Continue

Vijf heldinnenbrieven door A.L. Barbaz
Continue
[p. 35]

BRUTUS

AAN

SERVILIA,

NA DE DOOD VAN CEZAR;

GEVOLGD NAAR HET FRANSCH, VAN

DURUFLÉ.

[p. 36: blanco]
[p. 37]

BRUTUS

AAN

SERVILIA.

’t Gordyn is weggerukt: ja, Cezar was myn vader:
Ik zoon van een’ tiran!... Myn moeder! gy te gader
Held Katoos zuster!... ’k Beef!.,. Wat is myn onheil groot!
Ach! Cezar is voldaan, wyl Brutus uit hem sproot.
(5) Wat blind vermogen is myn lot zo ongenadig?
Myn hart is deugdgezind, en myne hand moorddadig!
ô Deugd, voor my zo wreed, maar altyd hoog geacht!
Straft my het godendom, omdat ik u betracht?
    Gy, die den schrik verspreid in myn verbaasde zinnen,
(10) ô Moeder, wie ’k beklaag, doch meerder moet beminnen!
Wat god ontstak de toorts van uw’ onzaalgen echt?
Verberg my al de schande, aan myne wieg gehecht.
Vergeef!... ’k beween uw’ ramp, maar moet u echter smeeken,
Bedrieg me uit deerenis... ik wil nóch twyfling kweken.
    (15) ô Brutussen! uw geest versterke altoos myn’ moed;
Ik draag uw’ grooten naam, dat ik uw deugden voed’!
U voegt het dat gy spreekt; my voegt uw stem te hooren;
Het was alleen myn wensch uit u te zyn geboren:
[p. 38]
Wat ook myne afkomst zy, ik ben uw’ stam tot eer:
(20) Myn arm gelykt uw’ arm, en velt tirannen neêr!
Ja, Cezar en Tarquyn doen ons verwantschap blyken:
’k Bewees uit wie ik sproot, wyl ik u dorst gelyken.
’k Acht Cezar een’ tiran; en Romes uitspraak gaf
Aan my de wettige eer van zyn verdiende straf;
(25) ’k Acht Cezar een’ tiran... Welnu! schonk hy my ’t leven,
’t Geen Brutus heeft gedaan, heeft Brutus wél bedreven.
Ik, uit wiens stamnaam Rome eenmaal haar’ redder las,
Deed zien dat Cezars zoon de neef van Kato was.
    Gy, telg der Scipioos! laat u hun glori baten:
(30) Zy triomfeerden niet, om ons een’ heer te laten;
En in dat kapitool, versierd met hun trofeên,
Leerde ik, van hen, den kop der koningen vertreên.
O Glansverduisteriug van Romes grootsch vermogen!
Zy sloopten ’t fier’ Karthage; één man hield óns gebogen!
(35) Eén trotsche sterveling had ons in ’t juk gebragt:
Wy heerschten over de aarde, en eerden Cezars magt!
    Ja, hy, die Rhyn en Seine en Taag kon overheeren,
En stout beloven dorst dat ons de Eufraat’ zou eeren,
Heeft ons, met palm bekroond, nochtans de wet gesteld:
(40) Verbeeld u Cezar, van zyn Gaulers vergezeld,
Vergetende en den Parth en onze ontroofde vanen,
Daar zelfs de Rubiko zyn heir een spoor moest banen,
[p. 39]
Van ’t hemelhoog gebergte, als trotse Hannibal,
Met zynen moordstandäart bedreigende onzen wal;
(45) Zie onze burgers uit Italië verdreven,
Meest in de velden van Thessalië gebleven;
Pompejus droeve weêuw, omzwervend’ met haar kroost,
Zyne asch in Memsis wal herëischende, ongetroost;
Held Kato in het zand van Afrika bezweken,
(50) En, van den Tyber tot aan de Utikaansche streken,
Farzaaljes oversehot verspreid langs ’t waereldrond,
Terwyl ’t de vryheid slechts in woestenyën vond:
Ziedaar zyn groot bestaan, of liever al zyn snoodheid!
Roem zyne goedheid min’; tel de offers van zyn grootheid,
(55) De onlydelykste hoon voor myn’ gebelgden aart
Is dat ik my herroep, dat hy my heeft gespaard:
Had hy my wél gekend, hy had my moeten slagten.
’k Was vrygeboren: dorst hy zich myn meester achten?
Van wie dan van de goôn hangt ooit myn noodlot af?
(60) ’t Recht dier vergiffenis was ’t vonnis tot zyn straf!
Ik roep uw schimmen aan, ô myn doorluchte vrinden,
Die ’t einde uws levens in dien naren stryd moest vinden,
Waarin verraden deugd de goden blozen deed!
Of Brutus slaafsch ontzag voor Cezars magt beleed?
(65) Hy strafte dit te wél, toen hy myn hoofd bevrydde;
Ik heb u overleefd, schoon ik uw lot benydde,
[p. 40]
En sleepte, op ’s hemels wil, myn droeve dagen voort,
Door hem, helaasl gedoemd tot schrikbren vadermoord...
Wat zeg ik, ô myn land!... Ik dwaal, vervoerd door smarte.
(70) Myn moeder! neen, uw zoon heeft geen onmenschlyk harte.
Wanneer de wensch des raads, de kreet van ’t Roomsche volk,
Myn hand, tot Cezars val, deed grypen naar den dolk,
’t Zy dat een zagter god, vergeefs met my bewogen,
My toesprak, in de nacht, waarvan ik was omtogen,
(75) ’t Zy dat misschien natuur, op een’ geduchten toon,
Den woesten arm bedwong van een’ rampzaalgen zoon;
Ik weet niet welk een angst, vóór ’t wanbedryf geboren,
Myns ondanks, in myn hart, voor ’t offer zich liet hooren;
En Cezar, die myn’ geest bedwelmde door den schrik,
(80) Verstomde myne deugd één enkel oogenblik.
Reeds vaardig tot den slag, wierd myne ziel flaauwmoedig,
Verbeeldde zich zyn schim, die, zwervend’, bleek en bloedig,
Verschriklyk nader kwam van uit de nacht van ’t graf,
En Brutus wreed den naam van hoogst ondankbaar gaf.
(85) Vaak meende ik dat ik hem zieltogend’ hoorde spreken,
En tegen ’s moorders dolk myzelv’ om bystand smeeken.
Wat zal ik zeggen? ach!... Myn weenend oog, myn hart,
Wiens stomme ontroering sprak, verraadde myne smart.
De wreede angstvalligheid, waardoor ik wierd gedreven,
(90) Deed u, en Porcia, en Kassius zelfs beven.
[p. 41]
’k Deed meer: dat groot geheim, schoon ’t u verborgen zy,
