Lykdichten op het afsterven van Constantyn Huigens.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen,
Universiteit Leiden.
Gebruikte exemplaren: KBH 853 D 351 en UBL 1207 B 32 : 5
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
Continue
[p. 1]

LYKDICHTEN,

OP HET AFSTERVEN VANDEN
WELEDELEN HEERE,

CONSTANTYN
HUIGENS,

RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, ZEELHEM,
EN IN MONIKELANT, PRESIDENT IN DEN
RAADT VAN ZYNE HOOGHEIT DEN
HEERE PRINCE VAN ORANGE.

Overleden den 28. Maert 1687.

[Vignet: Fleuron].

IN ’S GRAVENHAGE,
___________________________

By PIETER PERIER, Boekverkoper op de Groo-
te Zael van ’t Hof, 1687.


[p. 2]
[p. 3]

LYKZANG,
OP DEN WELEDELEN HEERE,
HEER
CONSTANTYN
HUYGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, &c. PRE-
SIDENT VAN DEN RAED VAN ZYN
HOOGHEID.

    HIer leit die groote Man in ’t midden van de Doôn:
De naem van HUYGENS zal geen tijd noch grafzerk smooren.
    De Wijsheid voerde hem van d’Aerde in ’s Hemels troon.
Wat heeft de Zangberg niet aen zulk een Hooft verlooren!
    (5) De schoonste* paerel aen Apollos lauwerkroon!
Het leven van den mensch is aen een perk gebonden;
Het duurt niet lang, en word van ’t nijdig graf verslonden;
    Maer zijne deugden uit te breiden door zijn daên,
    Duurt eeuwig, en kan fier den muil des Doots wêerstaen.
Dat groote Licht is niet gerukt, maer zelfs gezonken
            In ’t duister graf, om naderhand
        Met heerelijker glans te pronken
            In zuiver hemels diamant.
Daer lust het hem zijn hart en blijschap op te haelen;
    Daer wacht hy eerst zijn loon in ’t zalig zielendal.
    Terwijl hy in ’t Muzijk en goddelijk geschal
Zijn Luit met lofzang paert van hemelsche Koraelen.


[p. 4]

GRAFSCHRIFT.

HIer rust Hy die gerust in woeste baeren was;
Die zich gedurig met een onbeschroomt geweten,
Trouw voor zijn Prins, trouw heeft voor ’t Vaderland gequeeten.
    Stae Wandelaer, betreur, bestrooy zijn heilige asch,
(5) Men traenen van uw oog, en met uw hands laurieren,
En laet aen ons de zorg voor eeuwig hem te vieren.

                                                                            D.B.


[p. 5]

PIIS MANIBUS
ILLUSTRIS AC NOBILILISSIMI VIRI, D.D.
CONSTANTINI*
HUYGENII,
ZULICHEMII &c. DOMINI,
piè ac placidè in Domino defuncti &c.
EPIGRAMMATA.

            I.
In vitam Zulichemii felicem.

QUem pietas comitata fuit, dum luxit in aula
    Principis, atque animi robore Nestor erat;
Quam se, quamque alios vita meliore docebat,
    Promeritus vitae longior esse comes.
(5) Clarus ab aeternis scriptis; Prudentia laudes
    Cui cumulat; major versibus hisce vagis.
Auriacis tribus assiduus, praeclarus Achates,
    GUILJELMO hoc tanto Principe teste novo.
Cum laude hic vixit, cum laude haec cuncta reliquit,
    Haec laus caelesti post ea, laude frui.

            2.
In Obitum Zulichemii feliciorem.

NIl mirum est vitam Te spiravisse beatam,
    Cum senior vita haec, vita molesta fuit:
[p. 6]
Cum vires animae sub presso corpore languent,
    Cum vita in terris mors inopina fuit;
(5) Quid mirum est abitum Te spiravisse beatum,
    Quid mirum est alium Te petiisse thronum,
In quo felices animae sub Numine fausto
    Aeternum vivunt, nec periisse queunt,
Hanc animae vitam moriens ubi sensit, in altum
    Avolat, & moriens non moriturus abit.

            3.
In Vitam Zulichemii verè felicem atque beatam.

JAm vitam ac mortem felix post terga relinquis,
    Et vitam vivis, que sine morte viget!
Aeterna in caelis vita est, mutabile nil est;
    Aeterna hic constat vita: beata via est.
(5) Vive Deo Felix anima, atque aeterna require;
    Despice, quae pereunt, nec satiare queunt.
Heic fruere immenso Domino, cui vita beata est:
    Sors felix; atque hoc vult satiare modo,
Gaudia sunt illic: quae sufficientia Coelo,
    Sufficiant Homini gaudia nata Deo.

            4.
Officium Hominis Christiani.

MOrtuus (haec hominum sors est) homo nascitur; atque hinc
    Non abit, ad vitam, ni moriendo, suam.
Disce mori quem vita manet post fata superstes
    Sic verè disces vivere post obitum.

            FRANCISCUS PLANTE, SS. TH. DOCT.
                            PROF. ET PASTOR BREDAE.


[p. 7]

VIRO PERILLUSTRI
CONSTANTINO
HUGENIO,
ZULICHEMIO &c.
S.

Occidit, & spretis patrium petit aethera terris
    Hugenius, Batavi gloria magna soli.
Fallimur: Aonii clarissima pignora, Nati,
    Fatorum leges quod rapuere, dabunt.
(5) Fallimur: aeternum victuris versibus aevum
    Ipse sibi facilem stravit in omne viam.
Nec moritur, mortem domuit qui victor, & ipsam
    Sub pedibus Lethen, major utraque, premit.
Quare, ne lacrymis carum tibi sparge sepulchrum,
    (10) Haga, nec ulla tuis decidat unda genis.
Illum debueras si perdere, perdere certe
    Serius Hugenium non potes, Haga, tuum.
Tres homines aetates qui vixit, vivere tandem
    Desiit, Eleo par similisque seni.
(15) Scilicet eloquio qum vicit, vicit & aevo
    Ille modô saecli Nestor utrôque sui.

            II.

HIc jacet ille suis semper juvenilior annis,
    Quem sensit juvenem nemo, nec esse senem.
[p. 8]
Saecula Nelidae longo compleverat aevo,
    Idem mente tamen, qui fuit ante, fuit.
(5) Par erat ingenium, par impetus, & pede eodem
    Scandebat Clarium, quo prius, ille jugum.
Ars erat eloquium, dulcesque ante omnia Musae,
    Et cithara, & digito tacta sciente lyra.
Munus, Arausiaci conscribere principis acta.
    (10) Magnus erat magni Principis ille comes,
Principis unius si laus meruisse favorem est,
    Quaenam est principibus laus placuisse tribus?

                                                P. FRANCIUS.


[p. 9]

LYKKLAGT
OVER DEN WELEDELEN WYDTVERMAAR-
DEN HEER
CONSTANTYN HUIGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, ZEELHEM,
EN IN MONIKELANT, PRESIDENT IN DEN
RAADT VAN ZYNE HOOGHEIT.

