J. Zoutman: Verstelde en herstelde wet. 1665.
Uitgegeven door drs. G.C. van Uitert
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton101520 — Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue
[fol. A1r]

J. Zoutmans

KLUGT-SPEL

Van de

Verstelde en Herstelde

WET,

OF

VASTEN-AVOND.

[Typografisch ornament]

Tot Hoorn, By Stoffel Iansz. Boeck-verkooper, op ’t
Smerichorn, in de witte Boeck-pars, Anno 1665.


[fol. A1v]

OPDRAGT
AAN DE
AMSTEL-NYMPHJES.
SOete Zieltjes, aantrekkelijkke Beeltjes, geestige Schepzels, en uytmuntende Pronkjes, houd het mijn lompe plompigheyd ten goeden, dat ik u deez’ VERSTELDE en HERSTELDE WET op-offer; ik kander geen naader toe vinden: leeftze, en her-leeftze; dat goed is, gelieft te behouden, en, ’t geen waar is, toe te stemmen: bevalt het u wel, ’t zal my zoo veel te beter bevallen: staat’et u tegen, scheurd het aan stukken, verbrand het, eyst het geld, datjer voor gegeven hebt, vande Boek-verkooper wederom, en koopter tot A. I. in ’t Katje met de Kraag, Oly-koekken veur, ligt dat zy u minder, dan deze smaakkelooze letteren, zullen walgen. Niemand genoemt, niemand geblameert; ’t is een History uyt’et Spaans over-ghezet, schoont’er zijn leven niet in geschreven is geweest: ’t is om vermaak gedaan; neem het in ’t zoet, zoo ben en blijf ik uw’ aller slaaf, voet-veeg, hanneke-traaf, schoen-borsteltje, en drie-dubbelde Dienaar
J.B.M.
_____________________________________________________________

Namen der Vertoonders.

Kornelis
Kasper		 } Twee Vryers.
Magtelt     Een Koppelaarster.
Ruth     De Knegt van Kornelis.
Leonoor
Kniertje
Ariaantje
Anna		 }
} 		Vier Vrijsters.
Sibil     Dienstmaagt van Ariane.
Bartelt
Koenraad		 } Twee Ratel-wagts.
Albertus     Vader van Kornelis.
Nikolaas
Martijn
Philip		 }
} 		Drie Huys-vaders.
Continue
[fol. A2r]

Eerste Uytkomst.

Kasper en Kornelis.

