Isaak de Vos: Klucht van de Mof. Amsterdam, Jacob Lescailje, 1669.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden. Ceneton08855.
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.
[p. 1]
KLUCHT
VAN DE
MOF,
door ISAAC DE VOS
Gespeelt op d’Amsterdamsche Schouwburg*.
[Vignet: Perseveranter]
t’AMSTERDAM,
By Jacob Lescailje, Boekverkooper op de Middeldam, naast de Vismarkt, in ’t jaar 1669.
[p. 2: blanco]
[p. 3]
AEN DEN
BERISPER.
INdient u niet behaeght, segt alles wat ghy wilt Met u spits-slangige tong, het zy dan boe of baa, Doorsiet het vry te deegh, want of ghy ’t schoon bedilt, Sie ich wils soo haben, was vraagstu daer na.
[p. 4]
PERSONAGIEN.
Jochim Bueleke, Michel, Hans,
}
drie Moffen.
Lubbert, een Schoen-maker. Neel, sijn Wijf. Brechje, de Dochter. Floor, de Jongen. Ian, de Knecht.
[p. 5]
KLUCHT van de MOF.
EERSTE UYTKOMST,
Iochim Bueleke uyt het Veerschip van Zwol komende, spreeckt.
DAt wolde onser Furst, ont nimmer keen olt wijf,
Tom suke noch toe, woo seer deyt mick et lijf,
Als wen ick gerodert weer, mijn doogen kaam ick nicht wedder too scheepe,
Y tommelde sick, eft et dol* weer, ont hat soo ein seltzeme greepe
(5) In maarse, dat ihm de hoore te barge stonden, ick reep tom suke,
Schipman, holt stille, wat let dick too vluke,
Doe blinde humling seed he, kanstu et moel nicht holden,
Ick sweeg ydel stil, man ick dacht wy scholden
Al ons doogen nicht wedder too lande kaamen,
(10) Den vorwoor de scheepknechten hadden al de seegels ingenamen,
Soo greslijck saag het door oet, on dat mick op ’t meyst brude,
Ick hed soo eyn hechtken speck* gevreten, ont al de lude
Dit lachede oft se roosende dol weeren, ick vroogde en woorom
Dat weerste wol wijs worden sedense, kom
(15) Man eyn luttick wijder in zee dat speck moeter wedder oet,
On eyn stunde ’er twey dar noo kreeg ick soo eyn gril aver de hoet
Dat ik swart om gen kop wert, ick speugh al wat ick in ’t lijf hat,
Man ’t is mick wol hondert mool leet dat ick nicht wedder op vrat,
Aber ’t was nicht mochlijck eft ick schoon doen wolt,
(20) It was to mele hubsch swijne vleesch, soo geel as eyn dukoten golt,
’t Was verwoor to euvel, soo as die besuckede wint weyde
Soo ongestuym ont soo heslijck, dat ihm de oogen im kop verdreyde.
[p. 6]
Noe dat’s tot door toe, herneughst queemen wy by de dusse Stat,
Ick wust by mijnder arme keel nicht beter, den dat
(25) Ick een wolt, oder eyn woestijn voor my hat, ont et were ydel schepen,
Ick dacht de hose koppen hebt oock seltzeme greepen
Im moorse, se meugense wol oet schijten
Mit beguntse alle toogels on segels los too rijten,
Dat help meiner seel seed ick, noe bin ick oet al mijn noot,
(30) On wij steegen doe in eyn melck nap, die weer koem sesteynde part soo groot
Wiet ander, on et weer stickende voll,
Ick meen dat ick in angst weer, sudoor ick woll
Derwol eyn stijgh doolder om geven hebben, hat ick ’er oet gewest,
Ick dacht ick slacht de vette swijnen, ick bin noe al oet gemest,
(35) Toch meinen gluk halp mik der noch oet, wo door bet mik een loes.
Hier siet hy een Aep op ’t venster sitten.
Oomken mit verlof, woor geyt men hier na em roothoes?
Wo sy blar dynen duvel an, wil tu het nidt seggen loot et blijven,
Wat mangelt dy schayven hont wiltu mit my kijven?
Wen ick olt on wijs genoch weer, doe lutke hoosekop,
(40) Ick mocht dijne voor wol weesen, versteystu dat doede dop?
Su wat scheerstu mick, dot dy de soepschijt in lijve voor:
Dat weer eyn heslick creatoer, ’k loef ’t is de lijf-haftige bodde boor,
’t Gift my nicht wonder dat de rijcke lu wanschoopen kinder krijgen,
Soo asse een minsch toe spreecken. Iongens binnen.
Floor met een twee drie jongens die em uyt jouwen.
Floor. Hee, hee, heruyt mof, mof. Ioch. Weer stu swijgen? Floor. (45) Hee, hee, hanneke de meyer, honichlicker mof, mof. Ioch. Woe noe weerste dol?
[p. 7]
Ick heb dyne mueme de moors geleeckt, versteystu dat wol?
Loot mick de hoet op em kop blijven, y goddeloosen wichters,
Woo kan eyn minsch keyne vreede hebben? gans lichters
Ick werd mijne meus hulle het vuer soecken,
(50) Lach i door om, ik plegen voor eyn sloop mutse im schepe toe gebroeken:
Su soo noe steyt he vast, kaamen noe eyn mool wedder om,
Iong segh ick loot beteemen, edder doe kright eyn oorvijch woo ick kom.
Twee Moffen, Hans en Michel al singende uyt.
Oet diesem hoese scheyd ick nicht, Het schijnt de morgen steern,
(55) Helder noch penningh heb ik nicht, Onlijck woll soep ick geern, dat geyter mie, dat, &c.
Mich. Wat ducht dy Hans was dat nicht eyn hubse potse? Hans. Ioo voor woor y deeden recht, Mich. Woe die schijtfortze
Meende dat se narren veur sich hedde, averst ’t was ’er wat gescheeten,
(60) Ick dacht doe bruetste boeren nicht, ick werd dat wol weeten
Te passen. Hans. Woo seegstu dat nicht, de kennekens weeren koem half voll? Mich. Woo scholl ick dat nicht seen, edder meenstu dat ick doll
Ben, et quammer al euvel wedder toes,
Doe weetst wol dat ick eyn sincke mooker bin, Hans. Dat ’s woor, doe hestze in de geeep wie de pracher de loes,
(65) Woo hest tot et den gemoockt? Mich. Hen joo, gans bloet
Hans, wee hebben woll seven eder acht kennekens gehadt, on ick hebber drie of veer oet
Gewist, door wust die domme duvel nich van. Hans. I wat hestoe eyn kloecken kop voorwoor doe bist eyn verstendig man,
[p. 8] Mich. Su is dat Jochim Buleke nicht met der mutse? Hans. Woor? Mich. Dort ginder veer
(70) Tom hondert doesent storten suke, woor komst toe heer? Ioch. Dat dee twintich duvel hool, woo lang heb ick dy nicht seen,
Woo voorstoe mit Grayte mach men dy geluck been?