       -----------    -----------    Unum Tritonia Pallas
       Quem docuit, multaque insignem reddidit arte.

Zo sterft ook HUIGENS, die voor zo veel menschen leefde.
Parnas, zo ooit uw kruin van lykrou waagde en beefde,
Betreurtge ooit piesters van Apollos heiligdom,
Treur nu, en klaag luidts keels, of zit vry ewig stom.
(5) Apolloos edle zoon, of zelf Apol, die vader
Van geestigheid en kunst; die onuitputbare ader,
Die stroom, die ryke zee van schrandre vonden; licht
En liefde en wellust der geleerden, dier verplicht;
Die Haagsche fenix, dat befaamde Hollantsch wonder;
(10) Die wereltkenner, die doorzichtige aldoorgronder,
Die al wat zyn vernuft begreep en sneêg bedacht,
Zo net ontvoude met zyne onwaardeerbre schacht,
Heeft uitgeleeft. Zyn boek, vergaart uit alle boeken,
Verwondring en vermaak van duizent letterkloeken;
(15) Vol dichtkunst, teken van de kracht der hengstebron,
’t Sieraat des zangbergs, of een gansche Helikon;
Daar Martiaal noch leeft, met al de hooftpoëten,
In zuivre bladen, door geen tant des tydts gegeten,
Daar jok en ernst om strydt verschynt op ’t kunsttoneel;
(20) Dat lekkre zielbanket, dat schone lustprieel,
Vol bloemen, geurig kruit, en honiglekkernyen,
Gezocht, genuttigt van ontelbre hongbyen;
Dat heerlyk meesterstuk, volendt met endloze eer,
Is gansch voltooit, en wacht helaas geen dichten meer.
[p. 10]
    (25) En bleef ’t hier by! maar neen: ’t verlies is niet te noemen.
Dit was ’s mans ledigheit, zyn dichten korenbloemen,
(Hy schatze hoger niet) gewassen uit den gront,
Daar nutter graan op groeide, en altyt schoner stont:
’t Was bywerk onder ’t werk, om vrolyk uit te spannen.
(30) Den vlyt beschaamt het van geen onvermaarde mannen:
En had zyn leven, dat zo lang viel, dus gezweet,
De zangberg hiel dien tydt hier loflyk aan besteedt.
Nu quam zyn arbeit meer te sta ’s lants grootste helden.
Hy dichtte en speelde in ’t stof van bloedige oorlogsvelden,
(35) In ’t stormen op den muur, in ’t hagelen van ’t loot,
In ’t dondren van ’t geschut, in ’ t woeden van de doodt.
Hy won met poëzy de schoonste lauwerkranssen,
Ook daarze Fredrik won met steên en sterke schanssen.
Zyn zanglust, nergens stil, volhardt bedaart en koel
(40) In ’t barnen van veel twist en drokste hofgewoel;
Gerust, al drukt het pak hem zwaar van duizent zorgen:
Terwyl hy heden wys, zyn lantnut werk tot morgen
Nooit uitstelt, ’s levens tydt, ras heengeglipt, nooit spa
Herwenscht; maar uur op uur zorgvuldig houdt te ra.
    (45) Het werk eischt mannen, die ’t zich onderwinden dorsten,
Daar ’t oog mê wort gedient, of minst het oog, van Vorsten:
Als Davits nazaat melt met zyn befaamde spreuk.
Wat eischt hun raatsgeheim een kloekheit zonder kreuk,
Hun schriften, daar elk woort een wet verstrekt voor velen!
(50) Hier ziet men HUIGENS van zyn’ zoon noch vader schelen.
Prins Willem, vader van ’t verloste vaderlant,
Die grote Zwyger, dient zich van zyn vaders hant
En oge in groot bedryf, van volk noch eeuw gezwegen.
In ’t vaderlyke spoor de hoftrap opgestegen,
(55) Voldoet hy met zyn pen dry Prinsen achter een.
Als hyze neêrlegt, komt de zoon zyn plaats bekleên.
En liegt de faam niet, die begunstigden in hoven
Belacht en laakt, als in den ouden dag verschoven?
De derde Willem vint in zyn’ geheimen Raadt
(60) ’s Mans trou onwankelbaar by wisseling van Staat;
En durft in ’t zwakste van zyn tienmaal negen jaren
Met ’s hoogsten raatstoels last zyn schouders noch bezwaren.
    Van kunst en kennis, die geringer wit beschiet,
Hoe dier van outs geschat, gewaagt myn treurdicht niet.
[p. 11]
(65) Wat brein was ooit volleert in zo verscheide scholen?
Waar stont zyn leerzucht stil? wat bleef ’er voor verholen?
Geen wiskunst, maalkunst, noch geen tong- of snaarmuzyk,
Die zielen voor ’t gehoor verrukt in ’t hemelsch ryk.
Hier zag men Mentor, of een’ Fidias herleven.
(70) Zo wist zyn hant het onbezielde ene ziel te geven:
Zo draait, zo werktze in glas, ivoor, metaal en hout,
Daar kloeke kenners van verbaast staan, wie ’t aanschout.
    Wie dankt dees hant niet voor ’t ontsyferen van brieven,
Hooftbreking, die al ’t lant in ’t leger kan gerieven,
(75) ’t Verovren van veel steên helpt vordren, en ’t ontzet
Den vyant, in zyn hoop te leur gestelt, belet?
Wiens tydt bleek tot meer nuts besteedt aan Themis rechten,
Om met een Argus oog geschillen te beslechten,
Waarom ons Leidsch Atheen den bloessem zyner jeugt,
(80) Vroeg vruchtbaar van die kunst, toejuichte met veel vreugt?
Wie melt dien yver, vol beleit, en ryp van oordeel,
Het vorstlyk huis ten dienste, al ’t vaderlant tot voordeel?
Dien arbeit, jaren lang trouwhartig uitgestaan
In afgezantschaps last, waar mê zyn tong belaân,
(85) Zich vorstlyk horen liet in oppervorstlyke oren?
Wat tong! een Orfeus tong, om rotsen te bekoren,
Op maat, of mateloos: een tong zo lieflyk, als
Van een Sirene op ’t meir, maar nergens na zo valsch:
Een tong, die minzaam wondde, en heelde ontelbre wonden:
(90) Gelyk van Pirrus hof naar Rome wert gezonden;
Maar ruim zo krachtig, ruim zo nut tot vrede en heil:
Gelyk van Demostheen, maar nergens na zo veil:
Gelyk van Tullius te Rome, maar gedurig
In vroomheit zich gelyk, en nooit zo wispelturig:
(95) Gelyk van Neleus zoon, die ’t hoogste krygsbeleit
Voor ’t leger hoger schat dan Ajax dapperheit.
    In zo veel onrust zag gerustheit uit ’s mans ogen,
Voor vrienden heusch, en door geen vyants haat bewogen:
Gelyk een duurzame eik, die hoog gegroeit, in ’t hart
(100) Des afgronts wortels schiet, en alle stormen tart.
Dit hart, staag meester van zich zelven, stil van binnen,
Verwon elx hart, en kon ontelbre harten winnen,
Door geen beroernis van de werelt licht beroert,
STANTVASTIG, als zyn naam, en boven ’t lot gevoert.
[p. 12]
(105) Gelyk benedenwaart de winden vreeslyk blazen,
De wolken bersten, en de donderbuien razen;
Maar ’t hoogste luchtgewest, van onweêr nooit bevrucht,
Geen’ damp noch onrust voelt, en nimmer steent noch zucht.
    Vont wysheit ooit veel hulp aan kennis van veel talen,
(110) Wie mogt by HUIGENS tong in taalgeleertheit halen?
Een man scheen meer dan een. Men zwyg’ van Mithridaat,
Die zo veel volken net beantwoort en verstaat,
Als hy beheerscht. Dit brein, zo vry en onbedwongen,
Gelyk zyn veder, neemt het puik van ’s werelts tongen