Kasper.       IS ’t wis?
Kornelis.    Ja wis, is ’t wis, laat ons maar heenen gaan.
Kasper.       Uyt deez’ veranderingh, zal vry wat nieuws ontstaan.
Kornelis.    Daar houd het Klokjen op, het moet al ellef wezen.
Gaan d’ eene Scherm in, en komen d’ ander weder uyt,
ondertusschen komt ’er een uyt een Venster, die iets lezen zal,
waar na veel lieden wagten.
Kasper.       Wy komen regt van pas, my dunkt hy trekt aan ’t lezen.
De Secretaris leest dit volgende.
                    (5) ME-Vrouw, die eerbaarheyd, Vorstin van ’t Maagden-Choor,
                    Heeft eynd’lijk, op ’t verzoek van d’ongehuwde Maagden,
                    Die daag’lijks met verdriet aan haar hun quelling klaagden,
                    Vergund, en toe-gestaan, gelijk zy yder door
                    Dees Brief dit weten doet, beneffens klok-geslag,
                    (10) Dat yder Maagd, die zin, en lust heeft om te trouwen,
                    Niet meer, gelijk voor heen, is aan haar Wet gehouwen:
                    Maar als ’t haar wel-gevalt, de Jongmans vryen mag,
                    En zonder dat daar door haar eere zy gespilt;
                    Waar naar dat ellik-een hem schikken mag, en voegen:
                    (15) Zy wil dat dit gebod een yder zal vernoegen.
                    Praesent den gantschen Raad van ’t Vrouwelijkke-Gilt.
De Secretaris gaat weg, al ’t volk binnen,
behalven Kasper en Kornelis.
Kornel.        Dat boltme by mijn keel, byloo dat boltme Kasje,
                    Hoe menig fraye Meyd, hoe menig lustig tasje,
                    Zal nu in ’t kort haar druk in vreugd verandert zien:
                    (20) Schoon in Ovidius veel wonderen geschiên,
                    Van zulk een vreemdigheyd, heb ik nog noyt gelezen.
                    Sta vast nu Kerk, en Choor, nu magje vry’lijk vrezen.
                    Wat zalder in een maant al volk te trouwen gaan:
                    Daar moeten meer Pastoors, of ’t werk raakt niet gedaan.
                    (25) Ik spring schier uyt mijn vel, en kan my niet bedwingen.
Kasper.       Ik bid bedaarje wat, voorwaar ’t zijn zulkke dingen,
[fol. A2v]
En zulkke zaken niet, als gy u wel verbeelt:
Of meenje dat die Meyd, die u de zinnen steelt,
Nu u juyst vryen zal; zy wijd wel ligt een ander:
(30) Daar zitje dan en kijkt, gelijk als slegte Zander,
Die van een anders Kind de Vader wezen most.
Kornel.     Ja praat gy maar wat heen, wy bennen nu verlost
Van ’t vryen, ’t zal in ’t jaar een hoopen schoenen sparen.
Daar mag een pint op staan; kom, wilje meê na Klaren,
(35) Ik geef een roemer voor, ’t is nu de dulle-koop?
Kasper.     Dat is een hoender-huys, wilt gy daar loopen, loop,
Ik hebt niet in mijn zin, het zou mijn eer vermind’ren.
Kornel.     U eer, u Susters muts, daar gaan wel Preekkers Kind’ren.
Kasper.     ’k Zeg Preekkers Kinderen.
Kornel.     De stemmige Poët,
(40) Die isser alle-daag.
Kasper.     Dat helpt my niet een beet,
Wilt gy daar heen, gaat heen, voor my, dat spek zou stinkken.
Kornel.     Laat staan, ik ga dan heen, en moet dat eens bedrinkken.
Magtelt uyt.
Had ik een wensch, gewis, ik wenschte al den Raat,
En wie handdadig is aan ’t maken van ’t Plakkaat,
(45) Met zelver het Plakkaat, by al de oude zielen,
Die in het Vagevuer met groote troepen krielen,
Of op de Mookker-hey: nu is ’t met my gedaan,
’k Ben ’t werkken ongewend, en oud, wat gaat my aan?
’k Zal nu met koppelen geen meerder geld verdienen:
(50) Die schuyt die heeft een lek: de Vrijsters die wat mienen
Die peuren zelver uyt, het isser nn geen schant.
Hoe menig heb ik ’er geholpen aan een quant.
Hoe menig hebbender haar Jozephjes verkregen
Door mijn verzierde list: ik kan dat kunsje plegen,
(55) Trots ymand in de Stad. Het is een jaar geleên,
Dat zeekker aardig Dier, vol van bevalligheên,
Tot mijnent quam, en vroegh, of ik ’er konde helpen
Aan zulkken Perzoon: het was een heele felpen,
En magtigen Sinjoor, zoo ’t scheen: maar in der daat
(60) Een groots en kale Mof. Ik zey, ik dien uw’ staat
Te weten, om de zaak te dege te vergulden.
Zy zeyd wat dat zy heeft, behalven al de schulden:
Altijd, haar kapitaal bedroeg wel drie-maal meer,
Als ’t goed van dezen Mof, en kragteloozen Heer,
(65) ’t Geen ik wel wist: dog ’k dagt, ik dien ’t niet af te rade:
Met haar profijt te doen, deed ik my zelver schade:
[fol. A3r]
Ik koppeldeze t’zaam, en kreeg daar voor te loon,
Een nieuw’ Scharlaken-rok, zoo heerelijk en schoon,
Als ik ’er oyt een zag, geboord met zulkke koortjes:
(70) O Jemy! ’t was zo net: wat quamender, gantsch oortjes,
Al Meysjes in mijn huys, de haart was altijd rondlijk
De een die klaagde my hoe dat zy was gewond
Door ’t oog van die; den aar droeg liefde tot een ander:
Daar raaktender door my zoo menig aan malkander.
(75) Maar nu het Vrysterdom, de vryheyd is vergunt
Om zelver uyt te gaan, nu draagh ik valsche munt,
Dog dit ’s de meeste troost, die ’k voor my heb genomen,
Dat nu de Knegts, in plaats van Meysjes, zullen komen,
Is ’t zoo, zoo is ’t kamp-op: ik dien naar huys te gaan,
(80) En doen mijn werkjen af. Maar daar komt Klaartjen aan,
’k Moet hooren wat die zeyd.
Klaar uyt.
Klaar.     Wel Magteltje?
Magtelt.         Wel Klaare,
Hoe gy dus op-gepronkt, dat wist ik zeekker gaare,
Dat op een Saterdag, dit kan ik niet verstaan,
Waar leyd u reys na toe?
Klaar.     Ik zal uyt vryen gaan,
(85) Wy hebben nu verlof, ’t mag zonder schande wezen.