Heb ik in ’t eind’ bekend: een gade ontwrong het my.
Zy trof zich; en haar bloed deed my een proev’ verkrygen
Dat ze alle foltering verduren zou, en zwygen;
(95) Zy leed als Romeinin, en heest geenszins geweend.
En gy, aan wiens geslacht die echtknoop my veréént,
ô Gy, die, thans vergood, het oog vest’ op uw magen!
Gy, Kato! zaagt uw telg zich waarlyk groot gedragen.
Maar gy, die eertyds door hun deugden wierd ontgloeid,
(100) En van uw kindsheid af de vorsten hebt verfoeid!
Kan ’t zyn, dat, als myn arm de vryheid heeft gewroken,
De schim eens dwingelands, wiens hart ik heb doorstoken,
Zelfs uit zyn duister graf u nóch verslaven kan!
Myn moeder! gy draagt rouw om een’ gestraft’ tiran!...
(105) Neen! Katoos zuster zal geen schande op zich doen kleven,
En Cezars gade is noch Servilia gebleven.
Getrouw zynde, op myn spoor, aan ’t bloed, waaruit gy daalt,
Rechtvaardig gy den naam, waarmeê gy glansryk praalt.
De glori van een’ zoon vereere ook zyne moeder;
(110) En Rome zoekt in u myn gade en uwen broeder.
Indien gy Cezar minde, en viel hy door myn hand,
Vergeet een’ echtgenoot in Romes dwingeland!
Gereed een’ sterveling, myzelv’ zo waard’, te slagten,
Kon ik de tranen eener moeder niet verwachten:
[p. 42]
(115) ’t Lot vreesde dat uw klagt myn hart geweld zou doen;
In ’t kort, ik minde hem, doch kon hem niet behoên.
Gy zaagt dat, tien jaar lang, zyn trotsche uitspoorigheden
Het onvermoeid geduld des achtbren raads bestreden;
Dat hy, die pas den naam van vryheid liet verschoond,
(120) Ons stout den hoogmoed eens verwinnaars heeft getoond.
De rang van hoofd des volks, die rang, zo hoog te vreezen,
Die magten samensmelt, en slechts één magt doet wezen,
Schonk nu in ééns aan hem, op blinkende eer gezet,
De bondelbyl des raads en ook den staf der wet.
(125) Zyn diepe staatzucht, in den schyn door niets bewogen,
Maar waarlyk te eng bepaald in ’t uitgebreid vermogen,
Verried hem dag aan dag voor Brutus oog; en dus
Zag Sylla reeds in hem meer dan een’ Marius.
Versmadende al die eer, waarmee men hem bekroonde,
(130) Genoot hy ze als een’ buit, die zyn’ triomf beloonde;
Hy hygde naar den troon: geen vorst zynde in ’t gebied,
Waardeerde hy zyn’ rang van eersten burger niet.
Wanneer by Rome al de aarde in rust de wet zag geven,
En slechts één ryk beschouwde, één volk siechts vry zag leven,
(135) Heeft hy gewis gezegd: ,,Men breng’ dat volk in ’t juk,
Opdat, als Rome knielt, de waereld voor my bukk’!’’
De ondankbre!... Ondanks een’ kryg, voor Rome op ’t hoogst te vreezen,
Vergat ze al de ontrouw,’ in Farzalië bewezen;
[p. 43]
Hy kon, ten top van eer, gelukkig, voor altyd
(140) Haar gunst genieten, en elks hart zich zien gewyd;
Zyn wetteloos gezag wierd toegestemd door Romen:
Hy roofde liever haar ’t geen zy hem toe liet komen!
ô Ja! ik zag dat hy, reeds koning, in zyn’ waan,
Nu vry, van veinzen moe, naar de oppermagt dorst staan,
(145) En, doende Babel door een valsche godspraak beven,
De goôn deed liegen, om ten troon te zyn verheven;
Alsöf held Krassus bloed, hoe ’t ook vergeten waar’,
Gewroken wilde zyn door een’ geweldenaar,
Min’ fier dat hy d’Eufraat’ en Tigris kon doen bukken,
(150) En Mithridates kroost onze aadlaars zou ontrukken,
Dan grootsch als opperheer, in ’t verstgelegen land,
Te pralen met dien naam en Romes hoogste schand’!
    Gy, laffe Antonius, wiens hart zich dorst verlagen!
Gy naderde, om hem reeds de rykskroon op te dragen:
(155) Hou stand, geboren slaaf! gy kroont geenszins zyn hoofd...
Sta: ’t is uw hand alléén, die hem het licht ontrooft!
Rampzaalge Cezar! ’k deed met recht u ’t leven derven:
Gy stierft als vyand niet, gy moest als offer sterven!
    En gy, voor wier geween ik mededoogen voed!
(160) Getuige van den stryd van myn geschokt gemoed!
Gy, wie ’k misschien vertoorn, als ik u moeder noeme!
Ach! ’k smeek, beticht my niet: uw felle gramschap doeme
[p. 44]
Den vleijer, die hem doodde, als de oorzaak uwer smartj
Ik red myn vaderland, geen wroeging kwelt myn hart!
(165) Maar, wee Antonius!... ’k wil Rome en Cezar wreken:
Dit vadermoordend staal zal ’t eerloos hart doorsteken,
Den schelm, dien Kassius met weêrzin heeft gespaard,
En die het licht behield, als Brutus toorne onwaard’.
Voeg by myn smart den haat van eene vyandinne;
(170) Haat hem zo fel gy kunt, dit past een Romeininne!
    Voor ’t minst was Cezar groot; ’k beken het thans met vreugd;
Ik, die hem heb gestraft, roem vry zyn heldendeugd.
Zo ’t iemant voegde om op den troon te zyn gezeten,
Het voegde Cezar wél: ’k heb hem daar af gesmeten!
(175) Welnu! hoort gy zyn stem? ’t strekt hem gewis tot hoon
Dat, als men, op zyn spoor, durft dingen naar de kroon,
Oktaav’, Antonius en Lepidus hem pogen,
Hoe zeer dien held onwaard’, te volgen in ’t vermogen
ô Gy, wie ’t driemanschap een schandjuk heeft bereid!
(180) Ontwaak, ô Rome, ontwaak! Gebie, volksmajesteit!
Eer we ons in slaafsche rust de grysheid zien beschoren,
Zy liever al het wee des burgerkrygs herboren!...
Kom! strydwaart, Kassius! myn hart vertrouwt uw’ moed;
Maar, ach! gy wreekt, als ik, geen vaders dierbaar bloed.

