Reyer Anslo: “Klachte over de doodt van den Heer Kaspar van Baarle.”
In: Klioos Kraam, Leeuwarden 1656.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Bibliografie van Barlaeus
UBL 1198 F 29 (books.google)
KLACHTE
Over de Doodt van den HEER
KASPAR van BAARLE,
Doctor in de Mediçijne, Professor der Filosofie in de doorluchtige Schoole t’Amsterdam.
PRINS DER POËTEN.
Aan zijn jongste zoon mijn Heer
ANTONY van BAARLE.
Vile Poëtarum est, prostrato Principe, nomen.
WAt treft u ongevals!
Die, met den slach, den slach eerst op den hals
Gevoelt; eer gy te voren
Van ramp of wee of ongeval mocht hooren.
(5) Uw Vader doodt? ach! ach!
Zoo schielijk slaat een harde donderslach
Den Herder, daar met hoopen,
Het vee verbaast tot hem komt toe te lopen.
Het eene schaap terstondt
(10) Klopt op zijn handt, het andre voor zijn mondt.
Het derde voor zijn oogen.
Maar ach! vergeefs. zijn ziel is weghgevlogen.
Mijn vriendt, uw ongeval
Raakt my met u, maar u noch boven al.
(15) Gy sult alleen niet weenen
Om uw verlies, waarom het al zal steenen.
[p. 228]
Uw droefheit is mijn smert.
Verliest gy ’t hert, zoo heeft mijn hert geen hert.
Ik volg u op uw zuchten;
(20) En ben de galm van droeve lijkgeruchten.
Ik zing niet dat ik wou;
Maar ’t geen my wordt geboden van de rou.
Wie roep ik aan in ’t rijmen?
Daar zelf Apol, die nooit besweek, wil swijmen,
(25) Nu hy besturven leit,
En schijnt een lijk, en schreit en wordt beschreit:
Nu hy hem ziet verslagen,
Die, wat Hy hadt, hadt van hem weghgedragen.
De droefheit maakt hem stom.
(30) Hy ziet bedrukt na al zijn Priesters om,
Omhoog en dan beneden;
En bidt daarom, waarom hy wordt gebeden.
Hy zie vry, dat hy vind’,
Die hem altijdt zijn levenlang bemindt,
(35) Die hem altijdt beminde
Zijn leven lang, is hier niet meer te vinden:
Dat ’s BAARLE die zijn Bron
Heeft zout gemaakt, tot roem van Helikon,
En dikwijls zich liet hooren
(40) Als Cicero, door zijne tong herbooren
In zijn Latijn, zoo schoon,
Na Flakkus lier en Maroos heldentoon.
Die andre heeft geprezen
En zelf verdiendt altijt geroemt te wezen.
(45) Hy scheit van ons daar wy,
Verzopen in de lust van Poëzy,
Nu hoorden alle tongen,
Door zijn geluit, verstomt en afgezongen.
Wie, die zijn vaarzen las
(50) Toen hy was jong, geloofde dat hy ’t was?
[p. 229]
’t Moet dan geen wonder heten
Dit ons niet docht dat zijne jaren sleeten.
En och! hy is beknelt,
Eer hy de Doot, zijn vyandt, zach te velt;
(55) Die heeft in hem geschonnen
Den Priester van Parnas, met negen Nonnen.
De ramp die u verslaat
Heeft in de rou; ô Baarle, deze maat
Dat zy, noit uit haar qualen,
(60) Zich in de rou laat van geen maat bepalen.
Ik denk maar in mijn geest
Ach! hy is doodt; niet wat hy is geweest.
Zoo ik zijn lof wou hooren,
Dan hoorde ik weêr, hoeveel ik hadt verlooren,
(65) Dat gaf mijn droefheit stof,
Die groeide meêr door’t groeien van de lof.
Ik ben in ’t hert besweken.
Uw rou verbiedt mijn rou nu meer te spreken.