Magtelt.     Wel hoe, ’t Plakkaat dat is daar flus eerst af-gelezen,
En loopje straks al heen, dan benje al belust.
Klaar.     Ja moeêr, ik dien ’t te doen, eer dat een aer de kust,
Daar ik een haven zoek, bespringen komt; gy weet,, wel,
(90) De Meysjes, in ’t gemeen, die hebben dapper heet,, vel.
Magtelt.     Wie hebje in ’t verzig? ey lieve zegt het my?
Klaar.     O neen, dat doe ik niet.
Magtelt.     Waarom niet?
Klaar.         Om dat gy
’t Wel aan een ander zeyd’, die my die buyt quam rooven.
Magtelt.     ’k Beloofje, ’k zal ’t niet doen, gy moogd my wel gelooven.
Klaar.     (95) Na Pieter in de Bril, die moye blankke Knegt.
Magtelt.     Wat Pieter? Ja ik weet, de Susters Soon van Bregt,
Die ouwe gierige kol.
Klaar.     Wel hoe, is die zoo gierig,
Dat had ik noyt gehoort?
Magtelt.     Het is te on-manierig:
Haar Dogter troude laast met Meester Kaspers Broêr,
(100) Daar mogt geen Bruyloft of: de Zusters van haar Moêr,
Die warender niet eens: men had een Harst, twee Hoenen,
En drie vier regels Brood, Pastay, en Venezoenen
[fol. A3v]
Was al te kostelijk, en ’t spilde te veel geld.
Klaar.     Wel deze Knegt zijn Moêr die is zoo niet gesteld.
(105) S’ is wel ter dege mild, en geeft veel aan den ermen,
Die meest den heelen dag omtrent haar deur staan kermen.
Magtelt.     Mijn tijd is weg, ik ga, en wensch u veel geluk
In ’t voor-genomen wrerk.    Klaar.     Ziet datje van dit stuk
Aan niemand openbaard.    Magtelt.     Wilt niet bekommert wezen,
(110) Houd gy u vry gerust, en wandelt zonder vrezen.    Beyde binnen.
Ruth, de Knegt van Kornelis, uyt.
Ruth.     Waar vind ik hem nu best, ik woud ik by hem waar,
Ik twijffelder niet aan, van avond ’t hylik klaar,
Zoo hy maar eenigzins genegen is te trouwen:
Daar hebbender nu reeds, na dat ik heb onthouwen,
(115) (’t Is immers wonderlijk) al zeventhien geweest:
Het goedjen is zoo graag, voorwaar ik ben bevreest,
Dat ik nog tegen dank, en wil gevrijd zal worden:
Maar komter eens een uyt, ik zweeretje by Jorden
Mijn Besjes Bestevaêr, zy krijgd, in plaats van ’t ja,
(120) Moy lustig haver-does, ’t is best: maar stil wat, sta,
Wie droely komt daar aan, dat is een aardig diertje,
Zy heeft een witje veur, wie is ’t? ik weet, ’t is Kniertje,
De Nigt van Korte Koert, die nauw’lijks anders doet,
Als van zijn reeden spreekt, en van zijn magtig goed,
(125) Daar hy door ’t hylikken al meest is aan-gekomen,
Ik heb mijn Baas wel eer omtrent haar deur vernomen:
Wie weet het of zy ook niet wel na onzent gaat.
Kniertje, uyt.
Kniertje.    Zoo ik mijn oog betrouw, ’t schijnd dat zijn Knegt daar staat,
Ik agt het niet voor quaad hem na zijn Baas te vragen.
(130) Wel Rutgert goeden dag.     Ruth.     Nu zalter wonder dagen,
Heeft zy ’t op mijn gemunt.     Kniertje.     Uw’ Meester is die in.
Ruth.     Hoo, hoo, hier hebjet weer, dit gaatme na mijn zin;
Wat wouje van mijn Baas?     Kniertje.     Ik wou hem gaarne spreekken.
Ruth.     Ik denk ’t niet nodig is.     Kniertje.    Wel dit zijn vreemde streekken,
(135) ’k Zeg ik hem spreekken moet, hoe staaje zoo, zeg op.
Ruth.     Ja, ja, mijn lieve schaap, u schort al meê van ’t zop.
Kniertje.    Ey zeekker, zegg’het my, ik zalje wel betalen.
Ruth.     Neen kind, hy is niet in, ik zal hem loopen halen.
Maar lieve zegt my eens, wat dat het vrouw-volk schort?
(140) Wat willenze van hem? daar hebbender in ’t kort
Zoo veel na hem geweest, ik kan dit niet verzinnen:
Wat isser inde weeg? of zult gy luy beginnen
Te vryen? ’k loof van ja: want na ik heb verstaan,
Zoo hebt gy vryigheyd om na de Knegts te gaan.
[fol. A4r]
Kniertje.    (145) Gy raad het op zijn kop, wilt gy m’ een slagje voegen,
Ik zalje, zoo ’t gelukt, ten vollen vergenoegen?
Ruth.     Wel ja, dat doe ik wel, ik dien tog maar om loon.
Kniertje.    Zie daar, dat is voor u, hou jy de baan wat schoon:
Wanneer’er ymand aêrs als ik, na hem kom vragen,
(150) Zoo zeg hy is niet t’huys.     Ruth.     Ik weet wel van die slagen,
Laat gy ’t maar op my staan, en komt slegs flusjes weêr,
Ik gaa zoo na hem toe.     Kniertje.     Hoor Rutje, hoor eens, keer,
Wanneer dat ik ’er ben, zoo zal ik zoetjes schellen,
Dat zal het teekken zijn.     Ruth.     Wy zullen dat wel stellen,
(155) Doet zoo gy hebt gezeyd, en houdje maar gerust.
    Kniertje binnen.
Ja moêr, gy zijt al meê op ’t kittel-spel belust.
    Ruth binnen.
Leonoor uyt.
Leonoor.    Dat ’s zeekker al te slegt, ten eersten af-geslagen,
Ik dagt, de koop is klaar, zoo dra ik maar kom vragen;
Wie wist het dat de knegts meê weyg’ren konden: maar
(160) Nu vind’ ik ’t waar te zijn, dit onluk valt my swaar.
Ik meende dat zy-luy zoo magtig willig waren,
Dat ’t niet te zeggen is: dog, ’k zie wy al zoo garen,
Ja, liever als de knegts, dat patje zullen gaan.
Nu spijt het my op ’t hoogst, dat ik, eer dat wy aan
(165) Dees vryheyd zijn geraakt, zoo spijtig plag te wezen.
Wat heb ik menig quant, en jongling, voor dezen
Wel op de toon getreên. Nu laast nog quam de zoon
Van Meester Arrenold, de Brouwer inde Boon,
Een fray en aardig borst, en bad met zulkke woorden,
(170) Dat ik hem troosten zou, ’k hiel my of ik ’t niet hoorden,
En dagt, hy komt wel weêr: had ik het toe-gestaan,
Wat had ik wijsselijk, wat had ik wel gedaan:
Nu is hy al getroud, daar ik nog eenzaam leve.
Wat raad? wat doe ik dog? zal ik my derwaards geve,
(175) En vryen weêr op nieuw? of niet? of is het best
Dat ik een ander zoek? Dit zeyd’ hy op het lest:
Blijft weg, en komt niet weêr, gy zult my dog niet winnen.
Wat of de oorzaak is, dat hy my niet wil minnen?
’k Heb immers geld en goed, ’k ben fris en moy: of hy
(180) Die praatjes ook gelooft, het geen het volk van my
Wel praten? Wee die geen! van wien s’ haar oorspronk namen:
Doortrapte vagebond, gy meugt het u wel schamen,
Die my zoo schandelijk, en schelms hebt beklat,
Gy zult, na uw’ verdienst’, gestraft zijn, ’k zweer u dat.
(185) Het klagen is vergeefs; ik moet een middel vinden,
Waar door ’k my uyt de strik van droefheyd mag ontwinden:
[fol. A4v]
Ik stel mijn kours na huys. o Moeder vande min,
Beschikt my dog in ’t kort een Vrijer na mijn zin.
Ruth. en Kornelis uyt.
Kornel.     Wie heeft’er al geweest? gy zegt een hoope zieltjes,
(190) Maar noemt haar’ namen niet.     Ruth.     Get zulkke zoete fieltjes.
Voor eerst Katrijntje Verfs, de Dogter in de Hond,
Die onder-kousjes draagd van negen gulden ’t pond.
Marijtje Amelnds, die dikwils halve nagten
Haar vryer in de deur, of stoepent staat te wagten.
(195) Lukrees van Huyzelaar, die poezelige tas,
Die laastmaal met de Knegts eens op de Doelen was,
Daar zy de Rinze-wijn met Zuykker gaf ten besten.
Krispijntje drabbel-kous, wiens broêr nu onlangs swesten,
Dat hy Emilia van Zwieten krijgen kost,
(200) Waarom hy van haar broêr ook deerlijk wierd gerost.
Francijntje Butter-doos, die met haar proper mondtje,
(’Tis maar een kleynigheyd) fatzoenelijk het rondtje
Van een Tailjoor begaapt: en dan nog zulk een hoop,
Die ik u al te maal flus t’huys zal zeggen. loop,
(205) En loopen wy na huys: want zoo wy langer toeven,
Zy loopen ’t huys om veer. Was ik nu in uw’ schroeven,
Ik hield my lustig bars, en zeyd niet eerder ja,
Voor datter eens een quam volmaakt in all’s.     Kornel.     ’K versta
Wel wat gy zeggen wilt, ik meent ook zoo te maken,
(210) Dat ik door ’t hylikken in grooten staat zal raken.
    Beyde binnen.
Zybil en Ariana uyt.
Zibil.     Aarjaantje, ’k ga dan heen.     Arian.     ’Tis wel, maar repje bienen.
Hoe laat ist? wat ’s de klok?     Zibil.     ’Tis even over tienen.
Arian.     Zoo is ’t bequame tijd; ziet datj’ hem zelver spreekt.
Maar datje by uw’ keel de brief niet open breekt
(215) Of anders valt ’t u beurt.     Zibil.     Gy hoeft niet eens te schromen,
Ik ben nog niet belust.     Arian.     Wilt daat’lijk weder komen.
    Ariana binnen.
Zibil.     Ik wou maar dat ik wist wat dat de brief besloot,
Schoon ik mijn Juffrouw zeyd, gy hebt van ’t zien geen noot;
Ik word, door drift van lust, zoo dapper aan-gedrongen,
(220) Dat ik, zoo ik het wist van niet te zijn besprongen,
Hem wel eens open brak, en d’ inhoud lezen zouw.
Ik doe ’t, en lees hem eens, mijn lust gaat boven trouw.
    Zy breekt de Brief op, en leest.
[fol. B1r]
Volmaakte Jongman, wiens gestalt’,
Wiens deugd, en wiens hoedanigheden,
(225) Mijn’ tong niet magtig is t’ ontleden,
Ik bid dat u mijn’ Min gevalt.
Gy zijt de geen, die ik zoo vaak
Beoogd heb, en met deze zinnen:
Mogt ik dog eens uw’ Weder-minne
(230) Genieten, ’k leefde vol vermaak.
Ik heb my, om uw’ brave ziel
Te winnen, dikmaal op gaan pronkken:
Wat schoot ik al verliefde lonkken
Op u, dog ’t scheen ’t u niet beviel.
(235) Verstrekt mijn troost, geneest mijn pijn,
Ey! wilt u over my erbarmen;
Wanneer een Maagd bestaat te karmen,
De steenen zelfs meewarig zijn.
Laat dan uw’ ziel, door mijn getraan,
(240) Bewoogen zijn; wilt my genezen,
Zoo ben ik, die ik wensch te wezen,
Uw’ Dienaresse
    ARIAAN.
Wel zoo mijn moer, dat’s puyk, wie duyzent zou dat denkken,
Dat gy zoo hooven kost, ’k wil u de prijs wel schenkken:
(245) Gy schrijft byget zoo groots; ’t is of gy al uw’ tijt
In ’t minne-spel besteed, en in het vryen slijt.
Ik kreeg nu lest een brief van Gerrit, mijn Beminde,
Die was een hoopen aêrs, ik woud’ ik hem kond’ vinde;
Hoo, hoo, hier heb ik hem, ik voel hem in mijn zak.
Zy leest ’t op-schrift van haar Brief.
(250) Voorziennelijkke Meyd, Zibil van Kakkerlak.
Zy leest voort.
Mijn alder-liefste lief, mijn zuykkerste Zibilletje,
Mijn beê die is op u, indien het is u willetje,
Dat gy my trouwen wilt; ik hebje zeekker lief:
Zeg ik de waarheyd niet, zoo hier me vry’lijk dief,
(255) Of guyt-zak, watje wilt: zoo waar, ik min u hert’lijk,
En als ik van u ben, dat valt me zeekker smert’lijk.
[fol. B1v]
Ey lieve helpt my dog, eer dat ik heel verbrand:
De liefde kruypt zoo waar door al mijn ingewand.
Zo gy my hebben wilt, ik zal zoo goedig wezen,
(260) Ik zal u als mijn Prins, en als mijn Koning vrezen.
Ik wagt zoo waar met smart, ey lieve schrijft my dra:
Ik hoop, ik loop, ik jaag, ik vraag om ’t woord van ja.
Zibil.     Dat is een ander stijl, dat ’s uyt een ander vaatje,
Dat kan ik best verstaan, dit is moy slegt: u praatje
(265) Dat is zoo op zijn groots, en na de kunst gezeyd:
Dog, trouwens, gy zijt Vrouw, en ik ben maar een Meyd.
Het is al lang genoeg hier van te leggen lellen,
’t Is best dat ik vertrek, en ga mijn Brief bestellen:
Indien dat Juffrouw wist, dat ikze had gezien,
(270) Mijn paspoort lag al reed, zoo ik ’t ten regten mien.
Kniertje uyt.
Kniertje.    Hier ben ik voor het huys van hem, die my de zinnen,
En ziel gekluysterd houd, ag! was ik by hem binnen:
Ik schel: en wagt met smart na d’uytkomst van mijn druk.
Zend my uw’ zegen toe, Gebiedster van ’t geluk.
Zy klopt. Ruth roept van binnen.
Ruth.     (275) Wie daar? wat is uw’ wil dus laat nog aan te schellen?