Doe reedelijcke Michel, ick meen doe weerst al lang gehangen.
Woo geyter met Peeter van Meppel? Mich. Och liefve Vrundt die is gevangen. Ioch. (75) I segh et nicht. Mic. Verwoor, hee ont Geer Vollen. Ioch. Wat tijt? Mich. Voor eyn mone edder twee, Ioch. Woor doch? Mich. In ’t stift Collen. Ioch. Woo steyt et hier too lande toe, heb y luy y balt gedoon; Mich. Ioo, we gedencken mit lief tavont wedder noe hoes too goon.
Michel begint weder te singen.
Pyp op loot bromen
(80) ’t Weit wol woor omme De olden wyver die sunt ons gram.
Ioch. I sunt lyden lustich ducht my, Mich. Dat loof ick wol,
Iochim ’t kan noe keen quoot, wee hebt de budel vol,
Ont om keyne hunden to weesen, hebben wy eyn wackere roes gesopen, Ioch. (85) Woor krijgh y dat lustig beer? ’k wol ook wol voor eyn Seslinck edder twey koopen. Mich. ’t Heet geyn bier doe nar, ’et heet Branjewijn, Ioch. Ioo woor kricht men den dat? Mich. Wil toe der sijn?
Kom heer mijn keerl, ick wert dy wol wijsen,
[p. 9]
Su stoe dat breet wol oet hangen, Ioch. Woor, door den grijsen
(90) Olden man in steyt? Mich. ’t Is keyn man doe oell,
’t Is eyn wit roech hondeken. Ioch. ’t Maegh dijne meums tassche, he heft jeo eyn boort om smoel. Mich. Noe lootet den soo weesen, den wegh schastu insloon,
Woor doe den eyn kenneke op ’t venster sicht, door schastu in goon, Ioch. Wat gelt soo eyn kroesken: ’k wil nicht geern too veel geeven. Mich. (95) Drie Hollentsche stuber, noe by leeven
Edder starve Iochim, ick hoffe dein wolfaren, on go. Hans. Ick jou oock Lantman. Ioch. Ick wunsche jou veelle goedes, noe Hans on Michel to
Wedder seens, greut mick alle goe vrunden thoes, Hans. Dat schollen wy wol doen, Hans en Michel binnen. Ioch. Noe ick mach my eyn wackere roes
(100) Goon soepen, dat ik de Kolloene dick krijg, on morgen goon om warck vroogen,
Su door dat geyter noo toe, al schollenser my met eyn buer door wedder von doon droogen. binnen.
Lubbert een Schoenmaker, soekt na sen gereetschap, en roept sijn wijf Neel, die met een Spinne-wiel voor den dagh komt, terwijl dat de knechts te werck komen. Lub. NEel, Neel, weer is men sny-mes; hebje dat niet esien? Neel. Ia: deer is ’t Vaer. Floor. Gen-dagh Miestre. Lub. Moy, ’t is al kartier over ien,
Wel Ian, je weet wel dat we sulck drock werck hebben weer meughje dus langh blijven. Neel. (105) Nou Vaer de klock is noch niet kout, hoe meughje dus kijven. Lub. Wie kijft, maer ick segter so by, je weet wel dat et klaer moet wesen,
Soo niet soo raeck ick licht het heerschap quijt sou ick vreesen,
[p. 10]
T’sa lustigh Gasten, kloeck gearbeyt van deuse weeck,
Hou weer jonge, heestje wat, deer sinne drie paer kinder schoenen van ses steeck,
(110) Ie moetse voort af maecken, dat segh ickje, verstaeje wel,
Ie kent wel asje wilt, nou leet sien, lustigh en fraey, as een gesel,
Op dat asje jou eygen voogt bint, je kost mit eeren kunt winnen. Neel. Ia ja, men Kijnt men moet kloeck wesen, alsmen beginnen
Groot te worden, wilme al mee as ien aer veur den dagh komen, o deer is soo veul van doen,
(115) En dat moet gelt kosten, kijk de jonge luy willen altijt het nieu fatsoen
Met kracht volgen, dat den ien het dat willese allegaer hebben.
Vaer veur wie sinne die schoene mit die lange snebben,
Ick seg dat de luy wat weten, ’t machme wel heuge dat mer niet of wist
Seecker hy moet al wel estelt wesen dieder over pist, Lub. (120) Wat leyt jou daer an, as sy et soo versteen, Neel. Wel
Ian de Graeyer, hoe is ’t, machme niet ien woort spreeken? Lub. Wat brume dat ouwe vel,
’t Geet jou ummer niet an, meugh jy ’et dan niet lyen? Neel. Ia ick, maer je konter te veuren wel ien paer, of twie meer uyt een vel snyen,
As je nou doet, en je kreegh schier even veul gelt, Lub. (125) Dat is seeker niet weer: want men wort nou wel ien schellingh mier etelt, Neel. En asset naut ick kentje bewijsen mit men boeck.
Wel ’t is mijn om ’t eeven, weer sie jy nee, lustich as ien man kloeck.
[p. 11] Jochim door misverstant, in een onrecht Huys gheweest hebbende, en Oly voor Brandewijn gedroncken, komt half sieck zijnde uyt, en seyd:
GAnt kreesem noch toe, woo euvel wert mick, o my
Wat weert hier oet weerden, doe leve barmhertigheyt ick spy
(130) Al de Kolloene oet, joo oock al wat ick im lijve heb, o bloet:
Tom hondert goe Ioor noch toe, ick glue om de hoet:
Wie eyn lijfhaftighe Koole vuer, woo schal dit aflopen,
’t Sweyt breckt my hinder ont veuren oet, al weer ick bedroopen
Mit vet Suegen Speck, ick konder nicht ovelder oet seen,
(135) Och meyn herts, et walgt my im balge: och door is noe geen
Hoop van lenger to leven, on schal ick hier den so ellendighe starven
Och mijn arme olde Meum, soo werd eyn ander kamen, ont arven
Mijne Wootsack, one dat wol ick niet rechte geerne, nee by mijnder trou
Op dusse bedroefde wijewelt gun ickse kemant leever den jou,
(140) Iou kaamtse oock mit recht toe, went y geven my al den bruy teffens
Doe ’k wech reysde, als twey Hespen, vier Worste, ses Stoeten, neffens
Twey nieuwe Hembden, mit eyn halve Rijcxdaller an baer gelt,
Den heb ick oock soo trouw bewoort, jo nicht eyn heller door van oet getelt,
Och lever got von Soest, mocht ick nou oock verandren wie y deden,
(145) In harde Specy doolder, och soo weer ick wol too vreeden,
[p. 12]
Den al de jennyge die mick hantieren noo mijn doot, schollen my noch danck weeten,
’t Weer oock veel beter dat ick jemant toe nut worde, den dat mick dee wormen vreeten.
