Vincentius Fabricius
Elegie aan Barlaeus. In: Vincentii Fabricii, Hamburg. Jurisconsulti, Consulis Gedanensis Orationes Civiles, Ad Serenissimos, Potentissimosque Poloniae Reges, nomine publico habitae: Dissertationes, argumenti varii: in quibus & satyra Pransus Paratus: Epistolae ad illustres ac praecipuo seculi nostri viros eruditos: Poemata, post editionem Belgicam altera parte fere auctiora. Accurante Friderico Fabricio, Fil. Francofurti & Lipsiae, Sumptibus Johannis Adamo Pleneri, Anno M. DC. LXXXV.
[p. 530]
ELEGIA XI. Ad CASPARUM BARLAEUM.
Amorem suum pudicum esse.
PIeridum, Barlaee, decus, quem iuret Apollo
Virgilio aeternis versibus esse parem;
Dum te Maeonius sublimem spiritus implet,
Et numero cantas signa, virosque gravi;
(5) Seu modo magnanimis circumdas arma Batavis,
Nassaviique refers mille trophaea Ducis;
Seu modo non victas educis in aequora classes,
Dum fugit, & tantas deserit hostis opes.
Me tener in gremio dominae, post oscula, nostrae,
(10) Ut solet, exiguo carmine donat Amor.
Haec voti mensura mei est. si crimen amare est,
Unius potero criminis esse reus.
At non immodice, nec quantum vulgus, amamus.
Haeret honestatis limite nostra Venus.
(15) A castis scelus est nimium sperare puellis.
Me miserum, scelus hoc cur prope nemo timet?
Et pereat, quicunque vagos sectatus amores
Nomen amatoris insidiator habet.
Et nunquam casta laetetur coniuge, quisquis
(20) Praemia direpto saepe pudore tulit.
Hunc ego majorum potuisse revellere manes,
Et patrios credo contemerasse rogos.
Hunc ego germanas corrumpere posse verendas,
Et puto maternam sollicitare fidem.
(25) Est aliquid pressis animum retinere lupatis.
Scilicet & frenis indiget acer Amor.
[p. 531]
Qui simul admissus laxatas sensit habenas,
Fertur, & in campos fulminis instar abit.
Scilicet iste Amor est, rupes qui transilit altas,
(30) Et glaciem patitur, Sithoniasque nives.
Ille per oppositos fluviorum carpere fluctus,
Vastaque nudatos aequora suadet iter.
Ille faces, rabidosque insanus corripit enses,
Et nectit laqueos, & minitatur aquis.
(35) Ille cruore suo scenas infecit, & orbem:
Seu repetit raptas undique, sive rapit.
Hinc quoque privigni tabescit amore noverca.
Hinc miseri attonitis diripiuntur equis.
Illius auspiciis moechus praefertur Atridae,
(40) Illius auspiciis cum patre nata cubat.
Seu tandem quocunque Tragoedia carmine crevit,
Et legitur totis scripta voluminibus.
Ignibus at quisquis flagrat, sine labe, pudicis,
Et sequitur castas; is mihi solus amat.
(45) Non parat insidias: non utitur ille tenebris:
Non tacitos noctu dirigit ille pedes.
Nec didicit furtim castis obrepere lectis.
Eveniat nostris hostibus ille furor.
Arboreos fructus caute decerpit agrestis.
(50) Improbus avulsa cortice raptor abit.
Castus amans modice libat de fonte cadentes;
Turpiter ingressus polluit alter aquas.
Castus amor meus est. non possumus esse protervi.
Non mea surripio crimina; livor abi.
(55) Sufficiat meruisse aliquid, placuisse Merillae.
Invidiam candor detrahet ille mihi.