Kniertje.    Doet open, zoo gy wilt, ’k zal u te vreden stellen.
Ruth.     Zijt gy het Kniertje?
Kniertje.    Ja, waar is uw’ Baas?
Ruth.         By ’t vyer.
Kniertje.    Heeft hy ook iets te doen?
Ruth.     Dat ik weet niet een zier.
Kniertje.    Ey! roept hem, zoo gy wilt, zegt dat ik hem moet spreekken.
Ruth.     (280) Ik kan niet gaan, ten zy ’k met Zilver word bestreekken.
Kniertje.    Ik kan uw’ ziekte wel, hou daar jou malle gek.
Ruth.     De Meysjes en de Knegts, die hebben veel gebrek.
    Ruth binnen.
Kornelis komt over de deur.
Kornel.     Wie is ’t, die my spreekken moet?
Kniertje.    Mijn Heer, wilt my verschoonen,
Dat ik my in de nagt, dus laat, by u kom toonen.
Kornel.     (285) ’k Zag eerst niet wie gy waart, zijt gy ’t? begeert gy iet?
Kniertje.    Gy denkt wel ligt, mijn komst niet zonder reên geschiet.
Kornel.     Wat is uw’ wil?
Kniertje.    Een beê, zoo ’t meê uw’ wil mogt wezen,
Zoo was mijn wond geheelt.
Kornel.     Kan ik uw’ wond genezen?
[fol. B2r]
Gy schijnt voorwaar verdoold, hier woond geen Barrebier.
Kniertje.    (290) Dat ’s waar, dat weet ik wel: maar egter zoek ik hier
Mij regte medecijn, die ’k nergens aêrs zal vinden.
Kornel.     ’k Weet nog niet wat u schort, gy dient de doek t’ ontwinden,
Dat ik uw’ wonden zie.
Kniertje.    Zy schuylen in mijn hart.
Kornel.     Dat ’s boven mijn praktijk.
Kniertje.    Ten doet, gy kunt mijn smart,
(295) Indien ’t u wel gevalt, van stonden aan verdrijven.
Kornel.     Wat is ’t dan dat u queld?
Kniertje.    (Ag! wilt mijn kragten stijven
Doorlugte Koningin) u oog heeft my gewond.
Kornel.     Mijn oog? dit is wat vreemds, mijn oog is teer, en rond,
En heeft in ’t alder-minst geen scherpte, hoe kan ’t wezen?
Kniertje.    (300) Nogtans zoo is mijn quaal, en quell’ uyt ’t oog gerezen.
Kornel.     Het moet iets anders zijn, dies spreekt uw’ meening uyt.
Kniertje.    Indien ’t dog wezen moet, zoo wensch ik om uw’ Bruyt,
En Bed-genoot te zijn; uw’ min heeft my bevangen.
Kornel.     Zoekt gy een gek in ’t spel, Me-Juffer? stelt uw’ gangen
(305) Dan na een ander plaats, ik ben u hier al moe;
Ik wil uw’ gek niet zijn: gaat na Jan Vinkken toe,
Die gy al lang voor heen plag voor uw’ gek te houwen.
Kniertje.    Ik gek, nog boert in ’t minst’, wilt zulliks niet vertrouwen,
Ik meen het geen ik zeg, ik zoek u tot mijn Man.
Kornel.     (310) Zey dat Lukretia, zy raakte daat’lijk an:
Gy meend dan zoo gy ’t meend, gy kunt geen troost verwerve.
Kniertje.    Wilt gy dan d’ oorzaak zijn dat ik ellendig sterve?
Kornel.     Uw’ dood begeer ik niet, leeft vry nog vijftig jaar.
Kniertje.    ’k En kan niet buyten u.
Kornel.     En ik niet buyten haar,
(315) Die ik verkoren heb. Uw’ praat is tijd te spillen,
Gaat liever na het bed: want, schoon ik al zou willen,
Mijn Vader zou daar toe in ’t minste niet verstaan.
Kniertje.    Gy hebt ’t hem niet gevraagt.
Kornel.     Ey! lieve houd niet aan:
In ’t kort, ’k begeer u niet, wilt vry een ander zoekken.
    Kniertje binnen,
(320) Ik ga, en mag met regt, en reên dees gang vervloekken.
Ruth uyt.
Mijn Heer, dat was voorwaar geen vogel van uw’ slag.
Zibil, de Meyd van Ariana, uyt.
[fol. B2v]
Zibil.     Daar is nog ligt in huys.     Ruth.     Daar hoor ik weêr gewag,
Wie of het is?
Kornel.     ’k En weet.
Zibil.         Ik wensch u goeden avond,
Hier is een Brief.
Kornel.     Voor my?
Zibil.         Voor u.
Kornel.         Voor my? dus spa,, zond
(325) My ymand oyt een Brief: waar komt hy dan van daan?
Zibil.     Gy zult, na ’t openen, den inhoud wel verstaan;
Goên-avond.
Ruth.     Zoo den bruy, ’t is nagt, en zy zeyd avond,
Dat ’s wel een zoete moer.
Kornel.     Ik zeg nog eens, dus spa,, zond
My ymand oyt een Brief: komt ligt eens met de kaars,
(330) ’t Lijkt wel een Minne-brief.
    Hy opent, en leest stil.
Ruth.     Ja zeekker, ’t is wat raars,
Hy is zoo moy gesneên, byget het bennen harten;
Hoe moet dat goore goed de eyer-korf wel smarten.
Mijn Heer wat staat’er in?
Kornel.     Dat ’s moy, wat raakt het jou,
De deur toe, en na ’t bed, gaat voort, gaat voort.
Ruth.     Wel nou,
(335) Ik vraag het u zoo maar, gy hoeft niet eens te kijven.
Kornel.     Kom an, ’t is tijd na ’t bed.
Ruth.     Ik stem van op te blijven:
Want gaat gy op het bed, gy moet’er straks weer van.
Kornel.     ’t Zal zulk een zaak niet zijn, ik rijs om niemand, dan
Om mijn Lukretia, gebiedster van mijn’ zinnen.
(340) Hoe laat is ’t in de tijd.
Ruth.     Daar zal de klok beginnen
Te slaan, ik luyster eens: dat ’s een, dat ’s twee, dat ’s drie.
Kornel.     Ga voort, de deur in slot. Waar is mijn Vader?
Ruth.     Die
Is lang te bed geweest: dog zal niet kunnen rusten
Door ’t stadige geklop, na dat hem wel zou lusten.
    Doen de deur toe, en beyde binnen.
Barteld en Koenraad, twee Ratel-wagts, uyt.
    Daar word van binnen geroepen drie heeft de klok drie.
Barteld.     (345) Dat is moy weertje Koen.
Koenr.     Zoo is het Bartel-maat.
[fol. B3r]
Barteld.     Wat is ’er al gezwier van Vrouw-volk langs de straat:
Het lijkt zoo waar wel dag. Zoo lang ik plag te roepen,
Heb ik ’t noyt meer gezien. Wat quamender ons troepen
En vlugten tegen.
Koenr.     Ja, wat zatender een hoop,
(350) Dan hier, dan daar op stoep; zy scheenen schier te koop.
Indien dat dit gebod nog langer stant zal houwen,
Gewis, het zal veel quaad, en groote moeyten brouwen:
Is ’t morgen avond nog, de Stad die is in roer,
Dat zagen wy daar straks, daar vogten om een Boer,