O wee door kompt wedder eyn vloogh, die wil mick de panse in twey byten,
’t Wert mick so nat vor den hindersten, potslapperment ik moet schyten. Lubbert. (150) Hou weer jonge breng dat paer schoenen een reys tuys selje. Neel. Dat’s t’avont tijts genoech hy versuymt te veul, Lubbert. Hoe quelje
En mens dus, wat en besukt werck, ist nimmermeer ne je sin gedaen,
Nou weer na staeje, gae voort segh ick, as ick spreeck soo selje gaen,
Komme ras weer ick segghetje, sie toe en wilter wel op letten,
(155) Hem hey, maer vraag et heerschop of hy se voort betalen wil, dan of ickse te boeck sel setten. Ian. Baes langme wat spynael. Lubbert. Hou weer hebje gien mier,
Ay Neel roep Bregje een reys, Neel. Wat selse doen? Lubbert. Maer sel me een mingele bier
Geen halen. Neel. E Brechje, e Brechje. Brechje. Wat sel ick doen? Neel. Loop by je vaertje, Brechje. Wat beliefje te hebben? Lubbert. Hou weer deer is de kan en haelme ien paertje
(160) Bier hier by, en segh datse je geven dat moy vars is,
Van de ouwe juch krijgh ick sulcken snyingh in men buyck, en om dat et so bars is.
[Neel.]* Soo vraagh icker niet veul na, neen ick hou veul van een varsse teugh.
[p. 13] Lubbert. En princepael als je ien vaen vijf ses voor je neus hebt,
Weetje ’t ouwe spreeckwoort van Piet hol niet? elck sen meugh. Iochim. Noe is mick wol veur eyn doolder beter im pansse, jo verworen sot,
(165) Dat sagh er bysterlijcken mit my oet, wat eyn honsvot,
Ick daght by mijnder arme padentassche nicht dat icker dorch kamen schol,
Ne noe geytet on steytet, su door om keyne 50 Daller, wol
Ick die pijne weder oetstoon, nee by mijnder seel,
Ick leep wie eyn schijtende hont, on ick heel
(170) De buckse in beyde hende, middeler wijl sagh ick eyn gangsken open, door wol
Ick mit verloeff mijne nootdruft doen, wo noe weerstu dol,
Reep door eyn besuckt olt wijf, se hed soo eyn lange snebbe,
Woo nae groot-meumeke seed ick al mit gemack, ick wilt nicht hebbe
Dat doe door schidts seedse, ick dacht dat scholdender wol doesent seggen jo verwoor,
(175) Tom lesten vont ick noch eyn steynen brugge, door
Ick my den ontsletygen drek toe hubschen quyt mookte,
Tom goe Ioor noch toe, wat effet veur tuygh weer door ick soo of broockte?
’t Moet selseme krachten aver sich hebben, ’k loof ’t heft vloogen,
Dat scholme joo seggen, den ’t weer mine lants luy in ’t hooft on my in gen moors gesloogen.
(180) Noe dat helpt my nicht, ’k hebt al lange genoch jegen my selff verhoolt,
’K moet seen woor ick eyn hoosekop op stommel, die mick dit wedder betoolt,
Den ick werd myne partremony om nicht verkleynen, al scholter noch soo dol ofloopen:
[p. 14]
Dort sie ick eyn schoester sitten, den wil ick seen dat ick em mijn hoedt ken* verkoopen, Iochim. Leever Frent geeft doch wat voor eyn arm verdreeven man dat bid ick jou, Neel. (185) Gaet voorby. Iochim. Geevet doch eyn stuckke droogh broot, Lubbert. Nou,
Och bewaert ons, schaemje jou niet, jou groote knecht datje beedelen geet?
Je bint ommers jonck en starck, sienje de luyse-vangers by de street
Te schoyen, men live knecht, se souwe je voort na et Rasphuys bringe. Iochim. Dat is door men ’t bromsilgen sooget, dat wol kein mensch immer gehenghen,
(190) Geeft doch wat voor eyn vreemt arm kneght, die ter welt gans nicht heeft, door hy van leeft. Neel. Ay lieve loop heen, je kant jou broot wel winnen, hy doet sonde die jou wat geeft,
In Amsterdam kanme wel te recht komen, deer isser so menich duysent die der aen de kost raken. Ioch. Men lieve vrouw, ick heb keen hantwerck geleert, wat schol ick den maken? Lub. Datje deugen wout men sou je wel helpen by ’t ien of ’t are ambocht, Ioch. (195) Och mijn hart leevester trouster vrunt, dat weer de rechte katze die ick socht. Lub. Wat duncktje van ’t schoen-maken, sou je deer wel sin in hebben, spreeck lustigh,
Nou wat seghje? Ioch. Woo lang schol ick wol leeren? Lub. Wat om datje ien rustigh
Keerl bint, ick segh van vier jaar. Neel. Dat schut ick;
Weerom gien vijf? vier dats ommer te luttick. Lub. (200) Siet dat wijf komt mee altijt steuren, as ick met ymant inde praet bin:
[p. 15]
Kenje jou besuckte murf niet houwen? Deer vaar et vier in. Neel. Hoe ist nou, machmen niet spreecken Ian dreumel, elck wat wils. Lubbert. Wie seyt vanje spreecken woudt-aep: maer om datje altijt soo veel bedils
Hebt, siet dat en begeer ick niet. Neel. Wel latet dan staen. Lubbert. (205) Maer vrient hoe hietje? Ioch. Iochim. Lub. Heu, heu Iochim, maer weer van daen? Ioch. Woo ick van danne bin dat werd ick jou wol verhalen,
Ick hoor nicht wijt van Hooselunnen te hoes, en stadt in Westphalen. Lub. Maer hebje dan hielendal niet e liert? Ioch. Nicht anjers den meyen, ont ’t lant to bouwen. Lub. Hoe gaet et daer met den oorloch kan je ter noch geende houwen? Ioch. (210) Och liefve deucht wat scholle wy, de krijghers verdarvent soo schoon, dat ’er nichts averblift,
See seen nicht an geystlich noch weltlich, wat plegender in stift
Munster on Oosenbrug, voorneme Hernhuser too wesen, on christelicke Kaspelen. Lub. Sinne die dan nou miest wech? Ioch. Dat leuf ick wol, soo asse haspele
Iegen eyn ander, wen de Keysersche eyn plecke in-nemen, alto hant
(215) Kamen de Sweeden ont Hessen, ont joegense veur twentig duvel, ont steecken de bru in brant.