                                                                        BARBAZ.

1795. Het eerste jaar der Bataafsche vryheid.
Continue
[p. 83]

SERVILIA

AAN

BRUTUS.

Wel! Cezar leeft niet meer: ge acht Romes vryheid zeker;
Gy waant u ’s Tybers held, gy waant u ’s Tybers wreker;
Gy wapende, in den raad, uw handen met een’ dolk,
En maakte door een’ moord uw’ naam beroemd by ’t volk!
(5) Gy hebt met Cezars val uw gloriwerk begonnen!
Hy liet u ’t levenslicht, toen hy u had verwonnen:
En gy ontrooft het hem! hy minde u, en uw hand
Dreef hem, ten loon dier gunst, het staal in ’t ingewand!
Dorst ge als ondankbren en trouwloozen u beroemen,
(10) Thans kunt ge, ô Brutus! u noch vadermoorder noemen:
By tytels, zo vol glans, voegt dees verheven eer,
En deze proef van deugd verrukke uw hart te méér!
Geloof de wanhoop van een moeder, en hoor nader:
Gy, Cezars moordenaar! weet, Cezar was uw vader!
    (15) Myn wroeging heeft uw oog dit schrikgeheim ontbloot:
Ja, ’t bloed, door u geplengd, is ’t bloed, waarüit gy sproot!
’k Zal van myzelv’ daarvoor rechtvaardig straf verwerven;
’k Beticht myzelv’ niet min’ dat ik den held deed sterven:
Ik boet zulks door myn dood: zy bare u geenszins smart,
(20) En Rome ontfange op nieuw dit offer van uw hart!
[p. 84]
Gy weet niet dan te wél de stem van ’t bloed te smooren,
En stelt ’er glori in, niet naar natuur te hooren.
Een ander rouwtafreel ontroere uw ingewand:
Grootsch op den wreeden slag van uw verwoede hand,
(25) Zult gy, naar uwen waan, ’t geluk des slaats bepalen:
Ach! ken het wanbegrip, dat uwen moed deed dwalen;
Schrei, wyl ge al’t menschlyk recht verkracht hebt door uw’ dolk,
Doch zonder dienst aan ’t land, of wraak voor ’t Roomsche volk;
Ja, gy, die te yvren dacht voor vryheids heerschappyë,
(30) Verdelgde Cezar wel, maar niet de dwinglandyë,
Daar die afgrysbre moord uw ziel niets overlaat
Dan schaamte en afschrik van een vruchtlooze euveldaad,
’k Wil uw verblinde drift, zo onbedachtzaam, keeren,
En dat ik u verlichte, is al myn wraakbegeeren.
    (35) Verwoede burger! hoe! gy hebt u dan gevleid
Dat Rome eerlang door u de vryheid waar’ bereid?
Hergeef dan eerst aan ’t volk der vadren geest en zeden.
Hoe! heeft het beurtlings niet drie meesters aangebeden?
Een volk, dat siddrend kroop voor trotsen Marius,
(40) Dat schandlyk onder ’t juk bezweken lag, en dus
Een slaafsche vrees betoonde, en Syllaas geesselroeden,
Al druipende van bloed, eerbiedig kuschte in ’t woeden,
Of dat, noch schuldiger en ook noch méér verächt,
Als hureling verkocht aan zyn barbaarsche magt,
[p. 85]
(45) Daar ’t, rood van broederbloed, een’dollen moordlust toonde,
Zich aan zyn kniên beroemde op gruwlen, die hy loonde;
Zeg my, of zulk een volk vergramd kon zyn met reên,
Dat Cezar, die ’t verwon, ten zetel op dorst treên?
Spreek, had het daartoe recht? ja kwam ’t hen in gedachten?
(50) Zo uwer vrinden arm u ondersteunde in ’t slachten,
En vloekten zy, uit vrees, held Cezars ryksgeboôn,
Dacht Romes ovrig volk ook evenëens, myn zoon?
Zaagt ge om uw stout bestaan u hunne hulde bieden?
Wat zeg ik? moest gy niet hunn’ fellen toorne ontvlieden?
(55) Eerlang bragt Cezars dood ontelbre wrekers voort,
Beweenende, op zyn lyk, hunn’ meesters droeven moord:
Zie daar uw’ vryën staat, uw Romers zo verheven!
Gy wilt die heldendeugd der vadren doen herleven,
Dien yver voor de wet, dien eedlen vryheidsmoed,
(60) Versmoord door grootsche praal en ruimen overvloed!
Gy hebt uzelv’ misleid: die vaderlandsche braven
Verwonnen koningen, maar wierden echter slaven:
’t Volk, dat de waereld dwong, wierd door haar’ roof verpest.
Myn zoon! de vryheid moet door zeden zyn gevest’:
(65) Zy is niet meer in Rome, en kan ’er nooit herleven;
En gy, gy wilde daar geen meester zien verheven,
Den held des vaderlands, den grootsten sterveling,
Die immer, voor ’t altaar, een godlyke eer ontfing,
[p. 86]
Toen ’t menschdom, billyk en eenvouwdig in zyn zeden,
(70) Lof schonk aan groote daên en zielsüitmuntendheden!
Zeg, kent gy Cezar niet san deze beeldtenis?
Licht dat het, in ’t geheim, my noch een wellust is,
Den sterfling, ’t voorwerp van myn tederheid, te roemen;
Licht trof zyn glori, die myn zwakheid kon verbloemen,
(75) Myn reeds begoogcheld oog door zynen glans te méér:
Myn hart boog, als ’t heeläl, voor zyne grootheid neêr.
Wie was zulks beter waard’? Groothartig en kloekmoedig,
Beminlyk oorlogsheld, in zege hoogst voorspoedig,
Daar ’t menschdom, door zyn zorg, bestendig wierd verheugd,
(80) Boog de aarde voor zyn’ moed en tevens voor zyn deugd.
Zyn goedheid fnuikte altoos het recht van ’t overwinnen;
Ondankbre! gy kunt nooit haar bannen uit uw zinnen;
Uw hart zal in ’t geheim u steeds herïnren, dat
Hy u het leven schonk, toen hy ’t in handen had;
(85) Dat, vaardig tot genaê, nooit mild in bloed te plengen,
Hy ’s krygsmans staal bedwong, geen woede kon gehengen,
En dat, op roem verhit door stoute heldendaên,
Hy te overwinnen wist, en niet naar wraak te staan.
Gantsch Rome zal, met my, hem dees getuignis geven.
(90) Ja! waar’ hy door zyn’ moed niet op den troon verheven,
Zyn minzaamheid, zyn deugd,zyn grootsche uitmuntendheên,
Beheerschten zeker Rome en aller hart metëen.
[p. 87]
    Maar gy, wat vruchten ziet ge uw razerny vergoeden?
Rampzalige! ach! gy stelde uw vaderland aan ’t woeden
(95) Van wreeden burgertwist en aklig krygswee bloot:
Ja! Cezars vrindenrei, als wrekers van zyn dood,
Volyvrig om elkaêr zyn’ hoogen rang te ontwringen,
Zal zeker, als om stryd, naar ’t gruwzaam erfdeel dingen;
