het recht dat Paus Urbaan u gaf.
KAREL.
(70) Wel aan, ’k zal op uw’ raadt verdadigen den Staf,
Die my is toevertrouwt, en van Urbaan gegeven,
Zo lange een droppel bloets zal in myne ad’ren zweven,
Gy geeft my andermaal weêr nieuwen moed, en kracht,
Laat komen wie ’er wil, ’k zal steune op Romens magt,
(75) Hebbe ik het leger van de magtigsten verslagen,
’k Zal, om het krygsheir van de onmagt’gen, niet vertzagen,
Het koome, ik wacht’ hem af.
BEATRIX.
                                        Dit past u, ja, Gemaal,
Nu spreektge als oppervorst; dit ’s koninglyke taal,
Maar.



[p. 4]

TWEEDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, WILLEM, REINOUT, ERNEST.

WILLEM.
        Bar, den Beul, en veel vervloekte moordenaren,
(80) Die by de lichaams van de onthalsde Prinsen waren,
Hebbe ik geoffert aan den geest van Konradyn,
En Frederik. hy legt ’er toe, die, in den schyn,
Van dienst te doen aan ’t ryk, de Prinsen hielp verdoemen;
Hy legt ’er toe, den schelm; hy zal zich niet beroemen,
(85) Gebragt te hebben, door zyn’ raadt, den Prins ter doot,
Noch genen beul, die zulk een edel bloet vergoot.
Dit ’s de eerste wraak, door my geoeffent aan uw knechten.
Beef Karel, alsme u zal om ’t schellemstuk bevechten;
’k Zeg Karel, want de naam van Vader zytge onwaart,
(90) Om ’t breken van den Eedt, en uw’ moortdad’gen aart.
Maar, Hemel!’k ben te laat gekomen, ter bescherming’,
Der Ed’le Prinsen, die hier vonden geene erberming’,
Met hunne jeucht, en staat, en schoonheit, ryk van deugt.
ô Fredrik! Konradyn! gy legt in de eelste jeucht,
(95) Ontzielt, door Napels byl, en ’t hooft van ’t lyf gehouwen!
ô Gruwelstuk! wie kan op woorden zich vertrouwen?
De tydt, een uur vervroegt, ô ja, ’t was my gelukt,
Ik had de Prinsen, uw’ moortdadige klauwe, ontrukt.
Klotilde! Ach! hadge aan my wat eer den boô gezonden,
(100) De ziele uw’s Bruigoms was, van ’t lichaam, niet ontbonden.
BEATRIX.
Maak eens een eind, myn’ zoon, van uwe ontyd’ge klagt.
KAREL.
Gy hebt wat groots verricht; een dapp’re daat volbragt;
Zo veele onschuldigen, met de schuld’gen, te doen sterven;
Om hen, die ’t erfrecht van de kroone u wilde ontërven;
[p. 5]
(105) Uw’ Vader bonzen van den Koninglyken troon,
Waarop gy heerschen kunt, als aangehuwden zoon.
Waar zyn u zinnen? denk om koninglyk te leven;
En hebtge aan Rovers van de Kroone, uw hart gegeven?
Dat afgetrokken van uw waarde Gemalin,
(110) En ons, en vastgestelt, op Moordenaars, uw’ zin?
Die my, uw’ Vader, tracht’ een’ dolk in ’t hart te stooten;
Ontrusters van de Kerk; zy wilden ’t staal ontbloten,
Om d’ouden Vader zelfs te bonzen van den troon,
My moorden, en u alle ontroven staf en kroon.
WILLEM.
(115) Houd op, ’t is lastertaale, uw vleyers ’t valsch verdichten;
Men moest met zulk een’ schyn, de ontschuldigen betichten.
Voor my, ’k wensch u geluk met zulk een kroon, zy past
U beide, maar, voor my isze al te zwaar een’ last,
Ja, zelfs myn Gemalin verfoeit uw snoode daden.
(120) Hoe zalze schreyen, wen zy hoort, dat gy dorst baden,
Uw handen in het bloet van d’Ed’len Konradyn!
Zy hebbe u zelf, door my gebeden, om, kon ’t zyn,
Prins Konradyn te doen, met haare Zuster, trouwen.
KAREL.
Ik, ’t Huw’lyk toestaan, dat my eeuwig zou berouwen?
(125) Hoe! kuntge denken! dat ik Karel, mynen zoon,
Ontërven zoude van den Staf, en Napels Kroon;
Om Konradyn de Kroon, door ’t Huw’lyk, op te dragen?
Want, dit ’s de zaak, indien de Vreede wel zou slagen,
Moest hy, na mynen doot, beklimmen Napels Troon.
REINOUT.
(130) Hoe! hebtge ons, op dien gront, ’t verdrag niet aangeboôn?
Zou hy niet, na uw’ doot, het koningryk regeren?
Klotilde trouwen, en uw zoon naar Anjou keren,
Indien hy wettig zaadt verwekten uit zyn’ Echt?
Doch, zonder man’lyk oir, behiel uw’ zoon zyn recht,
(135) Op Napels Koningryk. ’k heb dit berecht gegeven,
De Keizerinne, en ook verzek’ring van zyn leven,
Zy is, vertrouwende op uw woort, al op den gront
[p. 6]
Van Napels, om met u te sluiten ’t Vreê-verbont,
Ik heb ’er kennis, door den boode, van gekregen.
(140) Heer Graaf, verzelme, om haar te ontmoeten halver wegen,
Want, ik weet nauw’lyks hoe ik my gedragen zal.
WILLEM.
Heer Afgezant, ik wil u volgen.



DERDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, WILLEM, ERNEST.

WILLEM.
                                                    Dezen bal
Is noch aan ’t lopen, beef, wanneer hy stil zal leggen;
Myneedig Vorst, wat zultge, tot verschoning’, zeggen,
(145) Om ’t breeken van den Eedt, aan Vrouwe Elisabeth?
KAREL.
’k Heb aan den Afgezant geen’ Eedt gedaan; belet
Eene onderhand’ling’ my het vonnis uit te voeren,
Niet aangenomen, noch getekent? ’k moest dus snoeren,
Het driftige verzoek van Reinout, maar, het wit,
(150) Waarop ik doelde, was hun’ doot, en ’t Ryks bezit,
Ik veinsde, en ’t trouw-verbondt hebbe ik slegts voorgedragen,
Om, van het lastige verzoek, te zyn ontslagen.
WILLEM.
Dus is ’t begin, en ’t einde al valsheit en bedrog,
Van uw regerings-form, en durftge hopen noch,
(155) Op een gelukkige, en bestend’ge heerschappye?
Het werktuig, ’t welk verwoeste een groote Monarchye,
Is Moort, Bedrog, Myneedt, Gewelt, en Veinzery.
En hebtge aan d’Afgezant geen’ Eedt gedaan? aan my
Hebt gy gezworen, noit te staan naar ’s Prinsen leven,
(160) Wyl gy de misdaat had, genad’lyk hem vergeven,
Voorts zou men hand’len van een Huwelyks verbondt,
Met Konradyn; bezwoer dit niet uw’ eigen mond?
[p. 7]
ô Hemel! moet myn’ mond eens Konings werk verdoemen!
Die ik, door ’t Huwelyks verbondt, moet Vader noemen?
(165) Ach! hoe men ’t wende of keer’, het schreeuwt om wrake, en stinkt.
BEATRIX.
De zon, benevelt eerst door dampen, schoon’er blinkt,
Wanneer die nevelen, en dampen zyn vervlogen,
Dus zal de zonne van Anjou, nu in elks oogen,
Veel schoon’er schitteren op Napels elpen troon,
(170) Wyl zy haar luister kreeg door Konradyn te doôn,
Zo lang’ hy leefde, was die zonne omringt met dampen,
En donk’re nev’len, en voorspelden oor’logsrampen,
Des was ’t nootzakelyk, schoon ’t streed met ons gemoed,
Die zon, van nevelen te zuiv’ren, door zyn bloet.
WILLEM.
(175) Geveinsde; ’k merk te wel, door uw verbloemde reden,
Hoe ’t harte zy gestelt, doorzult met listigheden,
’t Streed tegens u gemoet! wie heeft den Vorst geport
Tot moorden? wie den tydt van uitstel hen verkort?
Verhaast het vonnis, om hun bloet te laten stroomen?
(180) Uit vrees voor vryheit, wen Elisabeth zou komen?
Dan gy, Mevrouw; uw’ zoon van alles kenniss’ heeft.
BEATRIX.
Wel, ken my dan ten recht’, ja, in myn’ boezem zweeft
Meer fierheit, dan in hem. Ik deed de Prinsen sterven;
Myn kind’ren zullen niet den Swaab, de Rykskroone erven;
(185) Noemt gy dit moorden? hy ’s gevonnist tot den doot,
Door ’t Napels wettig recht; gerechtigheit vergoot
Zyn bloet, niet door bedrog, en list, en veinzeryen,
Waar meede gy ons durft, doch valschelyk, bestryen.
En ’t was zo, in het hof regeert de Reên van Staat,
(190) Die tot ’er wit heeft, zelfs belang, en Eigenbaat;
Door list en veinzen, zy een kroone kan beschermen,
Die simp’le Eenvouwigheit zou glippen uit haare armen,
En wat den Eedt betreft, aan u gedaan, gy weet,
Een’ afgedwongen Eedt is krachteloos, den Eedt,
(195) Die u den Koning deed’, hebt gy hem afgedwongen,
[p. 8]
Ja, als met fors gewelt, hem uit den hals gewrongen,
De Vorst zwoer u, en had, tot zweren, gansch geen magt,
Zy moesten sterven, toen de Boô dit antwoort bragt,
De doot van Konradyn is Koning Karels leven,
(200) Des Prinsen leven, is de Vorst den dootsteek geven.
Dit is ’t Orakel van Klémens. kon dan de Vorst,
Hem ’t leven schenken? neen, den ouden Vader dorst’,
Naar ’t bloet van Konradyn, des mogt hy u niet zweeren,
De Prinsen wederom te doen naar Swabe keren,
(205) Zy moesten sterven; of, hy laden op zyn’ hals,
De vloek van Romen, ’t Hof hielt hem verwyft, en valsch.
Ons legt aan Roome meêr dan Konradyn gelegen;
Dreigt Swaabe ons met den vloek; de Paus belooft zyn’ zegen;
Urbaan gaf ons de kroon van ’t Siciliaansche ryk;
(210) En Klémens wilde, dat zyn’ eischer wierde een lyk;
Wy hebben niets gedaan, dan ’t vonnis uit te voeren.
WILLEM.
ô Ja, zyn toeleg is Sicilie om te* roeren,
Hy neemt, en deelt slegts uit, ’t geene and’ren toebehoort,
En zyn miltdadigheit bevestigt hy met moort.
(215) Is hy gerechtigt om de Ryken weg te schenken?
Hy moey zich met de Kerk te drayen op zyn wenken,
Maar ’t waereltlyk gebied was nimmer in zyn magt.
Ik merk, Klémens heeft u dus verre reeds gebragt,
Om blint, zyn’ Reg’len op te volgen, na te komen,
(220) Maar zie wel toe; vrees zelf voor ’t albeheerschent Romen,
Wanneer de weerhaan van zyn hof, eens onweer krait,
En uw geluks radt, door dien hofwint, ommedrait,
Dan zal hy Napels Paart, naar zynen zweep, doen draven,
En u dus handelen, als waartge zyne slaven,
(225) Geveinstheit; Hovaardye; en Bloetdorst; zit in ’t hof
Van Romen op den troon, hier spreektge van met lof,
En durft zyn Reg’len, als Staatkundig, de uwe maken.
Dit noemt men Reên van Staat; Gerechtigheit verzaken,
Met woort; zyn’ Eedt; en trouw; te speelen als een pop,
[p. 9]
(230) Zo langze ons toelacht, maar, te geven weêr den schop,
Wanneer geen woort en Eedt kan ons ten voordeel strekken.
Vervloekte Regelen van Staat; zy ’t hart bevlekken,
Met gruw’lyke euveldaân, en dodelyk fenyn;
Uw eerste proefstuk toontge aan Koning Konradyn.
(235) Ach! Vorst! Stel u in staat de Keizerin te horen,
(Ik gaze ontfangen,) wenze u komen zal te voren.



VIERDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, ERNEST.

BEATRIX.
Dien storm is over, noch een buy, dan zytge ’er door,
Men wapen zich met moed, wanneerge geeft gehoor,
Aan Vrouwe Elisabeth, ik zal u niet verlaten,
(240) Maar onderschragen in ’t verdad’gen van uw staten,
Sta deez’ orkaan noch uit, na ’t eind’gen zultge rust
Erlangen, aan den stille en liefelyke kust,
Dan zultge, in ’t Koningryk van Napels, adem halen,
En alle uw moeite en zorg, met zyne kroon, bepalen,
(245) En leven luisterryk in dertelende vreucht;
De glans der Majesteit het harte alleen verheugt.
KAREL.
ô Hemel! geef my kracht, Ach! hadde ik ’t noit begonnen.
BEATRIX.
’t Werk is berokkent, en ’t moet worden afgesponnen;
Suf niet, hoe! koomt het op een’ vrouwe treurgalm aan?
(250) Doe haar, in koelen zin, de doot haars zoons verstaan;
Het magt’loos drygen; al haar kermen; jammer klagten;
Zyn galmen in den wint, men hoortze, zonder te achten,
En ofze vloekt, of schelt, al yd’le vrouwen klap,
Zy vordert, met haar woên, geen éénen enklen stap,
(255) Prins Konradyn is doot; hy was ’t die u kon plagen,
Geen wereloze Vrouw; die wreeke zich met klagen,
En gaat den yver, door een dolle drift, te hoog,
[p. 10]
Ontzeg haar ’t hof, en doet ze vluchten uit uw oog.
KAREL.
Ik voelme onmagtig om de doot haar’s zoons te zeggen.
BEATRIX.
(260) Wel, laat de Lyken, voor haare oogen, nederleggen,
Dus zal een’ stomme tolk doen meldinge van ’t werk,
Eer men de Lichaams dekt met d’uitgehouwen zerk.
KAREL.
Gaat heene Ernest, gy zult de lyken herwaarts brengen,
Van ’t bloedige schavot, in deeze zaal, ’t bloet plengen
(265) Is thans gedaan; breek af ’t moorddadig treur toneel,
En berg ’t zo wel, dat niet een’ mensch verneeme een deel,
Veel min ’t geheel beslag der wreede marteltuigen,
Vooral, waarop de Prins zyn’ ed’le hals moest buigen,
Met Hertog Frederik, het dodelyke blok.
ERNEST.
(270) ’k Volbrenge uw’ last.
KAREL.
                                            Gy zultze leggen in den rok,
Waar inze zyn onthalst, de Lichaams overdekken,
Met purp’re kleden, en de wanden overtrekken,
Met rouwfloers, dubbel licht zet neêr by yder lyk.
ERNEST.
’k Zal doen wat gy belast.



VYFDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX.

