P. Boddaert jr.: ‘Leander aan Hero.’ In: Kleine dichterlijke handschriften.
Achtste schakeering.
Amsterdam, P.J. Uylenbroek, 1795. UBL 1227 C 2: 4, p. 97-108.
[p. 97]
[p. 98: blanco]
[p. 99]
Ontvang ’s Abyders groet, ô roem van Sestos schoonen!
Hoe gaarne kwam hy zelf, waar’ slechts de zee bedaard.
Als ’t godendom myn min met zyne gunst wil loonen
Gevoel ik dat uw oog, met spyt, deez’ brief doorwaart.
(5) Maar ’t is me ongunstig!... want wat zou myn drift betoomen
In ’t zwemmen door den my zoo wel bekenden vloed?
Gy ziet het zwarte zwerk; gy hoort hoe op de stroomen,
Onklief baar voor een kiel, een heir van winden woed.
Een enkle zeeman, die u dit geschrift zal geeven,
(10) Neemt, al te vol van moed, de reis naar Sestos aan;
’k Had hem verzeld, zoo niet, toen ik in zee zou streeven,
Geheel Abydos aan den oever had gestaan.
Ik kon, gelyk voorheen, myne ouders niet bedriegen;
’k Ontdekte licht het vuur, dat nog verholen brand.
(15) ’k Schreef ras deez’ brief, en sprak: Gy moet tot Hero vliegen:
Dra voere u ’t goed geluk in haare blanke hand.
[p. 100]
Misschien word ge aangeroerd door haare lieve lippen,
Als zy uw zegel met haar witte tanden breekt.
Dees woorden deed de min my fluisterend ontglippen,
(20) Daar zwygend myne hand de rest in letters spreekt.
Hoe gaarne koos die hand nu ’t zwemmen voor het schryven,
En dat ze, als eer, my bragt door Hella’s kalme zee,
En ’t zwalpend stroomnat door haar kunst van een mogt dryven!
Nu deelt ze schryvend slechts myn liefde aan de uwe meê.
(25) ’t Zyn zeven nachten reeds dat zee en afgrond kooken.
Een naare tyd! voor my gelyk een jaar zoo lang!
En heeft, in al dien tyd, de slaap myn oog geloken?
Dat dan de kalmte nooit het stormgehuil vervang’!
’k Zie, zittende op een rots, al weenend naar uw stranden:
(30) Dan voert verbeelding my, waar ik niet komen kan:
’k Zie dan, zoo ’t schynt, de baak aan uwen toren branden;
Ik zie ’t, of myne min maalt my het beeld daarvan.
Reeds driewerf lag myn kleed op ’t zwaare zand ter neder;
Reeds driewerf was ik naakt en tot de reis gereed;
(35) Doch ’t jeugdig vuur bezweek voor ’t aklig buldrend weder,
Daar my de holle zee heur nat in de oogen smeet.
Maar, gy, wreedaartigste van alle vlugge winden,
Die buldrend tegen my uw magt, met opzet, wend!
My doet ge, niet de zee, uw woeden ondervinden;
(40) Wat deed gy niet, zo gy geen liefde had gekend?
[p. 101]
Gy zult, al zyt gy koud, onzaalge! nooit ontkennen
Den gloed, dien ge eertyds bluschte in een’ Atheenschen schoot.
Hoe zoud ge, op ’t weligst dons, langs stormen kunnen rennen,
Indien een sterker arm het luchtruim voor u sloot?
(45) Ontzie my!... ’k smeek het u, en doe den wind bedaaren.
Dat ook Hippotas zoon u altyd gunstig zy!
Vergeefs!... zyn antwoord is het bulderen der baaren:
De zee, door hem beroerd, woed nog aan alle zy’.
Kon stoute Daedalus my nu zyn wieken leenen,
(50) Schoon Icarus alhier den geest gegeeven heeft!
’k Lyde alles: vlieg ik slechts door ’t stormend lichtruim heenen,
Daar ’k dikwerf vol gevaar door ’t water heb gezweefd.
Intusschen, daar my zee en winden tegenstreeven,
Vergeet ik ’t zoet begin van onze liefde niet:
(55) De nacht, ik zie ze nog voor myn verbeelding zweeven,
Begon, toen ik, verliefd, myn’s vaders huis verliet.
Terstond wierp ik de vrees, met myne kleedren, heenen;
Ik sloeg myne armen fluks als riemen door de zee;
Ik wierd. door ’t scheemrend licht der lieve maan beschenen;
(60) Zy was myn gezellin: zy reisde met my meê.
Ik zag haar, en ik sprak: ô Blankste der godinnen!
Dat Latmos hoog gebergt’ voor uw gedachten zy!
Endymion kon eer uw streng gemoed verwinnen:
Begunstig, bid ik u, ook myne minnary!
[p. 102]
(65) Een stervling deed tot zich uw godheid nederdaalen:
Ik spreek de waarheid: die ik zoek is een godin.
’k Rep van geen deugden, waard’ in ’t hart der goôn te praalen;
Neen; zulk een treffend schoon kleed wis een godheid in.
