P.C. Hooft: Mommery. Amsterdam, 1611.
In: Emblemata amatoria, p. 137-140
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Ceneton038796 — Ursicula
In deze uitgave is de fractuurletter is in een aparte kleur weergegeven.
De Min met het schilt van Medusa sonder booch of pylen, achter hem drie Minnaers, Wanhopende, Hopende, Ghenietende, met goude ketens aen haer beenen als Slaven.
Ghenietende.
DAt ghy de strenghe Min,
Die niemandt uyt en sondert
Die van verstant en sin
Berooft soo menich hondert,
(5) Wiens naem op Aerden dondert,
Sonder zijn wapen siet,
En zijt daer af verwondert;
Noch van dit wapen niet.
Door wijtberoemde Faem
(10) Van u gheseghent wesen,
Joffrouwen, is u naem
Ten hemel hoogh gheresen.
Cupido creech, door desen,
Lust u te komen by;
(15) Maer ghy mocht hem belesen
Met schoonheyts toovery.
Hopende.
IN dezen dut, de Guyt
Zijn Moeder raet ginck vragen/
Die hielep hem daer uyt,
(20) En sey, wat duysent plaghen!
Sout ghy de eere waghen,
Van’t gheen ghy hebt ghewracht
In ontallijcke daghen,
Soo licht op eenen nacht.
(25) Als ghy betoovert waert,
U Koocker mochtmen kloven;
Hooch is haer schoonheyts aert,
[p. 138]
U Booch en Pylen rooven.
Zy preeckte voor een dooven
(30) Hoe (seyd’ hy) kan’t gheschien?
Hy wildet niet ghelooven,
Maer moest het gaen besien.
Wanhopende.
SOo ghy haer enckel wilt
Sey Venus gaen begapen,
(35) Soo neemt Minervas schilt,
Gaet haer daer mee betrapen,
Dat ellick een voor’t slapen
In tooverey bevrijt:
Laet hier u eyghen wapen,
(40) Soo raeckt ghy dat niet quijt.
Dat Backhuys, sey de Min,
Heeft wonderlijcke krachten.
’t Verkeert de Iongmans in
Steenrotsen, die’t betrachten.
(45) Set dat uyt u ghedachten,
(Sey zy) van daer ist vert:
Haer schoonheyt kan versachten,
Soo seer als dat verhart.
Ghenietende.
SOo haest dit had verstaen
(50) Den Lecker onbedwonghen,
Hy volghde haer vermaen,
Is vrolijck opghespronghen:
Want nae zijn Moeders tonghe
Het Soontgen garen doet,
(55) Al ist een dertel Jonghen
Brooddroncken op ghevoet.
Wanhopende.
WYlieden met ons drien
Zijn dus een Heer zijn knechten:
Wat hy ons wil ghebien,
(60) Dat staet ons uyt te rechten.
’t En baet gheen teghenvechten;
Dees ketens schoon van gout.
Heeft hy ons aen gaen hechten,
En voor zijn Slaven hout.
(65) DEn aert is driederley
Van al de Min zijn Slaven:
Wanhopende.
Want sommich met gheschrey
In wanhoop leyt begraven:
Hopende.
En sommich gaet hem laven
(70) Met hoop, die strydich leeft.
Ghenietende.
En som gheniet de gaven
Die Wederminne gheeft.
Wanhopende Minnaer.
ICk wanhoop van ghenot,
En evenwel moet minnen:
(75) Soo seer is desen Godt
Een meester van mijn sinnen.
Ick weet dat ick kan winnen
Mijn Lief tot gheender uyr,
Nochtans kan niet van binnen
(80) Blusschen ’t ontsteecken vuyr.
De gheesten die den Hel
Betaelt met sware pynen
En lyen, weet ick wel,
Gheen smert als Min den mynen;
(85) All quellagien schynen
By wanhoop haer noch schoon;
Ick moet door Min verdwynen,
En wanhoop is mijn loon.
Hopende Minnaer.
ICk leef op hope van
(90) Mijn Lief eens te ghenieten.
Om daer te raecken an,
Tsint my de Min quam schieten,
En heb ick noyt verdrieten,
Arbeyt noch moeyt ontsien:
(95) Iae mijn begheerten lieten
My noyt perijckel vlien.
Wanneer ick overpeys
Wat lust my soud ghebeuren,
Indien dat zy, een reys,
(100) Verhooren mocht mijn treuren,
[p. 140]
Soo kan ick niet bespeuren,
Of zy is dubbel waert,
Dat niemandt, haer te veuren,
Zijn lijf en leven spaert.
Ghenietende Minnaer.
(105) DAer is gheen hoogher standt
Dan Liefsghenot in trouwe.
In Wederminne brandt
Het harte van mijn Vrouwe.
Wanneer dat ick aenschouwe
(110) Waer in mijn siele rust,
Neen seecker ick en houwe
Dat voor gheen aerdtsche lust.
Ons willen onderling
Zijn in elckaer ghevloghen
(115) Soo dat zy maer een ding
Te samen en vermoghen:
Ons harten bey gheboghen
Ghedraeyt te samen zijn:
Mijn ziel in haer ghetoghen,
(120) En hare ziel in mijn.
Min.
JOffrouwen fray ghetoyt,
Om bey de quaen te myen,
U ysich hart ontdoyt,
Elck gae zijn jonste vlyen,
(125) Tot die standtvastich vryen,
Alsoo dat ghy, door een
Ghemeene heerschappye,
Maeckt Slaven van u tween.