KAREL.
                                            ’k Wil tonen dus een blyk,
(275) Dat wy, na hunnen doot, geen haat de Prinsen dragen.
Volhart Klotilde noch den doode te beklagen?
Of was d’onstuim’gen geest nu stil, en wat bedaart?
BEATRIX.
Ik vondze in stilte, maar ’t gemoed scheen noch bezwaart;
Zy zuchte, en schreide. ’k vond hieromme ’t ongeraden,
[p. 11]
(280) Met scherpe redenen haar harte te overladen.
’k Gaf haar verlof om uit ’er kamer vry te gaan,
Wyl ’t werk van Konradyn was eind’lyk afgedaan.
Op ’t noemen van zyn’ naam, zag ik dat zy ontroerde,
Doch echter zy zweeg stil, de minnedrift vervoerde,
(285) Tot geene uitsporigheit, of bitze reên, haar’ mond,
Zy zuchte, en hielt zich stil. ’k nam waar dien stillen stont,
En liet ordentelyk haar onze mening horen.
Gy zyt voor eenen Vorst, en geen Rebel geboren;
Wy willen huwen u, eerlange, aan zulk een kroon’,
(290) Wiers Vorst zal waardig zyn te worden onzen zoon,
Zy wiert bewogen door die minnelyke reede,
En sprak, is zulks uw’ wil? wel aan ik ben te vreede.



ZESDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, WILLEM,

WILLEM.
Daar treed een’ boode, met Elisabeth, in ’t hof,
Van Koning Jakob, hy verzoekt van u verlof,
(295) Voor hem, zyn’ Broeder, en gevolg, om aan u zaken
Te melden, van gewicht, die ’t meeste u beide raken.
KAREL.
De Vorst van Arragon! my zaken van gewicht
Ontdekken! zoud’ hem reeds, door ymant zyn bericht,
’t Bevel van Konradyn, om ’s Prinsen doot te wreken?
(300) En zoud’ hy durven, van dien last, my zelve spreken?
Wel, laat hem koome, doch, met weinige verzelt.
WILLEM.
’k Breng hem uw antwoort.



ZEVENDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX.

BEATRIX.*
                                        ’t Schynt die boodschap u ontstelt,
Gy word om yd’len waan, om eene schim verlegen;
[p. 12]
Koom, laat ons rypelyk de zaken overwegen,
(305) In ons geheim vertrek, waar van te hand’len staat.
KAREL.
Wel aan, Mevrouwe, ik zal me voegen naar uw’ raadt.
Continue

TWEEDE BEDRYF.

EERSTE TONEEL.

ELISABETH, WILLEM, REINOUT.

WILLEM. Geleid Elisabeth aan een’ armstoel.
’t Behaag de Keizerin, dus lange hier te rusten,
’t Tot dat den Vorst het zal, en zyn Vorstin gelusten,
Mevrouw te spreken, en te geven u gehoor.
ELISABETH.
(310) Waarom vertoeft den Vorst? myn harte vliegt op ’t spoor
Der liefde, naar myn’ zoone, om eind’lyk hem te aanschouwen.
Tegens Reinout.
’k Mag immers op uw schrift, en Karels woort vertrouwen,
Om Fredrik, en myn’ zoon vry uit te laten gaan,
Vermits het Ryks-verschil is eind’lyk afgedaan;
(315) ’t Verbondt gesloten, door een huw’lyk met Klotilde?
Op die gewenschte maare ik genen tydt verspilde,
Maar gafme voort op reize, om myn bewilliging’,
Te geven tot dien Echt.
WILLEM.
                                    Mevrouw, hoe zonderling’,
De weerhaan ommedraait in hoven van de Groten,
(320) Is t’over u bekent; ’t geen bondig was gesloten,
Verzegelt met den Eedt, wordt, door een vals gerucht,
Verbroken, en ’t verbondt is kracht’loos, zonder vrucht.
ELISABETH.
Mishaagt hem ’t Huw’lyk? wil hy schatten? ’k zalze geven,
’t Verschilt my niet, wanneer ik slegts verwerf het leven
(325) Van Konradyn, myn’ zoone, en Hertog Frederik,
[
p. 13]
Het koste ook wat het koste; ik wil hen uit dien strik
Verlossen, ruim een jaar om hunnen hals gespannen.
REINOUT.
Wie kan zich wachten voor bloetdorstige tyrannen?
Die Woort; Beloften; Eedt; en Trouwe, met den voet
(330) Vertrappen, wen in ’t hart de moort en bloetdorst woed?
ELISABETH.
Wat moet ik denken uit die reede! wiltge ontroeren
Het moederlyke hart, door zulk een taal te voeren?
Wat is ’er gaans? is ’t hof verandert van besluit?
Wil Karel ’t vonnis van de Prinsen, aan hen uit
(335) Doen voeren? Hoe! gy zucht! en slaat ter neêr uwe oogen!
Hoe is den Vorst gezint? spreek op; ben ik bedrogen,
In zins verbeelding’? geef my op’ning, dat ik weet,
Wat hier gebrouwen wordt, het zy dan lief, of leet:
Gy beide staat verstomt, als marmere pylaren!
(340) Spreek, Reinout, spreek, en wil u Keizerin verklaren,
De reede dezer stilte, en uw neêrslagtigheit.
REINOUT.
Daar is de Koning, ’t werde u zelf door hem gezeit.



TWEEDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, ELISABETH, WILLEM, REINOUT.

KAREL.
’k Heb uwe komste, door den Afgezant, vernomen;
Gy zyt ter goeder uure in Napels hof gekomen,
(345) Om kleene zwarigheên te ruimen uit den weg;
’t Groot werk is afgedaan, na ryp’lyk overleg;
Nu is het tydt, Mevrouwe, ons twistvuur uit te doven,
Opdat men weêrzyds leef gerust in ’s Konings hoven,
En onbevreest, van oit die rust te zien gestoort.
(350) Had gy uw reis vervroegt acht dagen, ’k had myn woort,
Toen niet gestant gedaan, thans wil ik ’t heilig achten,
Des koomtge recht van passe, om wederzyds geslachten,
Door een’ onbreekb’ren bandt, te zien gehecht aan één,
[p. 14]
Zo vast, dat zelfs geen’ doot dien breeken kan in tweên.
ELISABETH.
(355) Dan wil zyn Majesteit het huwelyk voltrekken,
Met Konradyn?
KAREL.
                          Ja, wen hy zich, van bloed’ge vlekken,
Kan zuiv’ren, die hem noch te walg’lyk kleven aan.
ELISABETH.
Dit heeft myn’ Afgezant, voor lange, reeds gedaan,
Hy is geen’ Rover van uw’ naame, en koningryken;
(360) Maar wilde, door ’t geweer, zyn Errefrecht doen blyken,
Op Napels kroon, hy dong u nimmer naar den hals,
Dit ’s lout’re lastertaale, al logens, boos, en vals
Verdicht, om hem gehaat by u, en ’t hof te maken,
Hy is een eerlyk krygs gevaân, die gy moet slaken,
(365) Uit ’s kerkers banden, wilt gy oef’nen geen gewelt;
Mishaagt u ’t huw’lyk? wel, hem dan op losprys stelt;
Zeg, wat begeertge voor myn zoons, en Fredriks leven?
Eisch, als ’t een’ Vorst betaamt, ik zal ’t gewillig geven,
Of wiltge, dat hy aan Klotilde, dezen schat,
(370) Als waart een morgegaaf, zal schenken, hoe gy ’t vat,
Het is my aangenaam, wil slegts hen ’t leven schenken,
En hunne vryheit.
KAREL.
                            ’k Zal hier over my bedenken.
Stel u gerust, Mevrouwe, ze zyn in vrye lucht,
Maar, ik bewaarze voor eene al te ontyd’ge vlucht,
(375) Zy zyn in vryheit.
ELISABETH.
                                        Zynze in vryheit! Ed’le Koning,
Vond hunne onnozelheit, in ’t vorst’lyk hart, verschoning,
Gy maakt, door deeze daat, uw naam beroemt; en doet
Herstellen, ’t pynelyk, gemartelde gemoed.
Met wat bepalinge is de vryheit hen geschonken?
KAREL.
(380) Hun wapens worden noit op ’t anbeelt scherp geklonken,
[p. 15]
Tot onzen ondergang. Hem zy ’t gewaande recht,
Op Napels kroone, en ’t ryk Sicilien ontzegt.
Al ’t geen noch ov’rig is, Mevrouw, dat zalme op morgen
Af hand’len, zyt gerust, ontleeg uw hart van zorgen,
(385) Begeef u in ’t vertrek dat voor u is bereit,
Ter ruste van uw reis. ’k Heb u genoeg gezeit,
Voor de eerste maal, de rest kan onderwyle u zeggen,
Heer Reinout, en de Graaf, hoe hier de zaken leggen,
’k Zal morgen, alsge wel zyt onderrecht, Mevrouw,
(390) U hooren, of gy neemt genoegen met die trouw.
ELISABETH.
Hoe! wiltge Konradyn; de Moeder noch onthouwen?
Vergunme dat ik mag myn’ Konradyn aanschouwen,
Verheug des Moeders hart met zyn gewenst gezicht.
Is hy in vryheit! geef, ten minste, my bericht,
(395) Waar of hy zich onthoud, ik zal ’er hem gaan vinden,
Om Konradyn, myn’ zoone, in de armen vast te binden,
Of, laat hem komen tot zyn Moeder, hier, myn’ Heer.
KAREL.
Hy zal ’er komen, ja, Mevrouwe, en moog’lyk eer
Dan gy ’t verwacht hebt, maar, gy moet tot morgen wachten,
(400) Het is nu rustens tydt; beraad u; en wil trachten,
Op ’t spoedigst af te doen, al ’t geen noch ov’rig is.
ELISABETH.
’k Zal my met hem beraân. Ach! heb toch dereniss’!
Voldoe ’t verlangen! sta my toe myn’ zoon te spreeken!
BEATRIX.
Wel waarom moet Mevrouw, om zulk een beuz’ling, smeken?
(405) Bewillig in ’t verzoek; doe haar de Prinsen zien;
En wylze zyn in ’t hof, kan ’t immers licht geschiên.
KAREL.
Wel aan, Mevrouw, ’k zal uw begeerte vergenoegen,
Gy kunt u, onderwyl, naar dit gezichte voegen.
Helaas!



[p. 16]

DERDE TONEEL.

ELISABETH, WILLEM, REINOUT.

ELISABETH.
                        Wel hoe! wat ’s* dit! de Koning schynt bedeest!
(410) Misleid men my! dit woort helaas, maakt my bevreest!
Ben ik bedrogen? neen, men zal hem hier doen komen;
Hy heeft de ketenen hem immers afgenomen,
En uit den kerreker verlost, en vry gestelt,
En echter, ’t schynt uw harte is droevig, en beknelt,
(415) Wat is de reede, spreek, wat hebtge my te zeggen?
Nu, doe my opening’, hoe hier de zaken leggen.
WILLEM.
’k Heb niets te zeggen, dan, dat gy u wel bereid,
En wapent met gedult, en uw stantvastigheit,
Wanneerge Konradyn, en Fredrik zult beschouwen.
(420) Wil op verbloemde reên niet al te vast vertrouwen;
Denk wat verand’ring’ gy zult vinden in den Vorst;
Lootverwig ’t aangezicht, vervallen hals en borst;
De benen styf, door veel verdoemelyke plagen,
Die hy, door beulen, in den kerker moest verdragen;
(425) Verbeel u Konradyn, en Fredrik dus, Mevrouw,
Opdat uw hart, door ’t zien, niet overstelp van rouw.
REINOUT.
Vervloekte veinzerye! ô doemenswaardig Koning!
ô Wreedheit zonder ga! Ach! bloedige vertoning’!
Den midden scherm wordt opgehaalt,
en de Lyken ontdekt.
ELISABETH.          Wykt te rugge.
Wat dood’lyk voorwerp wordt my hier voor ’t oog gebragt!
(430) Twee Lyken! versch ontzielt! en door den Beul geslagt.
Zy nadert.
Wie zynze! is ’t Konradyn! en Fredrik! Ach! myn’ leden
[p. 17]
Verstyven, ja, ze zyn ’t, help Hemel! straf dien wreden.
Zy zeigt in een armstoel.



VIERDE TONEEL.

KLOTILDE, ELISABETH, WILLEM, REINOUT, KONSTANSE.

KLOTILDE.
Wie geeft dien naren galm! is ’t wraakvuur niet geblust,
Met Konradyn? is ’t hof op moorden noch belust?
(435) Maar Hemel! Hemel! Ach! wat zie ik voor myne oogen!
Twee lyken op den gront, met purper overtogen!
’t Is Konradyn! van my, als Bruidegom, bemint,
En Hertog Frederik, zyn’ hals en boezem vrint.
Waar berge ik my van schrik? ik walge van het leven;
(440) Waar heene zal ik my, rampzalige, begeven!
Ach! is dit treurtoneel, door boosheit, opgericht?
En brengtme Elisabeth de onthalsden voor ’t gezicht,
Om haar, in Konradyn, en Frederik te moorden?
Mevrouw’, herschep uw’ moed, men vlugt naar andere oorden,
(445) Verlaat dit god’loos Hof; men hoor’ hier anders niet,
Dan veinzerye, en moort, de wraakzucht ’t bloet vergiet,
Dit zietme dag op dag hier plengen, heil’ge wetten
Geschonden; ’t volk vermoort, dat zich ’er tegens zetten.
’k Vervloek’ hun wreden aart, en buitensporigheit.
ELISABETH.
(450) Ai my!
KLOTILDE.            Gaat by Elisabeth.
                      Hoe is ’t, Mevrouw? verlicht uw’ boezem, schreit,
En barst in klagten uit, om ademtogt te krygen.
WILLEM.
Een’ onverwachte schrik de geest doet neder zygen,
En sluit het harte, door benauwtheit toe, de tong’
Bedwelmt, en d’adem blyft besloten in de long’.
ELISABETH.
(455) Ach! help my! Hemel!
[p. 18]
KLOTILDE.
                                        Koom, Mevrouw, wil u verkloeken,
Men moet, ter hulp van ons, naar and’re midd’len zoeken.
WILLEM.
’k Verzoek den Koning om op ’t spoedigst weg te doen,
Dit dodelyk gezicht.
REINOUT.
                                                        Heer Graaf wil u toch spoen.



VYFDE TONEEL.

KLOTILDE, ELISABETH, REINOUT, KONSTANSE.