Slechts ’t uwe en Venus schoon streeft haar voorby in luister.
(70) Aanschouw haar, zoo gy my noch myne min gelooft.
Gelyk gy, als gy ryst, in ’t akelige duister,
Het schaamrood starrenheir door uwen glans verdooft:
Zoo overtreft zy haar, die ooit het oog bekoorden.
Indien gy twyflen kunt, zyt gy berooft van ’t licht.
(75) Dus sprak ik, of met deeze of diergelyke woorden,
Terwyl het water voor myn zwemmende armen zwicht.
Het schynsel van de maan schiep vonkjes op het water:
Die lieve reisgenoot was lichtende om my heen.
Ik hoorde geen geluid, dan ’t liefelyk geklater
(80) Der kalme zee, die ik door ’t zwemmen spleet van een.
Alcyme scheen alleen om haaren Ceyx te karmen,
En zong my, vol gevoel, haar droeve zangen voor.
Doch toen verzwakten, en myn schoudren en myne armen,
En ’k zwom met minder kracht het zwalpend zeenat door.
(85) Maar naauw’ zag ik de baak, of ’k sprak: De lust myns levens,
Myn godheid, woont daar, gindsch,op ’t bygelegen strand.
Myn moed groeide in dat uur met myne krachten tevens,
En Hella’s stroomnat scheen te zwichten voor myn hand.
[p. 103]
Het onuitspreeklyk vuur, dat gloeide door myne adren,
(90) Verwon de koude van de golven en den vloed.
Het naderen tot u deed ook de stranden naderen:
Hoe minder weg my bleef, hoe rasser wierd myn spoed.
Maar wist ik dat ik reeds was zichtbaar voor uwe oogen,
Dan gaf dit denkbeeld nog meer krachten aan myn leên,
(95) En ’k wou door ’t zwemmen zelfs op uw goedkeuring boogen;
En strekte, al dobberend, myne armen naar u heen.
Uw voedster kon u niet beletten, door haar reden,
In zee te stappen; ’k zag, ’t verhaal is niet versierd,
’t Was buiten haare schuld, de min bewiekte uw schreden,
(100) Dat toen uw schoone voet door ’t water vochtig wierd.
Wat kusjes gaaft gy my, my drukkend in uwe armen;
Goôn! kusjes, dubbel waard’ te plukken over ’t meir!
Gy gaaft my kleedren om myn leden weêr te warmen,
En droogde ’t hair, dat sluik door ’t zeenat hing ter neêr.
(105) Al ’t ovrig’ weet alleen de nacht, de liefde, uw toren,
En ’t licht, waarin ik steeds een trouwe leidstar vond;
En hy, die alle vreugd dier blyde nacht wil hooren,
Telle ook de bladren en het wier der Hellespont.
Hoe minder tyd ons bleef voor onze tederheden,
(110) Hoe meer wy zorgden dat ze onnut niet heen kon gaan.
Reeds was de blonde Auroor van Thetis koets getreden,
Reeds meldde Lucifer ’t heelal heur nadring aan.
[p. 104]
Wy kusten fluks, verrast, elkander zonder orde,
En klaagden bitter om de kortheid van de nacht;
(115) En, daar uw voedster my op ’t sterkst tot de afreis porde,
Ging ik den toren uit, door ’t koude strand gewacht.
Wy scheidden schreiend,’ en ik wierp me in Hella’s stroomen,
En zag’, zoo lang ik kon, nog naar myn Hero om.
Ik schyn een zwemmer, als ik naar u toe zal komen,
(120) Doch een schipbreukeling, wanneer ik wederkom.
Weet ook dat my de weg schynt naar u heen te hellen,
En, van u af, verryst gebergte in ’t bruischend nat.
Myn vaderland verveelt me, en, wondren moog’ men ’t tellen
Ik toef met ongeduld in myn geboortestad.
(125) Waarom moest ons, veréénd, de zee haare afgunst toonen?
Waarom bewoont één ziel niet één en ’t zelfde strand?
Wilt gy in Sestos, of ik in Abydos, woonen?
’t Verblyf van de eene zy des anders vaderland.
Ach! waarom schrik ik steeds by ’t bruischen van de stroomen,
(130) En bied de wind, een niet, myn liefde tegenweer?
De vlugge Dolfyn heeft ons vryen reeds vernomen:
’k Acht my niet onbekend by ’t fpartlend visschenheir.
De weg, door ’t water heen, is voor myne armen open,
Als ’t ingedrukte spoor, dat vaak bereden is.
(135) Eerst klaagde ik, dat ik niets, dan deezen weg kon hoopen,
Nu klaag ik, dat ik dien, hoe vol gevaaren, mis.
[p. 105]
De athamidaansche zee is door de schuim aan ’t gryzen:
Men is, zelfs op de reê, voor elke kiel bevreesd:
Ja, ’k denk dat, toen heur naam uit Hella’s dood kwam ryzen,
(140) Zy even bulderend als heden is geweest.
Doch ze is berucht genoeg, die Hella heeft bedolven.
Haar naam, al spaart ze my, ontsproot uit euveldaên.