(355) (’t Is immers al te slegt) vier uytgelezen Meyden,
De kappen van het hooft.
Barteld.     ’t Was tijd dat wy haar scheyden,
Zy hadden wis-genoeg malkaêr ’t gezigt onthaald.
Wat raadje, wie van ons, een Roemertje betaald,
Ik word al koud, kom aan, en laatw’ ons wat warmen.
Koenr.     (360) Waar vindje in de nagt, dus laat, nog vyer?
Barteld.     By Harmen,
Hier in de Blinde-man, die tapt den heelen nagt.
Koenr.     Hoe raadje?
Barteld.     Kom, leg uyt, ’k raad even.
Koenr.         ’t Isser agt,
Gy wind het, gaan wy heen; dit hou ik is het naaste.
Daar speeld de klok quartier, wy dienen ons te haaste.
    Beyde binnen.
Geertruyd uyt.
Geertr.     (365) Ik weet het, ’t geen my roud, dat hy Lukrees bemind:
Maar, ’t is niet in mijn magt, dat ik mijn’ togten bind,
Dies ga ik, om naar wensch, mijn oogwit te bejagen,
Om hem mijn zuyv’re min, en liefde voor te dragen:
Dog, ’t is wat ongerijmd, in ’t midden vande nagt,
(370) Te kloppen aan de deur, ’k raak ligt niet in: ik plagt
Na thienen, voor een Knegt, de deur niet meer t’ ontsluyten;
Al wie na thienen quam, die moest, en bleef ’er buyten:
Zoo hy die streekken volgd, zoo is mijn reys om niet.
Ik klop, en doe het geen, dat mijn de Min gebiet.
Zy klopt. Ruth uyt ’t venster.
Ruth.     (375) Wie drommel daar nu weêr, ’k was effentjes gaan leggen,
En moet al straks weêr op. Wat wilje? wat ’s u zeggen?
Geertr.     U Heer, is die in huys?
Ruth.     Die is al lang na ’t bet.
Wat wouje van mijn Heer?
Geertr.     (Dan is de kans verzet.)
[fol. B3v]
Indien het moog’lijk was, ik zoud’ hem graag eens spreekken.
Ruth.     (380) Dat kunje nu niet zien: ’t zal ook zoo nau niet steekken,
Of gy hem morgen spreekt, of nu, na dat ik gis.
Geertr.     Indien ’t de waarheyd is, dat hy na ’t bed toe is,
Zoo kom ik wel eens weêr, gy moogt hem laten rusten.
    Geertruyd binnen.
Ruth.     ’k Wou datje al te maal, voor dat gy my zoo brusten,
(385) Op ’t kantje vande zee met bloote billen zat.
Ik ga, en kijk niet weêr, al raakt’ de deur van ’t gat.
    Ruth binnen, en ’t venster toe.
Barteld en Koenraad uyt.
Barteld.     Dat had ik niet gedagt, zoo laat zulk nieuw te hooren:
Ik meende hy voor lang zijn kragt al had verlooren;
De Baas een aêr Mans Wijf met Kind te maken, wel,
(390) ’k Verzeekker dat de Schout hem ook wel vinden zel.
De duykker nog zijn moer, die zou ’t niet slimmer brouwen:
Hy is de regte Vaêr, een ander zal het houwen:
Had ik, of gy ’t gedaan, het zag’er zober uyt,
Mijn Vriendje, wat zegt gy?
Koenr.     Ik zeg, hy is een guyt,
(395) En zal, zoo lang hy leeft, die tytel moeten dragen.
Barteld.     Roep op, na dat my dunkt, de klok heeft vier geslagen.
Koen roept vier heeft klok vier.
    Beyde binnen.
Anna, met eenige Speel-lieden, uyt, en zeyd.
Hier zijn wy voor het huys, hef aan, elk doe zijn best.
Door speelen kreeg men vaak de vogel uyt het nest.
Dit volgende word gespeelt en gezongen.
VOYZE:
Lestmaal zogt Cyprus haar verlooren Zoon.
DE kleene guyt, Vrouw Paphos dartel Wigt,
(400) Die menig treft door zijn onzigtb’re Schigt,
    Heeft my van binne,
    Met ’t vyer der minne
Zoo zeer geraakt, dat ik door liefde brant,
Komt my geen troost, zoo ben ik haast van kant.
[fol. B3v]
(405) Ik quijn, en treur, als ik u by-zijn mis,
En gy zijt noyt uyt mijn gedagtenis:
    Uw’ deftigheden,
    Uw’ stal van leden,
U heus gemoed heeft my de ziel ontroerd:
(410) Ey! geeft my weêr, ’t geen gy my hebt ontvoerd.
Dat is mijn vryheyd, die ik eertijds had:
Laat u bewegen door ’t kristallig nat,
    Dat tot mijn’ oogen
    Komt uyt-gevloogen.
(415) Ik smeek, en bid, gelijk verliefde past:
Ag! was uw’ ziel meê aan de mijne vast.
Vertrekt, en maakt u weg, my dunkt ’k in huys hoor loopen;
Ik hoorze aan de deur; ik schuyl; daar gaatze oopen.
Albertus, Vader van Kornelis, uyt.
Albert.     ’t Is my onmogelijk te houden op het bed:
(420) Indien het Vrijsterdom dees ongehoorde wet
Behoud, men zal gewis in groote droefheyd raken.
Ik span mijn’ kragten in, om deze plaag te staken,
Eer dat het verder loopt; ’t is best dat ’t weêr als voor
Hersteld word, en hier-om voeg ik my na het Choor
(425) Der Eerbaarheyd, die voogd, en stelster van ’t Plakkaat,, is,
En toon haar, dat dees Wet op ’t alder-hoogste quaat,, is:
Haar eer die word vertreên, haar agtbaarheyd gescheurt,
Door ’t geen dat door dees wet, en vryigheyd gebeurt.
Ik spoey my heen, om haar dees zaken voor te dragen.
(430) Maar hoe, wat mag dees drie dus vroeg al herwaards jagen.
Philip, Nikolaas, Martijn, drie Huys-vaders, uyt.
Goe morgen al te zaam, waar gy zoo tydig heen?
Philip.     U zy de zelfde wensch: gy vraagd niet zonder reên,
’Tis onz’ gewoonte niet dus vroeg het bed te ruymen.
Niklaas.     Wy houden ’t met de Wijn, en zagte Zwane-pluymen,
(435) Dog nood dreef ons daar toe, ’t was anders niet gedaan.
Albert.     Wat is de oorzaak dan? laat my uw’ nood verstaan?
Martijn.     Die lust tot slapen heeft, en niet met vreê mag slapen,
Is dat geen nood genoeg?
Albert.     ’T is even-eens geschapen
Met my: ’k heb vande nagt geen oogen toe-gedaan.
Philip.     (440) Wat dat de reden is, dat wed ik, dat wy raên:
De Meyden, door de min van uwe Zoon bevangen,
Zijn die de oorzaak niet?
Albert.     Gy raad het.
Niklaas.         Ja, die gangen,
[fol. B4v]
Die zijn van deze nagt tot onzent ook gegaan,
Dies zijn wy met ons drie’n van meeninge, om aan
(445) Me-Vrouw van Maagdenborg hart-grondig te verzoekken,