Dat moeten wy met goe oogen anseen, ont duren der nicht eyn woort wedder seggen,
Man krijgen wyse dan eyn mool to vatten, in stroecken edder heggen,
Soo moetense wedder anholden, door geyt et dan taf taf,
Door schol y seen wat veur balbiers wy sunt, wy scheren hoor on boort mit eyn streeck af. Lub. (220) Maer men gelt en men goet was ick as jey, dat sou ick begraven.*
[p. 16] Ioch. Hen jo de deeven sunt to arch, se hebt veur eyn gewenst,
Datse dy in eyn backoven steecken, en smueken dy soo lang dat doe et bekenst,
Edder neemen eyn dobbeltseel, datse dorch twee stocken steecken, ont wringen
Dy door den kop twisschen, dat dy ducht hee schal an doesent stucken springen. Lub. (225) Soo hoor ick wel weet ’er ien een ditje, d’aar weeter een datje teugen. Neel. Ia ’t magh weesen hoe ’t wil, ’t sin altoos stucken die niet deugen. Ioch. Men leeve vrou wat schalme doen, ’t gooter nicht anjers heer in onsen lanje? Neel. Maer weer leyt je lant, in Vranckrijck of in Spanje. Lub. Sie die besuckte ouwe best een reys hy seyt ommers in Westphalen.
(230) Bin je dan doof? Neel. Wat schortje te schempen en te smaalen?
Segh hanghgat, ick wil spreecken, en ick sel spreecken, wat roert et iou
Verbruyde luyshont? Lub. Hoor vaer steurje jou niet an me vrou,
Se het soo een mutsje Brandewijn drie of vier op, en deer kense niet hiel wel teugen. Neel. Dats weer krimpkloot, ick denck dat ick en jy, et alle by wel meugen. Lub. (235) Wel wie drommel sou deyncken datse dat hoorde,
Dat overgeslagen sijn man, om weer tot oese veurighen woorden
Te komen, nou wat seghje van de vier jaer? Ioch. Doet soo wol on lootet drie wesen. Neel. Och neen men lieve vaer,
Dat sal ick niet toestaen, al sou we jou ons leven niet krijgen. Lub. (240) Wel ick segh dat et veul is, ganslichters je selt swijgen,
Of ’t selme liet wesen. Ioch. Nou vertoorent jou nicht meyster,
Hoort veerdenhalven joor werd ick jou dienen.
[p. 17] Neel. Dat wil ick niet doen. Lub. De pleyster
Vaer inje kinnebacken, jou beseete ouwe vel;
Nou wat seghje wiljet doen? Ioch. Noe lootet den soo weesen. Brechje. Wel,
(245) Ey bewaerme, wat ’s dat veur een groene veugel, ay lieve segh
Ian. Ian. Die selt ambacht by je vaer lieren. Brechje. Wegh, wegh
Met sulcken hansje hange-broeck; ist al van de geck?
Vaertje deer is je bier, nou dats ierst ien hoddebeck. Ian. Wat dunckje van die vrijer Breghje is die seecker soo beus? Brechje. (250) Wat neen hy lijckt wel ien brackje had hy maer en dubbelde neus, Lubbert. Avoes Jochim, ick brenght jou een reys. Iochim. Ick danck jou seer.
Dochterken ’t wert jou eyn mool gelden. Brechje. Ia wel, ’t sel weer
Waeyen, hoe komt Paessen dus vroech int lant?
Hou weer drinck je voor mijn Ian. Iochim. Met verlof, woor geyt men hier on de hemmelickheyt door men sijn behoef doen kan? Lubbert. (255) Deer onder die brugh verstaeje wel? Iochim. Io, jo ’k werd noe wol vinden. Brechje. Maer sel die fijne gesel,
By jou leeren? Lubbert. Weerom sou hy niet? Brechje. Heer vaertje wat selje met sulcken knoet doen? Lubbert. Ia wel ick segh moer en dochter selme noch geck broen,
Wat roert et jou, ick weet wel wat ick doen sel sou ick immer hopen. Neel. (260) Nou kijnt zwijgh jy stil, laet de bul al sen best heen loopen.
[p. 18] Lubbert. Ist niet gelijck ick segh? se passen op mekaer as op de klock op elff.
Weer of die besuckte moff blijft? kedeer is de man selff,
Wel hey hoe was dat soo, dat quam je schielick over? Iochim. I dat weer nicht een bru, gingh to hans wol teyn mool groover,
(265) Ick meende dat ick worme im lieve had, on et weer mit reverent i klincklaer dreck. Ian. Wat duncktje van die egaelen gast. Brechje. Dat vaer em selfs in sen beck. Lubbert. Hoe hadje een purgasi ingenomen datje soo los brande; Iochim. Des dinghs verstoo ick nicht. Ian. Of je een stoel ganck ingenomen had; Iochem. Gans doesent schande,
Woo ben ick soo dom, met verlueff i meenen eyn schijtery; Ian. (270) Inje eygen backes. Iochim. Ne doch nicht, door was van mijn lants volck door ick by
Quam, ont die hedden eyn wackeren roes gesoopen,
Yder voor drie stuyver, ick dacht ’k werd oock wat koopen,
Al schol ick in twey doogen nich eeten, eft ick nu int rechte hoes gewest bin dat weet ick nich,
Don ofse my schelms bedroogen hebben, altoos mijn goe meyster, sicht
(275) Toch, ’t weer in dat strootken, ont in dem hoese, door i dat kenneken op dem venster seen,
An eyn syt dat oethanghbret. Ian. Wat of die geck uyt sen kruyn stoot, deer verkooptmen geen
Brandewijn, maer Oly, Iochim. Dat ducht my oock, ruyck eyn mool woo mick de vinger stincken. Lubbert. Wat Bruyme de besuckte dickkopte Moff, geeje Oly veur Brandewijn drincken? Brechje. Maer hy doetet om beste wil vaertje, ick prijs de man,
(280) Dat hy de pisbekijckers gheen gelt gunt, seecker hy hetter gien duert an.