(115) Te hulp tot nut en dienst van zyn geboortelant.
Hy dient zich van de spraak, die van den Tiberkant
Al ’t aardtryk overklinkt, van Pallas stadt, Athenen,
En ’t netste van haar Grieksch, om wysheit daar te ontlenen.
Elk zet geleertheit by, Hoogduitschlant met zyn blaân,
(120) De Spanjaart, en de Brit, de Franschman en Toskaan.
Hy levertze u in Duitsch allen niet ongeschonden,
Maar schoner, en verrykt door Nederduitsche vonden.
    De werelt weet dit, en bazuint alom ’s mans lof
Met aller tongen kracht, schoon minder dan dees stof.
(125) Men hoort hier redenaars en dichters van gewagen,
Veel moedts op HUIGENS gunst en kunstgenootschap dragen;
Dien overvlieger, dien Mecenas op zyn baan
Nastreven, dicht of ver; hem loven, als de zwaan,
Die hoger opstreeft dan ’s gemenen mans gepeinzen.
(130) Hem pryzen hemelhoog de Spanheimen, Hoofden, Heinzen,
Graswinkels, Vossien, van Baarlen, groot van geest,
En Vondels, Vlietien, en Branden, en wat meest
Op kunst en wetenschap belust, zich nooit verzadigt
Met zulke letterspys, en trou hare eer verdadigt.
(135) Hier ryst uw eer met hem, ô lichten van uw tydt,
En wondren van uw sex, daar Roemers huis, gewydt
Aan Febus, ewig mag met Schuurmans stamme op roemen;
Dry vrouwen, by geen mans, als met ontzag, te noemen.
Uitheemschen noeme ik niet, op dat myn dicht niet dool’
(140) In zulk een schaar; geen hoge en wydtbefaamde school
Van Oxfort, vroeg bezocht, noch geesten, in Germanje
Uitstekende, of Itaalje, of Vrankryk, of Britanje.
Waar vint men HUIGENS in Europe onaangeroert,
Als hoger dan elx lof, ten hemel niet gevoert?
[p. 13]
(145) Gekroonde hoofden lust dit hooft met eer te kronen:
Zy achten ’t een sieraat en eerstof voor hun tronen.
De zeste Jakob, die een trits van kronen spant,
Ook der geleerden vorst, in ’t strydtbre Brittenlant,
Vereert hem aldeldom en ridderlyken degen;
(150) Door deugt dus ruim zo braaf, als door geboort, verkregen.
    Wat droefheit eischt dit lyk? al wist men hier van geen
Verlies, de werelt voelt dees lykschade in ’t gemeen.
Dees helt, voor ’t aardtryk tot geen klein bedryf geboren,
Wort van al ’t aardtyk, als een Herkules, verloren.
(155) Hy leefde ruim, en voor zich zelven nooit alleen;
En sterft nu eveneens. geen omtrek vat hem kleen.
Geen herberg voegt in ’t eindt de ziel, dus onbenepen,
Als ’t hemelsch hof, wel vroeg, maar nooit zo schoon begrepen.
Den Haag, de ziel des staats, ontfangt zyn lyk in ’t graf,
(160) Die ’s levens oorsprong hem, dien hy veel levens gaf.
De lykrou volg’ zyn’ geest en kenne ook perk noch palen,
Als d’ eerst opgaande zon en zinkende avontstralen.
Elk treur’, wie hier verliest: treur inheemsch en uitheemsch:
Treurt, vrye Staten, en ryxhoven: treur, ô Teems,
(165) En Ryn, en Donaustroom, en Seine: Taag en Iber.
Betreur uw wysheits tolk: betreur hem Po en Tiber.
Wie viert dees uitvaart niet, en volgt niet op ons spoor’?
    Maar gy, ô Hollant, door zyn wieg ge-eert, ga voor,
Met ’s Gravenhage, en ’t hof van Hollants Stedehouder,
(170) In ’t waken voor zyn nut gestut met hals en schouder.
Betreur, ô Zuilichem, uw’ heer vooral, wiens naam
Uw’ naam voert van ’t gestarnt op wieken van de faam.
Betreur, ô Hofwyk, hem voor andren, in uw dreven
En schaduw hem gewoon na ’t hofwerk rust te geven;
(175) Zo heerlyk voor dien dienst vergolden met een taal
Van hemelsch lofdicht door dien edlen nachtegaal;
Wel waardt, dat hem een vlucht van duizent nachtegalen
Benydde, of bly begroette: een eer, om mê te pralen,
Als Tuskulum, ’t vermaak des Roomschen redenaars,
(180) Of Tibur, Flakkus lust, beroemt door vaars op vaars.
    Bataafsche dichters, treurt vooral, als meest verplichten.
Maar volgt geen’ HUIGENS in uw lyk- of lofgedichten.
Gy krygtze nimmer zo spitsvondig en beknopt,
Nooit luttel woorden met die kracht van zin gepropt.
[p. 14]
(185) Zyn’ dichtstyl, diep van zin, acht Pindus hoog en heilig,
Als hem ter nauwer* noot, en niemant anders veilig.
Hy volgde niemant, maar zich zelven hier alleen,
Op dat zich niemant los vermeet’ hem na te trêen,
Op ’t steile voetspoor, veel te zorglyk voor u allen.
(190) Wie moedig nastapt, klimt dus hoog, om laag te vallen
Met een spoorbyster dicht, te mager, styf en stram,
Te duister en te dor, te zenuwloos en lam.
Gy vliegt dus met Ikaar, als al te stoute vogels,
Dedaal niet recht na, slecht gedient van wasse vlogels,
(195) Om jammerlyk in zee te plompen, niet bequaam
Ter vlucht, en wilt het meir vernoemen naar uw’ naam.
Gy slacht Salmoneus, die van hovaardy gezwollen,
Met kopre raden op zyn trotse brug komt rollen,
Den donder van Jupyn braveert met valsch gerucht,
(200) Maar neêrploft, van zyn schicht getroffen uit de lucht.
    O HUIGENS, waar myn wil niet groter dan ’t vermogen,
Ik rechtte u beelden op in dicht en marmre bogen:
’k Zou dankbaar voor uw gunst en leste liefdepant,
My heusch noch toegedrukt in ’t sterfbedt met uw hant,
(205) Een grafstê naar uw waarde en uitvaart toebereiden,
En al de werelt u te vroeg daar zien verscheiden.
Te vroeg? daar ’t ruimste perk uw leven niet bepaalt,
Tien jaren hier noch zyn na achtmaal tien gehaalt?
Te vroeg nochtans voor zulk een hof- en kunstorakel.
(210) Schoon Godt uw levens reex noch schakel gunde op schakel.
’t Volduurde een eew, of meer, ’t bereikte Nestors tydt,
Noch raakte ’t vaderlant u al te vroeg dus quyt:
Dat leven, by elx wensch gemeten, viel u korter.
    U korter? niet voor u: neen, aan uw leven schort ’er
(215) In ’t minste deel niet. In uw kracht vergat natuur
Haar zwakheit overlang: gy leefde t’ aller uur.
Uw jeugt beschaamde vroeg veel wit besneewde haren
In kennis: uw vernuft bleef in de hoogste jaren
Zo frisch, als ’t Eson nooit herwon door toverzang.
(220) Is ’t leven door geen’ tydt, maar deugt en wysheit lang,
Hoe meet men ’t uw? Gy leeft, als grote letterhelden,
By grote KONSTANTYNS en Cesars zelfs te melden:
Leeft in uw afkomst, minst door ’t zweemsel van de leên
En ’t kloek gelaat, als uit uw aangezicht gesneên,
[p. 15]
(225) Maar geest en zeden; in een dochter en dry zonen,
Hoofttakken, lang van duur, aan ’s vaders lauwerkronen;
Aan wien de Staat en ’t hof noch wakkre zuilen heeft,
Daar Archimedes met zyn wondren in herleeft.
Gy leeft in ’s Vorsten hart door diensten, nooit vergeten;
(230) Uw lof al ’t aardtryk door, van eew noch tydt gemeten.