KLOTILDE.
Haar’ geest bekomt weêr, en de pols begint te leven,
(460) ’t Stilstaande bloet wordt vlug, ’t raakt weder aan ’t bewegen,
Ze ontsluit haare oogen, en herhaalt den adem weêr.
KONSTANSE.
’t Verbazende gezichte is weg; het schut valt neêr.
ELISABETH.
                                        Blyft zitten, en spreekt flauw.
Waar ben ik? zweeve ik noch in ’t midden van de doden!
Of ben ik wederom in ’t leven op ontboden?
(465) Ja, ’k leeve, al stervende, in benauwtheit. Ach! myn’ geest!
Waar heene, in welk een plaatse, en oord, zyt gy geweest?
Ik heb myn’ Konradyn gedrukt in bei myne armen,
En tederlyk omhelst, ik wilde hem beschermen,
Voor wreede beesten, die, verwoed, hem greinsden aan,
(470) Om hunne klauwen in het Vorst’lyk lyf te slaan:
Ach! slegts verbeeldingen! het schelmstuk is bedreven!
Hy is onthalst! berooft van ’t kostelyke leven!
En in den uchtentstont, en ’t bloeyen zyner jeucht!
ô Ed’le Swaabsche telg, beminn’lyk om u deugt,
(475) Lieftal’gen aart; verzelt met mins bevalligheden,
Moest gy het moortspoor, van uw vad’ren, meê betreden?
Grootvader Fredrik deed men sterven door fenyn;
Uw’ Vader Konraad, myn’ Gemaal, ô Konradyn!
[p. 19]
Wierd meede van Manfreed, zyn’ bastert zoon, vergeven;
(480) En gy, eens Keizers zoone, op ’t moort-schavot, moest sneven,
                                                          Staat op.
Ach! Konradyn! myn’ zoon! myn’ zoone! ik wil uw leên,
Besluiten in myn’ arm. maar! Ach! waar is hy heen
Gevoert? wil hy uw lyf, veracht, in de aarde domp’len!
Is noch de wreedheit; die hun jeucht kwam overromp’len,
(485) Niet, van hun bloet, verzaat? mag ik uw Lyk niet zien!
Omhelzen, en myn’ mond uw doode lippen biên?
Uw wangen natten met myn biggelende tranen?
ô Bloethont; ’k roemde u noch, wanneer ik durfde wanen,
Dat hy in vryheit was herstelt: ja, wreê tyran;
(490) Hy is in vryheit, wyl ’t moorddadig vloekgespan,
Hem niet meêr moorden kan. Vervloekte veinzeryen;
Door dubbelzinn’ge reên deed gy myn ziel verblyen;
Gy geeft hem weder; neen; hy ’s weg; maar, monster; ja;
Gy zult hem geven, eer zyn Moeder van u ga,
(495) Ik wilze plaatzen, met hun doorgekorvene ad’ren,
In ’t Keizerlyke graf, van hunne braave Vad’ren,
Koom, gaanwe, ik moet dien wreede eens treden in ’t gezicht.
KLOTILDE.
Het is te laat, Mevrouw, ai! wacht naar ’t morgen licht;
De Koning rust, hy is in ’t slaapvertrek getreden.
(500) Indien hy, met den doode, u stellen kan te vreden,
Ik twyfel niet, Mevrouw’, hy zal gewillig zyn,
Om Hertog Fredrik, en d’onthalsden Konradyn,
Op uw begeerte, en eisch, terstont te laten volgen.
Kan dit uw harte in rust herstellen, dus verbolgen?
(505) Helaas! myn ziele blyft gedompelt in den rouw.
ELISABETH.
Waaromme, ô Reinout, niet verwittigt uw Mevrouw,
Van zulk een gruweldaat, dus schandelyk bedreven.
REINOUT.
Ik hadde in ’t minst’ geen vrees voor Konradyn zyn leven,
Men steunde op ’s Konings woort, en vast gestaafden Eedt,
[p. 20]
(510) Tot aan dees’ morgen, toenme in ’t hof, dien naren kreet,
Eerst hoorde uitgalmen. Ach! de Prinsen zyn verwezen.
Men zegt de doot hen aan, zy horen ’t vonnis lezen,
En, na een kort gesprek, met twee der Geest’lykheit,
Geleid ter plaatse, daar men ’t hooft van ’t lichaam scheid’;
(515) Ik bad om uitstel; viel de Vorst ten voet, te spade,
Hy was hartnekkig, en onbuigbaar tot genade,
’t Was alles vrucht’loos; ’k moest toen blyven by uw’ zoon,
Hem ondersteunen op den naren weg der doôn,
En toen ’t volvoert was, durfde ik u ’t niet openbaren.
ELISABETH.
                                          Gaat zitten.
(520) Verhaal my d’uitgang, en, hoe zy gemoedigt waren,
Of ’t my noch eenigzins vertroosten in myn’ druk.
REINOUT.
Wel aan, Mevrouwe, aanhoor dan ’t gruwelykste stuk,
Dat alle gruwelen, in boosheit, gaat te boven.
Men hadze in ’t hof gebragt, ontkluistert, doen geloven,
(525) Dat hen de vryheit was vergunt, misleit door ’t kleet,
Wyl hy ze Vorst’lyk hadde in alles uitgereet,
Doch naauw’lyks kwam op hen die zonnestraal te schynen,
Of zagen, voor hun oog, ’t bedrieg’lyk licht verdwynen,
Toen Bar, uit Karels last, hen aan zy hunnen doot.
(530) De Geest’lykheit, om hen, in hunnen jongsten noodt,
Te troosten, zagme toen, ontstelt, naar binnen treden,
Zy sleten pas een uur in vuurige gebeden,
Wen Hertog Fredrik wierd gehaalt, en uit de zaal
Geleid, naar ’t moort schavot. Al was ’t een hart van staal,
(535) Het moest vermurwen om ’t gejammer, en de klagten,
Die vloeiden uit hun’ mond; gy kuntze in uw gedachten,
Best zelf verbeelden, want, hier schiet te kort, den mond.
Zy kusten, en omhelsd’ elkander, stont op stont,
En moedigden elkaâr doodssikkel niet te schromen;
(540) Ja, wilden hant aan hant, met bloten halzen, komen,
Op ’t bloedig moortschavot, en trotschen Napels Vorst,
Die, vol van wraakzucht, naar hun bloet, en leven dorst’.
Maar, Hertog Fred’rik wierd’ hem uit den arm gewrongen,
En weg geleid; toen vloog den adem uit hun longen,
[p. 21]
(545) Met schaterent geluit, door ’t gillen van vaart wel,
Vaart wel in eeuwigheit, getrouwen lot-gezel.
Dus wel gemoedigt klimt hy vaardig op de trappen,
Van ’t bloedige schavot, met onversaagde stappen,
Tot hy zyn voeten zett’ op ’t bloedig treurtoneel,
(550) (Geheel en al bedekt met karmozyn Fluweel,)
Hy wrikte aan ’t martelblok, of ’t vast stont, of beweegde;
Met hulp der Geest’lykheit, hy ’t harte toen ontleegde,
Van de aarde, en’t aards belang, en, na een kort gebedt,
Ontbloot’ hy zelf den hals, tot aan de schouders; zet
(555) De bloetmutze op zyn hooft; gaf aan de Beul het teken,
Dat hy zou nad’ren, en zyn werk doen; onbezweken,
En wel gemoedigt, sluit hy de oogen; eischt den slag;
Die treft gewis, en ’t hooft van Fredriks schouders lag.
ELISABETH.
Grootmoedig Hertog, die niet wilde uw’ vrient begeven,
(560) In lief of leet, maar, Ach! die vrientschap koste u ’t leven,
De snode dwing’lant gaf uw vrientschap valschen schyn;
Gy hebt volleeft. hoe was gestelt myn’ Konradyn.
REINOUT.
Neerslachtig trad hy voort, met ongelyke schreden,
Daar was een sidderinge, en bevinge in zyn leden.
(565) Myn benen, sprak hy, zyn zo zwaar; en ’t gantsche lyf,
Is reeds gelyk een beelt van marremer, zo styf,
Ik kan niet voort gaan. en zyne oogen deer’lyk schreiden.
Ik onderstutte uw’ zoone in ’t nad’ren; wy geleiden,
In die benauwtheit hem, op ’t bloedig moort schavot,
(570) En hoorden onder ’t volk een groot gedruis; het rot
Te zamen, maakt gebaar des Keizers zoon te ontzetten,
Maar Karels ruitery, dien voortgang ’t volk beletten,
Wyl zy rontom ’t schavot, stont dicht in één geschaart.
Toen hy zag Fredriks hooft scheen ’t bang gemoed bedaart,
(575) Tot elks verwondering’, dewyl hy zich herstelde,
En sprak. Myn’ boezem vrient, u ’t Onrecht neder velde;
Waar meê betigt men u? rampzaal’ge Frederik!

[p. 22]
Zo iemant schuldig zy, ’t is Konradyn, ja, ik,
Maar neen, wy moeten beide, onschuldig ’t leven derven,

(580) Door moordenaren; wreê tyrannen doen ons sterven.
Dit zegt hy, en nam op het afgehouwen hooft,
Bebloet, en vuil bemorst; en van zyn’ glans verdooft.
En drukt’ het aan zyn borst, besloot het in zyne armen,
En kust’ het aan den mond, en wangen, onder ’t kermen,
(585) Ach! Frederik! myn’ vrient! myn’ vrient! Ach! Frederik!
Gy zyt om my ontzielt, ik spande u dezen strik,
Waar inge legt versmoort; de wraak was ook verbolgen,
Op u, Staats martelaar, gy gaatme voor, ’k zal volgen,
Naar zulk een koningryk, daar ’t Recht, Rechtvaardigheit

(590) Zal oeff’nen, en geen Recht, den klager werde ontzeit;
Wyl ik myn recht niet kan op de aarde staande houwen,
Wil ik op de uitspraak, van een hoger Recht betrouwen,
Hierop beroepe ik my, en daagze, om van hun woên,
Myn bitt’re vyanden, daar rekenschap te doen.

(595) Toen leid’ hy ’t bloedig hooft by ’t bloed’loos lichaam neder,
En wandelde op ’t schavot, twee keren, heene en weder,
En bleef toen staan; en rukte een’ hantschoen van zyn hant,
En wierp hem onder ’t volk, riep luitkeels uit. Myn landt,
Sicilie, en het ryk van Napels, zal beërven,

(600) De Vorst van Arragon, die wreken zal ons sterven.
Toen eischte hy myn hulp, om zynen hals en borst
Te ontbloten, ’k hielp, vol schriks, al bevende, den Vorst.
Hy gaf de hant aan my, sloeg om myn’ hals zyne armen,
Beval my, dat ik u zou troosten, en beschermen,
(605) Wanneer gy kwaamt in ’t hof. Toen week ik schigtig af.
Hy knielde, en wenkt den Beul, die de eeuw’ge rust’ hem gaf.
Men hoorde een groot gedruis terstont door al de scharen,
Die, om dit martelen te zien, vergadert waren,
En duid’lyk roepen, wraak; wraak! Hemel; Hemel, wraak...
ELISABETH.
(610) Houd op; het is genoeg; ’k ben kwyt myn ziels vermaak,
Geen wraak zal Konradyn, myn’ zoone, weder geven;
[p. 23]
Noch Hertog Frederik herstellen in het leven;
Ik ben myn’ zoone kwyt; hy rust, met myn’ Gemaal,
Maar ik, rampzaal’ge, leeve in droefheit; Ach! geen’ straal
(615) Van hoope, schittert my, bedroefde Weeuw, in de oogen,
Neen, alle hoope is weg, en ganschelyk vervlogen,
Ach! mogte ik, nevens hem, myn leven leggen af,
En smaken eeninaal ruste, in ’t akelige graf.
KLOTILDE.
’t Is onherstelbaar; mogt’ het u, Mevrouw, geluste,
(620) Te stillen uwen geest, zo zeer ontroert, door ruste,
’t Behaage u toch, Mevrouw, te gaan in uw vertrek,
En maak, voor deeze maale, een eind van dit gesprek,
ELISABETH.
Wel aan, Heer Reinout, wil my derrewaarts geleiden.
KLOTILDE.
’k Zal u op morregen, Mevrouwe, hier verbeiden.
Continue

DERDE BEDRYF.

EERSTE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, ERNEST.

KAREL.
                                                                  Tegen Ernest.
(625) Sprak u den Vorst?
ERNEST.
                                                                    Ja Heer.
KAREL
                                        Zeg, dat ik hem verwacht.
ERNEST.
Ik ga.



TWEEDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX.

KAREL.
                Mevrouw, bezoek de Keizerinne, en tracht,
Indien het mog’lyk is, haar woede voor te komen,
[
p. 24]
Ik twyfel niet, zy hebbe opzett’lyk voorgenomen,
Met veel verwytinge, zich hier te laten zien.
(630) ’t Voegt u, al waar ’t geveinst, uw’ dienst haar aan te biên.
BEATRIX.
’t Is wel, myn’ Heer; ik zalme in haar vertrek begeven,
Wyl gy’t begeert, meêr door nieuwsgierigheit gedreven,
Dan om te troosten, wyl myn’ troost onnodig is.
KAREL.
Daar is den Vorst. verzwaar niet meêr haar droefeniss’.



DERDE TONEEL.

KAREL, JACOB,
ERNEST.
Karel doet Ernest, door ’t wenken van de hant, vertrekken.

