 |
Een Nieuw liedeken, |
| O Paris wreed, een Konings zoone magtig van Troyen wijd vermaerdt ist u nu leed, of zijd gy niet gedagtig, doen gy lest by my waert, gy swoer gepaert, eeuwig by my te blijven, ’t geeft my vreemt dat god u spaert, al door u valsch bedrijven. Doen ik lestmael, u aen ’t scheepke leyde, en gy wout van my scheen, veel soet verhael, hadde wij onder ons beyden, van ons liefde verleen, ik had u gebeen, dat gy die reys sou stake maer gy wout na grieken heen, vals waren uwe saken. Aen de zeestrand, hoe kond gy u so veynse, sugte gy menig fout, gy bood my de handt, ik die geen quaat kost peynsen, dat gy weer komen zoud, ik hadde betrout, al u beloften schoone, maer eylaes ’t my nu rout, fy u gy Konings zone. Onlangs daer na, gingh ik bedroeft van zinne, op eenen duyn zeer hoog, u komsten zien uyt minne, tot my al met gevoeg, terstond int oog, kreeg ik u witte zeyle, ’t hert van verde u jongste toe droeg, eylaes maer ’t ging my feylen. [p. 745] U Seylen snood, die al na Troyen stonde passeerde my voor by, in uwen schoot, lag de Liefste doorwonde, gekleet met witte zij, een vrou seer blij, also ik heb vernomen, ’t was Helena daer mede gy, in Troyen zijd gekomen. Een vals minnaer, vol arg en bose kuere, is dit u dienstmaegt schoon, die u voor* haer uyt liefde der naturen, verkooren had ydoon, heeft u persoon, in een ander behagen, zal een griekse Hoer mijn kroon, ylaes van troyen dragen.* Hoe veel te meer, hoort gy u Lief te eere die u belofte de getrou en veel hertseer, om u heeft moete lijden, die wel eens wenschen sou, te zijn u vrou, moet nu alleen* sterven, nimmer zal ’t hert van rouw, eenige vreugt verwerven. Dat gy eens spraekt, dat Venus Pallas t’same, en Juno stond mitsdien, heel moeder naekt voor u en gy most ramen, de schoonste van haer drien, doen mogte zien in mijn liefde ontsteken, dat het dan mogt geschien, godinne prijs te spreken. Maer nu eylaes, sijn u voorleden daden, in zotterny verkeert, fy arme dwaes, wilt u beter berade, eer Troye declineert, mijn persoone waert: sal in liefde volharde, heb ik u als Lief ge-eert, ’t zal wel gewroken worden. [p. 746] Mijn geluwe hayr, en al mijn schoon cieraet: ’t was voor u klaer, waer mogt gy na verlangen: ik heb u noyt gehaet, maer metter daet, altijd liefde bewesen; nimmermeer dogt ik dit quaet, dat in u was geresen. Komt nu mijn Lief, wildt u al van haer scheyden, hout u belofte reyn, denkt op ’t miskijf, ’t welk my ter doodt sal leyden, laet gy mij hier alleyn, die eed certijn, die gy my swoert wilt houde haet Helena komt in ’t pleyn, troost u ge-egte Vrouwe. |
Tekstkritiek: |