                                                        J. VOLLENHOVE.


[p. 16]

ILLUSTRISSIMI
CONSTANTINI
HUGENII
A ZUILICHEM, EQUITIS &c.

Concilii Serenissimi Principis Auriaci praefecti,

EPITAPHIUM.

Spiritus alta colit, saxum hoc sua viscera condit,
    Mundus habet nomen, quid mihi, Musa? dolor.

        Scripsit lugens amicum illustrissimum denatum

                                JACOBUS PINETONUS
                                        à CHAMBRUNO.


[p. 17]

ILLUSTRISSIMI VIRI
CONSTANTINI
HUGENII,
EQUITIS, TOPARCHAE IN SULI-
CHEM &c.
MEMORIAE
S.

INter honoratos Clio Sulichemia manes
    Venit in Elysium, nobilis umbra, nemus.
Plauserunt laeti vates, animaeque piorum,
    Hugenio sacri jus moderante loci.
(5) At Pater indoluit graviter Musaeus, & udis
    Fata querebatur tristia luminibus.
Non ille ereptos tamen indignatus honores,
    Non decus antiquae, non titulum, cytharae:
Hugenii moerens gemuit morientis in uno
    (10) Funere Pierides occubuisse novem.

                                JANUS BROUKHUSIUS.


[p. 18]

    SUR LA MORT DE
          MONSIEUR
HUYGENS DE ZUYLICHEM.

            SONNET.

RAssasié de jours & d’honneur & de gloire
Huygens, vous vous quittés pour aller dans les cieux,
La terre est un neant, il faut de plus beaux lieux
Pour loger un esprit qui doit remplir l’Histoire.

(5) Le monde universel gardera la memoire
De vos rares vertus qui brillent à ses yeux.
Les Muses chanteront vôtre nom glorieux,
Les Anges loüeront vôtre sainte victoire.

    Dans le jour que Jesus combat contre la mort,
    (10) Vous combattés contr’elle, & par un saint effort,
    Vous êtes le vainqueur de cette impitoyable.

    O mort ne pense pas d’éteindre ce flambeau
    Sa lumiere est trop grande, elle est trop admirable
    Pour pouvoir la cacher dans un sombre tombeau.

                                Authore lugente, lacrymante.


[p. 19]

EPITAPHE
DU GRAND
CONSTANTIN HUIGENS.

CY gît un vuide corps, jadis le domicile
    De l’esprit esclatant du sage Constantin,
Au fond tout en vertus & sciences fertile,
    Produites Constamment dans ce noble jardin.
(5) Le Ciel à ces amis corounnez d’un grand âge:
Quatre vingt & dix ans dura leur Mariage.

                                        PHILARETE.


HET RECHTE GRAFSCHRIFT
VOOR DEN WELEDELEN WYTBE-
ROEMDEN HEER
KONSTANTYN HUIGENS,
HEER VAN ZUILICHEM, EERSTE RAADT
VAN ZYN HOOGHEIT &c.

WIE kragt en kunst heeft om in ’t kort iet groots te seggen,
Die dichte een grafschrift op Neerduitslants KONSTANTYN:
Maar die, naar ’smans waardy, hier eer zocht in te leggen,
Most zelf een HUIGENS, of een van zijn Zonen zijn.

                                                      J. BRANDT.


[p. 20]

ILLUSTRISSIMO,
CELEBERRIMOQUE VIRO
CONSTANTINO
HUGENIO
EQUITI, ZULICHEMI TOPARCHAE, PRINCIPIS
AURIACI A CONSILIIS &c.

EPICEDION.