Door tweedragt aangevuurd, toont elk weldra zyn’ moed:
(100) Ge ontsloot een gloriperk, dat stroomen zal van bloed.
De ontembre zucht tot staat, het moordend oorlogswoeden,
De haat en ’t zelfbelang, des aardryks geesselroeden,
’t Wroet alles, binnen kort, in Romes ingewand,
En dorst naar ’t ovrig bloed van ’t stervend vaderland!
(105) Die trotse Antonius, om zynen moed geprezen,
Die Lepidus, dien elk gevaarlyk acht te wezen,
En die Oktavius, door Cezar vorst verklaard,
Beschermend’ wis een’ naam, die aller afgunst baart;
Waant gy dat deze drie, met hun fortuin in handen,
(110) Voor de algemeene zaak van zuivren yver branden?
Of vaardig zyn ten dienst van Romes heerschappy?
Kunt gy hen tegenstaan? kunt gy hen straffen, gy?
Zult gy hun stout ontwerp, zo uitgestrekt, beperken?
Gyzelf, doorzaagt ge uw doel, en wat het uit zal werken?
(115) Zyt gy verzekerd van een’ aanhang, door wiens kracht
Gy all’ de vyanden, wier haat u dreigt, verächt?
[p. 88]
Die van elk’ dwingeland den Tyber weet te ontheffen,
’t Verdeeld belang veréént, en ’t evenwigt kan treffen?
En is dit groot stuk werk verr’ boven uwen geest,
(120) Wat hebt gy dan getracht? wat is uw wensen geweest?
Was slechts uw oogmerk dat gy, nutloos, bloed deed stroomen?
Ach! vóór die wreede daad, mogt ons gelukkig Romen,
Dat, na veel twist en stryd, in kalmte was hersteld,
Zyn leed vergeten door ’t bestier van zynen held,
(125) Ja ’t haalde veilig aêm, door Cezars groot vermogen.
Het Gallisch volk, door hem, voor ons ter neer gebogen,
Gantsch Afrika getemd, het Oosten overheerd,
’t Had all’ de majesteit des Roomschen naams vermeêrd.
Gy zaagt u grootsch bestraald door ’s overwinnaars luister,
(130) De lauwren van zyn’ roem versierden uwe kluister.
Hy was het hoofd des staats, maar schraagde Romes magt;
Verdeeldheid wierd eerlang door hem te niet gebragt;
Maar ras zal tusschen u het twistvuur weêr ontbranden:
Gy, die één’ meester had, krygt twintig dwingelanden!
(135) Verdrukt, verlaagd, geboeid by hunne krygstrofeên,
Beweent ge ééns uwe elende en Cezars val metëen.
Zie uw verwinnaars dán naar uw verdelging trachten,
Gespitst op loze wraak, volleerd in offerslachten;
Gy, Brutus! gy, Romein, zó grimmig tegen ’t juk!
(140) Wat lot verbeid gy zelf, in zo veel ongeluk?
[p. 89]
De hemel is getuige, een vloekbede om myn smarte
Is verr’ van myne liefde, is verr’ van ’t moederharte:
Dat hart, vol van den held, dien gy hebt omgebragt,
Heeft echter by de goôn noch nooit naar wraak getracht,
(145) Heeft nimmer tegen u een bloedkreet opgeheven,
En volgt uw’ vaders spoor, in teêr genaê te geven.
Doch starende, in myn’ angst, op ’t geen gebeuren zal,
Ach! wat al vyanden ontstaan ’er tot uw’ val!
Zyt gy wel lang bestand voor hun vereend vermogen?
(150) Hun wreede haat, myn zoon! zal naar uw bloed steeds pogen;
Uw hoogst verwoede deugd vuurt wis hun gramschap aan;
En die regeeren wil moet Brutus doen vergaan!
Gy zult niet licht hunn’ arm, die u vervolgt, ontkomen.
Geloof me, in dezen twist van ’t felgeschokte Romen,
(155) Ontmoet de vryheid reeds, by uwe burgerschaar’,
Méér tegenstrevers dan beschermers in ’t gevaar.
Helaas! ééns zal misschien hun woede u doen bezwyken,
Zieltogende op een veld, geheel bezaaid met lyken,
Waar ge u verbeelden zult dat gy, door schrik gespoord,
(160) Des grooten Cezars schim rondöm u kermen hoort;
Misschien dat ge in dat uur, van wanbegrip ontheven,
De dwaling zelf erkent van ’t geen gy hebt bedreven,
En zegt, als gy vergeefs uw wroeging gaat te keer:
,,Ik, die een’ held versloeg, val door tirannen neêr!’’
[p. 90]
    (165) Die eedle Stoïcyn, die fiere zoon van Romen,
Dien ge enkel, zo het scheen,ten voorbeeld had genomen,
Myn broeder, wyzer en gelukkiger dan gy,
Boog voor ’s verwinnaars magt noch ’s konings heerschappy,
Maar stavend’, met zyn recht, de glori hem beschoren,
(170) Koos hy de dood, toen hy de zege had verloren.
Het volk, dat Utika verweerd had in den stryd,
Wierd, door zyn laatste zorg, door hem voor leed bevryd.
Hy meende dat zyn deugd de wet van ’t lot moest eeren;
En ’t recht van vry te zyn, dat hy niet kon verweeren,
(175) Ná hem, door ’t Roomsche volk niet meer kon zyn behoed,
Dat recht behield hy zich, door ’t plengen van zyn bloed.
Voorzeker zou zyn hart die lage wraak verächten
Van, op het kapitool, een’ weerlooz’ held te slachten:
Maar Kato, ’t volk getrouw, en vallend’ met hunn’ val,
(180) Aanschouwend’ Cezar als beheerscher van ’t heeläl,
Nu jegens Rome en de aard’ van verdren pligt ontslagen,
Beschikker van zyn lot, voleindend’ zyne dagen,
Standvastig en gerust, hergeven aan zichzelv’,
Steeg, zyne deugd ten loon, naar ’s hemels hoog gewelf.
    (185) ’k Dien zulk een’ waar’ Romein, als zuster, naar te streven:
Genoeg dat ik myn’ held, ô smart! moest overleven;
Ten minste zal myn oog, gedoemd tot droef geween,
De rampen nimmer zien, eerlang door u geleên.
[p. 91]
Maar, ’k tracht vergeefs ’t bezef van al dien ramp te derven:
(190) Dees schrikbre beeldtenis verzelt my in myn sterven.
Niet enkel Cezars dood, maar u beklaagt myn hart;
Ik sidder om myn’ zoon, en sterf in angst en smart;
’k Sterf, met een’ tranenvloed, om Rome en u vergoten...
ô Brutus!.. Schim eens helds!.. Rampzaalge landgenooten!
(195) Had al uw razerny, had al uwe yslykheid
Niet reeds langs ’t waereldrond genoegzaam wee verspreid?
Ach! zal ’t u noch elkaêr gewapend aan zien randen?
Het noodlot, ô myn zoon! bedreigt reeds deze landen;
Liet u zyn wreede wet van ’t nadrend staatswee vry,
(200) En trof u éénmaal niet noch grooter ramp dan my!