[p. 19] Iochim. Tom honder goe joor noch toe, moet y oock noch kamen,
Doe looser meken, om my arme stumper to beschamen? Ian. Leet sien wie sal ik het brengen, avoes ’t gelt jou een reys vrouw. Neel. Blijf sitten ick selt wel krijgen. Lubbert. Nou.
(285) Leet sien op dat we vast geen, en ons weten te regeleeren in deuse saecken,
Soo selt duncktme* noodigh wesen om een schriffje van ons ackoort te maecken. Iochim. Woo et jou beleevet, man ick heb noch wat vergeten,
Dat wy ien den anderen verstoon, woo schallewe et mit eten
Holden, edder geef y dat toe wie de pelser et krijt. Neel. (290) Sie deer schep op met de groote pollepel, dat de kat schijt
Selje hebben, doet ghelijck as andere doen, ick weet dat er soo veul binnen
Van jou lants luy, dat nou al groote Miesters sinnen,
Die er kost van de goe luy by de huysen pleghen te halen,
En nou datse wat mier as mient sinne, wetense niet genoeg te smalen
(295) Op een ander en elck sen liet te segghen. Lubbert. Dats weer se benne elck ien te wijs, ’t is altijdt van er rijckdom, po ho gien dingh kan ’t hindere,
Maer isser hier of deer een vettjen open, dan ist ick ben een arm man met een huys vol kinderen,
Aensiet men nootdruft Heerschop ick bide guntet my doch,
Ja se troggele soo lang tot datset twech hebben, noch,
Ik geloof datmen geen onbeschaemder ondanckberder volck inde hiele werelt sou weten te vinde as sy,
(300) Soo weynigh gedenckense an weldaet, genome jy ginckter by
En bat’er om ien aelmoes, ick weet soo waer as wy leeve,
Al benje duysentmael er lantsman, datse jou niet en beet geeven.
[p. 20] Neel. Dats weer sucke judassen loopender ongder. Lubbert. Hou jy jou mont. Brechje. Wat gort seghen ons vaertje, je acht men moer slimmer as een hont,
(305) Ie hoort onse liest wel blaffen en meughje heur dan niet hooren spreecken. Lubbert. Was ick in jou plaets schijtkousje, ick souwer men neus mee in steken,
Ian schey uyt ’t wort laet, jonge brenght ’t rietschop inde winckel,
Kom, we sellen op ’t goet succes een reys drincken, Floor. Hou weer Ian, is dat je klopschenckel
Niet? Ian. Ja, kom langhmese eer ickse vergeet. Brechje. Maer heer mortje wat of men vaer mit die besuckte mof doen sel? ’t Is teugen men sin. Neel. (310) Ie weet toch wel dat hy alles na sen kop wil hebben, wat brust ’et my, kom gae me in. Binnen.
Tweede Uytkomst.
Hans en Michel, verstoten zijnde, komen weerom, en Hans seydt.
Hans. NOe Michel, wiltoe mit soo scheer voort? Mich. I jo, doe hestet noe wol ghebruyt, noe de poort
Toe is. Hans. Is et mijn schult wat hestoe soo langh too teuven: Mich. Dats woor doe scheyf-hacke, wat hestoe mijn too euven,
(315) Om my her om too leyden, wie man de narren deyt, mit eyn stroo halmke
Daer en baven geystoe mick wijs maecken, dat de Klocken hier Psalmke
Speelden, on ’t is altoo hoop gheloogen,
Den et waer de poort-klocke, su soo schelms hesto mick bedrogen:
[p. 21]
Wie y op den middagh oock deden, dat kam mee so teemlijck fray,
(320) Wet stoe wol van den bonten vogel. Hans. By mijnder seel het weer eynen Papegay. Mich. Et weer dijne older meume, weltoe my den leuge oock ontkladden:
Edder meenstoe, dat ick nich sach doe nar, datse den oete ghevarst hadden:
Man soo eyn keerel bistoe, woor schollewe noe too nacht blijven: Hans. Y Michel, ick bid dy wes doch too vreeden, wat let dick too kijven:
(325) Woo laet ons in eyn sloop-stede gaen, am twee stuyver kan ment joo hebben. Mich. Dats woor, drey mick daer eyn loch dorgh die snebben:
Wol wijser, eer ick soo veele gelt onnut oet geef,
Dat heft mick mijne vader nicht geleert, soo woor as ick leef,
Wy West Fransen sint van die aert nicht, als de rest,
(330) Wilt toe et doen, doe macht al dijn best,
Loop hen, ick geef voor eyn nacht keyn geldt, ick slooo liever in dusse stoep.
Wen doe nicht wilt soo wil ick oock nicht, soo blijven wy too hoep.
Derde Uytkomst
Brechje en Iochim, uyt.
Brechje. WEl hoe oft hier lucken sal kapstock, weer mach hy toch nae grijpen? Ioch. Noe meecken holt my de slabbe toe, ick werd dier eyn mool op pijpen. Brechje. (325) Siet deuse neshebol, heruyt geck, wegh, wegh hier van daen. Ioch. Verwoor Ionfferken, ick heb juck soo leef, ’k wol wol ’t lijf by jou looten opgoon,
Est su door leever on long oet eyn blanck hart dynen wegen spendeeren.
[p. 21] Brechje. Neen vaer, steecktet liever inje of komst, soo selje jou niet beseeren. Ioch. Mijn leeveke, men deveke, mijn wobbeke, mijn slobbeke, ick doet oock nicht. Brechje. (330) Wel vaer was ick in jou plaets, ick wou by de Rederijckers of nieuwe Hollandse Commedianten gaan, licht
Datse jou wel ien rol geven, as de winter weer over is. Ioch. Woo agierense dan noe nicht. Brec. Neen de kompangy is gescheurt, en om dat ’et nou hiel pover is,
Sel ’t wesen, lustigh pas op, (foxswans seyt mof) om weer an de Schouburg te raken,
Of stuer een nichjen of een neefjen uyt, en als ’t weer tegen de soomer gaet en datmen rekening sel maken
(335) Om te speulen, soo isser niemant te vinden (ja wel ick segh)
Men maghse wel verkeerde Ouwe-vaers hieten, want die vliegen tegen de winter,
en sy tegen de somer wegh. Iochim. Hoort doch dat ick jou nicht in jou reden arger, ’k looflijck wol datse nicht so goet speelen, als tot oefent,
Door hebt wy ien mool vonder Susannen geagiert, ’k looff datter wol doesent
Minschen weern, die al god en woors dachten, ont weynde dat er de oogen averleepen,
(340) Om dat icker so barmhertigh oet sagh, aber ick heb hendige greepen
Aber my, den eer sy er af wusten, moockt ick my met spy beede oogen nat,
On door schol sich de duvel nicht voor hueden. Brechje. Soo hoor ick wel jy hebt voor Susanne gespeult; wat
Jy ons vertelt! ay kom hier toch wat by ’t licht, deer moet ick jou een reys op an sien,
Nou je bint een Susanne eweest, maer ay lieve kenje gien
(345) Mier van je rol? Ioch. Woo schol ick nich kennen; ick kan de gantsche Commedy altomael. Brechje. Nou ay lieve seght’er een beetje van. Ioch. Noe y moeten vlijtigh toe hooren wen ick jou wat verhael.