ILustres lugete animae, lugete gementes
Pieridum, vatumque chori: tandem occidit ingens,
Occidit, & tacitis heu! sese immiscuit umbris
Hugenius. Non ille quidem fata aspera questus,
(5) Spiculave atrocis nimium crudelia Parcae,
Obtulit ardentem terrestri erumpere vinclo,
Caelo animam vitae fatur. At solatia non sunt;
Non immaturis si mors advenerit annis,
Ac tempestivus patriis successerit astris
(10) Hugenius. Sunt haec majoris tristia cladis
Indicia, & plures extorquent funera fletus.
Celsius ille alios inter caput extulit, aetas
Quo major, graviorque fuit. Non ille senectae
Infractus vitiis animu demisit amicas
(15) Expertus toties, totiesque in vota Camoenas.
Non illum Musis curarum avellere moles,
Non ingens potuit labor, haud ignobilis otî
Ut sectaretur jam tandem commoda. Majus
Inflammavit ei semper praecordia Numen,
(20) Quam sese ut tenebris, noctique inglorius atrae
[p. 21]
Traderet, ac vivus tumulo succederet. Ardor
Illius indomitus majores semper in aestus
Transiit haud unquam subsistens finibus iisdem.
Qualis, carceribus, sonipes, qui clausus iniquis
(25) Incassum fremuit, si forte repagula rupit,
Effusus ruit, excelso non vertice montes,
Non nemora immenso ferventem errore satigant:
Ille volat, volucresque fuga praevertitur euros.
Hugenii magis, atque magis divina potentis
(30) Vis animi emicuit; paucis quod contigit, ipsi
Quamquam aut heroes, heroum aut celsa propago
Ornassent summis patrium virtutibus orbem.
    At quid jam nostrae, quid tandem tristius Hagae
Accidere, aut Batavis potuit crudelius? Ille,
(35) Cujus fama omnem dudum circumvolat orbem,
Quique illi certet, sese nescire fatetur,
Interiit. Nulli, si quisquam advenerit hospes,
Ut quondam, potero laetatus dicere, vestrae,
Hic vir, hic est, etiam tollunt quem laudibus urbes.
(40) Illum Musa quidem, nomenque insigne vetabit
Dignum laude mori, & senibus narrabitur olim
Constanter seclis, donec mundum ignis eodem
Exitio, ac monumenta animi, decorisque perennis
Obruat, & rupta moles compage laboret.
(45) Sole suo tamen Haga caret, deflendaque vatum
Turba sumus: Batavos quin sese extendat in omnes
Iste dolor. Gentes at quas non denique tangat?
Huc Grajique, Italique simul, mixtique Britannis
Funeris ad tanti veniant uno agmine Galli
(50) Exequias, unoque viri facta ore frementum
Europae resonet fractis singultibus aether.
Tu quoque Roma potens, Latiae si viveret auctor
Augustus famae, nec gloria victa jaceret,
Plangere, & ex imo moerens suspiria corde
(55) Ducere, & hoc lacrimis velles aspergere funus.
[p. 22]
Illius usque adeo nunquam moritura patentes
Per populos virtus sese diffudit, ut omnes
Maeoniden veluti, certarint dicere civem.
Scit, quem ferventi circumsonat Hadria ponto,
(60) Incola, quem Tamisis, quem dives Sequana, & ingens
Invisit primum Rhodanus post mensa Lemani
Aequora. Sublimi fulgentem in pectore mentem,
Constantine, tuo stupuerunt, quotquot adisti,
Cum tibi prima genas umbraret flore juventa,
(65) Longinquae gentes. Nascenti proximus Istro
Vindelicus, Rhaetusque ferox, atque acer in armis
Rauracus est testis. Te suspexere frequentes
Vangiones, Nemetesque, admiratique Triboci:
Te Grudii, Morinique, &, qui vicina Mosellae
(70) Arva colit, Trevir. Medio in conamine sed me
Nomina tot fugiunt. Quis enim comprenderet omnes
Carmine festino populos, caelestia dona
Queis linguae, flos summe virûm, Serfrenque* Batava,
Exaudire avidis, genii & miracla dedisti?
(75) Distrahor ambiguus, primum quidnam exsequar, haeret
Mens incerta mihi, aut ubinam primordia sumam,
Justitiaene prius memorem, teneraeve labores
Aetatis? Puero nascenti provida Pallas
Adstitit; exceptum gremio Charis ipsa decenti
(80) Formavit dextra. Tum, Caeli cura faventis,
Et noster communis amor, quem Numina longo
Annorum cursu incolumem defendere spondent,
Cresce, puer, dixit. Surget tibi enim inclita nostris
Fama sub auspiciis; Te propter maximus orbis
(85) Felices Batavos venerabitur; optimus olim
Quisquis erit, tibi contendet placuisse videri.
Assurget Phoebi tibi mox chorus omnis, alumno
Nec se ullo tantum gavisa Batavia tollet.
Addemus tibi nos socias, quascunque parabis
(90) Sole procul patrio sedes invisere; saevus
[p. 23]
Nec lituis poterit, rauco aut clangore tubarum
Tam caro capite impavidas avellere Mavors.
Ipsa tibi numeros, calamosque, & flumina Musae
Sufficiemus, ut & summis te vatibus altum
(95) Inserere, & priscis possis certare Latinis.
Quin Italae quondam, sese telluris ocelli,
Quosque colet doctis fecunda Lutetia, tandem
A te quisque suo vinci sermone stupebunt.
Cumque tuis Batavis fueris patrio ore locutus,
(100) Non te majorem nasci potuisse liquebit.
Denique quae lustris ter sex conabere, laeto
Successu efficies, nec deerit gloria coeptis.
Tantum effata artus perfudit Diva tenellos
Nectarc Cecropio. Studiis felicibus ille
(105) Excultus superas radio describere sedes,
Atque anni, solisque vias percurrere norat,
Cum necdum multi, quamquam crescentibus annis,
Sentirent animo generosae incendia flammae.
Ille etenim tam longe ardens super aethera vectus
(110) Est juvenis fines rerum praegressus, & ipsas
Pectore contingens metas, quas denique pauci
Vix renuere senes, ut spes superaverit omnium
Ingenii virtute. Illi tuos dicere ludus;
Quid tantum summis properent se ostendere soles
(115) Montibus aestivi, aut tardis quid lucibus obstet.
Dein, quidquid Latium, vel eo sublimior Hellas,
Postera vel tandem meliori sorte dederunt
Secula, complexus Naturae caeca reclusit
Viscera. Non illi promisso crine Cometes,
(120) Horrida non summas versura tonitrua turres,
Nec plures tendens arcus laeta imbribus Iris
Concussere animum. Felix, novisse latentes
Qui potuit rerum causas! Quis vocibus artes
Exprimat eximias, citharam queis movit, & ipsos
(5) * Demulsit Reges, facili cum pollice chordas
    * Vide sis Momenta p: 303.
[p. 24]
Carminis oblitus nunquam, summique decoris
Pulsaret? Celsae laetis concentibus aulae
Insonuere, ferique homines, quis signa pudoris
Ingenui mens caeca negat, regalibus usque
(130) In tectis vesana lues, atque horrida pestis,
Obtutu Batavum mirati Amphiona fixo
Erubuere sequi fallacis gaudia vitae.
Tantum animo fretus potuit, fidibusque canoris.
Quem non flexanimi didicerunt tangere versus,
(135) Ac, divine, tibi famulata Poëtica, vates;
Sive, sacro quondam celsus quae Jussa Sione
Isacidum ductor nunquam temeranda recepit;
Gaudia seu lepido viridantis carmine ruris,
Taediaque infesto caneres stipata tumultu?
(140) Omnibus altus honos, & felix gratia constat.
Nec vatum tibi sola, cohors, Batavique stupentes
Ture perennantes merito cumulavimus aras;
Pieridum tibi turba omnis praeconia, totus
Ordo virùm, melior quos illustravit Apollo,
(145) Obtulit. Ille, gravis quem purpura vestiit, olim
* Cujus & auxillis multum se crescere vidit
Gallia dives opum,, placidisque aptissima Musis!
Hugenii tantum conspecto nomine, carmen
Inspirare animo nil non sublime fatetur.
(150) Si placuit quondam juveni caelestis Homeri
Pellaeo splendor, longe meliora secutis
Se ducibus placuisse haud vano praedicat ore
Hugenius. Tumidi Fridericus terror Iberi,
Nominis Auriaci columenque, decusque Batavis
(155) Illum dilexit venerans e vatibus unum.
Hic etiam tristes, sed tanto auctore, Camoenas
Respexit. Talem sese plaudentibus olim
Virgilio, Flaccoque favens Augustus, & ipse
Maecenas Regum non unquam indignus avorum
    * Legantur Cardin: Mazarini literae Momentis adjectae.
[p. 25]
(160) Ostendit. Pulla gemite ergo in veste dolentes
Aonides, saevis gens dudum exercita fatis.
Obsitus ipse Helicon ferali nunc cyparisso
Testetur luctum, lacrimis ac turbidus amnem
Permessus volvat, plangat Parnasia rupes.
(165) Aspera vos equidem nunc sors, ac damna fatigant
Tristia, praesidium, decus & cum dulce recessit
HUGENIUS vestrum, summis qui gratus, & imis
Obstrinxit totum meritis ingentibus orbem.
Nec tamen ipse sua caruit mercede per omnes
(170) Narratus populos: Florens quos Anglia honores
Obtulit, excelsa potuit virtute tueri.
Nobilitas animi cui major, promptius unquam
Cui fuit ingenium? Testetur charta notarum
* Agmine picta novo, Bredae cum moenia victor
(175) Cingeret extremis Belgarum exercitus armis.
Quid memorem eloquio quantus, quantusque fideli
Consilio fuerit; dubiae seu pondera litis
Librans sollicitae servaret jura catervae,
Justitiaeque tenax nodos dissolveret omnes;
(180) Sive sagax sociae commissa negotia curae
Perficeret? Firmata usu prudentia semper
Emicuit pietasque, fides & criminis insons.
Talis erat, quando Auriacas olim arduus arces,
Quas Argenna rigat tacitis argenteus undis,
(185) Et fidos cives, & pristina jura recepit.
Ante ego sed picto numerem, fulgentia caelo,
Lumina, & incurvo disjectas litore arenas,
Quam, quarum cuivis celsa obversatur imago,
Constantine, tuas laudes, praeclaraque facta
(190) Expediam dictis. Fletu perfundor oborto,
Cum memini, mihi quam placido suavissimus ore
Immerito juveni, monitis quam saepe disertis
Accensum ad majora animum instigare soleres.
    * Vide, quae Boxhornius Obsdionis Bredae Historiae p: 74, & 75.
[p. 26]
Sed nunc lingua silet, pallet virtutis amoenae,
(195) Et Charitum sublatus amor, nec dicta superstes
Aurea ego illius posthac sub pectore condam.
Usque adeone nihil mors importuna relinquit
Intactum, & crebro cumulatur funere funus?
Non modus exequiis, ut nec gaudere sequestra
(200) Pace quidem liceat. Magni qui tristia nuper
Flevimus Heinsiadaeque, tuique, alme Amstela, vatis,
Funera Vondelii, hinc etiam nunc ora madentes
Solvimus heu! saevos iterum pia lumina in imbres.
    At nunc attonitam praesenti Numine mentem
(205) Pascit, & aethereas miratur cominus arces
HUGENIUS, spes fallaces, mortalia ridet
Gaudia, & has lacrimas: Caelo meliore repostus
Perlustrat rutila loca luce nitentia late,
Quae super illum olim divini carminis ales
(210) Vexerat. Ipse licet nobis jam lumine cassus
Eripitur, vivet venturis gloria seclis,
Vivet & in natis genitor, splendore careret
Si proprio, quorum potuit virture mereri
Extinguendam olim non ullo tempore famam.
(215) Laurea nunc melior caput impedit, altior illum
Cingit honos, &, quod vivus sublime gerebat,
Nunc immortali redimitur tempora serto.

