[CH1648:001]
INSCRIPTIO MODULAMINUM QUAE AD CYTHARAM PRODUXI
De cogitationibus, phantasmatis,
Laruis, chimaeris Musicis mentis meae
Sic cogitaui: quod velut Muscae volent,
Muscae susurro perstrepentes non graui,
(5) Tamen strepentes; quasque cum suo velim
Captas susurro, si subinde praepeti
Stilo fugaces figier possint meo.
Has ergo fixi pauculas, minus malas
Quam quae bonarum saepe nomen occupant,
(10) Quia transmarinae, siue, quod caput est, novae:
Ut, quae foris petita vel certe noua
Prae patrijs plerumque vel prae non nouis
Amare gentis error, an furor, est meae.
Vos, Liberi, quos verius, quos justius
(15) Libentiusque nuncupo Gentem meam,
Meos ocellos; este nunc aures quoque
Toti paternae: audite, dum Fato placet
Non saeuienti, audite, quae, cum non ero,
Non audietis: (nam quis olim mortuas
(20) Captare non fastidiat muscas meas?)
Audite, quae cum non ero, videbitis;
Videbitisque cum stupore mutuo
Non otioso, non ad haec nato Patri
Si quando stiuâ avelleret fessas manus,
(25) Ut otiosus forte non ageret nihil.
Nihil improbi delectui, nihil probi
Neglectui fuisse; ne muscam quidem.
8. Ian. uno spiritu.
[CH1648:002]
IN MORTEM BARLAEI
Hactenus humanas exercent somnia mentes,
Fabula Fons, et fabula Mons, et fabula Divae
Pierides, et larva novem pro Praeside Divis.
Tolle manum tabulâ si quis, decepte, sub illis
(5) Auspiciis egisse putas acture Poetam.
Vanus adorandi titulos invasit Apollo:
Omnia Barlaeus fuit: omnia cum Barlaeo.
18. Ian.
[CH1648:003]
OVERSLAGH VAN CLAES EN NEEL
De Bruyloft was ten huijsen uijt,
De Buyten-vrienden inde schuijt,
Claes had syn’ Bruijgoms naem verloren,
En Neel hiet Neel, als van te voren.
(5) Sij wilden t’samen overslaen
Hoe ’tmet den huijshouw best souw gaen:
Daer wouw Claes Oost uijt, en Neel west aen;
Elck sagh syn’ wijsheid voorde best’ aen,
Elck trock syn lyntjen even stijf.
(10) Allengskens quamen’ in ’tgekijf,
En harde woorden wierden slaghen.
Sy hebben ’t t’samen overslagen.
25. Ian.
[CH1648:004]
Sy heeft wat heimelix, ’ten laet sich sien noch hooren,
Daer wierd sij met geboren.
Sy heeft wat gemelix, dat hoort of sietmen niet;
Maer diese niet en vliedt
(5) Ontmoet het, of hij ’twill of niet en will ontmoeten,
Als ongesockte voeten.
Sij heeft wat Hemel-lijx, dat regent over dagh,
Als mij wel heugen magh.
Het zij dan gemelick of Hemellijck te noemen,
(10) Ick wild’ het niet verdoemen,
Waer maer dat gemelick, dat hemellijcke leck
Een heimelick gebreck.
Maer dit’s mijn’ swaricheit: Ick wenscht’ het heel secreet waer,
En ’trieckter maer een beet naer.
6. Feb.
[CH1648:005]
Het regende soo hard daer Anne stond en piste,
Datm’ aenden over-kant van ’twater niet en wiste
Of ’twas op ’t Peerde-pad: en ’tschuijte-peerd bleef staen,
Wat dat de schipper riep, tot dat sy hadd gedaen.
(5) De Iagher ded’ het niet die op ’tpeerd of daer bij was,
De meer stond selver still en meende dat het sij was.