JACOB.
(635) Eer ik u de oorzaak van myn komste, ô Vorst, verklaare,
Moet ik zyn Majesteit de vreugde eerst openbaare,
Die myne ziel gevoelt, wyl ik u zie ten troon
Verheven, en op ’t hooft bevestigt Napels kroon,
Die los en wagg’lend stont, zo lange ’er was in ’t leven,
(640) Een telg van Konraad, die u telkens kon doen beven.
Nu hebt gy uwen troon, in ’t bloedige ciment,
Van Konradyn, zo vast gelegt, en diep geprent,
In ’t Stamhuis van Anjou, dat niemant u kan hind’ren,
Wyl ’t kroonrecht erf’lyk daalt, van u, op alle uw kind’ren,
(645) Dit kroonrecht hebtge nu verkregen, door wat bloets
Te storten. ’k wacht, door die verand’ringe, ook wat goets,
Vermits Klotilde is vry, en van haar woort ontslagen;
Zy kan haar harte nu een’ ander overdragen.
KAREL.
’k Verwonder my, myn’ Heer, om deeze uw vrolykheit,
(650) Wyl gy hebt zelve, door uw’ afgezant, gepleit,
Om ’t leven van den Prins, en Fredrik, menigvuldig,
Ja, met bedreiging’, want, gy noemde hen ontschuldig;
[p. 25]
Men had gevochten om de kroone, en niets misdaan,
Zy waren slegts, door ’t lot des oor’logs, krygsgevaân,
(655) En eischte ontslaking’ van hun banden. En op heden,
Schynt gy verheugt te zyn, en wonder wel te vreden,
Zeg my, myn’ Heer, waar die veranderinge uit spruit.
JAKOB.
’t Is met één woort gezegt, ’k verzoek van u, tot Bruid,
Klotilde, uw Dochter, zy is ’t wit waarop ik doele,
(660) Om Haar, myn’ Heere, ik die verandering gevoele,
Indien ’t verand’ringe is, diege in my meent te zien.
Ik moeste, in zulk een’ schyn, hen hulpe en bystant biên,
En wierd door Bey’ren, Swaabe, en Oostenryk gedwongen,
Te wederspreeken hen, die naar hun halzen dongen,
(665) Als naaste bloetverwant, die grensden aan uw ryk.
Maar, was het ernst geweest, gy hadde een ander blyk
Gezien, dan woorden, door een magt van Argonnezen,
Verzelt met Duitschen, doch, ik hebb’ hen afgewezen,
Met dezen schyn; dewylze in banden zyn beknelt,
(670) Kan niemant hen doen dienst door openbaar gewelt,
En schoon den optogt kon geschiên, ’t was noch onzeker,
Hoe d’uitslag zyn zou, want het staal gewis den wreker
Zal wezen, en het hooft hen leggen voor den voet.
Desvond men eindelyk, na veel beradens, goet,
(675) Wanneer zyn Moeder u, demoediglyk zou smeken,
Om hun verlossinge, ik, haar sterken zoude in ’t spreken,
’k Moest hierom zyn in ’t Hof, met haar, op eenen stont.
Maar, ’k zetten nauwelyks myn voeten op uw’ gront,
Of hoorden uit den mond der afgezonde boden,
(680) Dat gy de Prinsen hadde, op ’t wreek-schavot, doen doden,
’k Ontzette in ’t eerst, ’k beken ’t, maar Min dien schrik verwon,
Wyl Napels thans in d’Echt kan treên met Arragon,
Doch, neemt dit Huw’lyk stant, dan moeten wy verachten,
Hun vrientschap; ’k hebb’ hun magt dan, nevens u, te wachten,
(685) En Duitslands krygsmagt is voor één van twee te zwaar,
Maar, alswe zyn verëent, dan is ’er geen gevaar,
[p. 26]
Indien hy wilde, met zyn magt, ons overromp’len,
En in een zee van bloet door weêrwraak, t’onder domp’len,
Om dit gevaar te ontgaan, wil ik met u, terstont,
(690) In onderhand’ling trêen, en sluiten een verbondt,
Mits, dat Klotilde zy den bandt die ons zal binden.
KAREL.
’k Verheugme, in u, ô Vorst, een’ vrient van my te vinden,
Het is iets zonders, gy, een’ Arragonsche Prins,
Te omhelzen myn belang; ik weiger ook geenszins,
(695) Een onderling verdrag te sluiten, onze magten,
By één te voegen, en den vyant af te wachten,
Indien hy wreeken wil de doot van Konradyn,
En Fredrik. ’k merk ook wel, ’t zou best zyn, eene lyn
Te trekken, wen hy wilde op één van beide komen.
(700) Doch, ’k hebbe, zonder u, voor niemant iets te schromen,
Myn recht te tonen, ’t welk Anjou heeft op het Ryk
Van Napels, en Sicilie. ik zal ’er haast een blyk
Van tonen, wen Valois myn recht zal ondersteunen;
Ook kan ik op den arm van Rome veilig leunen.
(705) ’k Wil echter, op den Echt, wanneer men ’t vint geraân,
Wel sluiten een verbondt. Maar doet my eerst verstaan,
Of u geen kenniss’, door een’ boode, zy gegeven,
Wat Konradyn riep uit, voor ’t einde van zyn leven?
Is u zyn’ Hantschoen, door uw’ boode, niet gebragt?
(710) Hy maaktte u erfgenaam van ’t Ryk, met volle magt,
Wyl gy den man zyt, die zyn’ doot zal op my wreeken.
En wyl dien wreeker van een Huwelyk komt spreeken,
’k Bekenne, ’t baart in my, myn’ Heer, wat twyfeling’.
JAKOB.
ô Ja, myn’ Heer, die maare, in ’t nad’ren, ik ontfing’,
(715) Maar, zal men beuzeltaale, in goeden ernst op vatten?
Moet yder een die ’t hoort, ’t niet buitensporig schatten?
’t Zyn yd’le klanken, die men uitgalmt in den wint,
Wanneer ’t verstant is weg, verbystert, en ontzint,
Door woede, vreeze, en schrik voor ’t naderende sterven;
(720) Dus doen de meesten, wen zy ’t leven moeten derven.
Hy geeft my mild’lyk, doch, de gifte is in uw magt;
[p. 27]
Ik zal hem wreeken, maar hoe wordt de wraak volbragt?
’k Weet al te wel, ô Vorst, wat sterke en magt’ge armen,
Uw recht verdad’gen, en u, voor ’t gewelt, beschermen.
(725) En hierom is myn’ wensch, te zyn uw’ bontgenoot,
Mits, dat ik moog Klotilde ontfangen in myn’ schoot.
KAREL.
Men zal, Heer Koning, op uw’ voorstel nader letten,
En de onderhandeling’, met yver voort doen zetten,
Voor eerst is dit genoeg. ’k zie myne Gemalin,
(730) Met Vrouwe Elisabeth, zy treên de hofzaale in.



VIERDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, ELISABETH, JAKOB, KONSTANSE.

ELISABETH.
Helaas! myn’ Heer, wy zyn te laat in ’t hof gekomen.
JAKOB.
’k Heb veel verand’ring’, met myn komste, hier vernomen.
ELISABETH.
Indien het vonnis slegts één’ dag was uitgestelt,
En ’t hooft van Konradyn niet door den beul gevelt,
(735) ’k Had hoop gehad, met hulp van u, des Prinsen leven
Te redden, ’k had den Vorst, voor eeuwig ’t recht gegeven,
Dat Erf’lyk mynen zoon’ hadde op het Koningryk.
JAKOB.
Mevrouw, de Vorst heeft thans een duidelyker blyk,
Van ’t recht op Napels kroon. Nu dezen zyn bespringer
(740) Ontzielt is, vreest de Vorst voor genen mededinger;
De doot van Konradyn zet Karels zetel vast;
’k Beken, Mevrouw, de straffe, op zulk een misdaat, past.
ELISABETH.
Wat zegtge! ô Hemel! hoor ik zulks van u gewagen?
Zoud gy, als voorspraak, dus de Moeder onderschragen,
(745) In ’t smeken voor haar’ zoone? ô weifelaar; ik merk,
Gy zoekt, door hunnen doot, u zelf te maken sterk,
In Napels hof. Zeg my, wat misdaat, snoô verrader,
[p. 28]
Heb’ Konradyn gedaan? wie is Sicilie nader,
Een’ opgeworpene, of, den wett’gen Erfgenaam?
(750) Al watme voorwende is slegts laster, ’t welk zich schaam’.
Was ’t niet genoeg, indien hy afzwoer zyne Ryken?
Moest gy, ô wreé tyran; hem ’t hooft van ’t lichaam stryken?
En dezen huichelaar durft noch, door valsche reên,
Myn’ Zoon vermoorden, en op ’t hart des Moeders treên.
KAREL.
(755) Mevrouw, ’t word eind’lyk tydt, uw driften in te tomen;
Beschuldig my niet, maar, beschuldig ’t hooft van Romen;
’t Is Romen; Romen heeft gevonnist hem ter doot;
Ik heb slegts uitgevoert ’t geen Romens Hof besloot;
Klémens begeerde dat uw’ Zoone zoude sterven;
(760) Ik moest gehoorzaam zyn, en doen hem ’t leven derven.
Mevrouw, geloofme, ik heb, met wroeginge in ’t gemoed,
En tegens mynen zin, doen storten ’s Prinsen bloet.
Maar, stont myn’ doot niet vast, indien hy bleef in ’t leven?
Een van ons beide, Anjou, of Swaabe moeste sneven;
(765) De vloek van Romen voelde ik branden op myn hooft;
’k was van het Leven, en van ’t Koningryk berooft;
De doot van Konradyn is Koning Karels Leven;
Des Prinsen leven, is de Vorst den dootsteek geven.

Dit’s de uitspraak van Klémens. ik moest zyn wille doen,
(770) Myn’ troon verzek’ren, en voor rampen ’t Ryk behoên.
Des beitge uw tanden op den steen stomp, onverduldig,
Wyl niet den steen, maar die hem wierp, alleen is schuldig.
ELISABETH.
Dus geeftme aan ’t schellemstuk een’ dray, een’ valschen glimp,
’k Weet Romen lacht nu, en behandelt ons met schimp,
(775) Maar, wee u Romen, wenge ziet uw Stadt besprongen,
Van dapp’re Duitschers, en, tot de overgaaf, gedwongen,
Maar, laate ik zwygen van d’aanstaanden ramp en druk,
’t Kan my niet baten in dit deer’lyk ongeluk.
Wanneer gedoogtge, met de Prinsen weg te trekken,
(780) Uit dit vervloekte Hof.
[p. 29]
BEATRIX.
                                                          Men zuiver ’t hof van vlekken,
Zodra als ’t mooglyk is.
KAREL.
                                        Mevrouwe, als ’t u behaagt,
ELISABETH.
’t Hof zal gezuivert zyn eer ’t licht op morgen daagt.
JAKOB.
Gedoog, dat ik u mooge in uw vertrek geleide.



VYFDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KONSTANSE.

KAREL.
                                                                  Tegen Konstanse.
Zeg aan Klotilde, dat ik haare komst verbeide,
(785) En spreken moet.
BEATRIX.
                                        Wat wil de Vorst van Arragon?
KAREL.
Met Napels sluiten een verbondt, de Fransche zon,
Begint ontzach’lyk in Sicilie te stralen,
Des vyants hoogmoed zie ik reeds ter nederdalen,
Doch Arragon heeft zich, als vyant, noit verklaart,
(790) Schoon hy, door drygen, dacht te maken ons vervaart.
BEATRIX.
Dus zietge ’t drygen reeds veranderen in smeeken,
’k Heb lange u zulks voorspelt, dit is ’er van een teken.
Ja, elk zal sidd’ren voor ’t gebries van Napels Paart,
Gezaalt door Romen; wen zyn spoor zal geven vaart,
(795) Den hoefslag, om den Duitsch zyn landen af te lopen,
Te zaam’len in den buit, door ’t branden, roven, slopen,
Van alle sterktens, die u durven wederstaan.
Met wat bepaling’ bied hy u zyn vrientschap aan?
KAREL.
Daar’s niets bepaalt, hy eischt Klotilde, uit zuiv’re minne,
(800) Ten onderpant van ons verbont, tot Gemalinne.
[p. 30]
BEATRIX.
Hier door zag ik myn’ wensch voldaan, en haare pyn
Verzachten, die zy noch gevoelt om Konradyn.
Daar koomtze, toets haar, om te ontdekken, of de zinnen,
Noch blyven even fier, den doden Prins beminnen.



ZESDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE.

KAREL.
(805) Gy zyt Klotilde, door u Moeder onderricht,
U weêr te voegen naar uw’ kinderlyken plicht;
My is ook hoope tot verandering’ gegeven,
Dat gy niet langer zult myn’ wille wederstreven,
Maar schikken naar myn’ zin, zo ik ’t geraden vind’,
(810) Ten beste van den Staat, en u. Gy word bemint,
En ’t kon wel zyn, om Staats belangen, dat myn zinnen,
Daar henen helden, u te doen hem weder minnen.
’k Heb uwe oplopenheit, betoont om Konradyn,
En buitenspoor’ge drift, slegts aangemerkt, te zyn,
(815) Uit onbedachtheit, en een jeuchdig bloet gesproten,
Wyl gy noit vrientschap hebt van Konradyn genoten,
Veel minder heeft hy u oit liefde en min betoont,
Hierom word, om uw’ jeucht, die drift in u verschoont,
En van uw’ Vader, uit genegenheit, vergeven,
(820) Met die bepaling’, noit te zullen wederstreven,
Al ’t geene my behaagt. Indienge zulks belooft,
Zie ik in ’t korte een kroon, vol luister, op uw hooft,
Wat zegtge? spreek, en wil u meninge openbaren.
KLOTILDE.
Uw reên ontstellen myn gemoed, ’t kan nauw bedaren.
(825) Vergeefs worde ik bemint; vergeefs een kroon belooft;
Hy, dieme kroonen zoude, is heden zonder hooft.
Noem myne min geen drift, ô neen, ’t was zuiv’re liefde,
Zyn jeucht, en ed’le deugt, inwendig ’t harte griefde,
De Bloetverwantschap had meêdogen met dien Prins;
(830) Uit mededogen sproot myn min, maar ’k dacht, geenszins,
[p. 31]
Het minste teken van myn liefde hem te geven,
Hadde ik hem niet gezien op d’oever van zyn leven.
Gy zelve hebt in my, schoon alles was geveinst,
Die ted’re zucht gebragt, waarop myn ziele peinst.
(835) Gy gaaft verzek’ring van den vreê, men moest niet vrezen,
Wyl ik de Bruid eerlang, met Konradyn zou wezen,
En onderwyle voert gy hem naar ’t moortschavot.
Ben ik geboren om te leven tot een spot
Van and’ren? neen, ô neen, veel liever wille ik sterven,
(840) Als een Prinsesse, dan myn liefde, en Eere derven.
Ik ben de spille, waar ’t belang van staat op drait,
Een speelpop, die men keer’ na uwen hofwint wait.
Welaan, men handel my zo ’t u behaagt, maar ’t harte,
Schoon gyme op nieuws verbind, blyft vast gestrikt, met smerte,
(845) Aan hem, myn’ Bruidegom, myn Lief, myn’ Konradyn.
BEATRIX.
Gy spreekt wel anders, wen u eens bekent zal zyn,
Wie, door den Echten bandt, zich wil aan u verbinden.
KAREL.
’t Is geen geringe zaak te hebben by myn vrinden,
Ook Jakob, Argons Vorst; hy bied aan u de hant,
(850) Als Bruidegom; gebruik uw zinnen en verstant,
En geef de reede plaats, wil ryp’lyk overwegen,
Wat voordeel is voor u, in deeze trouw gelegen,
Gy krygt, door ’t Echtverbondt, een’ Koning tot uw’ Man,
En ik ben zeker voor een vloek- en Eedgespan,
(855) Der Duitsche Vorsten; wen hy u hebbe in zyne armen,
Verplicht hem de eere, om my, als Vader te beschermen,
Hy bid u aan, en schenkt vrywillig u zyn’ staf;
En Konradyn die veinsde, uit vreeze voor de straf,
En schoon, hy meende ’t wel, gy kon geen’ staat verwachten,
(860) Met Konradyn; onttroont; gehaat; en zonder krachten;
Stel hier eens tegen, een’ ontsachelyken Vorst,
Bied u zyn kroon aan, wil bepaer’len uwe borst,
Bedenk dit onderscheit, Klotilde, en laat u raade:
[p. 32]
Gehoorzaam ’s Vaders wille, of vrees myne ongenade.
KLOTILDE.
(865) ’k Weet wel, hoe dier ik ben, door ’t bloet en kinders-plicht,
Aan u verbonden; des ik willig voor u zwicht,
Schik vry Klotilde tot een bloedige offerhande,
Van uwen Staat, en laatze zyn ten onderpande,
Van een gewaant verbondt, ’t welk my, zo kout als ys,
(870) Op ’t harte valt, ik hebbe éénmaal geweest den prys,
Waar voor ’t onschuldig bloet is jammerlyk vergoten,
’k Vreeze andermaal te zyn het speeltuig van de groten;
Het koome niet in my, dat Koning Jakob zal
’t Verbondt verbreeken, met de Vorsten, ten gevall’
(875) Van u. Zie toe, hy veinst, en legt u heim’lyk lagen,
Gy zult dit trouw-verbondt; als ’t is te laat, beklagen,
Verdenk myn vreeze niet, als waar ’t gemaakten schyn,
Voortkomende uit de Liefde, en zucht tot Konradyn,
ô Neen, ’k zal nimmermeer uw’ wille wederstreven,
(880) Wen ’t u behagen zal my aan dien Prins te geven,
’k Zal ook myn’ plicht zeer wel betrachten, waar ik kan,
En hem erkennen voor myn’ Vorst; en Heere, en Man.
KONSTANSE.
Prinsesse, ik zie den Vorst van Arragon verschynen.



ZEVENDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, JAKOB, KLOTILDE, KONSTANSE.