                        I. FLUD. A. GHILDE Hagiensis.


[p. 27]

TER GEDACHTENIS
VAN DEN HOOGEDELGE-
BOREN HEER
CONSTANTYN
HUYGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, ZEELHEM,
&c. EERSTE RAADT VAN ZYNE HOOG-
HEIT DEN HEERE PRINCE VAN
ORANGE, &C.

Overleden den 28. Maart 1687.

SOo komt dan eens de Dood dien leefdraat af te knippen!
        En VASTHART laat bet slippen;
    Dus word die Hoofse ZUYL geworpen op den grond
Die trouw in ’s VORSTEN dienst soo lang onwrikbaar stond.
(5) Most laas! een Maartse buy dien Hooggeresen Ceder,
Het HAAGSE Boom Cieraad, voor altoos slaan ter neder?
        Wiens LOMMER tot sig toog
    Al watter geeftig song, dat door sijn Takken Vloog:
Sig in dar Schaauw-rijk Loof verlustigde, en bleef hangen
(10) Als Bye aan yder Blad om Hooning van te vangen:
    Waarom van Schrik en Rouw de Rijm-Nimf bleek besterft.
        Die haar MECENAS derft.
Des noodse haar gansche Stoet, om sig in ’t swart te kleeden;
        Sijn Dootbaar na te treeden,
    (15) Bestulpt van harte wee; en ’s Voedster-Vaders LYK
    Te volgen aan de Kuyl, haar laatste Liefde-blyk:
En plegtig Rougebaar, soo veel het Lijf betreffe;
Maar daar se sig verpijnt sijn LOF in top te heffen,
        Voorkomt haar ’s MANS Waardy:
    (20) En streeft de Kragt van haer Welsprekentheyd voorby.
Dien Hoogdoorlugten GEEST, wist, als met Sonnestralen
[p. 28]
Sijn Eygen GLANSSEN self volmaakter af te malen;
    In Rijm vol pit en keest, en Onrijm op ’t papier:
        En Hoffelijken Zwier.
In ’s Levens snik-Vlam hield die kragt haar kragt en Luyster;
        Maar Och! nu doof en Duyster,
    ’t Gemeene Sterf-Lot heeft die Ridderlijke Pên
    Verwagt, en Onverwagt gestut in haren Rên.
Verwagt; om dat de Hand die Werklijk noyt en Ruste
Self alsse ledig was, een volle stilte luste;
        En ’t Hooft, (dat Schrander HOOFT
    Van ’s Vorsten Raad) sig vond door jaren afgeslooft:
Die boven Tagtentig nog Tienwerf opgestegen,
Een Last verstrekten om hem Grafwaarts neer te wegen:
    Soo keert nu ’t Stof tot STOF, en buyten ’t sterflijck Oog
        De Geest tot God om hoog.
Maar onverwagt aan ons; om dat wy slegte Menschen
        Al wat wy niet en Wenschen,
    Wegschuyven dag en jaar: maar ’t Opperfte besluyt
    Voert op gesetten Stond sijn Vrye Schikking uyt.
Aan d’Eedle CONSTANTYN, vernoegt van Staat en Dagen
En kon geen Tydlijke Eer, als Wenschlijk meer behagen:
        Sulx aan die Groote ZIEL
    De wiss’ling eens gebeurt die beter haar geviel:
Geset in JESUS Hof, van ’t hoogste Ligt doorheldert;
Terwijl sijn Dorr’ Gebeent blyft voor een poos gekeldert
    Sijn Dierb’re Heughenis in een Eerbiedig hert
        Op ’t best geborgen wert.
        Wiens Oogenblikken en vry meer als LEDIGE UREN
        Den Roest des Tyds verduren;
    Sijn Rijmwerck Eerst en Lest, soo sinrijck, stuk voor stuk:
    Soo niet de Grafserk smoort den jongst beloofden Druk.
Die, wierdse dog volvoert, ’t Verlies wat mogt herstellen;
En doen dien Eed’nen NAAM in dubble Zege spellen,
        Die ’t Aad’lijk Naageslagt,
    Een Frissen Geur verschaft, Volstandig in haar Kragt.
Dog ’t sy soo ’t Wil; sijn Roem op deftige Arends Pennen
Sal langs ’t Papiere Veld en Land en Zee doorrennen:
    Soo sal HEER HUYGENS Naam niet min onsterff’lijk, sijn
        Als Keyser KONSTANTYN.