15. Feb.
[CH1648:006]
AENDEN RAEDSHEER VAN DORP OP ’T AESTERVEN VAN SIJN VROUW
Sy was een Diamant van suijverheid en Trouw
Gekast in uw jong hert. Daer is sy uijt gestolen.
Nu weten Ghij en ick hoe ’tsiet in sulcke holen,
En oft’se noodigh zijn behangen inden rouw.
21. Feb.
[CH1648:007]
TWEE ONGEPAERDE HANDEN OP EEN CLAVECIMBEL
Leert Eendracht, Echte lien, maer Eendracht met verstand,
Aen ’t komen, gaen en staen van dese en dese hand.
Sij hooren yeder aen haer’ sonderlinghe lijven,
Maer zijn en blyven eens in ’tonderling bedrijven.
(5) Haer onderling bedrijf gaet over eene maet:
Die houdense van selfs, schoon dats, haer niemand slaet.
’T schijnt een’ eenparicheit van Pols, die in haer’ ad’ren
Gelijcke poosen voert in scheiden en vergad’ren.
Sij scheiden nu en dan in ’t wiss’len van ’tgeluijd;
(10) Maer gaen, als Man en Vrouw, elck om den oorbaer uijt;
De man in swaerder werck, de Vrouw in luchter handel,
Of, is ’t maer wand’len, beid’ in schickelicken wandel.
De Vrouw, de Rechter hand, (men gunts’ haer meestendeel)
Heeft van geboorte ’tscherpst geschetter van de Keel:
(15) De man de dieper stroot: soo gaen oock syn’ gedachten:
Maer ’tlaeghe dient om ’thoogh te temp’ren en te sachten.
De Vrouw valt vrouwelijck, dat’s vrolick van gelaet,
Ia veeltijds huppeligh van voeten en van praet:
Maer stadigh siet sy om, of ’t alles op de maet gaet,
(20) En hoe ’t in ’t aensien van haer liefste Cameraet staet.
De Man gaet soo gerust op haer’ beproefde deughd
Dat hij se stutt en stijft in haer’ onnoosel’ vreughd:
Haer trillende gelach en kan hem niet vervelen,
Hy stoockter toe, en will sy danssen, hij will velen.
(25) De Vrouw lett op den mann syn’ steedsche staticheid;
’Tschijnts’ op haer luijmen en in soete laghen leijt;
Men siets’ hem op syn droefst met meeste vreughd te goe doen,
All souws’er Quinten (maer een quintje teffens) toe doen.
Verheughens’ haer somtijds met eenerhanden swier
(30) En met een dicht-aen-een-gekettingde getier,
’Tzijn buijtjens van de Min die haer kan vrolick maken,
Of mog’lick om den geest van gasten te vermaken.
Sij draghen sich somwijl als laghens’ over hoop,
Of bij een harder’ greep, of bij een’ dwersche’ loop;
(35) Het schijnt sy kijven: maer men kan ’t haer niet verwijten,
’Tis ernstelick gekoutt, ’tis snauwen sonder bijten.
Strax rakense daer af, en uijt dien wijsen twist
Volght niewe soeticheit; hij valt als Somer-mist,
En baert een’ Sonneschijn, die schooner werdt genomen
(40) Dan of de Sonn te vroegh, te witt waer opgekomen.
Dat’s Tweedracht sonder gall, dat’s Eendracht met verstand.
Komt, echte li’en, en siet op mans en vrouwen hand,
En hoort toe wat sij doen, en lett op wat sij laten;
Het gheen sij mijden, leert soo veel als wat sy praten.
(45) Een stemming schouwen sij, (Octaven) kort op een.
Want wat waer ’t man en vrouw malkandren naer te treên
Als waren se jalours, of oock soo mall-soet t’samen,
Dat d’een niet seggen mocht of d’andere song Amen.
In wel-getroutheit valt een’ soete tegenspraeck,
(50) Schier of de man de vrouws gevallen geerne braeck:
Daers’ eens zijn in den grond, in willen, doen en wenschen;
En houdens’er soo wat, ’ten is maer voor de menschen.