        1799.                                                            BARBAZ.
Continue
[p. 92]

LUCANUS

AAN

NERO.

Ja! ’k was een eedgenoot van ’t waardigst kroost van Romen:
Ja! ’k trachtte ’t godendom in ’t rechtdoen vóór te komen;
Ik wilde ons gruwzaam wee beperken door myn’ moed,
Uw verder kwaad verhoên, door ’t plengen van uw bloed.
(5) Doch als my ’t lot verraad in myne heilbeooging,
ô Nero! wacht geenszins ’t ontkennen van myn poging,
Of dat, verbergende een rechtvaardig wraakgeweer,
Lukanus u in ’t Hof, als laffe vleijer, eer’....
Neen! de eedle vryheid, die ge uit Rome dacht verbannen,
(10) Baart nóch in myn gemoed een’ afschrik voor tirannen.
Lukanus moet de dood vrymoedig ondergaan,
Of moet haar waardig zyn: zou hy in twyfel staan!
Laat vry een laag Romein u smeeken om het leven,
Ik sterf: het strekt tot eer door Neroos dwang te sneven:
(15) Gewis; want, nu gy heerscht, brengt uwe geesselroe’
Aan deugd en eedle daên de straf der boosheid toe.
Beef! en herinner u wien ge eertyds velde, ô snoode!
Daar gy, tot proef van moord, een’ schuldlooz’ broeder doodde;
Ras, van vergiftiger, bloedstortend dwingeland,
(20) Dreeft gy uwe echtgenoot’ het staal in ’t ingewand;
[p. 93]
Zy, die u ’t leven schonk en tevens ’t ryksvermogen,
Wat was haar loon? een dolk! gy hebt haar ’t licht onttogen!
En Agrippina, die haar’ beul het aanzyn gaf,
Verhefte u tot den troon, maar delfde dus haar graf!..
(25) Rome, aan de felste vlam van allen kant ten prooije,
Vertoont zyn’ dwinglands oog den laatsten dag van Troje;
Ja Nero, slaafsch omringd van zynen vleijersstoet,
Ziet, van zyn’ hoogen muur, met blydschap in dien gloed;
Daar hy de klagten telt van mannen en van vrouwen,
(30) Wier kroost in ’t vuur versmoort der brandende gebouwen,
Terwyl der templen muur, door ’t woên der vlam verteerd,
Op de outers nederstort, en hen in puin verkeert!
Uw misdaên straften u... Der moordren hartbeulinnen,
De nare wroegingen zyn uwe schrikgodinnen:
(35) Op ieder oogenblik, het zy by dag of nacht,
Ziet gy alöm de hel u voor den geest gebragt.
Ontelbre schimmen, om in ’t rusten u te stooren,
Verryzen uit het graf, en doen een wraakkreet hooren:
Uw moeder snelt vooruit, daar ’t oog van woede brand;
(40) Het oudermoordend staal blinkt vreeslyk in haar hand,
En dreigt uw tygerhart... Haar stem, die ’t all’ doet beven,
Spoort haar vergramd gevolg om u den slag te geven;
Uw droeve broeder zelf voert aller woede in top,
En heft, met naar geschrei, den wreeden gifkelk op!...
[p. 94]
(45) Doch als de ontwaking nu dit schouwspel doet verdwynen,
Lyd gy dan minder wee? ’t geheugen doet u kwynen!
En echter eischt ge, ô schand’ van ’t menschelyk geslacht!
Dat elk u, voor ’t altaar, naast onze goden acht!
Dien’t Roomsche bloed noch verft, zou Rome als godlyk vreezen!
(50) Ach! poog een mensch te zyn, eer gy een god wilt wezen.
Hoe! Nero templen!... Vrees dat u een Brutus straff’,
En uw vermorseld rif vergunt hy licht geen graf!
Den vorst, die ’t recht betracht, moet de aarde een outer wyden;
Maar gy, die aan de goôn hunn’ donder durft benyden!
(55) Gy, die, verbysterd door een’ toomeloozen waan,
Langs hooge stapels doôn ten hemel op wilt gaan!
Gy zult uw burgren ééns, uwe onderdrukking moede,
Zich fier verbinden zien, tot straf van uwe woede:
Die leeft in aller haat, leeft slechts een oogenblik;
(60) Men velt tirannen neer, om vry te zyn van schrik.
Niets kan uw’ val verhoên, wat zorg gy moogt besteden:
Men slaat alöm u gaê; de haat bespied uw schreden;
Wees in uw hof, in Rome, of in een ander oord,