[p. 23]
Noe spreeckt der Susanne. Goen dagh Iojokom men lieve man, ick werd hen na dem goorden gan Om my to wasschen hubsch on schoon, gelijck stedes ben gewoon.
(350) Noe meeghden komt unt volget mi, ont goot fin lise si an si, Hebt ghiet noe besorg ’et al, dat ick gebroecken werd soo bal?
Noe spreckt eyne Maeght. Ioock leefvrou, hier is de desem
Noe spreck de ander Maeght.
(355) Hier ist de mirrhe ont de kresem.
Noe roep eyn Jongsken. Lie Moederken woor wil y hen.
Noe roept eyn ander Jungsken. Lie Moederken, ay seght toch, wen
(360) Seen wy jou wedder.
Noe spreeckt Susanne. Alsoo bald, men euygen troost ont op en halt, Seet dat ghy doch nicht werden stolt, man jou sijn ingetogen holt, Ont holt jou stedes by de framen, op dattet keyne klachten kamen,
(365) Soo werd y leeve kindren syn, ond kamen inden hemmel fyn, Hier mit adieu noe goo ick hin, goo y to jouwen vader in.
Wat dunckt jou daer vom? Brechje. ’t Is seecker hiel deftigh
Ist deer mee nu uyt? Iochim. Nee man ick werd noe van der Soesanne boeven spreken, dat verwoor oock heel treftigh
Komt, noe hoort toch toe, noe spreeckt eyne Soesanne boef.
(370) Och wie ist toch bestelt met mie, in grooter hartseer bin ick nie Gewesen, dat segh ick verwoor, wat toch tom hondert goeder Ioor, Hier oet wert weerden weyt ick nicht, ay truwer Kumpoon doet my bericht, Woo dat ick werd verlost hier van den su ick werd nich eer af lan Voor dat ick eins myns herten lust, met der Soesanne heb geblust.
Noe spreeckt de ander deef. Soesanne leef dyn borstken ront, dyn witter vleesh, dyn roode mont,
[p. 24] En hubschen hals, auch schone oogen, die haben mich och arm bedrogen.
Dat mach mick Kommedy moken heeten, dat heft eyn aart
On ’t heft eyn jonck Keerl ghemoockt, die noch nicht eyn hoor im baert
Heft, wo joo tis de Kosters seun van onse Karke. Brechje. ’t Mag wesen hoe ’t wil, ick hoor ’t is al een verstandigh varcken:
Je bint giesten mit ooren, ’t is jammer datje op gien vier bienen gaet. Ioch. ’t Is eyn kloeck-kopten keerl, Brechje. ’t Blijckt dat hy vry wat verstaet. Ioch. Noe Jonfferken loot ick jou eyn mool eyn poesken geven, ’t smeeckt soo soet? Brechje. Ay kinderen hout ’et schot toe, op dat ’et varcken gien schade inde tuyn doet. Iochim. Mijn leve wummelke woo sun y soo toornigh, hoor doch na eyn minschen reden,
Ick heb wat goets met jou veur. Brechje. Wel nou ick ben te vreden,
Wat of hier uyt komen sel, ’k loof hy het wint in ’t hooft:
Nou laet en reys hooren. Iochem. Hoort mijn smoket meecken, ghelooft
Wis on waerhaftigh, ick werd nicht mit jou schartsen,
Men dat ick jou seggen weerd, komt oet gront mijnes hartsen,
’k Leuf y konnen hexen, edder op em bessenstock ryen, edder ander kunsten,
Dat scholme joo seggen, verwoor joo sunsten
Schalme soo balt nicht in die verlieven, den van eersten an dat ick jou sagh,
Begon mich ’t hert im panse to sieden, as went in onse meums worstketel lagh,
De kolloene swol mick tem halsem her op, ick dacht noe wert he der haroet springen.
Help leeve got van Soust seed ick, ick kost my nicht bedwingen,
[p. 25]
Ick broeckede allerley wijsheydt, ick dacht ick werd ’et mit dem drincken vergeten,
Henjoo ’t worde wol teyn mool arger, ’t was even en allens as of ick ander speten
Gebraden werde, ’k loof y konden ’t oock wol seen
Dat ick dick om de kop werde, on nou weet ick anders geen
Hulpe, dat ghy met my arme stumper och harm!
Mitlijden hebben wilt, doorom lootet doch barm
Aver jou harte goon, den al de geleederen worden my stock stijf. Brechje. Ick hoor watter of is, jou diende wel een gouwe pleyster over jou hiele lijf,
Maer mienjet in ernst? Ioch. Woo schol ick nicht? Brechje. ’t Sou wel gaen, binje slechts wat rijck van have? Ioch.* Woo schol ick nicht rijck wesen? men oem heft wol twe edder drie swyne kaven,
Met eyn gantsche heerd schoopen, ont wol neegen stuck soo kuejen as runder,
On mijn tette muy eer man, heeft oock wol ettelijcke bunder
Lants, en aver al den bru heft mijne meume bevel. Brechje. Deer sou ick al wat na beginnen te luysteren. Ioch. Wel
Ick moet me Hollentsk leeren, mit ons schaft man oock better wie hier,
Door vretmen keen kalde botter-melck im moorse, man eyn heubschen pot warm bier,
Edder eyn wackeren groopen vol brye, die stijf is datter eyn boer mit holtenschoen op kan dansen, dat kleeft om de ribben,
Onde dat alle morgen wedder, door steyt men oock nicht to libben
Labben, an eyn stuckxke swijne vlees, dat wie eyn holt soo mooger is,
Ne grot eer my eyn hubschen schincken door eyn hant dick drie edder vier golt-geel speck an is,
[p. 26]
On eyn joor twey er drie im roock hengen heft, door voort men wol van:
Ioo al socht y dee gantse welt deur, y konnen keen beter man
Too jouwen lijve vinden, wie ick. Brechje. Verdoeye deer niet, ay lieve breng deer een burry of ien kruywagen,
Om deuse schoone vryer met reverentie en eerbiedigheydt op de misthoop te dragen. Ioch. Dat segh y man oet scharts, y seen my lijckel geern. Brechje. Puys, puys. Ioch. Woo joo, ick kan de meeckens ghesont snacken. Brechje. Soo dienje wel in ’t gasthuys. Iochim. Noe loot toch hooren mijn ooch appelken, schalt so voort gaen? Brechje. Mijn sin ist wel, maer wat weet ick ’t oft men ouwers ’t soo verstaen,
En ’t is hier oock de manier dat me ten minsten soo een half jaer moet vryen. Iochim. I leet ick man toe nacht by jou sloopen, se moetent den wol lyen. Brechje. Wat ducktje van die schelm, wie sou deyncken dat de Hannekes sulcke guyte binnen:
Ick loof jou dickkop, ick seltje betalen, kan ick maer wat versinnen.