’k Benydde Phryxus, die, door ’t buldren van heur golven,
Op ’t schaap met gulden vacht naar Colchos is gegaan.
(145) De hulp van dier of schip is me echter overbodig:
Is water kliefbaar voor de min, waardoor ik kwyn,
’t Ontbreekt my aan geen kunst: ik heb slechts kalmte noodig:
Ikzelf zal schipper, schip, en scheepsbestuurer zyn.
Ik volg noch Helice noch Arctos flonkerglanssen,
(150) Want onze min staart op gemeene starren niet.
Men volge Andromeda of Ariadne’s kranssen,
Of ’t beergestarnt’, wiens glans het koude noorden ziet.
Zy zyn ’t die Perseus en Jupyn en Liber minden.
Denk niet, dat een van hen my tot een poolstar is.
(155) Ik mogt eene andre star, op myne tochten, vinden,
Die myne liefde leid door dikke duisternis,
’k Zal my naar Colchos, en naar Pontus kust begeeven
Als ik haar zie; ja, ’k vlieg ’t Thessalisch schip vooruit,
En zal Palaemon zelfs in ’t zwemmen overstreeven,
(160) Die eer een godheid wierd door toovrend wonderkruid;
[p. 106]
Myn armen kwynen vaak door al ’t gestadig zwemmen,
En voeren naauwlyks my vermoeid door ’t water heen;
Maar als ik zeg: Gy zult myn meisjes arm omklemmen:
Wat is uw arbeid by een loon, zoo ongemeen!
(165) Fluks streeven zy, verrukt, ten prys naar Sestos stranden:
Dus stuift, in Elis ren, het vlug schuimbekkend paard.
Zoo voed ik zelf de min, waardoor ’k my voel ontbranden,
En ’k volg u, meisje, een plaats by hemelgoden waard’!
Den hemel dubbel waard’!... doch toef nog op deeze aarde,
(170) Of wys aan my den weg, die naar de goden voert.
U zeldzaam slechts te zien is ’t wat my siddring baarde;
Dit denkbeeld heeft myn ziel gelyk de zee ontroerd.
Wat baat de kortheid my van d’afstand onzer boorden?
De zee, hoe smal ze ook is, weêrstaat ons niet te min.
(175) Veel liever woonde ik aan des waerelds uiterste oorden
Vol hoop op lang genot van myne zielsvriendin.
Zoo na gy zyt, zoo na de vlam die my doet blaaken:
De hoop blyft steeds my by, de zaak is ver van my;
Ja, byna kan myn hand het geen ik min genaaken...
(180) Een traanenstroom ontvloeit myn oog om dit naby.
Wat is dit anders dan verdwynende applen plukken?
Naar golven dorsten, die voor onze lippen vlién?
’k Mag slechts u, als de zee ’t gedoogt, in de armen drukken.
Zal dan der stormen vlaag my nooit gelukkig zien?
[p. 107]
(185) En daar niets losser is dan winden en dan baaren,
Word steeds myn hoop door zee en winden weggevoerd.
De stormwind buldert nog!... wat zal my niet weêrvaaren
Als beerwacht, regenstar en geit de zee beroert!
De min zal my de reis doen waagen door de stroomen,
(190) Of ’k weet nog niet hoe stout men door de liefde word.
’k Zal by u op geen tyd, die nog ver af is, komen,
Neen! ’k zal ’t gegeeven woord volbrengen binnen kort.
Laat slechts de storm en zee noch weinig nachten woeden,
En ’k neem, in spyt der zee, de reis naar Sestos aan;
(195) Of uwe omhelzing zal myn stout bedryf vergoeden,
Of met myn leven zal myn minnepyn vergaan,
’k Hoop dan dat my de zee zal naar uw’ toren spoelen:
Zy voer’ myn dobbrend lyk in Sestos haven in.
Dan zult ge, al schreiend, myn verstyfde leên bevoelen,
(200) En zeggen: De oorzaak van zyn dood was myne min!
Maar ’t denkbeeld van myn dood jaagt siddring door uw leden;
Dit deel myns briefs mishaagt: het schetst u myn gevaar,
’k Houde op. Schrei ook niet meer; doch paaren we onze beden,
Dat ras de woede van den fellen storm bedaar’;
(205) Een korte kalmte moog’ me op reis naar u verzellen:
De stormwind bulder’ vry, wanneer ik by u ben:
Myn zwakke kiel kan in geen veiiger haven snellen:
Dáár is de beste ree die ik op de aarde ken.
[p. 108]
Dáár bann’ my Boreas; ik zal niets beters zoeken:
(210) ’k Zal dáár voor ’t zwemmen bang, ’k zal dáár voorzigtig zyn:
Ik zal dáár nimmermeer de doove golven vloeken;
Dat dáár de lucht, de zee my steeds onstuimig schyn’:
Dáár moog’ my en de wind en uwe omarming boeijen:
Myn wederkomst zy door dees dubble magt belet,
(215) ’k Zal, als het weêr bedaart, met ’s lichaams riemen roeijen:
Het brandend licht zy steeds in myn gezicht gezet.
Ovidius gevolgd. BODDAERT.
1792.