Dat zy, zoo datelijk, ’t gebod, in alle hoekken,
Her-roepen doet.     Albert.*     Wilt gy, ik zal uw’ stemmer zijn.
Niklaas.     Wy trekken, zoo ik hoor, aan een, en zelve lijn;
Zoo deze Wet volhard, zoo mogen die wel schroomen,
(450) Wiens Zoonen tot verstand, en jaren zijn gekomen.
Daar was den heelen nagt tot mijnent een geweld,
Dat ’t niet te zeggen is: eer ’k zoo moet zijn gequeld,
’k Wou liever dat mijn Zoon van daag wierd dood geslagen.
Kom aan, en laat ons gaan om onze nood te klagen.
(455) Word ons verzoek voldaan, en dit gebod her-steld,
Zoo is het all’s naar wensch: dog houd dit vryen veld,
Ik zeg nog eens, ten is niet moog’lijk om te herden;
Albert.     Het zou onreed’lijk zijn, zoo w’ niet geholpen werden.
De heerster van ’t Gebod is zoo stijf-zinnig niet,
(460) Dat zy iets wil, waar door de ouden veel verdriet,
En moeyte word gedaan. Beproeven is het naaste.
Martijn.     Ik oordeel voor het best, dat wy ons dan wat haaste:
Want hoe het langer duurd, hoe quader dat het is.
Philip.     Het geen dat gy daar zegt is zeekker, en gewis.
    Alle binnen.
Kasper uyt.
Kasper.     (465) Ik dagt wel, Meysjes zijn begeerig om te trouwen:
Maar ’k hadder evenwel zoo willig niet gehouwen,
’t Is of haar zaligheyd, en welvaart daar in leyd,
Zoo sloven zy daar om. Zoo ik genegentheyd
Tot trouwen had gehad, ’k had mijn partuur gekregen.
(470) Daar quammer een (’k was nau een uur te bed gelegen)
Die hertelijk verzogt, of zy my spreekken mogt;
Mijn Vader wekte my: ik kleede my, en dogt,
’k Mag zien wie dat het is; ik zag’t: het was een Vryster
Van meerder staat als ik (liefd’ maakt de zinnen byster)
(475) En smeekte om mijn gonst: ik sloeg ’t beleefd’lijk af.
Zou ik my zellever gaan steekken in een graf
Van druk en swarigheyd, dat dunkt my niet gerade;
De eenzaamheyd is best, de Egt brengt niet als schade.
Want zoo g’ een Vryster krijgt, verzien met staat en goet,
(480) Haar dunkt dat gy haar slaaf, en dienaar wezen moet:
Dog zoo g’er een verkrijgt, ontdeeld van geld en schatten,
’t Berouw, zal eer gy ’t weet, u voor de scheenen spatten:
En zoo g’er eentje neemt, die poes’lig is, en vet,
’t Is niet als ongemak, en ballast in het bed:
[fol. C1r]
(485) Daar tegen, neem j’er een, die tenger, en ontvleest,, is,
U oog beschoud altijd een schepzel of ’t een geest,, is:
En krijg j’ een schoone Vrouw, gy voed de minne-nijt,
Die u de ziel ontroerd, en al uw’ vreugd verbijt:
En zoo j’ een Vrouw-mensch neemt, die gantsch van schoont’ ontbloot,, is,
(490) ’T is wis genoeg, uw’ zin tot haar niet bijster groot,, is:
In ’t kort, gy legt het nu op dees, dan geene boeg.
De Egt baard ongemak, ’t berou komt al te vroeg.
Ik meender menig wou dat hy nog ongetroud,, was.
Voor my, ik wil geen Vrouw, schoon dat zy ook van goud,, was.
(495) Ik ga na ’t Reygertje, en order mijn rantzoen,
Een Roemer Alzem-wijn, gelijk ik plag te doen.
Ruth en Kornelis uyt.
Ruth.     Dat nagje dat is om, maar niet meer zulkke nagten,
Ik slaap waar dat ik sta: ik hou niet van dat jagten,
Gelijk als zommige, die ’t leet is, dat zy voor
(500) Drie uren zijn te bed. ik hou veel dat mijn oor
Ter plaats leyd, daar nog Kar, nog Paard, of Wagens rijden.
Gy hebt u zeekker nog al mannelijk in ’t strijden
Gehouden vande nagt: ik dagt, ik raak hem quijt.
Kornel.     Geen dan Lukretia, zal nu, nog t’ geenen tijd
(505) Mijn hert tot liefd’, en min verkrijgen, of beweegen.
Ruth.     Dat ’s slegt dat zy niet komt.
Kornel.     Daar is niet aan gelegen,
’T is nu de eerste nagt: maar wagt, zy komt nog wel.
Ruth.     Indien ’t uw’ Vader lukt, zoo zal in ’t kort dit spel
Hersteld zijn: want hy is, omtrent een uur geleden,
(510) Gegaan na haar, door wien dat deze vryigheden
Vergund zijn, om het weêr te brengen in die staat,
Als ’t altijd is geweest, op hoop van meerder quaat
Te stuyten.
Kornel.     Wel, voor my, ik mag het nu wel lijden:
Ik zal, zoo dat geschied, my al zoo veel verblijden,
(515) Dan als ik deê, doen eerst het vryen wierd verzet.
’k Ben met een nagt al loof: want by aldien dees Wet
Geduurd, men zou zoo waar zijn leven niet gerust,, zijn:
Ook weet men nu alreê, wat Meyden dat belust,, zijn.
Hoe, luyd Stads-klokje daar?
Ruth.     My dunkt van ja.
Kornel.         Kom aan,
(520) Gaat meê, en zien wy eens, wat dat’er word gedaan.
    Beyde binnen.
[fol. C1v]
Kniertje en Anna, komen Ariana en Leonoor tegen.
Kniertje.    Gespeeltjes, wel hoe dit? en wat voor reden porden
U hier dus vroeg op straat?
Anna.     Daar zal gelezen worden,
Ligt is het weêr een Keur, die t’ onzen voordeel leyd.
Albert, Philip, Martijn, en Nikolaas, uyt.
Albert.     Dat is na wensch gegaan; ’t was nauwelijk gezeyd,
(525) Of zy gebood terstont ’t weêr op zijn oude voeten
Te stellen.
Kasper komt Kornelis en Ruth tegen.
Kasper.     Hoe mijn vriend, dus vroeg elka êr t’ ontmoeten,
Of gaaje meê, om eens te hooren, wat’er weêr
Gelezen worden zal? ik weet niet dat het meer
Als nog eens is gebeurt, dat op een Sondags morgen
(530) Wat afgelezen wierd: ’t is zeekker te bezorgen
Dat ’t weynig goed beduyd.
Kornel.     Ik meen dat ik wel weet,
Wat dat het wezen zal.
Kasper.     Wat dan?
Kornel.         Hy is gereed
Te lezen, luyster maar, gy zult het dan wel hooren.
Ruth.     Ik sprong wel op van vreugd, zoo ’t vryen weêr als vooren
(535) Hersteld wierd. Na my dunkt, de lezer is ’er al.
Leonoor.     Ik ben op ’t hoogst belust wat dat het wezen zal.
De Sekretaris leest.