Gy treed, ô dwingeland! slechts tusschen dolken voort.
(65) ’k Laat u dit schrikbeeld na, daar gy my ’t licht doet derven:
Gy leeft in yslykheid... ik zal in vrede sterven!

    Gevolgd naar ’t Fransch.
                            1799.                                            BARBAZ.
Continue

DICHTERLYKE

HERSTVRUCHTEN,

VAN

A.L. BARBAZ.

Deux fruits couverts de fleurs, voilà tout mon partage.
                                                                          B.

TE AMSTELDAM,
Gedrukt by A. Breeman en Comp.

MDCCCXXV.

Continue
[p. 18]

ORESTES

AAN ZYNE ZUSTER

ELEKTRA.

HELDENBRIEF.
_________________

Orestes leeft, en schryft, en doet Elektra hooren,
Dat hy voor háár bestaat, háár wraak heeft toegezworen:
Ja, dierbre zuster! ’k leef, schoon gy my waant in ’t graf,
En Argos dwingeland zond nutloos moorders af,
(5) Om my, wiens recht ten troon, wiens aanzyn hem doet beven,
Te ontrukken, door één’ slag, zowel den troon als ’t leven.
    ô Eerbiedwaarde telg van Agamemnon! gy,
Zo véler vorsten bloed! gy zucht in slaverny!
Uw hoofd ontbeert al ’t merk des koningklyken luisters,
(10) Uw hairen zyn ontsnoerd, uw handen dragen kluisters!
En ’s vaders eenzaam graf is ’t éénigst zoenältaar,
Waaröp ge uw tranen plengt, met treurig lykmisbaar!
Ja zelfs moet sombre nacht die offerhand’ bedekken,
Alsöf gy, schuw voor ’t licht, een misdryf gingt voltrekken!
(15) Eene urn, die de asch omvat van Atreus grooten zoon,
Is ’t eng en doodsch verblyf van een’ der halve goôn,
[p. 19]
Van hem, die wetten gaf aan twintig opperheeren,
En eens ’t meinëedig Troje in asch heeft doen verteeren!
Zyn trotsche moordenaar heeft zynen zetel in,
(20) Bewoont zyn hof, boeleert met zyne gemalin,
De wreede vloekgenoot’ van ’s monsters helsche lagen,
Myn moeder! ... Neen! dien naam mag zy niet langer dragen;
Alle inspraak der natuur versmoorde ze op één’ keer:
Ik ken slechts Klitemnestre, ik ken geen moeder meer!
    (25) Geliefde zuster! gy, ô hoedster van myn leven!
Gy hebt myn kindsche borst aan d’eigen dolk ontheven,
Die onzen vader trof, by ’t feestlyk gruwelmaal,
Dat bloed sprengde op den palm van zyne zegepraal.
Nóch breng ik, in dit uur, dat moordtafreel myn zinnen,
(30) Met schrik, en smart, en spyt, en razerny, te binnen;
Nóch zie ik ’t heilloos kleed, hem tot sieraad beloofd,
Myn’ vader als een’ strik geworpen over ’t hoofd,
Door Klitemnestraas hand; nóch zie ik ’t offer woelen,
En, daar ’t zich vruchtloos weert, door bloed den bloeddorst koelen;
(35) Nóch vang ik in myn oor ’t afgryslyk moordgerucht;
Nóch hoor ik ’s konings stem en klagt en jongsten zucht.
Laat eeuwig voor myn’ geest dat gruwzaam schouwspel zweven,
Om myn verjaarde woede een nieuwe kracht te geven!
En, zo myn wraakzucht ooit, natuur ten hoon, bezweek,
(40) Dat haar al ’t vuur der hel weêr in myn borst ontsteek’!
    ô Ja! Orestes leeft, uw broeder leeft, moet zwerven
Van ’t een naar ’t ander oord, zyn huis- en haardgoôn derven,
[p. 20]
En, balling van zyn land, beroofd van wettig ryk,
Monarchen smeeken gaan, en beedlen om een wyk.
(45) Elektra! dit is ’t minst van ’t geen my ’t lot doet lyden:
Geen staatzucht doet my ’t ryk Egistes magt benyden;
Vorst Agamemnon, veel doorluchter dan zyn zoon,
Behield niets dan een tombe, en ik behoef geen troon.
Maar, dat de boosheid, zo bloedgierig als vermetel,
(50) Hoogmoedig pralen durft op zyn’ geroofden zetel;
Dat moord, dat overspel, in ongestoord genot,
De waereld stout braveert, de goôn in ’t aanzigt spot;
Dat Agamemnons kroost, dat Pelops hooge magen,
Ja gy, Elektra! zelf, een’ dwinglands boeijen dragen;
(55) Dat ge allen strekt tot smaad van ’t Grieksche vorstental:
Zie daar hetgeen Orest’ nooit dulden kan of zal.
    Ik ben als magtloos kind myn vaderland ontweken;
Thans ben ik man, in staat geleden hoon te wreken;
Toen ik u moest ontgaan, plengde ik een’ tranenvloed;
(60) Ik pleng voortäan niets meer dan ’s euveldaders bloed.
’k Beproefde reeds myn’ arm op woeste woudgedrochten,
Op monsters, inderdaad min’ waard’ te zyn bevochten,
Dan ’t monster, dat, gekroond, ja trotsch op moordery,
Den tyger en den leeuw in wreedheid streeft voorby.
(65) Myn fiksgeschoten pyl, de werpspies, uit myn handen
Gevlogen, drong hen vaak dóór borst en ingewanden,
Waarna ik hun myn zwaard in de open kaken joeg,
Of d’ysselyken kop van ’t krimpend ligchaam sloeg:
[p. 21]
Veel wisser zal myn vuist, de goôn ter eer’ geheven,
(70) Tot vaderwraak gespoord, door zustermin gedreven,
Uw’ dwinglands yzren borst bestoken met dat zwaard,
En zoeken ’t helsche hart, dat álle gruwlen baart.
Ja, ’t is het zelfde staal, ’t welk, in beroemde dagen,
De magtigste opperheer van Griekenland mogt dragen;