                        G: GORDON DE GRAEUW.


[p. 29]

NOBILIS ET PERILLUSTRIS VIRI D.
CONSTANTINI
HUGENI,
EQVITIS, ZUYLICHEMI &c. TOPARCHAE, ET
IN CELSISSIMI PRINCIPIS ARAUSIACI
SENATU, PRAESIDIS.

Qui Obiit XXIIX Martii M DC LXXXVII.

EPITAPHIUM.

DIgnus Nestoreos nostri Aevi Nestor ad Annos
    Vivere Consilii Praeses ARAUSIACI;
Cui Tribus a DOMINIS Res quae rarissima in Aulis,
    Virtutis merito continuatus Amor,
(5) Auctus Honor furat, Quo non CONSTANTIOR alter
    Se Musisque simul Principibusque dabat,
Hoc, sed non totus, tristi sub Marmore Magnus
    Vir magnos inter conditur HUGENIUS.
Vel saltem HUGENII minor (HEU:) Pars quippe sepulcro
    (10) Majoris, GENII, non satis orbis erat.
Ergone tantus erit vir tantum semisepultus?
    Non: sed Eum, Phoebum quae teget, Urna teget.


[p. 30]

GRAFSCHRIFT.

DEn Nestor van ons’ Eeuw tot Nestors hooge Jaren,
    Wel dubbelt-waerdig voor-te-sitten in den Raed
Van drie HOOG-HEEDEN, die Hem even gonstig waren
    Om sijn verdiensten, ’t geen niet veel ten Hoof soo gaet,
(5) Wiens dienst STANTVASTIG Hy oock ’t eynde toe bedrachte;
    Doch echter die om ’t Hof noyt Helicon begaf,
Dien grooten HUYGENS, die men niet te groot kan achten,
    Ligt wel hier, maar niet al begraven in dit Graf.
’t Is maer sijn minsten Deel. Sijn groot Geest geen Graven
    (10) Ter werelt wijd genoeg voor hare grootheyd von.
Hoe! sal soo grooten Man dan zijn maar half begraven?
    Neen: Maer sijn Graf sal ’t Graf oock wesen van de Son.

                                    ROMANE.


[p. 31]

LYKÇYPRÉS
GEPLANT OP HET GRAF VAN
CONSTANTYN
HUYGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, enz.
Overleden in ’s Gravenhage, op den 28sten dag in Len-
temaand, des Jaare 1687.

        DUs vraagt, en klaagt mijn Lykçyprés:
        Is dan die gouden eeuw bedorven?
        Is dan de Digtkunst uytgestorven,
            Met Vondel, en Anthonidés,
        (5) En Brand, dien groten Heldendigter,
            Zijn dan de geesten uytgedooft?
            Of zijn hun kragten afgeslooft,
        Dat nauwlijks nu een verzenstigter,
            Zig opdoet, om dien guldemond,
        (10) (Dogh uytgeleeft) zijn graf te çieren,
        Met Lykçypréssen, en Lauwrieren?
            Dien HUYGENS, die op ’s aardrijks rond,
        Onsterflijck leeft, kan na zijn sterven,
        Ter nauwernood een lijkvers erven.

            (15) Ondankbren eeuw! mogt Westerbaan,
[p. 32]
        Met Hoofd, en Koster, ’t hooft verheffen:
        Hoe zoude u hunne geessel treffen!
            Hoe zoudenze u met roeden slaan,
        Van scherpgesneden zwaneschaghten!
            (20) Dat Vos, met Zoet, eens op mogt zien,
            En Rixtel, Pels: u zou misschien,
        Geen kleyne schuring staan te wagten.
            Is dit voor ’s mans gedane vlijt;
        Hem stil, en stom, in ’t graf te stoten?
        (25) Derhalven, tijd- en kunstgenoten,
            Ay! schik u beter na den tijdt.
        De Dightkunst, kan, voor alle zaken,
        Den sterveling, onsterflijk maken.

            Het lustme dan, mijn Tydeloos,
        (30) Te voegen by zijn Korenbloemen;
        Al zou ’k zijn lof gebrekolijk roemen.
            Want, willgen ernst, word dogh altoos,
        Nog énigzins, by wyze mannen,
            Geprézen. Want het is gewis,
            (35) Dat traagheyd, noyt genégen is,
        Heur zwakke kragten in te spannen.
            Men treê dan tot zyn Bybelstof.
        Zyn Kostlyk Mal. Zyn Stédestemmen.
        Zyn Godtsdienst, die de ziel kan klemmen.
            (40) Zyn Ogentroost, vol geest, en lof.
        Zyn Hofwyk, om het Hof t’ontwyken.
        Waar voor ik graag de vlag wil stryken.

            O! dubbelwaarden KONSTANTYN.
        Uwe Ogentroost, die ’t hert kan roeren,
        (45) Wist ménigmaal, my op te voeren,
            Daar niet dan geesten kunnen zyn.
        Uw’ hengstebronne Nektardrupplen,
            Zoet, dubbelzinnig toebereyd,
[p. 33]
            (Dogh, meer met dubbelgeestigheyd)
        (50) Doen my den geest in ’t lichaam hupplen.
            Geen wonder is ’t. Want zulk een zang
        Zou ’t boschgediert’ (hoe wreed genégen)
        Ja! zelf de stenen doen bewégen.
            En schikkenze in een goeden rang.
        (55) En doen zo steen, in steên verandren.
        De Digtkunst, kan de geesten schrandren.