En, zijn die menschen niet van ’tgrover end gesneen,
Sy weten dat natuer schrickt van gelijcke tween,
(55) En dat haer’ schoonheid staet in ’tongelijcke wesen,
Daer sij van binnen niet als eens in als kan wesen.
Sij laten noch een dingh, des’ handen, en van’tbest,
Sij komen maer deun bij, en paren noijt in’tnest.
Leert dat niet, Echte Li’en; dat ’s spinnen sonder twijnen:
(60) Waer yeder soo gesint, de Wereld sou verdwijnen.
Ia, leert het, alle li’en, en laet de Wereld gaen:
Als ’tall gerekent is, s’ heeft lang genoegh gestaen.
Leert datter is een’ wijz van teelen sonder paren,
En datmen in on-echt kan echte kind’ren baren.
(65) Twee handen baren wat: dat maken dese waer,
All blyvens’ in on-echt: doch, ’tis maer hands-gebaer,
En, als men ’t seggen magh, ’t zijn vleeschelicke deelen,
En soo de suijverste manier noch niet van teelen.
Vier ooghen baren oock, en beter, met een’ spronck,
(70) Vier kindertjens met een on-echt’ onnooslen lonck.
En ’tvroedwijf hoeft niet om die vruchtjens af te halen:
Haer ouders doen ’t, dat zijn vier wel getwernde stralen.
Maer zielen baren best, en hemel-lijcker; twee
Die even moedigh en gemoedigh, even dwee,
(75) En even stevigh, doen, en dencken, en begeeren,
Dat d’andere begeert en niet kan willen weeren.
Uijt die versameling, daer hand noch oogh toe hoort,
Noch ijet dat swaerder weeght als Geesten, komen voort,
Wat kinderen? een’ vreughd, een vriendschap, een genoeghen
(80) By weinigh’ oijt bekent die vleesch en beenen droeghen.
’Tis een gedeelte van der Engelen gesangh.
Wist ick’er Noten toe, ick maeckte ’t haer soo bang
Die voor Musike gaet door handen of door keelen,
Dat niemand haer, noch sy haer selven konde velen.
(85) Soo docht een Wewenaer, soo sprack hij uyt sijn hert,
Diens slinxe onkundigheid te hulp geroepen werd
Bij een vrij’ rechter hand, die sijner kond’ onbeeren,
Maer die haer’ Ootmoed dé’ gelooven, sij most leeren.
Die all t’ootmoedighe behoorden aen een lijf,
(90) Daer in een’ ziele stack, die all dit nauw bedrijf
Van baren in den Echt of on-Echt, als een vrijster,
Wel vatte; maer zeij Ia, noch Neen daertoe. Ick prijsth’er.
23. Feb.
[CH1648:008]
AEN EEN’ IOFF.w DIE MIJ TEN HOUWELICK GESCHICKT WERDE
Wat schickt de Wereld? U en Mij?
Laet ijeder een syn vrijen schick:
Ten minsten, schick ick, heeten wij
Geschickte lieden, Ghij en ick.
13. Mart.
[CH1648:009]
A M.le CASEMBROOT, LUIJ ENVOYANT LE PSEAUME, 61. OU IL IJ A:
MEINE MOY SUR UNE ROCHE ETC.
Voyez si mon dessein n’approche
De la temerité des fols:
Ie vous meine sur une roche
Plus haute pour moij que pour vous.
(5) Mais, puis qu’ au fort de la montée
I’aij besoin de secours humain,
Lors que vous l’aurez surmontée
Ne me refusez pas la main.
17. Mart.
[CH1648:010]
SUR LA MORT DU MUSICIEN AVRIL
Nostre bon chantre est mort, sa gorge rauissante
A passé par le fil
D’une dague sanglante
Le dernier jour d’ Avril.
