O Heiligh Koor, dat van den mijnen
’t Vergaen en onvergaen gebeent
Bewaert, en sachte rust verleent,
Tot dat de son vergeet te schijnen;
(5) Nu groeit ’t getal van uwe lijcken
Door een, dat meest mijn geest bedroeft,
En met de lijckschroef’t harte schroeft,
Die voor geen jammerklaght sal wijcken.
Nu parst uw harde serck het kermen
(10) En traenen uit het hart en oogh,
Om mijn Kreüse, die om hoogh
Gevaren, smolt in bey mijn armen:
Terwijl ick t’ Aquileia streefde
Met Constantijn, den grooten held,
(15) Door swaerden, op de keel gestelt,
Door vlam, die naer de starren sweefde.
Ick wenschte noch om eenigh teecken
Van haer, die als een schim verdween;
Wanneerse my troosten scheen,
(20) En in den droom dus toe te spreecken:
Mijn lieve bedgenoot, dees saecken
Gebeuren geenssins sonder Godt.
Vernoegh met uw getrocken lot,
En wil uw heldenwerck niet staecken.
(25) Dat ramp noch druck uw dagen korten,
Voor dat ghy siet, naer uwen wensch,
Den vlughtigen tyran Maxens
Bestorven in de Tiber storten.
Dan sla uw siel ten hemel draven,
(30) Wanneer het triomfeerend hoofd
’t Gewijde swaerd, aen God verlooft,
Ontgort op der Apostelen graven.
Bestel mijn sterflijck deel ter aerde,
In ’t Koor der segenrijcke Maeghd,
(35) Daer sulck een schaer den naem af draeght,
En die mijn’ naem oock gaf zijn waerde.
’k Verhuis, van ’t aerdsche juck ontslagen,
Om hoogh, in ’t hemelsche gebouw.
Besorgh de panden van ons trouw,
(40) Twee kinders, die ick heb gedragen.
Soo spreeckend weeck sy uit dit leven.
Marie al laet ghy my alleen,
Uw vriendschap, uw gedienstighheên
Staen eeuwigh in mijn hart geschreven.
(45) Hoe veer dees voeten moghten dwalen,
’k Sal derwaert mijn bedruckt gesicht
Noch slaen, daer voor het rijsend licht
Uw bleecke star ging onderdalen.