JAKOB.                                            tegen Klotilde.
Mevrouw, de nev’len, voor Anjou zyn zon, verdwynen;
(885) Ik hoope ook dat de zucht, die gy in ’t hart besloot,
Tot Konradyn, dus is verdwenen, met zyn’ doot,
En door eene overdragt, gy thans uw harte en zinnen,
Zult wenden naar een’ Prins die u wil eeuwig minnen,
’k Verklaare om u, Prinses, zyn’ vyant voor den myn’,
(890) Myn volk zal ’t zyne, en al zyn volk het myne zyn.
Ik heb myn meninge verklaart de Keizerinne,
Ront uit gezegt, hoe ik Klotilde, als Bruid, beminne,
[p. 33]
En om u, al ’t belang omhelze van den Vorst,
Uw’ Vader, tegens hem die naar de wraake dorst.
(895) ’k Heb ook geraden, te bevredigen haar’ Broeder,
Den Beyer Vorst. Anjou te erkennen voor den hoeder
Van Napels Koningryk, te sluiten een verbondt,
Met Karel, op een’ vaste en onbeweegb’ren grondt,
Wyl Konradyn is doot, wel moogelyk den beste
(900) Van ’t Swaabsche huis, maar ook den eenigste, den leste.
’t Gemoed bedaarden, en zy hielt met drygen op,
De klagten minderden, en smoorden in den krop.
Zy wil op morregen uit Napels Hof vertrekken.
Dit dacht my, moestmen u, eer ik vertrok, ontdekken.
KAREL.
(905) Myn’ Heer, stel uw vertrek een dag of twee noch uit,
Ofme, op uw’ voorstel, kon beramen ons besluit.
JAKOB.
Ik kan zelfs dezen nacht in Napels niet vernachten,
Om zaken van gewicht, myn reis volk op my wachten,
Klotilde is ’t onderwerp van ’t geene is vast gestelt,
(910) En weêrzyds bystant, wen ons ymnant daagt in ’t velt,
Myn’ Broeder, die nu is in Napels, zal hier komen,
Om af te hand’len, wat wy hebben voorgenomen.
Vaar wel, Mevrouwe; ik merke in ’t aangezicht noch druk,
Maar hoope u haast te zien in vreuchde, indien ’t geluk
(915) My wil begunst’gen, in het stuk by ons besloten.



ACHSTE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE.

KAREL.
Dit schielyke vertrek baart achterdocht, de Grooten
Bewimpelen hun werk zomwyl met valschen schyn,
En ’t uiterlyk gelaat is anders dan ze zyn.
Ik vreeze; en weet niet, voor wien ik heb te vrezen.
[p. 34]
BEATRIX.
(920) Is om het rits’len van een blad, weêr opgerezen
Ontstelt’nisse in uw hart? waar zytge voor beducht?
Een valsche inbeelding’ baart u telkens ongenucht;
En doet u zidd’ren: laat de Koning vry vertrekken,
Hy heeft zyn hartsgeheim u willen slegts ontdekken,
(925) Om, door zyn’ Broeder, die hier koomt, met uw verlof,
Voortsaf te handelen al de omstandigheên, in ’t Hof.
Waarom dan laf gevreest?
KAREL.
                                                          Ik voelze in my verheffen.
Doch waar de vreeze uitspruit, en kan ik niet bezeffen,
Wie is ’t die my ontrust? de Prinsen zyn gevelt,
(930) Geen’ vyant dreigt Anjou, myn’ troon is vast gestelt,
De Stadt in stilte; ’t Hof in ruste; In al myn staaten,
Het krygsvolk wel verdeelt; de ruiters, en soldaten,
De Posten sterk bezet; De lyfwacht my bewaakt;
En echter is ’er één die ’t harte onrustig maakt.
KLOTILDE.
(935) Was ’t my geörelooft myn mening’ te openbaren,
Men kon u de oorzaak, van die vreeze, licht verklaren,
’t Is Konradyn, ô Vorst, en Hertog Frederik,
Die u doen vreezen, en vervullen ’t hart met schrik,
Gy vlugt, zelfs ongejaagt, Inbeeldings doen u beven,
(940) Een’ wint ontstelt uw’ geest, een Schimme dreigt uw leven,
Het Meedeweeten wroegt, met knaginge, in ’t gemoed,
Om ’t droevig plengen van het Vorstelyke bloet,
Dat bloet aan ’t harte klopt, ’t eischt wraake op u, ô Koning!
Vergeefs ontwykt men zulks door glimpige vertoning’,
(945) Van schult, en misdaat der gekwetste Majesteit,
Wyl zelfs uw harte, en uw gemoed, voor de onschult pleit.
KONSTANSE.
’k Zie tot u naderen Graaf Willem, uwen Broeder.



[p. 35]

NEGENDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, WILLEM, KONSTANSE.

WILLEM.
De vorst van Arr’gon kwam van Konradyn zyn Moeder,
Ontmoeten my, en, na ’t omhelzen, steeg te paart,
(950) En reet ter Stad uit, met veel spoeds, en snellen vaart.
Wat is de reede van dit onverwacht vertrekken?
KAREL.
Hoe! is hy reeds al weg? ’k dacht nader my te ontdekken,
En hem te nood’gen door een’ boode, in ons vertrek
Te komen, om noch eens t’hervatten ons gesprek.
WILLEM.
(955) Dit’s nu te laat, dewyl hy is, na myn gedachten,
Al verre uit Napels met zyn volk. ’t Stont hem te wachten,
Aan ’t Hof, de paarden wel gezadelt, ’t volk gespoort,
En sloegen door de stadt, gelyk een’ Blixem voort.
KAREL.
Hebt gy noch in ons Hof zyn’ Broeder niet vernomen?
WILLEM.
(960) Ja, ’k heb hem gisteren in uw Paleis zien komen,
En, na een kort gesprek, vertrok hy uit uw hof.
De Vorst sprak Reinout in ’t geheim, nam oorelof,
En is toen meede in stilte, uit uw Paleis geweken.
Hy kwam u, naar my is bericht, deez’ morgen spreken,
(965) Wat wil hy? was het om de doot van Konradyn?
KAREL.
De Vorst van Arragon wil thans myn’ schoonzoon zyn,
Hy mint Klotilde, en tracht een Huwelyk te sluiten,
En wederzyds verbondt, om ’t fors gewelt te stuiten,
Van hen, die doelen op onz’ ondergang, door wraak.
WILLEM.
(970) Dit was, indien hy ’t meende, een zeer gewenschte zaak,
’k Zag door dees’ Echt uw rust, uit de onrust als herboren.
[p. 36]
KAREL.
Maar zyn geheim gesprek komt my verdacht te voren,
En ’t schielyke vertrek baart vreeze en achterdocht,
Ook dat hy buiten ’t hof, in stadt, verblyfplaats zocht,
(975) En zynen Broeder noch in ’t hof niet op koomt dagen,
’k Beken, ’k weet nauwlyks hoe ik my hier in zal dragen,
’k Vrees dat ik word misleid; bedrogen, en verraân;
Zou ook den Argonnois naar Napels kroone staan?
Men houd licht kundschap met ontäarde Nap’litanen,
(980) Of, met verbasterde, en wraakzucht’ge Sic’lianen,
Ik weet zy haten my; en worde alleen, door dwang,
Gehoorzaamt. Hemel! Ach! hoe angstig; naar; en bang
Koomt alles, wat ik hoore, en zie, en denk, voor de oogen!
Myn zinnen worden, als de onstuime zee, bewogen;
(985) ’k Ben in een’ maalstroom van verwarring’, ’k zuffe, en zucht,
En weet niet watme prangt, voor wien ik ben beducht.
Vertrek, laat my alleen.
BEATRIX.
                                            Gaat meede om wat te rusten,
KAREL.
Wel aan, of zich den geest, door ’t slapen wat verlusten.
Continue

VIERDE BEDRYF.

EERSTE TONEEL.

KLOTILDE, KONSTANSE.

KONSTANSE.
Mevrouw, gy overdenkt uw heil niet, door den spyt,
(990) Die u in ’t harte zit; verwin uw drift; de tydt
Wist alle droefheit uit, voor ’t minst’, hy doetze slyten;
Wat vrucht verwachtge van uw klagt? laat af ’t verwyten,
Aan uw’ Heer Vader, want, den stant van Konradyn,
Is onherstelbaar; ’t was zyn lot, het moest zo zyn;
(995) Gy waart voor Konradyn, noch hy voor u geboren;
Een’ and’ren Bruidegom is voor u uitverkoren,
[
p. 37]
De Vorst van Arragon verwacht u op zyn’ Troon;
Hy wil u kroonen met de Koninglyke Kroon,
Des moetge, om zyne liefde, uw eerste liefde doven;
(1000) Dan zultge als eene zonne, in de Arragonsche hoven,
In de oogen schitt’ren, met de Ryks kroone op uw hooft.
KLOTILDE.
Helaas!
KONSTANSE.
                    Hoe! zucht gy noch.
KLOTILDE.
                                            Konstanse ik zucht, gelooft
Gy, dat dien Vorst Klotilde oprechtelyk beminne?
’k Heb die verbeelding niet. Ik worde Koninginne
(1005) Van Arragon? ô neen, het is een ander wit,
Waarop hy doelt, zyn doel is moog’lyk ’t Ryks bezit,
En om in ’t Ryks bezit, door schyn van recht, te komen,
Heeft hy ’t verdichtzel van een Huw’lyk aangenomen.
KONSTANSE.
Schoon ’t was zo, echter wordge, door den Huw’lyks bandt,
(1010) Zyn Koninginne, als hy u geeft de Rechterhant,
Des voeg, na dezen zin, uw warrende gedachten.
KLOTILDE.
’k Ben ongelukkig, hoe ’t ook uitvalt, ’k moet verachten
Zyn liefde; doch, ik hebbe in ’t harte een voorgevoel,
Dat Jakob niet op my, maar op iets anders doel’;
(1015) Doelt hy op wraake, ’k weet dan niet, in deeze tyden,
Of ik heb reede tot bedroeven, of verblyden;
En zo hy ’t meent, en my verkiest tot Koningin,
Worde ik gedwongen hem te tonen wedermin,
En met myn’ Konradyn, is liefde en min gestorven,
(1020) Hy draagtze meede in ’t graf, voor ’t minst, zy zyn bedorven,
Schoon ’t lyf zich over geeft, de ziel vliegt elders heen,
Het Lichaam is als Doot, de Geest baart liefde alleen,
En is het valsch, dan ben ik andermaal bedrogen,
Dan zie ik my veracht, myn’ staat, en eer vervlogen,
(1025) Des, hoe het uitvalt, ’t spelt my niets dan ongeluk.



[p. 38]

TWEEDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE.

KAREL.
Verwoed, met een’ degen in de hant, word door Beatrix vastgehouden.
Laat los, op dat ik straf ’t vervloekte schellemstuk.
BEATRIX.
Wat schellemstuk? Gemaal, uw zinnen zyn benevelt,
Door dampen van den slaap, zy zyn ontstelt, gy revelt,
Bedaar toch, zyt gerust, hier ’s voor u geen gevaar.
KAREL.
(1030) ô Hemel! sterk myn’ geest, opdat ik weêr bedaar,
’k Ben dodelyk ontstelt, en al myn leden beven.
BEATRIX.
Zal uw’ ontroerden geest zich noit tot rust begeven?
Wat maakt uw zinnen, zelfs in uwen slaap, ontstelt?
KAREL.
Schrik, knaginge, achterdocht, en openbaar gewelt;
(1035) Ik worde aan allen kant van monsters fel besprongen,
Gepynigt, en vermoort, de keele toegewrongen,
En weet niet wie ze zyn, dit maakt myn ziel verwoed.
BEATRIX.
Gemaal, geloofme, ’t is alleen zwaarmoedig bloet;
’t Is loom, en traag, wanneer gy slaapt, in zyn bewegen,
(1040) Want gy gevoelt zulks ’t meeste als ’t lichaam is gelegen,
’t Heeft dan geen doortocht, en benauwt ’er door den geest,
Want, wat maakt anders u, in uwen slaap, bevreest?
KLOTILDE.
Een’ droom voorspelt ook wel de dreigende gevaren.
BEATRIX
Is ’t zo? wil uwen droom dan aan ons openbaren.
KAREL.
(1045) Wel hoor dien Droom, of eer een Voorspook van den val,
Die moog’lyk my, en u, en Napels treffen zal.
Een’ sluimerslaap had pas myne oogen toegesloten,
Wanneer de kamerdeur wierd schielyk opgestooten,
[p. 39]
Ik zag de Prinsen, in een derelyken stant,
(1050) Myn rustplaats naderen, met fakkels in de hant;
’t Benauwde zweet brak uit, en vloeiden langs myn leden;
Zy toonden my den hals, daar ’t staal was doorgegleden;
’k Zag zelfs de sneede, met geronne bloet, bemorst
Vervloekte moordenaar, sprak Fredrik, wreede Vorst,
(1055) Wat Vorst; Geweldenaar, en Rover van twee Ryken,
Zie hier twee Prinsen, thans twee vorstelyke lyken,
Die gy, bloetdorstige, vermoorde in schyn van recht.
Is ’t doodschult, als men u, naar ’t oor’logsrecht, bevecht?
Verbeurt een’ man zyn hooft, die trouwe Bontgenoten,
(1060) Bied hulpe en bystant, wen ze schand’lyk zyn verstoten,
Van ’t Rooms gemytert hooft? ’t heeft hem berooft van kroon,
En ’t Erfrecht, en belast den Ergenaam te doôn;
Maar, heeft Klémens ook my gedoemt, door ’t staal te sterven?
Bloetdorstige tyran; neen, gy had lust te verven,
(1065) Uw handen, niet alleen in ’t bloet van Konradyn,
Maar ook in ’t myne, opdat gy zeker zoudet zyn,
Op Napels troon. Waant vry te zitten vast en zeker,
En wel bevestigt, maar, ô wreede! beef, den wreeker,
Van my, en Konradyn, is reeds in aantocht, hy
(1070) Zal wreken ’t edel bloet, gestort van hem, en my.
Beef Karel; beef; de wraak heb reeds haar toorse ontsteken,
Zy zal d’ontschuldigen doot, op u, en de uwen wreken.
Zie hier ’t begin. Mits stak hy aan het ledekant,
En ’t stont, door ’t fakkel vuur, terstont in lichten brant,
(1075) En greep het gansche hof rontom in gloeyende armen.
’k Vloog op; ontstelt; verbaast; ik wilde, en kon niet kermen,
’k Verbeelde my te zien de stichters voor my staan;
’k Schoot op hen toe, en dachtze in woede neêr te slaan,
Zy weken achterwaarts, ik benze na gevlogen,
(1080) En zyn hier in de zaal verdwenen uit myne oogen,
En zag niet anders dan een dunne en yd’le lucht.
Nu oordeel of myn harte, ook zonder reede, zucht.
[p. 40]
KLOTILDE.
Is dit een’ Droom! Ach! Vorst! men duid’ het my ten goede,
De Hemel waarschuwt, of hy dreigt u met zyn roede;
(1085) Vlie ’t nakende gevaar, of vrees de strenge wraak.
Natuur maakt my, ô Vorst, bekommert; ik bidde u staak
Dit Huw’lyk; Jakob wil zich wreken; u bedriegen;
Hy tracht, door vleyerye, ons beide in slaap te wiegen;
Met reên maakt zyn gedrag myn’ Vader ongerust.
BEATRIX.
(1090) Niet hy, maar Konradyn, wiens lamp is uit geblust,
En Fredrik, malen u in ’t hooft, en in de zinnen;
Zy maken ’t hart bevreest; ontrusten u van binnen,
Doch ydel, door hun’ doot zyn wy in rust gebragt,
Uw kroon verzekert, zo voor u, als uw geslacht,
(1095) Geen’ menschelyk gewelt of magt kan u doen derven,
De Rykskroon, stel dit vast, de vreeze zal versterven,
Na eenen korten tydt, de inbeeldinge, yd’len waan,
Vervliegen uit uw’ geest, verniet’gen, en vergaan.
Gy hebt geen reede om voor den Argonnois te vrezen;
(1100) Schoon Jakob veinsde, kan hy hinderlyk u wezen?
Wat leet kan d’Argonnois u doen? hy ’s uit uw hof
Vertrokken? en, stel eens, hy was’er noch, wat stof
Van vreeze, kan hy u, en zonder hulpe, geven?
Hy kan alleen niet staan naar wraak, belaage uw leven,
(1105) Hieromme is ’t nood’loos al dit vrezen. Vorst, ik stel’
Het vast, den Argonnois meent alles met u wel;
Vreest gy zyn’ Broeder? die is nauw’lyks hier gekomen,
Is ’t wonder, of schoon hy niet is in ’t Hof vernomen?
Hy hebbe zynen voet in Napels pas gezet;
(1110) Kan hy niet elders, door een’ voorval, zyn belet?
Des is ’t belach’lyk hier uit argwaan op te vatten.
KAREL
’t Is uw gewoonte, om zorge en vrees gering te schatten,
Doch ’t zy zo, ’k wil terstont zyn’ Broeder doen ontbiên.
Myn wacht.