1. Apr.
[CH1648:011]
DESCENTE DE LA TOUR DE LA HAIJE
Nous auions tant monté cerchant de la musique,
Que nous ne voyions plus dans la place publique
Que des Puces sauter, et proumener des Poux.
Nous voijci reuenus. Pourquoy descendions nous?
(5) Estions nous mal menez? estions nous pas en uoije
Des belles regions oú la mort nous enuoije?
Allions nous pas entrer peu à peu dans les lieux
Oú nous deuons ouïr la musique des dieux?
Caliste, c’est icij le veritable embleme
(10) Des folies du monde et de la nostre mesme.
Dieu nous monte souuent par de fascheux degrez
De maux d’ame, ou de corps, d’ennuis ou de regrets,
Iusqu’à moitié chemin du Ciel qu’il nous destine,
Iusqu’à le veoir de pres: mais la nature, encline
(15) A ces bouës d’embas, comme à tout ce qui nuit,
Nous rameine joijeux au fonds de ceste nuict,
Ce faux jour de la Terre, oú toute la musique,
Quoy qu’on s’en imagine, au prix de l’Angelique,
Ne vault pas le beau nom que nous luij appliquons.
(20) Soyons sages, Caliste, et si nous entendons
La Trompette sonner gai autre fois nous die,
Montez, gent d’Israël, souuenons nous d’Elie,
Et n’y ayt d’Elisée en ce bas element
Qui nous fasse tourner la teste seulement.
2. Apr.
[CH1648:012]
20. IUN. 48
’Kvoer nucht’ren uyt den Haegh tot aen den Roter-dam,
En vond het daer te vroegh voor Caes of Boterham:
’Kvoer nucht’ren over Maes, en herdde ’t soo tot Roon toe;
Daer voelden ick’er eerst myn’ maghe wat te schoon toe
(5) Om langer leegh te gaen en sprack van hongers nood
Aen een bevlaste vrouw, maer ’twas ’twijf inde Dood,
Men at of droncker niet. noch hadd sij soo veel levens
Dat sij m’een ander wees op ’thoeckje daer benevens,
Dat was in ’themelrijck, men hadder, soo mij docht,
(10) In menigh maend of jaer aen eten niet gedocht:
Doe roock ick Beyerland, en ’twee van 9. maenden
Quam mij soo versch te voor, als of ’t sich self vermaenden,
Als ’tkinderbaren doet. Korts was ick over-Maest,
Korts was ick, (wie sal dit gelooven?) overaest,
(15) En stond in Beijerland. maer (wie sal ’tniet gelooven?)
Den Hoorn van overvloed was uyt geweest op ’trooven,
En hadd arm Beijerland soo jammerlick ontbloott
Van Boter, Kees, Roockt vleesch, vier Koeckjens en geen brood,.
Dat Boter, Kees, Roockt vleesch en Koeckjens langhe eewen
(20) Met Beyerland van land-verwoesting sullen schreewen.
Dat onweer sagh ick mij wel dreighen, en ontreed ’t,
Om oft mij ijemand by den Officier bekreet:
’Kontreed ’t tot aen Claeswael, tot dwers door Numands polder;
En schoon ick daer de zee vond rollen vrij wat holder
(25) Dan ’tijemand lusten moght die niet veel haests en hadt,
Ick dorst niet omme sien voor binnen Willemstadt.
Daer viel mijn schuldigh hert aen ’t droomen, dat het branden.
Van d’arme Corendijck het feit was myner handen,
En datmen nae mij zeij, met veel getuijgheniss,
(30) Dat ick hadd Beijerland vernielt en Spijckeniss.
Maer, wacker, wierd ick wijs dat droomen niet en bijten;
En, op dat Beijerland mij niet en moght verwijten,
Heeft mij dien ick daer vreesd’ als vriend ten huijs genoodt,
Op overvloed van spijs en twee mael Caes en brood.