(75) ’t Is Agamemnons staal; ’t is die zeeghafte kling,
Waardoor zó menig held voor Trojes wal verging:
Aan myne kindsche hand dorst gy haar toevertrouwen,
En gy herkent Orest’, als gy haar zult aanschouwen;
Ook ’s konings zegelring beveste, als ik verschyn......
(80) Neen! aan myn woede alléén moet ik u kenbaar zyn!
Myn zuster! wees gerust: geen ander dan uw broeder,
Dan Agamemnons zoon, dan Argos ryksbehoeder,
Zal durven onderstaan, ontbloot van legermagt,
Te vellen ’s lands tiran, omschanst van zyne wacht;
(85) Want denk niet, dat, in ’t leed waardoor ik word bestreden,
De Grieksche koningen, die trotsche mogendheden,
Van Trojes ondergang en hunn’ triömf voldaan,
Met waapnen, volk, of vloot, my pogen by te staan.
Die zelfde vorsten, die de krygstoorts deden blinken,
(90) En ’t schuldig Ilium in vuur en puin verzinken,
Ter wraak van Helenaas en Menelaüs hoon,
Zien, koel, hunn’ veldheers kroost verstooten van den troon;
Ja zy, die Spartes vorst zó bloedig recht verschaften,
Zó wreed in Paris stam een’ jeugdig’ schaker straften,
[p. 22]
(95) Gedoogen, werkeloos, door pligt noch eer gespoord,
Niet enkel scepterroof, maar overspel en moord!
    Dus eenzaam, als een rots, bestookt door zee en winden,
Blyft my slechts Pilades, die waardigste aller vrinden:
De zoon van Strofius, zyn’ vaders ryk ontsneld,
(100) Is de eedle lotgenoot die my in ’t leed verzelt.
Dan, ik heb magt genoeg; want ik heb recht en goden
En eigen moed ten steun, en dus geen heir van nooden,
Om vaders moordenaar te werpen in het stof.
Gy zult hem zien verraên door zyn meinëedig hof,
(105) Zodra ’t hem waant gedoemd door ’t staal te moeten sneven;
’t Zal, als zyn’ wettig’ vorst, ook zyn’ tiran begeven:
De grooten handlen zó; gy zult hunn’ slaafschen stoet,
Zo ’t lot me een’ troon vergunt, zien kruipen aan myn’ voet.
Elektra! zorg alvast die weinige getrouwen,
(110) Die, in ’t geheim, uw’ ramp met smartgevoel aanschouwen,
Te houden by elkaêr, en voed, tot fier bestaan,
In hunne ziel de hoop op myne weêrkomst aan.
Gyzelf, heb deze hoop; vertrouw, by myn verwachten,
Uw redding aan de hulp der hooge hemelmagten;
(115) Beveel myn lot haar aan, tot ik in Argos wal,
Als ’t bliksemlicht by nacht, éénsslags verschynen zal.
Het wraaküur nadert snel, en de arm der Eumeniden
Zal myn geheven vuist een schriklyk offer bieden.
    Maar, dierbre zuster! ach! hoe kan ’t u zyn verklaard,
(120) Wat, midden in myn’ toorn’, myn ziel eene yzing baart?
[p. 23]
Een aklig stemgeluid doet my inwendig hooren,
Dat ik door ’s noodlots haat tot weedom ben geboren;
En, als een tedrer stem dus in myn’ boezem spreekt:
,, Orestes! ’t is een pligt dat ge uwen vader wreekt,”
(125) Verschynt my ’s konings schim, en roept, met jammerklagten:
,, Gy moet me, ô droeve zoon! meer dan één offer slagten;
,, Egistes is strafwaard’, doch minder dan de geen....”
Nu slaakt ze een’ weegalm, zwygt, en vlied ten afgrond heen.
Wat wil die duistre taal? Waartoe dat angstgevoelen?
(130) Welk ander offerbloed dient myne wraak te koelen?
Ik sidder voor myzelv’!... Ontzaggelyke goôn!
’k Doem Klitemnestraas feit, maar ik ben echter zoon.
ô Schrik! een moeder zou...? Neen! laat myn ziel niet vreezen:
Egistes eigen zoon zal ’t ander offer wezen:
(135) ’t Is ’t kind des overspels, der gruwlen heilloos zaad,
En ’t heeft ten erfdeel niets dan ’s vaders euveldaad.
Nooit word Egistes kroost door my erkend als broeder:
Natuur scheid ons vanéén, al hebben we ééne moeder.
Welnu! die zoon verga, en delg’, door zyne dood,
(140) De schande en ’t misdryf uit van ’t bloed waarüit hy sproot!
    Droog dan, Elektra! droog uw langgevloeide tranen:
De goden zullen my tot u den doortogt banen;
Zy vesten, uit d’olimp’, op ons hun waakzaam oog.
Al heft de boosheid, stout, een wyl het hoofd omhoog,
(145) Zy haten ’t wanbedryf, vergruizen dwingelanden,
En de evenaar van ’t recht is nóch in Themis handen.
[p. 24]
Of waant men dat Jupyn niet meer den bliksem zwaait,
Geen schrikgodinnendom meer schelmen nedermaait?
Of dat verdrukte deugd en onschuld niet meer heilig
(150) In ’t oog der almagt zyn en in haar hoede veilig?
De rechters van ’t heeläl bestaan gelyk altoos;
Zy dulden ’s misdryfs zege alleen een korte poos;
Zy zien op Argos neêr, en tuigen van uw klagten,
En doen de telg van één der hoogste ryksgeslachten
(155) Weldra van boei ontslaan, herstellen in haar’ rang,
Op ’t puin van ’s dwinglands troon, die helt ten ondergang.
Myn arm is vaardig, en myn kiel wend reeds den steven
Naar ’t oord, dat, tot myn smart, my ’t aanzyn heeft gegeven,
Doch waar myn heldenwraak, die ’t lot te boven streeft,
(160) Elektra staven zal dat nóch Orestes leeft.