Laet sien daer valtme wat in, ick dien niet langer te beyen,
Ick sal al men best loopen, en spreyen
Men vaers bedt op, en daer sal ick hem moytjes in leggen,
En als ’t tijdt om te slapen is sal ick al de gelegentheyt seggen,
En zijn heftighe min, soo het aers gaet na mijn mienen,
Sel hem dan verkoelt worden met stock-slagen en span-riemen. Iochim. Noe mijn harts alderleefste nachtegool, schalt bald* omgaen: Brechje. Ia, ick selt opspreyen, blijfje hier soo lang staen,
Of gaet na binnen toe, en als ick hoest of hem, kom dan, hoorje wel.
[p. 27] Iochim. Dat schol ick doen mijn soecker-moelken, bin ick nicht ien hups gesel,
Ick kan lijden wol mit de deerens om goon, on dat kan yder man nicht,
Wo wien ick sin in onse Ionckers dochter hedden, snack y daer van, ick wolse soo licht
Wie ick dusse handt om wende, tom wyve krijge,
Man et dinck is to heeger im omfanck, men scholse wol en twey miege,
On wat scholmen mit so een wicht doen, man leget jo am eersten doot,
Man dusse vogel schalt wol oet holden, mit eer heeft het keen noot,
Noe ick ga binnen toe, op dat’et de meyster nicht marcken kan. Bin.
Vierde Uyt-komst
Brechje, het bet opspreydende, seyt.
NOu daer heb ick een vryer, seecker ick hebber geen duert an,
Ia wel het is om dol te worden, wat of de Moffen haer voor staen laten:
Die rechte smeer-flegels willen oock van vryen praten,
Gelijck deuse dras-broeck al me, die noch soo groen
Als gras is, en hy doet hem op als een dreck in een pompoen.
Ia wel ’t is een postuertje een mensch mach ’er voor vreesen;
’k Loof seecker hy beelt hem in, dat hy een Hanne of een Geese
Of een andere Deense Iotte, daerse me after de ploegh gaen,
Voor het, daer hadje ’t niet, ’t isser veer van daen,
Seecker hy most wel belust wesen die om sulcken man
Verlegen was, neen doch, soo hou ick het noch mit onse Ian,
Dat ’s een knecht als een werelt; en ick hem lief, sou ick niet, trouwen,
Hy wort schier van elk een bemint, ’k weet datter wel echte vrouwen
Sinnen, die hem wel sien mogen, maer hy hetter den dray van,
Hy bemint sijn Brechje, en Brechje bemint haer Ian;
Nou dat ’s even soo veel, dat roert een ander in alle gheval niet.
Hem, hou, waer blijft deuse stijve Piet
Denck ick. Seecker ick miende datje me al vergeten hadt. Iochim. O neen, mijn lutke deeren. Brechje. Kom volgme, ick selje in de kamer brengen. Ioch. Van harte geern. Brechje. Sie daer is de bedt-stee daerwe in leggen, z’is moy vlack,
Maer we sellen ons wel behelpen. Ioch. I welcken snack,
Dat y heroet slaet, loot mick man betijen:
Ont went noch eyn mool so engh weer, ick weet wol mick te vlyen.
Mijn leveken ick sweer by mijnder tassen, on door komt keen ander geloof in mijn,
Deu dat klumpken door doe van gemoockt bist, moet soker gewest zijn
Kom dan mijn hoeneken, mijn tijpken, loot ick dijn eyn mool vatten. Brechje. Och hoe soet is de liefde, als een arm vol jonge katten. Iochim. Io jonferken, de leefde brent wie koestront inde lamp. Brechje He he, komt het soo datter sulcken damp
Uyt je mont vlieght, is ’t dat, datje ghebreeckt,
Kom vaer, gaje in ’t bed, en smoort die vlam eer datje ’t hiele huys in brant steeckt. Iochim. Dat sunt to molen sachte vedderen. Brechje. Hoe gaet hem de wafel. Iochem. Kaam y mijn popke? Brechje. Heruyt geck, ick eet op een tobbe, je steeckt jou voeten niet onder mijn tafel. Iochim. Hoor nich Greteke: Brechje. Mijn naem is Brechje. Iochim. I soo, Brechken wil ick seggen.
Weert ghy jou nicht oet theen.
[p. 29] Brechje. Strackjes, ’k moet men ouwers eerst goenacht wenschen, blijfje maer stil leggen. Iochim. Ay geeft mick dan eerst een potske. Brech. Wat deuse sot:
Hou op, dat ’s waer, after mijn oor deer bin ick niet besnot. Iochim. Y my is soo wonderlijck, al de geleeder sunt mijn stock-stijf,
Door geytse hen, on scheyt van mick als koedreck van moeder lijf.
Y wat heft sie hendighe gebeerden, ’t is voor woor eyn hubse deeren,
Woor mach dat lutteke tevekint blijven: ’k wol van harten geeren
Datse wedder hier wee; wat schol mijn olde Meume al wonjer snacken,
Dat icker mit so eyn schelmken an mijn sijde quam te hoes sacken:
’t Gantsche dorp van Kolbeeck spracker wonjer van, jo voorwaer,
Door leuf eck isse wedder. By mijnder sielen ’t is de vaer:
Dat de hoer de suke hool, se heeft ghelogen,
Och ick arme knecht! wo ben ik soo schendigh bedrogen:
Dat dy dat Osenburger wapen besloo, doe looser meeke,
Och ik weet jo gants keen root, ik mach de kop onder de decken steeken. Lub. Ay Neel laet ick noch een reys drincken, seker ick bin noch niet buys. Neel. Ick wil geen gedrinck mier hebben, je hebt ’t hoy al tuys. Lub. Ick kan deuse kraegh niet los krijgen, hoe wort een mensch oock gebruyt. Neel. Brechje doe jy ’t een reys los, en helpt hem ’t wambas uyt. Lub. O bloet is dat valle. Neel. Wat isser Vaer? Lub. Jou loose fleers,
Wat hebje in ’t bedt geleyt, licht een reys met de keers.