[p. 41]

DERDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE, ERNEST, Lyfwacht.

ERNEST.
                            Wat wil den Vorst?
KAREL.
                                                          Prins Peter wil ik zien,
(1115) En spreeken; ga in Stad, verneem in alle hoeken,
Waar of hy zich onthoud, gy zult hem op gaan zoeken,
En zeggen, dat ik hem, om zaken van gewigt,
Moet spreeken.
ERNEST.
                                            Maar, indien hy weigert, op ’t bericht,
Te volgen?
KAREL.
                                        Laat de wacht den Argonnois omringen;
(1120) Ik geef u last om hem, by weigering’, te dwingen.
ERNEST.
’k Gehoorzaam uw bevel.



VIERDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE.

BEATRIX.
                                        Die boodschap zal hem vreemt
In de ooren klinken; Vorst, door zulk een werk beneemt
Gy hem zyne achting: ’t schynt gy Jakob durft verdenken,
En ’t misvertrouwen, zoude uw’ Staat wel kunnen krenken,
(1125) En werpen overhoop haar Huw’lyk, en ’t verbondt.
KAREL.
Indien het harte is dus gestelt, als spreekt den mond,
Dan zal zich d’Argonnois, aan myne zorg niet storen,
Voor ’t minst’, het staatme vry zyn gangen na te sporen,
[p. 42]
En veinst hy, smeet men iets ter wraak, voor Konradyn,
(1130) Om my te blinden, door bedrog, en valschen schyn,
Dan is ’t hoog nodig, hem in d’aanslag, voor te komen,
En list’ge driften, door myn voorzorge, in te tomen,
Hoe ’t zy, ’k wil, dat men neeme, en spoedig, een besluit,
De punten vast stel, waar Klotilde op word de Bruid,
(1135) Dit werk, lang slepende te houden, kon ons schaden.



VYFDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, KONSTANSE, ERNEST.

ERNEST.
Verraad! verraad! Ach! Vorst! ik vrees ge zyt verraden.
KAREL.
ô Hemel! hoe! wat’s dit! wie jaagt u wederom?
ERNEST.
Verëende moorders zyn te zamen in een’ drom,
By één geschaart; die al het Fransche volk bespringen,
(1140) En stoten in de borst, moorddadig, hunne klingen.
KAREL.
Is ’t Peter? zeg, wie is ’t? door wien ben ik verraân?
ERNEST.
’k Geloof, de gansche Stad is trouw’loos opgestaan,
Om Konradyn op u, en al uw volk te wreken.
Het schynt de Vesper klok de leuze was, en ’t teken,
(1145) Om aan te vallen, want, zo dra ik kwam in Stad,
Begon de Vesper klok te luyen, yder spat
De deuren uit, ik vraag, verbaast, wat zy verrichten,
Zy vallen op ons aan, ’k bood tegenstant, maar zwichten,
Voor zulk een overmagt, die toenam meêr en meêr,
(1150) Wyl ’t meeste deel myns volks lag levenloos ter neêr,
Des vloog ik naar het hof, om u bekent te maken,
Het dodelyk gevaar, om spoedig weg te raken.
KAREL.
Ik ben verraden! Ach! myn’ droom is al te waar!
Wat nu gedaan Mevrouw? hoe raakme uit dit gevaar?
[p. 43]
(1155) Waar in ik ben, door u, rampzaliglyk gevallen.
BEATRIX.
’t Was beter, dat gy op ’t beschermen van ons allen,
Liet uw gedachten gaan, dan door een yd’le klagt,
Den tydt onnut’lyk, met verwyten, door gebragt.
KAREL.
                                          tegen Ernest.
Gaat heene, en sluit het Hof, en stapel kisten, kassen,
(1160) Voor deur’ en vensters, eer zy komen ons verrasschen,
Laat een’ge van myn wacht, bezetten ’t binnen hof,
En licht het meeste volk van al de posten, of
’t Noch doen’lyk was, de drift van ’t woedent grauw te stuiten,
Stel in slagorde ’t volk op ’t plein van ’t hof, hier buiten,
(1165) Wanneer gy al myn magt getrokken hebt by één,
Zal ik de oproerigen, gemoedigt, tegen trêen,
Een’ hoofdelozen hoop, wanneer hy word besprongen,
Verstroid zich zelve, en’t woên word lichtelyk bedwongen.
ERNEST.
Ik vlieg.



ZESDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, WILLEM, KONSTANSE, ERNEST.

WILLEM.
            Waar heen? wat wiltge doen? men vluchte, ô Vorst.
(1170) De vyant naar uw kroone, en bloet, en leven dorst,
’t Is al in rep en roer, de moort is uitgelaten,
En woed op ’t Fransche bloet, in huizen, en op straten.
KAREL.
Een’ hoofdelozen hoop is licht te wederstaan,
Weerhoud me niet, ik wil hem moedig tegengaan.
WILLEM.
(1175) Hoe! hoofdenlozen hoop, Vorst Jakob, en zyn’ Broeder,
En Reinout, voerenze aan, geen leeuw was oit verwoeder,
Hoe uitgevast, wanneer hy eens zyn’ roof lust boet,
Dan ’t volk van Napels dorst naar al het Fransche bloet.
[p. 44]
KAREL.
Gaat heene Ernest, trek al de buitenwachten binnen,
(1180) En sluit de poorten.
ERNEST.
                                                                ’k Vlieg; ’k zal aanstonds werk beginnen.



ZEVENDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, WILLEM, KONSTANSE.

KAREL.
Verhaal my nu in ’t kort, hoe gy het vond in stad.
WILLEM.
Zodra de Vesper klok aan ’t volk gegeven had’
Het teken, om, ter Kerk, de Vesperen te zingen,
Begaf ik my, met klein gevolg, in Stad, wy gingen
(1185) Een straat door, daar men hoorde een bang en naar geluidt,
In huizen, die men liep ’t een in, en ’t ander uit.
Ik vroeg aan eenigen wat dit geloop beduiden,
Doch kreeg geen antwoort. ’k Vloog in ’t huis van deeze luiden,
En zag, ô droefheit! al wat leven had, vermoort.
(1190) Ik spoede my van daar naar eenen and’ren oord,
Daar zag ik Peter, aan het hooft van eene bende,
De straten sluiten, des ik aanstonts hofwaarts wende,
Wyl ik bespeurde ô Vorst, dat gy, verraden waart.
’k Zag, in den hertredt, den Gezant, met snellen vaart,
(1195) Een’ hoop gewapende naar de oosterpoort geleiden,
Ik riep, Sta Reinout, sta, ai! wil een wyl verbeiden,
Wat neemtge voor? hy sprak, gy zult het aanstonts zien;
Begeef u in het Hof, u zal geen leet geschiên,
Hy rende voort, ik volg, zie hem de wacht bespringen,
(1200) Die, naar wat tegenstants, neêr vielen door hun klingen,
Terstont vloog d’Argonnois, aan ’t hooft der ruitery,
Door de oosterpoorte in Stad, met Reinout aan zyn zy,
Naar alle posten, die bezet met Franschen waren,
En sloegenze al ter neêr, ja, zonder één te sparen,
(1205) Geen eene straate, of d’in- en uitgang was bezet
[p. 45]
Met Argonnoizen, waar door ’t vlugten wiert belet.
Zocht eenen Fransman, hier, of elders, door te breeken,
Die wierde, in koelen bloede, in ons gezicht, doorsteeken.
Ik maakte my aan ’t volk bekent, wie dat ik was,
(1210) Waar door ik overal verkreeg een’ vryen pas.
Ik koome in ’t hof, en wil de Keizerinne spreeken,
Maar zy was, met de doôn, al uit het hof geweken.
KAREL.
Hoe! is zy ’t hof ontvlugt? ik hoopte my, door haar,
Te redden in den noodt, en ’t uiterste gevaar,
(1215) ’k Had aan den vyant haar vertoont, gedreigt om ’t leven
Te brengen, eer ik hem myn kroon zoude overgeven.
WILLEM.
Denk heden op geen kroon, maar uw behoudeniss’;
Gy merkt hoe onder hen ’t verraadt besloten is,
Des zoek een’ uitweg, om de bloed’ge wraak te ontkomen,
(1220) ’k Verzeker u, ô Vorst, zy hebben voorgenomen,
U op te komen, tot uw’ ondergang, en val,
Wat weêrstant kunt gy biên, aan zulk een groot getal,
Van vyanden? gy hebt uw burgers alle tegen.
KAREL.
                                          Tegen Beatrix.
Hoe! staatge nu verzuft, laat gyme nu verlegen?
(1225) Zie hoe bevestigt wy nu zyn op Napels troon;
Regeer nu; voer den Staf; zet op u hooft de Kroon;
Die vast zou staan, wanneer ik Konradyn deed sterven;
Ik hebbe uw’ wil gedaan, het leven hem doen derven,
Maar, tegens hart en zin; stil nu de oplopenheên;
(1230) Regeer verstandig; stel uw volk gerust, te vreên.
BEATRIX.
Ach! Vorst, wilt gy myn ziel, door bitsche en scherpe woorden,
Eer noch den vyant koomt, dus wredelyk vermoorden?
Staak uw verwytingen, zy komen veel te spa,
Men denke op vlugten, of, te smeken om gena.
KAREL.
(1235) Ja, ’t eerste is ’t nodigst, ’k vlugt, maar staat men my naar ’t leven,
’k Zal, als ik heb geleeft, gelyk een’ Koning sneven.
Myn wacht.



[p. 46]

ACHTSTE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, KLOTILDE, WILLEM, KONSTANSE, ERNEST, Lyfwacht.

ERNEST.
                        Myn’ Heer.
KAREL.
                                            Begeef uw alle naar de strant,
Door de achterpoorte, eer ons den vyant overmant,
Zie om naar vaartuig, ’k wil my over zee doen voeren,
(1240) Wy volgen u terstont; laat elk zyn handen roeren,
Indien men ons bespring, en wreeke zynen doot,
Op hem, die onzen val, en ondergang besloot.
ERNEST.
’k Zal doen wat gy belast, en, moet men alle sterven,
’k Wil, als ik heb geleeft, met u het leven derven.



NEGENDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, WILLEM, KLOTILDE, KONSTANSE.

KAREL.
(1245) En gy, myn’ zoon, zult gy ons volgen, of in ’t hof
Vertoeven? ’t staat u vry, ik geeve u oorelof,
Te blyven, of met ons te gaan, of elders heene.
WILLEM.
Met al die woorden word den tydt verspilt, ik meene
U na te volgen, en beschermen met myn magt.
KAREL.
(1250) Volg ons Klotilde, daar Ernest, ons alle wacht.
BEATRIX.
ô Hof! ô Troon! ô kroon! ’k zie u als rook vervliegen.
WILLEM.
Al wie een ander ’t zyne ontrooft, zich zelf bedriegen.



[p. 47]

TIENDE TONEEL.

KLOTILDE, KONSTANSE.

KONSTANSE.
Hoe! blyft gy hier, Mevrouw, terwyle uw’ Vader vlugt?
KLOTILDE.
Ik blyf, wyl onze vlugt zou wezen zonder vrucht,
(1255) Ik kan de droefheit, waar ik vlugte, niet ontvlugten,
De doot van Konradyn doet, waar ik ga, my zuchten,
Ik voele in my ten deele, en droefheit, en vermaak,
’k Bedroef my om het lot myns ouders, maar, de wraak,
Hoe bloedig zy ook is, aanhoore ik met genoegen.
KONSTANSE.
(1260) ô Hemel! zultge u niet naar ’t lot uw’s Vaders voegen?
KLOTILDE.
Myn Ouders hebben zelf dit noodlot op hunn’ hals
Gehaalt, wyl hun gedrag is boos geweest, en vals,
Regeerzucht sterven deed myn lief, myn’ uitverkoren.
Ik zie; en Overdenke, al ’t geene ik koom te horen,
(1265) ’k Zie, hoe het kwaat doen word, of vroeg, of laat gestraft;
Ik denk’, hoe menig graaft voor anderen een graft,
En stort ’er zelve in, om ’er nimmer uit te komen;
Ik hoor’ hoe ydel elk van Ryken legt te droomen,
Die zy, door Moorderye, opveiz’len in de lucht,
(1270) Hoe nietig ’t in zich is, schoon ’t maake een groot gerucht.
KONSTANSE.
Wat ’s uw besluit?
KLOTILDE.
                              Myn’ Staat, ja Leven, luttel te achten,
En ’t nootloot, schoon ’t my dreigt, grootmoedig af te wachten.
Continue
[
p. 48]

VYFDE BEDRYF.

EERSTE TONEEL.

KLOTILDE, KONSTANSE.

KLOTILDE.
’k Wil hier verwachten, ja, Konstanse, en wel gemoed,
De vyant van ons huis, en van al ’t Fransche bloet;
(1275) Hy koome in Napels hof, de deuren zyn ontsloten,
En zet zich op den Troon, waar van hy heb gestoten,
De Vorst, myn’ Vader, na ’t dryjarige gezag,
Sints hem Urbaan het Ryk van Napels gaf; ô dag!
Wat hebt gy ons verwekt bekommeringe, en rampen,
(1280) Door d’oor’log; muitery; waar uit vergift’ge dampen
Opstegen, die het brein benevelden met moort;
Men brak, om eens gerust te heerschen, Eedt, en woort,
Me onthalst de onschuldigen, thans dingt men wêer naar ’t leven,
Van hem, die onbedacht heeft gruwelen bedreven,
(1285) ’k Verwacht den wreker van d’onthalsden Konradyn:
De moortrol is volspeelt, hy zal aanstonts hier zyn.
KONSTANSE.
Maar vreestge niet, Mevrouw’, het woede van dien wreede?
Of waantge, dat hy u zal bieden gunst, en vreede?
Hy, die onmensch’lyk al het Fransche bloet vergoot?
KLOTILDE.
(1290) Ik vreeze; neen, ô neen; ’k vrees niemant; dat hy stoot,
Zyn’ degen in myn borst; ’k wil willig ’t leven derven,
Om met myn’ Konradyn, eens eeuwig ruste te erven.
KONSTANSE.
Mevrouwe, ik hoor gerucht, ze zyn in ’t binnen hof.
KLOTILDE.
Ja, ’t is d’arglist’ge, die tot klagen my geeft stof.