Beierland 21. Iun.
[CH1648:013]
Oom sagh als Oomen sien die van veel’ jaren Oom zijn:
Noch sietm’er die min Oom en ongelijck meer loom zijn,
Maer weinighe soo rijck, en soo onrijck gehemdt,
Gehemdrockt en gedeckt, genachtmutst en gekemt.
(5) Hoe sagh ons’ Annetje? als Annetjes van jaren,
Die eens jongh’ Annetjes, schoon’ Annetjes noijt waren.
Gaet nu en klaeght, Ooms huijs is vochtigh en ondroogh:
Mij dunckt’t en kan niet zijn, all schijnt het soo in ’toogh:
Een ongesiene brand moet in de muren steken:
(10) Daer hoort veel viers toe om op Annetje t’ontsteken.
18. Iul.
[CH1648:014]
(TRIJN DE SNAPSTER)
Trijn kleedt sich zedighjes van ’thoofd af tot den grond:
En in mijn oogh nochtans soo gaet sij kakelbont.
Alsoo ’twoord elders toe gebesight werdt, ontleen ick ’t:
Trijn maeckt het mij te bont met kakelen: soo meen ick ’t.
18. Iul.
[CH1648:015]
SUR CE QUE MADAME LA PRINCESSE D’ORANGE
AU BAPTESME DU PRINCE DE BRANDENBOURG
REPRESENTA LES REINES DE SUEDE ET DE BOHEME,
MAD.E L’ELECTRICE DOUARIERE ET SOY MESME. ENIGME
Une Vefue en vault quatre, une Grand’ mere deux,
Deuine si tu peux:
Une Princesse vault deux Reines; et s’ensuit
Qu’une femme en vault une, et trois, et quatre et huict.
Cleue. 2. Aug.
[CH1648:016]
PRINCIPIS (GRONINGAM) ADVENTUS
Hactenus affligit Coeli discordia longo
Turbine, perpetuis imbribus omne solum.
Hactenus involuit Patriae turbata potestas
Omne soli spatium, moesta Groninga, tui.
(5) Affulget placidae tandem spes certa quietis,
Et lachrimis aethram parcere in augurio est.
Aspice in Auriaco blande ridentia vultu
Sidera, et hos oculos omen habere puta.
Fata soloecismo pacem et bona verba loquuntur;
(10) Prodigio fauet a vespere Sol oriens.
Groningae prid. natal. mei (3 Sept.)
[CH1648:017]
AENDEN EDELEN HEERE VAN LOGE ENDE LOGE BEERUM
CUM ANNEXIS
Ick bidd, Heer Overste, dat men mij maer gedooghe
Een ongelogen woord te spreken binnen Loge.
All most ick ’t desen noen bekoopen met een fluijt,
Ick kan ’t niet hinderen, de Waerheid wild’er uijt.
(5) Dees plaets is aengenaem, all waer ick op of neer gae,
De locht is lieffelick, de wat’ren sonder weergae.
Maer d’ingesetenen en vind ick niets te klaer:
Is niet de Duijvel een geboren logenaer?
Tot Loge, in Oostfriesland 8. Sept.
[CH1648:018]
IN GRATIAM PROFESSORUM ACADEMIAE GRONINGANAE;
UT PRO DIGNITATE VESTIANTUR
Pallia Doctores! ubi fas, ubi sacra decori
Majestas, vel ubi denique justitia est?
Pallia Doctores ornant? sine sijrmate Musa
Quaerit ubi nudos condat honesta pedes?
(5) Tolle grauem Dijs et patriae de corpore naevum
Corporis augusti Diua, Groninga, parens.
Non faciunt nec equum phalerae, nec purpura Regem,
Nec pars militiae creditur esse sagum.
Sed faciunt ad equum phalerae, nec purpura Regi,
(10) Nec bellatori pondus inane sagum est.
Ipsa aliquid Natura parens quod inutile dici
Non ferat, ornandis rebus ubique locat.
