RIdebunt forsan aliqui nimis stultam meam audaciam, ut qui non verear iterum me huic tam nasuto, alioqui foelicissimo tamen, saeculo comedendum (ut ait ille) & deridendum propinare. Superioribus annis emiserat tenuis admodum nostra Thaliola fabulam, cui titulus Ruth erat. Quae quidem quod citra genium nata sit, vel ex hoc colligo. Multorum enim genuini in eadem fracti sunt, iure an iniuria iuxta ignoro. Illud tamen aperte profitear, vel ipsa res me cogit. Luxuriem plus satis iuvenilem fuisse in illa nimiam, cudebatur enim mihi, annos dum vix habebam vigintiunum. Neque modo adultior, deierarem hancce omnibus arrisuram. Quis enim omnibus unquàm fecit satis? quum Homero suus Zoilus. Vergilio suus Pero, suus Philiscus, non defuerint. Imò ne Iuppiter omnibus potuit unquam satisfacere. Atqui quando neque omnibus, neque maiori, neque per omnia meliori parti, me placiturum satis certo sciam, Manus ne de tabula? Nunquam. Sordeat haec nostra foetura alijs, Mihi tamen non potest non esse pulchra. Torqueatur interim illud Theocritici in me πολλάκις ἢ καὶ ἔρωτιτὰ μὴ καλὰ καλ’ ἀπέφανται. Quod quidem latine sed subrustice sic cernimus. Saepe minus pulchra, bene pulchria videntur amanti. Verum quisquis huc Momus properabit, negocia, quibus [fol. A2r] quotidie excarnificamur, semper prae oculis habeat.
Quem si aequiorem sensero, sunt apud me aliquot lepidae fabellulae, quas tyrunculis literarijs impartiam, & quidem non multos post hos dies, quod si iniquiorem rescivero eundem, prementur, non in novum, sed in annum millesimum, atque cum Augusti Aiace in spongiam incumbet.
Vos tamen interim, ovibus modis ornatissimis Domini, vos inquam appellamus, quod si vestro senserimus nos probari calculo, non parum spei concipimus, nostram hanc opellulam candidis quibusque non improbatum* iri. Sub vestri itaque nominis auspicio in lucem dabitur haec Ovis Perdita. Neque in praesentiâ animus est, meas heic in vos laudando exprimere viriculas. Moris enim solet esse, ut illi consenescerent, tanquam apud Lotophagos, in laudibus eorum, quibus suas solent dedicare vigilias. Vos vero quanto cumulatiore laude digniores estis, tanto eiusdem, quae vestra est modestia, negligentiores estis. Sed quo vestrarum laudum summam tribus complectar verbis. Inter laudandos modestissimi, & inter modestos maxime laudandi estis. Vos itaque oro, ut hasce nostras lucubratiunculas laetiore fronte excipiatis: nostri erga vos studij quale quale mnemosynum futurum. Cognovero saltem hunc meum laborem à vobis D. longe lateque probatissime probatum iri, nunquam me eiusdem poenitebit. Nonquam defetiscar quoque vestram rem scholasticam provehere, & quidem summo cum studio. Cui aspiret Deus Opt. Max. qui vestram modestiam nobis dignetur semper servare incolumem. Valete D. multis nominibus ornatissimi Braedae nostro Musaeo. iiij. Cal. Mart. Anni supra sesquimillesimum tricesimi noni. |