[p. 49]

TWEEDE TONEEL.

JACOB, KLOTILDE, KONSTANSE, Gevolg van Jakob.

JAKOB.
(1295) Hoe! zyt gy hier, Mevrouw?
KLOTILDE.
                                                          ô Ja; ’k heb niets te vrezen,
’k Zal in myn lot gerust, wat gy ook voorneemt, wezen.
JAKOB.
’k Verwonder my, Mevrouw, dewyle uw’ Vader vlugt,
Dat gy niet zyt gevolgt.
KLOTILDE.
                                        Myn’ Vader was beducht,
Of uw gewette kling, ook doelden op zyn leven,
(1300) En hierom heeft hy zich, ter vlugt van ’t hof begeven,
Maar ik, die, zonder vreeze, u tarten durf in noodt,
Hebbe u hier afgewacht; Ik, ik trotzeer de doot;
’k Zal om verschoning’, noch erberreminge u smeeken;
Gy kunt, indien gy wilt, u aan zyn Dochter wreken;
(1305) ’k Ben ook van ’t Fransche bloet; moet zulks vergoten zyn?
Welaan, ik ben gereet, verlos my uit de pyn,
Die myne ziel gevoelt, door wederwaardigheden,
En dod’lyke angsten, al te lange in ’t hart geleden.
Ik ben een speeltuig van den Staat, en ’t los geval;
(1310) Men spot met my, en dryft Klotilde als eenen bal;
Men wilme aan Konradyn, door ’t Huwelyk, verbinden,
Terwyl men toestel maakt te moorden dien ik minden;
Gy zelf, ô wreede; durft misbruiken mynen naam,
En dryft den spot met my; zeg, is ’er niets bekwaam,
(1315) Waar door uw’ bloetdorst was te lesschen, dan Klotilde?
Moest zy het werktuig zyn, waar door uw’ moortlust wilde
Verdelgen ’t Fransche bloet? Bedrieger, wreet van aart,
Hier is myn’ boezem, stoot ’er in ’t moortdadig zwaart,
Ik wil het offer van den Staat zyn; ’k walg van ’t leven,
[p. 50]
(1320) Om, met myn’ Konradyn, den Staat eens rust te geven.
JAKOB.
Waarom noemt gyme een snoô bedrieger? met meêr schyn,
Ben ik den wreker van uw’ Bruigom; Konradyn;
Wy hebben, zelfs om u, Mevrouw, dit ondernomen;
’t Was aangelegt, opdat de Prinsen zoude ontkomen,
(1325) De hant van Karel, en hun wreê gevangeniss’,
Vry zynde, en al zyn volk vermoort, zou hy gewis,
U hebben toegestaan, in ’t Huwelyk te treden
Met Konradyn, naar zyn belofte; woort; en Eden;
Maar, d’aanslag faalde slegts één éénen enk’len dag;
(1330) Indien was uitgestelt, dus lang, dien wreden slag,
Gy had de Prins gezien in vryheit, in uwe armen,
Doch, door d’ontyd’gen doot, kon ik hem niet beschermen,
Des nam ik voor, met list te werken, om hun’ doot
Te wreken; waar de magt ontbreekt, in hogen noodt,
(1335) Mag elk, door veinzery, zyn doelwit zien te treffen;
Uw’ Vader veinsde, en was myneedig, dorst verheffen,
Zich zelve; tegens al wat hem bood tegenstant,
Nu wordt zyn list, door list betaalt, tot zyner schand’,
En moog’lyk tot zyn’ doot, verr’ buiten zyn verwachting’,
(1340) Hy droomde luttel op die vreezelyke slagting’,
Die gansch Sicilie, met Napels heeft gevoelt.
KLOTILDE.
Hoe! gansch Sicilie, met Napels! Hemel! woelt
De dolle wraak, door al de Sic’liaansche steden?
JAKOB.
Wat Fransch is, heeft zyn straf, in éénen tydt geleden,
(1345) Nu is dien wreden hoop gelyk’lyk uitgeroeit,
Waar door d’olyfboom weêr in onze staten bloeit.
KLOTILDE.
ô Landt! rampzalig landt! waar zytge toegekomen!
Slegts om een hant vol bloets, voelt gy geheele stroomen,
Langs de aarde vlieten, van ’t onschuldig menschen bloet.
(1350) ô Wraak! waar bergt men zich, wanneerge, ô dolle, woed?
Waar is men veilig? waar kan ymant zich verschuilen?
[p. 51]
Gy snuffelt alles door, ja, de allernaarste kuilen,
Doorzoekt uw brandent oog; de moortlust stuwt u voort,
Myn harte siddert, en het yscht van zulk een’ moort.
JAKOB.
(1355) Vrees niet, Mevrouw, men tracht Prinsessen niet te ontëeren,
In tegendeel, ’k wil u hoogachten; dienen; eeren;
Ik kenne u deugt, ja; gy zyt waardig, op uw hooft,
Een kroon te dragen, daar ’t geval u van berooft,
’k Verzeker u, Mevrouw, indienge waart geboren,
(1360) Niet uit tyrannen bloet, ik zelv’ hadde u verkoren,
Oprecht, en ongeveinst, tot Echte Gemalin,
Na ’t sterven van den Prins, uit zuiv’re en reine min.
Maar, ’k zie Elisabeth.



DERDE TONEEL.

JAKOB, ELISABETH, REINOUT, KLOTILDE, KONSTANSE, Gevolg.

                                                                    Doorluchte Keizerinne,
Gy zyt gewroken, troost u met de wraak, Vorstinne.
ELISABETH.
(1365) Verdelger van Anjou, ik groete u op den Troon
Van Napels, in de plaats van Konradyn, myn’ Zoon.
Het matigt eenigzins myn droefheit, ’t dood’lyk treuren,
Nu ik gewroken zie myn bloet, en u opbeuren,
Als Vorst, op Napels Troon, en ’t Sic’liaansche ryk.
(1370) Maar, waar is Karel?
JAKOB.
                                        Hy nam uit dit hof de wyk,
En vluchte, dus is my berecht, naar strant, zy hopen,
Langs dezen weg, ter zee, ’t gevaar des doots te ontlopen.
ELISABETH.
Dan is dien wreê tyran zyn zek’ren doot ontvlugt?
JAKOB.
Dit’s noch niet zeker, want, zodra my dit gerucht,
(1375) In de ooren klonk, heb ik myn’ Broeder, met de benden,
[p. 52]
Hem na gezonden, om te knakken zyne lenden,
Wen hy bied wederstandt, en niet gevangen geeft.
Indien hy in een schip zich reeds begeven heeft,
Kan hy ontkomen zyn ’t gevaar, maar, mist hem schepen,
(1380) Zult gy hem zien geboeit, voor onze voeten slepen,
Om ’t vonnis van zyn’ doot te horen uit myn’ mond.
KLOTILDE.
Ach! Vorst! wat neemtge voor? uw’ troon is vast gegront,
In ’t bloedige tyras van zo veel duizent zielen,
Die, om twee Lyken, door uw scherpe klingen vielen.
(1385) Myn’ Vader sterven! hy uitstorten ’t vorst’lyk bloet!
Bewaar hem, Hemel! dat geen’ vyant hem ontmoet.
Hy kan u immers nu ’t regeeren niet beletten;
Ach! Vorst, wil uit uw’ zin de wreede doodstraf zetten.
JAKOB.
’t Is noch te vroeg, Mevrouw, dus neem een wyl gedult.
REINOUT.
(1390) Zal Recht na ’t Recht geschiên, de dootstraf volgt de schult.
ELISABETH.
Gedenk, hy nam myn’ Zoone, en Hertog Fredrik ’t leven;
Thans heeft Rechtvaerdigheit, het slagzwaart opgeheven,
Om hem te straffen, wyl zy haat myneedigheit.
Verhaal my onderwyl’ hoe ’t stuk was aangeleid.
JAKOB.
(1395) Ik wist dat Karel was gehaat, by al de Grooten,
In ’t Sic’liaansche Ryk, zy hadden lang besloten,
Zich zelf te wreken aan der Fransche dwinglandy,
Maar, hen ontbrak de magt, ik voegme aan hunne zy,
Wy wierden ’t eens, om al het Fransche volk te ontzielen,
(1400) Op eenen tydt, in bei de Ryken; hier op vielen
Bedenkingen, hoe ’t stuk was veiligst te onderstaan,
’t Besluit was, yder zou zyn Burgers ondergaan,
En horen hoe men was gezint, of, zich te wreken,
Als ’t wrekens tydt zou zyn, of slaafs te blyven steken,
(1405) In Fransche slaverny; men hielt hen voor een’ Eedt,
Die yder hooft voor hooft, aanstonts vrywillig deed,
Om ’t geen’ hen wiert vertrouwt, aan niemant te openbaren.
[p. 53]
Toen dorsten wy ’t geheim omstandiger verklaren,
Het was om Konradyn, hun’ Vorst, en Frederik,
(1410) D’Aartshertog, door gewelt te rukken uit den strik,
Met al wat Frans, of Frans-gezint was, uit te roeyen.
Men zag terstont het vuur der wraake in de oogen gloeyen.
En yder zwoer getrouw te blyven, tot den doot.
Toen wiert den tydt beraamt, na overleg, besloot
(1415) Men op den dertigsten van Maart, ’t stuk uit te voeren,
De Vesper klok was ’t sein, wanneerme die zou roeren,
Ten Dryen, naar den noen, dat was gezegt, val aan,
Dan zoume, in schyn van vrient, in ’t huis der Franschen gaan,
De poken onder, of, in ’t kleed wel dicht besloten,
(1420) En, zonder groot gerucht te maken, hen doorstoten.
Om niet te missen, had men naarstiglyk gelet,
Waar Franschen woonden, en op ’t huis een merk gezet.
Ook hebbe ik, sints een maant, veel volks in stad doen voeren,
Door al de poorten, één voor één, in schyn van boeren,
(1425) Die hier, en elders, zich verschuilden, in een huis
Der zaamgezwoornen; ’k hebbe ook, zonder groot gedruis,
Op gister, in het bosch, vyf hondert snelle paarden
Verborgen, die door wacht, den toegang wel bewaarden,
Wie hen kwam voor, of zich vertoonde, wiert gevat,
(1430) Opdatme, van ons volk, geen kenniss’ kreeg in stad.
Toen veinsde ik my zyn’ vrient te zyn, om dus te komen
In ’t hof, en in de stad. Des nachts hebbe ik vernomen,
Als ook myn’ Broeder, hoe ’t hier alles vaardig stont,
Om uit te voeren ons geslotene verbondt.
(1435) Dit is ’t verbandt, Mevrouw, van de uitgevoerde stukken.
ELISABETH.
ô Hemel! was ’t uw’ wil, myn’ zoon te laten bukken,
Juist éénen dag te vroeg, met Fredrik, voor de Byl?
REINOUT.
’k Bezwoer hierom den Vorst, te toeven noch een wyl,
Voor ’t minsť, hy wilde één dag, naar uwe komste, wachten,
(1440) Maar neen, myn’ voetval, en bezwering’, hy verachten,
[p. 54]
Sloeg alles in den wint, en voerde ’t vonnis uit.
’k Gaf aan de Prinsen, na hun vonnis, ons besluit
Te kennen, en hoe na men was aan ’t wit gekomen,
Waarop men doelde. Uw’ Zoon had nauw’lyks zulks vernomen,
(1445) Of ’t bragt den jongen Prins, als in vertwyfeling’,
Toen hy die tydinge, en dus laat, van my ontfing’,
Ja, al zyn krachten, en zyn’ moed hier door bezweken,
Doch, wyl het ydel was om uitstel toen te smeken,
Gaf hy zich over aan het nootlot, en ’t geval,
(1450) En riep, weet Burgers, dat men ons haast wreken zal,
’k Maak Jakob Erfgenaam van by de Koningryken,
Hy zal ons wreken, door veel duizenden van lyken.

ELISABETH.
Had gy geen middel, om ’t hen eer te doen verstaan?
REINOUT.
Zulks was onmoogelyk, geen’ mensch mogt binnen gaan,
(1455) Dan, toen het vonnis hen was aangezegt, met giften,
Verzochtte ik aan de wacht, de Prinsen een’ge schriften,
Ter hant te stellen, wyl my d’ingang was verboôn,
Doch niemant durfden ’t doen, hoe groot mogt zyn den loon.
KLOTILDE.
En zou, wen Konradyn gebleven was in ’t leven,
(1460) Myn’ Vader hebben, en al de and’ren, moeten sneven?
Was dan het Huwʼlyk, van uw zyde, meê verdicht,
Van my, met Konradyn?
JAKOB.
                                                                Neen, hadd’ hy woort, en plicht,
Gelyk ’t betaamt, betracht, de Prinsen beide ontslagen,
Hy hadde niet gevoelt die dodelyke vlagen.
(1465) Uw Huw’lyk, met den Prins, zou zyn gestant gedaan;
Verydelt ’t Eedgespan om alles neềr te slaan;
Men hadd’ hem reg’len, in ’t regeren voorgeschreven,
Naar de oude wetten, en ’s lands voorrecht, hen gegeven,
Van...



[p. 55]

VIERDE TONEEL.

JAKOB, ELISABETH, REINOUT, KLOTILDE, KONSTANSE, Boode, Gevolg.

BOODE.
                    Karel is aan strant gevangen, met zyn Vrouw,
(1470) En Willem, en Ernest, die, met de wacht, hem trouw
Beschermden.
KLOTILDE.
                                            Ach! dien slag vermorzelt my het harte!
ô Wee! ô rampe! ik voel verdubbelen myn smerte.
JAKOB.
Hoe droeg hy zich, gaf hy zich willig in de hant
Myn’s Broeders?
BOODE.
                    Neen, hy zworf vast heene en weêr langs strant,
(1475) Om, met een vaartuig, zyn gevaar, en doot te ontkomen,
Doch ’t was ’er niet, hy wykt, zo drame ons had vernomen,
In Duin, met al zyn wacht, en zet zich eind’lyk schrap
Tot tegenweer, ons voetvolk nadert stap op stap,
En bied den dwingelandt de punt der staale klingen,
(1480) De Ruitery zat af, die hem terstont omringen,
En vielen op de wacht van alle kanten aan,
En sloegenze al ter neêr wie darde ons tegenstaan.
Uw’ Broeder kwam Ernest, en Willem zo te prangen,
Dat zy, of sneuv’len moest’, of geven zich gevangen.
(1485) Hy riep hen toe, dewylge reeds zyt overmant,
Is ’t al vergeefs, door ’t staal te bieden wederstant.
Zy wierpen, na een kort gesprek, ’t geweer ter aarde;
En elk, behoudens ’t lyf, uw’ Broeders hant aanvaarde.
Toen riep de Prins, leg af ’t geweer, myneedig Vorst,
(1490) Zo niet, dees staale kling zal boren door uw borst,
Hy antwoort trots, stoot toe, ’k vrees ’t leven niet te derven,
Maar, eer ik sterve, zultge moog’lyk met my sterven,
En vloog, als woedende op hem aan, met zyn geweer.
Ons volk schoot toe, ’t smeet hem van achteren, ter neêr,
[p. 56]
(1495) En voorts ontwapent, en geboeyent bey de handen,
Ten eeuw’gen hoon en smaat; met sterke kop’re banden,
Behalven deeze, zyn zy alle op ’t dorre strant,
En duin verslagen. juist is Karel overmant,
Ter zelver plaatze daar de Prinsen zyn gevangen,
(1500) Voor ruim een jaar.
JAKOB.
                                        Ik zal hem doen zyn straf ontfangen.
ELISABETH.
Door ’t hemelsche bestier is dus het werk beschikt,
De Hemel op Persoon, en plaats, ter wraake mikt.
JAKOB.
’t Is veel, in zulk een drift, dat hy behiel’ het leven.
BOODE.
’t Hielt krap, wyl ’t Napels volk, door woede voort gedreven,
(1505) Hem wilde met gewelt ten lyve, om hem van één
Te scheuren, maar de Prins die stilden ’t volk, door reên.
Men zetten yder op een paart, doch hy gebonden.
Uw’ Broeder heeftme als boô, vooraf tot u gezonden;
Hy wilde, dat ik u die blyde boodschap bragt.
(1510) Zy ylen herwaarts aan om ’t nad’ren van den nacht,
En zullen hier terstont, voor uw gezicht verschynen.
REINOUT.
Ik hoor gerucht.
KLOTILDE.
                                            ’t Licht van Anjou is aan ’t verdwynen.