            Men zegt: ’t was vreemd, dat zulk een man,
        Vol Staatbewinsche bézigheden,
        Nog tyd vond, tot zulk tydbestéden.
            (60) En nam, vermoeyt, die moeyten an;
        Met schryven, wryven, Digten, lezen;
            En poten met de Rymery.
            Een eedle ziel (geloof het vry)
        Die wil, nog kan, niet ledig wezen.
            (65) O! ’t is een aangename zaak,
        Die d’afgesloofde geest, en kragten,
        Herstellen kan, en heel verzagten,
            En voeden, met een zoet vermaak.
        Wie niet in dwaazheyd uyt wil steken,
        (70) Moet, van de Kunst, eerbiedig spreken.

            Geduurge last, maakt moede, en mat.
        Ik moet de gantsche werreld vragen:
        Was niet dien last te zwaar te dragen,
            Voor iemand, die geen popjen hadt?
        (75) Wie dan iets kiezt, ’t geen nut, en eerlijk,
            En wel, by alle mensche luydt,
            En zulk een kragt in zig besluyt,
        Die stigtlyk is, en zoet, en leerlijk,
            Doet wyslyk, en is wel beraên.
        (80) Het staat dan ligtelyk te gissen:
        Indien hy dit had moeten missen,
[p. 34]
            Hy waar, mischien al lang vergaan.
        Dogh, eindlyk is hy heen gevaren.
        De Dood, is ’t uytende onzer jaren.

                                        K. VERLOVE.


GRAFNAALD
VOOR DEN EDELEN HEER
CONSTANTIJN
HUIGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, enz.

    DE tijd knipt HUIGENS leven af,
    De Fenix zinkt van zelve in ’t graf,
    Van glans, van eer, van wijsheid zat.
    Zulx tuit zijn faam en letterschatp,
    (5) Met énen goddelijken straal
    Van ligt, in vierderhande taal,
    Aan elk, die wijze woorden proeft;
    ’t Geen onze of niemand lofpen hoeft.
    Vier Princen, van ’s Mans tong bekoort,
    (10) Scherp luisterden naar ’s Ridders woord,
    Dat d’allerschrandersten verstomd’,
    Als was ’t ten drijvoet uitgebromt.
[p. 35]
    Nu treurt Parnas en Helicon,
    Nu droogt d’aaloude hengstebron,
    (15) Zij missen, van haar glans berooft,
    In hem, van Vondel, Baarle en Hoofd.
    Men gunn’ voor ’t allerlaatste alleen,
    Voor Lijknaald, op een marmersteen,
    Dat onzen Flaccus, Juvenaal
    (20) En Maro, met dit Grafschrift praal’:

ALHIER LEIT CONSTANTIJN TER NEER,

WISCH HUIGENS UIT, EN SCHRIJF, HOMEER.

MDCLXXXVII.                                SYLVIUS.


[p. 36]

            OP DE DOOD VAN DEN HEER
            CONSTANTYN
                            HUIGENS,
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, &c. 1687.

                        KLINCKDICHT.

DE groote Suylichem, dien Vader der Poëten,
    Beroemt aan Nassaus Hof, in staat, en achtbaarheid:
    Heeft op de Waereld eens zijn Dagwerk afgeleid;
Na dat hy tot aan ’t eind zig manlijk had gequeeten.

(5) Dat eerlijk grijze Hooft, aan ’t Hooft des Raads gezeten,
    Gaf die Vergadering haar volle majesteyt.
    Altijt Ter eeren Godts, in ’s Prinsen dienst Bereid;
En in dien zelven dienst ten laatsten afgesleeten.

Nu mist de Prins zijn Raad, wy zyn verheeven geest.
    (10) Die groote Raadsman, en dien Dichter, is geweest.
En uit dit Aardsche Hof, in ’t Hemels Hof geweeken.
    ô Ed’le zoonen, die om Vader tranen loost,
In zijne Schriften vind gy Harte en Oogentroost,
Om uwe droefheid door de reden aftebreeken.

                                        H: ANGELKOT.


[p. 37]

TYD-VAERZEN,
OP DE GEBOORTE EN HET OVERLY-
DEN VAN DEN WEL-EDELEN
HOOGKUNSTIGEN HEE-
RE, MIJN HEER
CONSTANTYN
HUYGENS,
HEERE VAN SUYLICHEM, &c.

DE ziel van ZUILICHEM, met kunstig breyn omschapen,
    Heeft lang in ’t Zonne-ligt haar klare glans vertoond,
    Haar Werken zijn met Lof van ’s Werelts Faam bekroond,
Die tegen Tijd en Dood blaasd yders Oor ter Wapen.
1315    SepteMbers VIerde LIgt sCheen sChItter-straLend’ UIJt
281Wanneer ApoLLoos VIer zIJn WezensChIJn zag bLInken,
Geboren 1596De Naam van KONSTANTYN kwam tot den hemel klinken
    Met al d’uytstekendheyd van Poëzy-geluyd,
[p. 38]
In ’t bloeyen van haar vrugt vereeuwigd voor ’t verderven:
    Geen duurzaam uytgesneên verbeeldend’ Marmersteen
    Kan aan toekomend volk betonen kragt van Reên,
Als zijne Tong en Pen, wiens Roem noyt zal versterven.
274
1070
72
76
74
121
Overleden 1687		AL sCheIJd het LeVens-hUIJs Van zULk een groten Geest,
door oUderdoM en dood VerzWakt en afgesLeten,
’t BedrIJVen zegepraaLd hoog boVen ’t Veeg Vergeten;
de ZieL der WIJzen rIJsd daar d’oorsprong Is geWeest;
Zoo Word den Loop-prIJs hIer, en ook hIer na geWonnen,
GeLIJk Heer HUIJgens nU VoLeIJndend’ heeft begonnen.
                                                CHR: PIERSON
                                                        1687.


[p. 39]

GRAFSCHRIFT
VAN DEN EDELEN HEERE
CONSTANTYN
HUYGENS
RIDDER, HEER VAN ZUILICHEM, &c.

    DE Haegsche Hofzwaen, die door alle wat’ren zwom
Op wieken van zijn brein en wijsheit voortgedreven,
    Een tweede Nestor van het Duitsche Dichtersdom
Leit hier gestorven in den winter van zijn leven.
    (5) De Doot mag zich op ’t lijk van KONSTANTYN beroemen,
Geen winter dooft de lent van zijne Korenbloemen.

                        J. BREDENBURG.


[p. 40]
HEer HUYGENS sal na mijn vermoeden,
Nogh naer sijn Doodt veel leugens broeden,
Want als hy eens soo kout als loot is,
Sal menig seggen dat hy doot is,
Maer die niet van verstant ontbloot is,
Sal ligt sien dat die leugen groot is,
Want ’t Werck door hem in ’t Ligt gegeven,
Dat sal dien Man doen eeuwigh Leven.

            Geen Phaenix toch verbrant’er,
            Hier was hy langh Constant,
            Maar boven nogh Constanter.

                        EYNDE.
Continue