Vondel: Rozemont. 1643.
In: id. Maeghden, 1643; Rozemont is afgedrukt op een apart katern (I) achter het spel.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Ceneton094460 - Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
EEn manshart kropt zijn nijt, die uitbarst by de vrouwen.
Sophia, wat al leets hebt ghy Godts Kerck gebrouwen,
Met eenen schimpscheut (ach een schimpwoort vry gering)
Die Narses, door het hart, aen zijn vijf zinnen ging,
(5) En, als een pijl, uw tong zoo los en bits ontglipte;
Waer door zijn eerste trouw, uit wraeckzucht overwipte,
En schende Alboin, der Langebarden hooft,
Den Roomschen op het lijf. Italie berooft,
Geknevelt, afgebrant, geschoren, en geschonden,
(10) Van Got, Alaen, en Hun, gevoelt, in versche wonden,
Helaes! een’ nieuwen slagh, van d’oversnootste smet,
Die, van het Baltisch strant, zich had met kracht* gezet
In ’t vet Pannonie; van waer zy, met dees vreemden,
Avaer, Bulgaer, Sarmaet, en Sax, op al de beemden
(15) Van Po en Arnus viel, in een veel eedler wey,
En aen de wolcken dreef dit jongste lantgeschrey.
Sophia, oordeel nu, of ghy wel, by uw leven,
Dit opgezette web van Narses af zult weven.
Dit aes (van dien besneên gebezight tot een’ toom
(20) Der Gotten, reis op reis) regeert nu aen den stroom
[fol. I1v]
Des Ticiners, op ’t hof; gebiet, dat elck dit kenne,
En drijft, tot voor de poort van Rome en van Ravenne,
Justijns bezettingen te steên en sloten uit,
En niemant heeft het hart dat hy dit euvel stuit:
(25) Want wat quam Ticinum zijn tegenstant te stade,
Als ’t, na drie jaer, zijn poort opzette, ter genade
Des wreeden Langebarts, die met dat gruwelwoort
Zijn zwarte ziel verzwoer aen ’s overwonnens moort?
En zeker, had het paert, ten intre van de wallen,
(30) Uit mededoogen, niet dien vloeck te voet gevallen;
De stadt waer reê, in bloet en roock en vier, vergaen,
Vergeten; en geen mensch zou Ticinum zien staen
Ter stede, daer ’t noch staet, om onder ’t juck te zweeten.
Oock hebben dierte en pest ons zenuwen gesleten:
(35) En yder lants-aert van dit mengsel maeckt zich sterck,
En acht zich mans genoegh, gansch Kristenrijck een werck
Te rockenen, dat niet kan worden afgesponnen,
Als met een’ zwaren toght. De Gotten, in Narbonne,
En Spanie, en oock de Hun, (die sterck den Donaukant
(40) Voor Alboïn bewaeckt, in ’t ingeruimde lant)
Beloofden, op zijn trom, in ’t harnas aen te stappen.
Vier Fransche Koningen, ontzaghbre zwagerschappen,
Hanthaven desen Vorst, in ’t overheert bewint,
Uit gunst tot d’ eerste vrouw, hun zuster, Klotsuint;
(45) Hem van Klotaer, in echt en eigen, opgedragen,
Om zoo veel dapperheên, getoont in trotse slagen:
En wat ’er overschoot, na’et slaen van Koenemont,
Wiens bloet zijn koets herwarmt; dat berghde zich terstont,
Uit schrick, in zynen eedt, en volleghde te gader
(50) Den man van Rozemont, zoo trouwlijck als haer’ vader.
Wat rest’er, tegens dit onkneusbare aertsgewelt,
Voor ons, dan dat men Godt, die ’t onweêr wetten stelt,
Geduldighlijck het stuur des Rijcks bevele, in ’t midden
Van ’t bulderen; en met schenckaedje schatting bidden,
[fol. I2r]
(55) Terwijl vermurwe en streel dien grooten Dwingelant,
Tot hindring van meer quaets: waerom ick, een gezant
En mont van Paus Joan, ten dienst der myterkroone,
Van Ticinum den Vorst hier navolgh, te Verone;
Alwaer dees onderdruckte en bange burgery
(60) Dien Heiden vieren ziet het vrolijck jaergety
Der zege, op Audoïn, in ’t bloedigh velt, bevochten.
O Heilant, wil ons eens van deze lantgedroghten
Verlossen, door de vuist van een’ rechtschapen heldt.
Maer och! ghy meet het perck van elck saizoen, en smelt,
(65) Wanneer uw zon genaeckt, dees sneeuwjaght uit den Noorden.
’t Is u bekent, of Godt met Langebartsche koorden
Het Oosten temmen wil, van wien het Westen lijdt
Meer wrevels en meer hoons dan oit van Geet, of Scijth:
Want of de Bosphorus braveert het hooft der vlieten,
(70) Den Tiber, lang verdruckt, ’t zal Godt in ’t endt verdrieten.
Godt vry ’t Latijnsche Recht, schuif ’t Griexsche juck van hier,
En smijt (behaegh het hem) dees lantroede eens in ’t vier.
