Heldinnenbrief in Frans Rens: Gedichten. Gent, D.J. Vanderhaeghen-Hulin, [1839].
KBH 9204 A 26; UBGent 172 K 52; books.google
[p. 142]
DOOR ziekte en kommer neêrgedrukt,
En onder ’t grievendst leed gebukt,
Dat ooit een’ echtgenoot bestormde in ’t minnend harte,
(5) Roep ik, ô Vlaenderens Gravin!
Uw langverstokte gunst niet in,
Waerop ik niet meer hoop in dit verblyf der smarte.
ô Neen ! maer heerscht in myne stem
Nog zoo veel nadruk, zoo veel klem
Om vóór myn’ jongsten snik uw’ boezem in te dringen,
(10) Die nooit zich voor myn ramp bewoog;
Zoo hoor ze, en moge u ’t glinstrend oog
Een traen van pligtbesef, niet van genade, ontspringen!
Niet van genade, want myn ziel,
Die nooit tot euveldaed verviel,
(15) Verwyt zich niets, en kan dus ook geen gunsten beedlen;
Men heeft ze schandelyk misacht,
En haer als misdryf toegedacht
Een drift die haer niet schond, maer streelde en mogt vereedlen.
[p. 143]
Nog in den frisschen bloei der jeugd,
(20) En vriend van Godvrucht en van deugd,
(Getuige wie myn raed en leiding mogt ervaren)
Was my de wysheid ’t hoogste goed,
En voelde ik slechts in ’t rein gemoed
De zucht om eeuwig my te wyden aen de altaren.
(25) Myn roeping nam een andren keer:
Wie kent de wegen van den Heer?
Wie weet waerom zyn hand op myne levenspaden
Een lieflyk glanzend Engel zond,
Die myn verrukte zinnen bond;
(30) Wier schoon myn menschlyk hart in naemloos heil deed baden?
Ik zag de teedre MARGAREET,
Den oorsprong van myn heil en leed,
Het bloed van BOUDEWYN myn’ zorge toevertrouwen;
Van BOUDEWYN, myn’ vorst en vriend,
(35) Dien ’t met verknochtheid heb gediend,
Wiens schim myn lyden thans met deernis moet aenschouwen!
En, wat de laster ook verzinn’
Op ’t doel der onweêrstaenbre min
Die beider ziel ontgloeide in lichterlaeye vlamme;
(40) Die liefde, ja, was rein, opregt:
Zy werd bekrachtigd door den echt,
En wettig schonk ze ons vreugde en looten onzen stamme.
[p. 144]
Herleven zal ik in dit kroost;
Dit blyft myn hart een zoete troost:
(45) De lauwer groeit voor hen in vaderlandsche velden;
Het bloed dat in hunne aedren vliet
Verloochent zynen oorsprong niet:
’t Is ’tvlekloos zuiver bloed van’t hoofd der Vlaemsche helden.
Groot de rampen die ik leed;
(50) Maer nooit trof my een ramp zoo wreed
Als afgescheurd te zyn van deez’ geliefde zonen.
Was ’t niet genoeg dat ik, gedwee,
Trots lyfsgevaer en oorlogswee,
De boetreistrouw volbragt die ’t huwlyk moest verschoonen ?
(55) Naeuw had ik ’t onherroeplyk Woord
Van d‘Oppervoogd der Kerk gehoord,
Of ’k wrong my uit den arm der dierbare echtvriendinne;
Weêrstond haer tranen, haer misbaer,
En volgde onz’ vrome legerschaer
(60) Naer ’t heilig oord, beroemd door JEZUS’ menschenminne.
In stille aenbidding, diepontroerd,
Als van de onzalige aerd’ vervoerd,
Betrad ik SALEM’S puin, waer ’s Heilands leer en leven
Zich helder maelden voor myn’ geest,
(65) En ’twas me een heilge pligt, een feest
Wen ik met speer en dolk den Turk mog tegenstreven.
[p. 145]
’k Zag d’eigen tuin, waerin een vloed
Van tranen, godlyk zweet en bloed,
Voor ’s menschen eeuwig heil, weldadig werd vergeten;
(70) ’k Zag d’onvergeetbren beenderberg,
En siddring drong me in hart en merg:
Ik dacht aen JEZUS’ dood voor zyn natuergenooten.
Maer — ’k schaem my die bekentnis niet
Voor God die in ons binnenst ziet —
(75) Geen enkel oogenblik heeft my het beeld verlaten,
’t Verruklyk beeld der eedle vrouw,
Die ’k liefde zwoer en eeuwge trouw,
En die ’k — zoo ’k wilde zelfs — toch niet zou kunnen haten.
De Godmensch die verstokt noch koel
(80) Het teeder menschelyk gevoel
Versmaedt heeft op deze aerd’, maer liefdryk kon vergeven,
Werd zeker in der zaelgen woon,
Ter regter zy van ’s Vaders troon,
By myn verstrooying niet tot gramschap aengedreven.
(85) De sterfling volgt zyn’ Heiland niet: —
’k Voorzag een einde aen myn verdriet,
En toog naer ’t vaderland van MARGARETA weder.
Nu, dacht ik, heb ik uitgeboet
Voor de eêlste drift van myn gemoed:
(90) Men schenkt my, ongestoord, een gâ zoo vroom als teeder. —
[p. 146]
De sterfling volgt zyn’ Heiland niet:
Ik zag geen einde aen myn verdriet;
Want naeuwlyks mogt ik haer, verheugd, in de armen prangen,
Of ’k werd haer weder wreed ontscheurd,
(95) En in dit doodsch verblyf gesleurd,
Uit zusterlyke liefde op uw bevel gevangen.
Doch, geen verwyt ontglipp’ myn’ mond:
lk nader dien geduchten stond,
Waerop de vrye ziel, van ’t logge stof ontslagen,
(100) Naer heur’ verheven oorsprong keert,
En in zich-zelve niets ontbeert.
Geen Woord van hoon bezwalk’ myn jongste levensdagen.
Wat vreugde kan my de aerd’ nog biên
Dan dat ik haer nog éénmael zien
(105) En met myn dierbre zoons aen ’t popplend hart moog’ drukken?
Maer ook die hoop is vruchteloos:
Het kranke lichaem, zwak en broos,
Voelt troostloos zich allengs de laetste kracht ontrukken.
Moge uw teweten rustig zyn,
(110) En u niet wroegen om myn pyn,
By ’t plegen, tot ’s volks heil, van uw verheven pligten!...
Op d’eindpael van myn smartlyk lot,
Gedenkt u myne bede aen God.
JOHANNA! ’t vliek u niet. — De Hemel zal ons rigten!