ME-Vrouw de Eerbaarheyd, Vorstin van ’t Maagden-Choor, gehoort hebbende de klagten, en mis-genoegendheden van verscheyden oude, en bedaagde Huys-Vaderen, rakende de gegevene vryigheden, die de voorsz. Me-Vrouw op gisteren, door Maagdelijkke bede bewogen zijnde, heeft laten af-kundigen, bestaande in een toe-latinge, aan alle Jonge Dogters, om zoodanigen Jongman, als ’t haar zoude gelieven, te mogen gaan vryen, en van liefde aan te spreekken: en ziende daar door niet anders te verwagten staat, als gevaarlijkke, en moeyelijkke onrusten. ZOO IS ’T, dat zy Me-Vrouwe, haar Gebod van gisteren, door dit tegenwoordige, revoceert, her-roept, en annuleert: gebiedende wel expresselijk, alle huuw-bare Dogters, haar weder als vooren te schikken, niet meer ten huyze van eenige Jongmans, om de redenen voorsz. te verschijnen: maar ten respekte van haar onvergelijkkelijkke deftigheyd, haar zelven daar van te abstineren, en te onthouden, op poene, wie kontrarie te doen zoude moghen bevonden werden, eeuwighlijk van alle Maagdelijkke Voor-regten versteekken te zijn. Aldus gedaan, ende gearresteert in ’t Hof van Maagden-burg.
[fol. C2r]
Alle binnen, behalven Kasper, Kornelis, en Ruth.
Kasper.     Waar is nu ’t fondament, waar op gy gister boude?
Kornel.     Ik dagt niet dat dees kans zoo schielijk keeren zoude.
Ruth.     Dat had ik wel gedagt, dat kond’ niet blijven staan.
Kornel.     (540) Het is uw’ beurt nu niet te spreekken, hier van daan,
Naar huys toe: want wy van iets zonders moeten hand’len.
Ruth.     Dat ’s goed, op u gebod, ben ik bereyd te wand’len.
    Ruth binnen.
Kornel.     Ik heb, gelijk gy weet, al ander-hallef jaar
Uw’ Nigt Lukretia om min gebeden: maar
(545) Door haar, tot dees tijd toe, stantvastig af-geslagen:
Nu zoek ik, ’t geen ik lang gezogt heb, u te vragen,
Of u ook is bekend, dat haar een ander vrijd?
Kasper.     Mijn vriend, dat weet ik niet; want ik in langen tijd
Niet by haar ben geweest.
Kornel.     Hoe dat zoo? uyt wat reden?
Kasper.     (550) Haar Vader, en de mijn, die zijn zoo wat t’onvreden,
Of op elkaêr verstoord, dog om een beuzeling.
Kornel.     Mag ik het weten?
Kasper.     Ja, het is geheel gering.
Nu laast, doen ’t Huwelijk mijns zusters wierd gesloote,
Zoo was mijn Oom daar by, die, als gy weet, hem groote,
(555) En breede zaakken in kan beelden. ’t quam zoo vard,
Dat ’t Huwelijks Kontrakt gelezen wierd, ’t geen hard,
En rouw was in-gesteld, na ’t oordeel van mijn Vader:
Maar wel in Oomes zin. het was mijn Vader nader:
Daarom gebood hy de Notaris: om het weêr
(560) t’ Herstellen: maar mijn Oom antwoorde, ik begeer
Niet, dat het word vermaakt, zoo als het is, zal ’t blijven.
Hier op zoo trekkenze wel lustig aan het kijven,
En na wat stribbelings, zy raken hand-gemeen.
Kornel.     Wie hield de overhand? ik denk uw’ Vader.
Kasper.     Neen.
(565) Mijn Oom; dog ’t was niet vreemd, zijn Knegt en hy deên t’ zamen.
Kornel.     Wel zeekker, zulkke liêns, die hoorden ’t haar te schamen:
De Broeders, vegten die nu langer met elkaêr?
Kasper.     ’t Schijnd ja, het gaat altijd niet als ’t behoorde. Maar,
Nu dat gy iets* aan my gevraagd hebt, moet ik meede
(570) Aan u wat vragen.
Kornel.     Wel, daar ben ik meê te vreede,
Wat is ’t?
Kasper.     Uw’ Nigjes Meyd, heeft die een Kind gehad?
Kornel.     Hoe, weet gy dat nog niet? dat ’s door de gantsche stad.
[fol. C2v]
Is ’t moog’lijk? ’k had daar van in ’t minste niet vernomen:
Hoe of dat lieve Kind tot zulk een val kon komen?
(575) Het geld, dat meenig’ een ten afgrond heeft gebragt,
Geloof ik, dat haar hert, en zamen heeft verkragt.
Om geld word eer, en eed verschooven, en verstooten:
Dat zulks de waarheyd is, blijkt aan Marij van Slooten,
Die om het geld, dat zy van Jonkker Klaas genoot,
(580) Het wapen van haar Man, met hoorens heeft vergroot.
’t By-slapen, hedendaags, heeft geen verschoon’ van noode:
De rijkste van de stad, die houden ’t voor een moode,
En ’t geen dat volkje doet, agt elk voor wel gedaan.
Dat yder voor het hooft een swarte plek had staan,
(585) Men zou in Amsterdam al veel geplekte vinden.
Kornel.     Ja zeekker, zulkke meer, als kreupelen, en blinden.
Hoe meenig Naeystertje, en Juffers linkker-meyd,
Is van dat euvel ziek, geen goên te na gezeyd.
Kasper.     De Kerrik-tijd genaakt, ik moet my gaan verkleede,
(590) Gaat gy nog ergens heen? of niet?
Kornel.     Neen, neen, ’k ga mede.
Kasper.     Maar zeekker, ’t is te slegt, dat al uw’ vreugd in ’t kort
Zoo schielijk is vergaan, en haastig neêr-gestort:
Gy waande gisteren, een Meyd te kunnen krijgen
Zoo makk’lijk als gy woud’: maar neen, nu moet gy swijgen:
(595) ’k Verzeekker u, dat gy nog wel een jaartje loopt,
Eer dat gy met uw’ praat, een aardig Meysje koopt.
    Beyde binnen.
Ruth uyt.
Ruth.     Gelieft Mijn Heer....... maar hoe, zy bennen al vertrokken,
Dat is voorwaar vry moy, hoe zal ’t met my nu lokken?
De Baas na huys, ik hier: ik volg hem na. En bid,
(600) Dat yder, die dees Klugt te lezen komt, nog dit,
Nog dat op ymand duyd: want niemand niet geraakt,, is,
Alzoo ’t om tijd-verdrijf, en uyt pleyzier gemaakt,, is.
EYNDE.
________________________________________________________________________
Tot HOORN,
________________________________________________________________________
Gedrukt by Cornelis Krook, Boek-drukker, in de Kruys-straat, by de Ramen, Anno 1665.
[fol. C3r-C4v: blanco]

Continue

Tekstkritiek:

447: Albert. er staat: Albart.
569: iets er staat: iest