Wel wat is dit voor een juweeltje, Neel, Neel, ackerment ’t is een giest. Neel. Dat moet ick bekijcken; jou droncke biest,
Sel jy in ons bed gaen leggen. Ian. Wel vrouw wat is hier te verhackstucken?
[p. 30] Neel. Ay lieve kijckt deuse schelm ien reys. Lub. Hoe selt hier lucken
Deynck ick? Ioch. Iou dochter och arm mijn goe meyster! die heeft mick bedrogen. Brechje. Vaertje dat is niet waer, de schelm het gelogen,
Maer ick selje van stuckje tot beetje doen verstaen.
Flus soo ick om wat te halen, inde keucken sou gaen,
En dit liefje volgde mijn, en hielme deer dingen voor die niet betaemde
Te seggen, ja wel deer, ick schaemde
Me schier doot, ghelijckje dencken kunt, wel hoe
Een eerlijcke dochter sulcks te vergen, deynckt toch hoe ick te moe
Was; nou ick liet hem al betien,
En ick bedocht dese list, op datje allegaer sout sien
Dat het een guyt is die niet en deught. Lub. Ia, Ja, bin jy sulcken quant?
Dat selle we jou wel uytkornen; sa mannen, elck een stock inde hant,
Of wat ghy krijgen kont. Iochim. Och meiner lieben goe meyster,
Ick bid jou holt doch op. Na datse Iochem uytgejaeght en dapper ofgesmeert hebben,
komense wederom, en Ian seyt: Ian. Ick geloof vastelijck dat hy daer een teyster
Tien twaelf, die goet is gekregen heeft, trouwen het quam hem toe. Neel. Hoe is ’et Lubbert vaer? Lub. O mijn, ick bin soo moe. Neel. Kom vaer, gaeje jou wat rusten. Ian. Wel Brechje daer heb ickje noch te liever om,
Nou datje jou soo wel gequeten hebt. Brech. Iou schelmpje, kom
Hier een reys, selje men noch scheeren? Ian. Neen ick seeckers. Brechj. Nou dat ’s alliens, soo moetment de moffen verleeren,
Die ’er al te veel laten voorstaen, en ruycken niet in wat lant sy sijn. Ian. Je hebt jou wel geweert met de nemmer in de brant, kom moer gaje met mijn
Na binnen toe. binnen.
[p. 31]
Vijfde Uytkomst.
Iochim komt al klagende naeckt in sijn hemt, en treet onversiens op sijn
Lants-luy, waer af sy verschricken en wech loopen.
Ioch. O wee! o wee! o wee! wat bin ick in groote noot. Mich. Hans, Hans, her op Hans, loop, loop, hier komt de bittere doot. Hans. Holt, holt Michel, hey woor bistu door ghebleven? Ioch. Ghy vrame Kaspel-kinderen, verschrickt nicht, su ick bin noch in ’t leven
Ont hebbe vleesch on knooken, wie andere mensche. Mich. Dat loof ick nicht den bistu eyn mensch soo verweer dick,
Edder bistoe eyn geyst, ick besweer dick,
Bistoe van goeden soo kaam an mick,
Bistoe van bosem soo goo van mick. Ioch. Och neen ick bin nicht booses, man ick ben bedroghen soo schenlijck. Mich. ’k Loof dat het* Jochim is, ’t let sijnder sproocke enlijck. Ioch. Io die sullevege bin ick, heb kennis an mijn y vroome lude,
Wat suntje voor welcke? Hans. Dijne kompaens, Hans ont Michel. Ioch. Och su eyn mool woose mick brude. Mich. Wat hebtse dy gedaen? Ioch. Hoort, doe y van my scheeden, kam ick verby eyn schoester gaen,
Door ick mit eens worden, om ’t hantwerck by toe leeren,
On dee hat eyn hubse dochter, dee gink mit soo firceeren,
Ick meende datse mijn soo leef hedde, wie ick eer deeden,
Wat heft dat tevekint too doen, se geyt, ontleede
My in er vaers bedde, on sede se wol by my komen:
Noe ick verwachten eer met smarten, man wel duvel scholt dromen
Datse sulcke kneepen im maerse hat, den eer ick ontsach weerense my alte hoop op ’t lijf,
Nu hestoe door sloon sien, ja, dat my al de geleder stijf
[p. 32]
Ont lam sunt, on wat ick bad’et mocht nicht baten,
On tot mijn groot ongeluck, heb ick ’er al mijn kleyder, mijn waetsack, ont mijn seysen moeten laten:
Wat dunckt jou heb ick keyne rede dat ick mick bedreuve? Mich. Woo du pleeght de verstendighste im Kaspel too wesen, on lestoe die soo euven,
Averst doe kenst de hoose koppen noch nicht, se sunt to slim. Ioch. Och mijne kleyder, mijne kleyder! Mich. Noe mijn lieve Ghim,
Goo doe mit ons, en west wel too vreeden,
We hebt noch gelt in buydel, ont werden dy wol wedder kleeden. Ioch. Och! woo kaam ick ’er toe? och! och! och! Mich. Hen ja soo hestoe dat olde spreeck-woort nicht hooren soogen: Wer lichtelijck geloovet, wert lichtelijck bedroogen.
Noe dat heftet al wech, nae weenen helpt doch nicht. Ioch. O y vraame Lants-luy al to hoop, sy toch wol toe dat y soo licht
Dusse hose-koppen nicht geloovet, man neemt eyn exempel an mijn,
Steeck eerst doe vinger in d’eerde, ont ruyckt in wat lant y sijn,
Ick mach altoos seggen dat ick too Amsterdam weese bin,
’t Wert eerst ont lest wol blijven, keen duvel krijghter my wedder hin. Michiel. Y Jochim ’t is genoch, loot doch dat karmen blijven,
Noe loot seen Hans, loot ons em binnen brenghen, de Keerel mocht verstijven.
EYNDE.
Tekstkritiek:
Titelpagina: Schouwburg sic in UBL 1094 H 5 : 4; in KBH 32 M 12 en 448 H 74 staat: Schobuwrg
vs. 4 dol er staat: dlo
vs. 12 speck ontbreekt
p. 12 Neel ontbreekt
vs. 220 opgevat als weesrijm
vs. 286 duncktme er staat: dunkktme
vs. nn bald er staat: bad
vs. nn het er staat: her
