GRanida eenighe dochter, en erf-Princesse van Persia, op de Iacht afgedwaelt van haren sleep, komt ter plaetsen daer sy Daifilo Harder, met Dorilea die hy op minne vervolght, vindt koutende; de welcke haer niet en kunnende onderrechten van het spoor der voorghereden Iagers, van haer ghevraeght worden nae eenighe Fonteyne om den dorst te lesschen. Daifilo biedt de Princesse te drincken uyt een Schulp, met soo heussche ghenegenheydt, dat de selve gehulpen van soo wel te passe dienst, oock nae haer verscheyden van daer, der Princesse welgevallende naulijcx uyt den sinne gaet. Daifilo ter ander zijden besluyt sich ten Hove te begeven, om de teghenwoordicheyt, en diensten wille van so waerdige Prinssesse.
Daifilo sich ghegeven hebbende in dienst van Tisiphernes, op hoope, dat die als een Prince van groote verdienste by de croon van Persia, bekomende het huwelijck van Granida, hy door dat middel aen haeren dienst mocht geraken, quyt hem soo, dat sijn Heer hem grootlijcx vertrouwende, hem seyndt aen de Princesse om haer jonste te hebben, int eyndelijck versoeck, dat hy nae so langh vervolch om haer ging doen aen haeren Vader: alwaer hy ontseydt wordt van sijn teghen-Vryer Ostrobas, Sone van den Koningh der Parthen, teghens de welcke hy aenneemt [fol. A2v] des anderen daechs te vechten. De Prinssesse soo bekommert over’t aenstaende huwelijck, als beweecht door het nieu sien van Daifilo, komt dien avondt aen de venster, op gheluck oft eenighe passerende Musijcke haer quellage wat versachten mochte, onder de welcke sy door’t glas siende, sonder ghesien te wesen, hem passeren, en hoorende versuchten, neemt het selve op voor teecken van waerachtighe liefde, haer daeromme beklaghende over d’onghelijckheydt der staten des Werelts.
Daifilo verklaert aen sijn Heer zijn liefde, en d’oorsake waerom hy in sijnen dienst ghekomen is, hem biddende te lijden dat hy in zijn stede, ende met zijn wapenen bedeckt teghens den Parth moght strijden, tot het welcke hy hem met redenen beweecht. Daifilo verwint en verslaet Ostrobas. Tisiphernes besluyt des anderen daechs de Princesse te besoecken: Maer Daifilo noch dien avondt onder haer venster passerende, wordt door haer bevel gheroepen van haer Voester. Sy ontdecken elckander haer onderlinge liefde. Granida seydt gereedt om met hem te vertrecken, en een Harderinnen staet ghetroost te zijn: welcke aenbiedinge hy, nae dat hy haer de swaericheden van sulcx voorgehouden heeft, en verstaen de selve van haer al te voren overwoghen te zijn, met groote danckbaerheydt aenneemt.
De Voester van Granida, op haer sijde gewonnen [fol. A3r] zijnde, komt verklaren voor den Koning, ende Tisiphernes, dat de Prinssesse met groot spoock, voor eenen Godt gheschaeckt is. Tisiphernes siende op’t schoonste zijn hoop te leur ghestelt, is om rasende te worden: Maer Daifilo, die haestich ten Hoof wedergekeert was, om quaet vermoeden voor te komen, hem onderrechtende, doet zijn ghemoedt wat bedaeren. Hy nochtans, walghende van de werelt, besluyt met luttel gheselschaps voortaen door’t Landt te reysen, en verklaerende Daifilo waerachtighe verwinner van Ostrobas te wesen, levert hem sijnen staet over, de welcke hy eerbiedelijck weygherende, belooft gaede te slaen, totter tijdt toe, dat ’sPrinssen ghemoedt wat besaedighe.
De Gheest van Ostrobas verschijnt aen sijnen vriendt Artabanus, die met hem in Persia was ghekomen, hem opstutsende, om wrake te nemen op Daifilo, de welcke den eersten morghen-stondt op’t Landt met de Prinssesse sprekende, van hem ende sijn volck, beyde gevangen worden, om opgheoffert te zijn aen het graf van Ostrobas; maer Daifilo siende d’overlast van banden diemen de Prinssesse aendede, breeckt de sijne, te weere rakende teghens sijn vyanden; op welck gherucht Tisiphernes, die by gheval niet verre van daer sijnen wech volchde, de Gelieven komt ontsetten, de welcke bekent zijnde, beklaghen haer deerlijck dat d’eene ramp d’ander jaghende, het [fol. A3v] gheluck wel hardneckelijck scheen besloten te zijn tot haer bederf. Maer d’eedelhartige Prinsse, in plaets van hem tegens haer te verbitteren, verwondert sich over haer selsame liefde, en ghebiedende haer goeden moedt te hebben, belooft en vercrijcht haer haeren soen van den Koningh, diese beyde met blijen wellekoom onthaelende, te samen huwt. |
