IAERGETYDE
ORAKEL. |
I. | S Lands treurspel weêr verjaert: om wiens gedoemde trouwe, Als weeu of wees, in rouwe, Bedruckt en troosteloos, treurt Hollands goe gemeent, Op Grootvaêrs koud gebeent. |
II. | (5) Soo ras dAertslastertong van t huychelaers Synode, Den aerd des Duyvels, Gode Aenteegh, en had Gods Naem, tot suyvring van haer saeck, Gebrandmerckt, op haer Kaeck: |
III. | Ontbracker t segel, om dien gruwel kracht te geven, (10) Met quisting van het leven, En afgemartelt bloed der allervroomste borst: Daer Helsche Wraeck naer dorst. |
IV. | De Basterdvierschaer dan, naet schoppen van s volcks Vaders, Geschandvleckt, als verraeders, Verwijst ons BESTEVAER, met afgeleefden strot, (15) Te verwen t Hofschavot. |
V. | Geduldigh stapt hy, met sijn stocksken, naer het ende Van doorgesolde ellende, Van last, en baerens wee, ô banck des Doods! ô sand! (20) Waer toe verseylt ons land? |
VI. | De siele seylvlugh, om, door daders, wt te vaeren, Begraut de traege jaeren, En noopt den ouderdom. haer frissche jonge moed Wil bruysen, door sijn bloed. |
VII. | (25) Na onschuld, en gebed, getroost, voor t swaerd, te bucken, Door s boesems openrucken, Sagh elck in t oprecht hart: dat allesins bestreen, De maet sloegh, als voorheen. |
VIII. | Hy knielt. ah! ah! hy sneeft, met sleep van nederlaegen, (30) En storting aller plaegen. De boôm van Duytschland kraeckt, en ziddert overal, Van soo vermaerden val. |
IX. | Van soo vermaerden val besterft de vreughd, en hope, In t aenschijn van Europe: (35) Euroop gevoelt dien slagh. sy sucht, en sit verdooft, Door t ploffen van dat Hoofd. |
X. | Dat Hoofd, dat heyligh Hoofd, dat spring op springvloed schutte: Dat Nassaus glori stutte: Dat Hoofd, dat Spanjen, eer het sloot sijn gouden mond, (40) Op goude bergen stond. |
XI. | De geest ontkerckert, sagh, van s hemels hooge deelen, Den dollen Moordlust speelen, Met romp en kop, en t bloed verstrecken, versch en laeu, Een roof van t paepegraeu. |
XII. | (45) Soo kinders, riep hy, soo: vermaeckt u, op mijn leste. Ick offer t lijf ten beste. Mijn siel, oh! of de Staet geberght waer, door mijn dood, Vind rust, in Godes schoot. |
XIII. | De schim was heen, de stem, voor wind, oock heen gevlogen. (50) Wy klaeghden t aen ons oogen: En t oogh was, na dat Licht, in t naere nachtgevecht, DE VRYHEYD quijt, en T RECHT. |