Barba viri decus est, pulchra est de vertice fusi
Virgineo ad talos unda capillitij.
(15) Tolle mihi fasces, Academia, tolle cathedras,
Aut quo de populo non habearis habe.
Denique, si nullis vinco rationibus, audi
Hoc unum, et Patriae quam potes affer opem.
Tota, vides, odijs ardet ciuilibus: ut sit
(20) Arma cui possint cedere, sume Togam.
Groninghae 15. Sept.
[CH1648:019]
IN IDEM ARGUMENTEM
Quidquid erit, quemcumque dabit Deus his quoque finem,
Seu Toga procedat, seu non Toga, senio dexter
Exeat, an prauo damnosa canicula talo;
Vicimus et victi vates, nec inutile Carmen
(5) Scripsimus: est etiam perituris gratia chartis.
Vendentur melius pretiosa thura cucullo,
Et, si doctores careant, curasse juuabit
Ne Toga cordijlis vel paenula desit oliuis.
Groning. 21. Sept.
[CH1648:020]
IN BIBLIoTHECAM GRONINGANAM, UBI SCELETA
ANATOMICA ABJECTO LOCO DETRUSA
Hinc loculis Libri prostant, ignobilis illinc
Angulus obscuro supprimit ossa loco.
Gratia diuersa est, quia dispar causa: docemur
Scilicet hic hominum corpora, at hic animos.
(5) Hic peritura jacent, hic stant coelestia, Sol hic
Splendet, at hic tenebris abdita Terra latet.
Qui bene Spectator Terram contemnere discis,
Rectius, ut discas vivere, Lector eris.
12. Octob.
[CH1648:021]
OP DE VERTALINGE VAN SIBYLLE VAN GRIETHUYSEN
Ick gingh vermomt door Land en Stadt,
Ick wierd gevatt en niet gevatt,
Verstaen, en niet verstaen van velen,
Die geen Onduijtsch en konden velen:
(5) Ick sprack nochtans den Duytschen aen:
Dat heeft een’ Wijse Vrouw verstaen;
Die heeft mij vriendelick bedrogen
En ’t Roomsche Masker af getogen.
Verheught u, droeve Stadt en Land,
(10) De rust en Vrede is voor de hand.
Ick hadd gegist, en ’tkonde missen,
Den Hemel soude uw’ tranen wissen,
Doen hij de sijne droogen liet:
Nu giss ick, end’ en twijffel niet:
(15) ’Tmoet waer zijn wat ick seggen wille;
’Tkomt uijt den mond van een’ Sibijlle.
Groning. Octob.
[Sibylle van Griethuysen]
RIJM-TRANT OP ’T VOORGAENDE
Het Hollandts Licht quaem in ons Stadt,
Van veel gesien, maer schaers gevatt,
Een waere heyl, en troost voor velen,
Die krijgh noch twist en konden velen,
(5) Het blonck soo stralende op ons aen
Tot alle druck most achter staen;
Vertrouwt, hy heeft ons noyt bedroogen,
Maer Martis harnas uytgetoogen.
Juyght Groningen en Ommelandt,
(10) De lieve Vreede is nu op handt;
C o n s t a n t e r s gissing kan niet missen,
O r a n g i e n soude ons tranen wissen,
Doen Huygens wijsheydt blijcken liet,
Nu gaet het vast en twijfelt niet,
(15) Daer sulck een Stuyrman sit te stuyren,
Ontsteeckt vast Vreed’ en Vreuigde-vuyren.
[CH1648:022]
(VAN DE SELVE, AEN GROENINGEN)
Sibijlle komt noch eens in stadt.
Heeft ijemand niet te deegh gevatt
De Toonen van haer’ Damsche velen,
Die maer de twistighe vervelen,
(5) Sij spreeckt op niews ’s lands welvaert aen,
En doet sich meesterlijck verstaen,
En heeft elck, of ick ben bedroghen,
Den lesten nadocht uytgetoghen.