VYFDE TONEEL.

KAREL, BEATRIX, JAKOB, ELISABETH, PETER, WILLEM, REINOUT, KLOTILDE, KONSTANSE, ERNEST, BOODE, Gevolg.

PETER.
Geluk, Heer Broeder, met dees vangst, en Napels kroon.
                                                                      Tegen Elisabeth.
Gy hebt nu in uw magt de moorder van uw’ zoon.
[p. 57]
BEATRIX.
(1515) Daar is het monster dat zyne ouders heeft verraden.
KAREL.
Ontäarde Dochter; wiltge uw handen meede baden,
In ’t bloet uw’s Vaders? hebtge aan hem den weg ontdekt,
Waar langs wy vluchten? wiltge op ’t blok zien uitgestrekt,
Uw’s Vaders hals? wanneer den Beul dien hals zal kerven?
(1520) ’t Moet zyn; hoe koomt gy hier? waaromme niet gaan zwerven,
Met ons, uwe Ouders, om te deelen in ons leet?
KLOTILDE.
Wat moet ik horen uit uw’ mond; de Hemel weet
Myn onschult. Ach! zieik geboeit, met kop’re banden,
Onlydelyk verdriet! uw Koninglyke handen?
BEATRIX.
(1525) Ja, veins verraderesse, uw’aart is my bekent.
JAKOB.
Zwyg, gy ontäarde, en leer gehoorzaam zyn, gy schent
Klotildes deugt. En gy, uw hooge en dert’le sprongen,
Zyn nu gedaan, en uw vermetenheit bedwongen,
Des moetge een and’re taal nu voeren; weet, gy staat
(1530) Voor uwen Koning, en uw’ Rechter, van al ’t kwaat,
Dat gy in Napels en Sicilie hebt bedreven’,
Zult gy ons rekenschap op heden moeten geven.
Gy; Karel, hebt dit Ryk den Erfgenaam ontrukt;
Het Volk, door tyrannye, en schennis onderdrukt,
(1535) Belast met schattingen; vermoort; barbaars geschonnen,
De Vrouwelyke Sex, ja zelfs geweide Nonnen,
Dit hebt gy straffeloos gedoogt; bespot; veracht
De klagers, en, met schimp, gelachen om hun klagt.
Gy hebt Vorst Konradyn met wapens aangegrepen;
(1540) En dard’ hem, met zyn’ Vrient, in eenen kerker slepen;
Gy hebt hun hoofden, op het bloedig moortschavot,
Door een vervloekte byl, van ’t lichaam afgeknot.
Gy, gy zyt de oorzaak, dat in ’t Ryk ontelb’re zielen,
Zowel de onschuldigen, als de schuld’gen, nedervielen,
[p. 58]
(1545) In deezen Vespers tydt, door ’t Sic’liaansche Ryk.
Indien het schelmstuk dult verschoning, spreek, toon blyk
Van onschult.
KAREL.
                                            ’k Heb geen Ryk gerooft; ’t is my gegeven
Van Paus Urbaan; ’k bragt ook de Prinsen niet om ’t leven,
Maar Paus Klémens; ’k heb slegts zyn vonnis uitgevoert.
JAKOB.
(1550) Gy hebt moetwillens, door uw Staatzucht, ’t Ryk beroert;
En, om in geen gevaar te zyn, van ’t Ryk te derven,
Den wett’gen Vorst, tot uw verzekering’, doen sterven.
ELISABETH.
Zult gy aanvaarden ’t geene een’ ander toebehoort?
Zult gy een schelmstuk doen, schoon gy word aangespoort,
(1555) Van ’t Rooms gemytert hooft? ontschuldigen vermoorden?
En luist’ren, tegens ’t recht, na onrechtvaard’ge woorden?
ô Booswicht; gy, en hy, zyt beide in één verstant,
Hy wees u ’t schelmstuk, gy verrichten ’t met uw hant.
JAKOB.
Berey u tot den doot, gy wordt gedoemt te sterven.
WILLEM.
                                                  knielt.
(1560) Ach! laat Anjou, ô Vorst, gena van u verwerven,
Om ons, zyn kind’ren: Laat in ’t Recht, Barmhartigheit,
De zy van ’t hart bekleên, wen wraak de schult bepleit,
Groot is de misdaat, ja, ’k bekent, door hem bedreven,
Des zal te grooter zyn uw goedheit, in ’t vergeven!
(1565) Weêrhouw die schantvlek van zyn’ hoog-beroemden Stam,
’t Huis van Valois, waar uit de Graaf zyn’ oorsprong nam,
Ach! deeze vlek zou ook zyn kinderen aan kleven.
JAKOB.
                                                          wenkt Willem op te staan.
Heer Graaf, het schelmstuk, van uw’ Vader, thans bedreven,
Daalt op zyn kind’ren niet; wie zondigt, en misdoet,
(1570) Is straffens waardig, maar, ’t besmet geen eerlyk bloet.
[p. 59]
Ik kenne uw’ vromen aart; ik weet gy zyt ontschuldig
Aan Karels misdaat, ja, gy zelv’ hebt menigvuldig,
Geyvert om den Prins te zien weêr vrygestelt,
Des vrees niet, dat men u zal houden met gewelt,
(1575) Of schoon gy hebt getracht zyn leven te beschermen,
Gy deede uw’ plicht. Maar, kan zich ymant zyns ontfermen?
Gerechtigheit eischt straf naar misdaat, hy vergoot
Onschuldig bloet, dit bloet eischt wraake, en ’s moorders doot.
KLOTILDE.
                                                      knielt.
Ach! zal de wraake, ô Vorst! dan eeuwig, eeuwig duuren?
(1580) Denk, wat myn’ Vader treft van zyne nagebuuren,
Kan u ook treffen, door een’ ander; ’t Koningryk
Van Vrankryk, en Klémens, zal wreken ’t ongelyk,
Myn’ Vader aangedaan; gewroken zynde, een’ ander,
Weêr tegens dezen op doen rechten d’oorlogs stander,
(1585) En dus is eindeloos het wreken. Ach! bepaal
De wraak’, hy leeve, opdat geen weêrwraake op u daal’,
Voor ’t minst, verhaalt zyn’ doot niet! Vorst, wilt overwegen,
Dat gy, zo min dan hy, zyt veilig voor den regen,
Die bloedig, door den kryg, op koningryken valt.
JAKOB.
(1590) Reis op, Mevrouw, ’k wil u niet zien in die gestalt’,
Ik zal om u, zo verre als ’t Recht kan zulks gedogen,
Uw’ Vader hand’len als een’ Prins, na ons vermogen.
Men breng’ hem in ’t vertrek, daar Koning Konradyn,
Een jaar versleten heeft, met Fredrik. Gy zult zyn,
(1595) ô Schantvlek van uw Sex, met Karel opgesloten,
Tot dat men hoore, hoe myn hooge Bontgenoten,
U willen hand’len.
KAREL.
                                                    Dus drait om des waerelts radt,
Die heden onder leit, noch korts verheven zat.
BEATRIX.
’k Vervloek den ondergang van ons, en u, d’uitwerker,
(1600) Die ons schopt van den Troon, en opsluit in een’ kerker.



[p. 60]

ZESDE TONEEL.

JAKOB, ELISABETH, PETER, KLOTILDE, KONSTANSE, WILLEM, REINOUT, ERNEST, BOODE, Gevolg.

JAKOB.
Ernest, my is bewust hoe ’t Harte was ontroert,
Wanneer gy, volgens plicht, hebt Karels wil volvoert,
Doch tegen uw gemoed; gy stemde niet hun sterven.
Des is ’t Rechtvaardig, u weerom te doen verwerven,
(1605) Uw voor’ge vryheit, gaat, of blyf, indien ’t u lust.
ERNEST.
Gedoog dat uwen Slaaf, ô Vorst, uw voeten kust.
JAKOB.
Heer Graaf, gy kunt in ’t hof verblyven, of vertrekken,
Met uwe Zuster. ’k heb myn vrienden iets te ontdekken.
                                                                  Tegen ’t Gevolg.
Geef hun geweer.
WILLEM.
                                                ’k Beveel myn’ Vader in uw gunst.
KLOTILDE.
                                                      Knielt voor Elisabeth.
(1610) Ach! hadde ik nu, Mevrouw, de aantrekkelyke kunst,
Om, door démoedigheit, en reên, uw hart te buigen
Tot meededogen, eer ik ga. ’k neem tot getuigen,
Uwe eige driften, en de zorg van uw gemoed;
Vind dan niet vreemt, Mevrouw’, te smeeken voor het bloet,
(1615) Waar uit ik oorsprong nam. ik smeekte hem om ’t leven
Van Konradyn, uw’ zoon, ’t gemoed word thans gedreven,
Door kinderlyke zucht, te smeken u, Mevrouw,
Om ’s Vaders leven; denk, gedenk toch aan den rouw,
Dien gy gevoelde, en noch gevoelt, om uwen zoone,
(1620) Ach! dat Barmhertigheit in uwen boezem woone!
Gy hebt met recht verfoeit myn Moeders wraakzucht, toon’,
Dewylge ook zyt een Vrouw, geen wraake in ’t harte woon’,
[p. 61]
Wil tot genade, naar uw’ aart, den Vorst bewegen.
ELISABETH.
                                              Recht haar op.
Wil hoopen op myn gunst, myn harte is u genegen.



ZEVENDE TONEEL.

JAKOB, ELISABETH, PETER, REINOUT, BOODE, Gevolg.

JAKOB.
(1625) Wat staat ons nu te doen met Karel? zal zyn hooft,
Thans worden, op ’t schavot, van ’t lichaam af geklooft?
PETER.
Dit moet hy ondergaan, zyn gruw’len menigvuldig,
Hem maken aan de strengste en hoogste dood-straf schuldig,
Hy die gewelt pleegt, en beklimt een’s anders troon,
(1630) En noch den Erfgenaam, moetwilliglyk durft doôn,
Dien moetme, door den Beul’, na ’t Recht der heilge wetten,
Met een gewette Byl, den schuld’gen hals verpletten.
Ontslaat gy hem, dan zytge telkens in gevaar;
’t Valt, wie een schelmstuk eens verrichte, zelden zwaar,
(1635) Om andermaal, gestyft door and’ren, ’t ondernemen.
Hy zelf wyst u den weg, bekommert voor ’t ontvreemen,
Van Napels kroone, hielp hy Konradyn van kant,
Om nimmer, naar de kroon, te uitsteeken zyne hant,
Wilt gy door ’t kerkeren, hem in verzek’ring houwen?
(1640) Verraat, worde op verraat, dan tegens u gebrouwen,
En zome door verraat hem niet verlossen kan,
Wacht dan het Blixemvuur, den Vaticaanschen Ban,
Doch dien word reeds gesmeet, om op uw hooft te schieten.
’t Is daarom best voor ’t Ryk, zyn bloet te laten vlieten,
(1645) Uit de aders van zyn’ strot, op ’t bloedige schavot,
Dan legt dien hinderpaal, voor ’t minste, neêr geknot.
REINOUT.
’t Is waarheit ’t geen gy zegt, maar Staatsveranderingen,
En tydt, waar in wy zyn, wel ’t zwaart de hant ontwringen;
[p. 62]
Of schoon Rechtvaerdigheit zyn’ doot eischt; want, de magt
(1650) Van Roome en Vrankryk, word hier zekerlyk verwacht,
En wy zyn ongereet haar tegenstant te bieden,
Ik vrees voor weêrwraake aan uw volk, die arme lieden,
Zyn niet in staat, hun magt te kunnen wederstaan,
Des achte ik ’t veiligst, niet te driftig voort te gaan.
ELISABETH.
(1655) Myn hart zou neigen naar verdrag, en tot verzoening’,
Indien hy u, en ons, geeft billyke voldoening’.
JAKOB.
                                                                  Tegens de Boode.
Ik schort myn oordeel op. Begeef u voort op reis,
Naar Swaabe, en Oostenryk, en Beieren, om pais
Te maken met Anjou, of ’t oorlogsvuur te ontsteken,
(1660) Met ons, om Konradyn, door Karels doot, te wreken,
’k Zal niets verrichten, voor ik weete hun besluit,
Om dan gezamentlyk te voeren ’t vonnis uit.
BOODE.
Men zal voor ’t minste, na zyn spelen niet meêr dansen,
Wyl Duitsland en Sicilie is ’t kerrekhof der Franschen.
[Vignet]
[p. 63]
    By den Uitgever van dit Spel, zyn noch te bekomen.
    De Vlugt van Huig de Groot, uit het Slot te Loevestein. Met een net afbeeldsel van H. de Groot, en M. van Reigersbergen. 6 stuiv.
    De Dry Delen van Huig de Groot, behelzende ’s Mans levensgevallen, na zyne Vlugt, tot, en na zynen Doot. yder Deel 4 st.
    Het Hondertjarige Jubilee, wegens het Stichten van den Amsterdamsche Schouwburg. 4 st.
    Zaïre, Bekeerde Turkinne, met den Ontmaskerden Amstelophilus, en aanmerkingen op ’t Eeuw-getyde. 6 st.
    Christelyke Zedenspiegel, ontdekkende de Geboorte, Leerreden, Gelykenissen, Wonderwerken, Lyden, Doot, Opstandinge, Hemelvaart, en Uitstortinge van den H. Geest, van onzen Zaligmaker Jezus Christus. in Klink- en Punt-dichten, en op Zangwyzen uitgebreid. 38 st.
    Aanmerkinge, op de Leerreden van den Heere Pieter Smith, wegens den Kinderdoop, en Ceremonien van ’t Nachtmaal. 4 st.
    Zedig Onderzoek, der Redeneringe van den Heere H. G. Masius, wegens het onderscheid der Euangelische Lutheranen, en der Gereformeerden. 14 st.
        Alle door Fredrik Duim.

[p. 64: blanco]
Continue

Tekstkritiek:

vs. 212 om te er staat: om re
vóór vs. 302b Beatrix er staat: Karel
vs. 409 wat ’s er staat: was ’s