Gaet aen, verwerde Stadt en Land,
(10) Geeft gins en weer de rechterhand;
Daer sal maer de benyder missen
Als ghij d’oneffen Kerf sult wissen
Daerom u d’Eenicheit verliet.
Sibylle seght het, twijffelt niet,
(15) Den Hemel sal de vrede stieren,
In ’tjaer van drij en vijfthien vieren.
Groning. 13. Octob.
[CH1648:023]
ACADEMIAE GRONINGANAE DAMNUM
EX CALAMITATE PUBLICA
Dum lis perennat, dum Rei pars publicae
Parti repugnat, dum vacillant cardines,
Dum Ciuitas quod vult negat, quia vult Ager,
Dum vult Ager, quia Ciuitas, quod vult, negat,
(5) Peccantque partes intus et peccant foris,
Peccantque Patres intus et peccant foris,
Immunitate, jure, praemio, Togâ
Caret Professor; Codicum immortalium
Augmenta cessant; Ossa, de Cadauerum
(10) Dissectione relliquus docte labor,
Dignus Theatri luce, dignus ultimâ
Longaeuitate, non habent ubi pedem
Erecta figant. Bibliothecam putas
Id, Hospes, esse? triste Coemeterium est.
(15) Abi stupore, abi dolore percitus,
Patriaeque Patres, quo sapiant, mone tuae,
Discordiam, quae patria est, et est Patrum,
Vexare viuos et nocere mortuis.
Groning. 13. Octob.
[CH1648:024]
DE PHILOSOPHIA CARTESIANA, QUAE CORPORA
PHIJSICA IN PARTICULAS RESOLVIT
Detumeat, cui forte genas vesica sciendi
Grammatico tendit torva supercilio;
Detumeat, factusque puer, si scire laborat
Maxima, discat humi repere per minima.
(5) Ecce novae fons Grammatices: Oratio constat
Partibus, at rerum corpora particulis.
Groning. 15. Octob.
[CH1648:025]
AD SCHURMANNAM. CUM IN FRISIAM ORIENTALEM ABLEGATUS ULTRAJECTUM, IPSâ NON SALUTATâ, TRANSIREM
Saluere Schurmannam jubet Zulichemius,
Nocturnus hac viator incedens viâ,
Nocturnus hac viator excedens viâ.
Gaude beata, quod molestus, ut velim,
(5) Non esse cogor: ecce praecipiti rotâ
Septentrionem versus ablatus volo,
Ut me adfuisse et auolasse simul scias.
Boreus axis me vocat, vocant ferae
Major minorque, cum Boote nescio
(10) Terrae marisque, quo feras vigil regat.
Nasonis (absit, absit illi conferar,
Nisi nunc malignâ sorte, maximo virûm)
Nasonis ergo frigidum fatum vides;
Ut me Tomitas inter ac duros Getas
(15) Sinistrum adire littus Euxini putes,
Nisi forte quod suauius quiddam sonat
Adeunda tellus, solo Eoa nomine.
Quod si relictis quando post tergum feris
Getâ, Tomitâ, Thrace, toto denique
(20) Septentri-one, unde avolo nunc, advolo,
Nescire noli, nec molestum tunc fore;
Sed submolestum: adibo Schurmannam, puta,
Sed ut Catonem de Theatro promptius
Non exijsse tute confessura sis.
(25) Quid nempe, tota si futura oratio est,
Saluere Schurmannam jubet Zulichemius?
At mentior tibi tamen, virgo mea,
Addenda voci vocula est: addam, Vale.
Ut forte si timere quem posses fui,
(30) Timere porro tota totum desinas:
Nam, quae capis quod quisque, quod nemo capit,
Capis profecto, cur quis a Zulichemio
Valere quam Saluere multo mauelit.
Vectus Elspeta per Swollam Drunam usque 28. Dec.