    1820.
Continue
[p. 127]

PORUS

AAN

ALEXANDER.

HELDENBRIEF.
_________________

Voert gy naar Indus boord, heerschzuchtige Alexander!
Om ons in ’t juk te slaan, uw’ trotschen oorlogsstander?
Zal ’t volk, dat vreedzaam leeft naby Hydaspes vloed,
Weldra getuige zyn van uw’ vermeetlen moed?
(5) ô! ’k Twyfel ’er niet aan: belust op alvermogen,
Schynt elke dag van stryd een feestdag in uwe oogen;
Doch ken ook Porus wél, ja ken ’t grootmoedig hart,
Dat, tot zyn’ jongsten snik, al uw bedreiging tart.
    Gy mogt Darius troon en Azië overheeren,
(10) En laat geen teugel meer uw’ dollen krygsgeest keeren;
Ja, daar uw strydbre vuist der volkren magt verplet,
Wilt gy al ’t menschdom zelfs doen buigen voor uw wet.
Waant gy ’t gedwee voor ’t juk der laagste slavernyë?
Hoe! voegt één’ eenig’ man de waereldheerschappyë?
(15) Bestaan de goôn niet meer? Of heeft hunne oppermagt
Hunn’ scepter en altaar uw’ hoogmoed toegedacht?
[p. 128]
Uw staatzucht heeft vergeefs, om tot haar doel te komen,
Een valsche orakeltaal ten grondslag aangenomen:
Die godspraak, uitgedacht door vleijers van uw’ rang,
(20) Krenkt uw’ verheven naam, bereid uw’ ondergang.
Doet Alexanders moed al de aard’ zyn daden vreezen,
Hy kan verwinnaar zyn, niet onverwinlyk wezen.
    Wat zend ge, ô wreedäart! uit den schoot van Griekenland,
En de onrust en den dood naar ons gelukkig strand?
(25) Wat zyn uw rechten toch? wat zyn onze euveldaden?
Wilt ge u dan noch in ’t bloed van meerder offers baden?
Zo ’t volk, dat ik bescherm, door u gehaat mogt zyn,
Ontmenschte! spaar zyn bloed, pleng u ten zoen het myn’:
Ik ben, tot zulk een prys, gereed in ’t graf te dalen....
(30) Maar, Alexanders trots laat zich niet zó bepalen:
Verhit naar bloed, naar roem, begeert hy dat alöm
Elk vorst, door hem verneêrd, zich voor zyn wetten kromm’,
En, als gekroonde slaaf door ’s winnaars glans beschenen,
Diens hoogen krygstriömf méér luister zal verlenen,
(35) Ja dat de volken, tot aan ’s waerelds uiterste end’,
Als gretig zyn naar de eer dat hy hun kluisters zend’.
Hoe! tot zodanig doel komt gy den kryg trompetten!
Gy wilt tot aan haar grens al de aard’ met bloed besmetten!
En, als onze arm met kracht uw woede durft weêrstaan,
(40) Zult ge onze vrouwen, kroost, door ’t moordstaal nederslaan!
Is dit den eedlen aart eens grooten konings waardig?
Wees, zo ge een god wilt zyn, eerst menschlyk en rechtvaardig.
[p. 129]
’k Waande u grootmoedig held: myn moed, die nooit bezweek,
Die nooit in ’t oorlogsperk het gloridoel ontweek,
(45) Bewonderde uwen geest, wiens stoute vlugt ik eerde,
Zolang alleen uw arm uw vaderland verweerde:
Zie daar uw’ waren roem. Een deugdzaam held verpand
Zyn’ trouwen dienst alléén aan ’t welzyn van zyn land.
Hoe! is uw weidsche faam niets dan een trotsche logen?
(50) Was uw grootmoedigheid op éénen sprong vervlogen?
Men zegt, dat, toen Kampaspe u trof door maagdlyk schoon,
Gy uw gramstoorig hart deed zwygen om zyn’ hoon,
Dat gy, hoe u de zege eens medeminnaars griefde,
Haar aan Apelles gunde en kroonde beider liefde (*):
(*) Hoewel dit voorval eerst ná de verovering der Indiën heeft plaats gehad, heeft de schryver vermeend, dat eene dichterlyke vryheid hetzelve vóór het tydstip dier verovering mogt onderstellen.
(55) Wist gy de grootste klip voor ’s menschen deugd te ontgaan,
Durf, als uw minnedrift, uw’ hoogmoed óók weêrstaan;
Bewys, door deez’ triömf, dat uw verheven zinnen
Bekwaam zyn om veel méér dan liefde te overwinnen,
    En dat de naam van ,,groot,” waardoor gy zyt vermaard,
(60) Geen ydele eernaam is, die zelfs u schande baart.
    Dan, niets beweegt uw ziel; ja, zinloos en verwaten,
Vertrapt gy ieders recht, en hoont me, en dreigt myn staten:
ô! Vrees dat ge u misleid’: geloof van Porus niet,
Dat ge ook in hém niets meer dan een’ Darius ziet!
[p. 130]
(65) Schoon gy den ryksmonarch der Persen hebt doen sneven,
Nooit kan zyn droeve val myn moedig hart doen beven,
En zo ik moet vergaan, stort ik als koning neêr;
Waan niet dat ik als slaaf ooit uw geboden eer’.
Taxilus, laf van geest, moog’ zich zó verr’ verlagen,
(70) Dat hy zich kluisteren late aan uwen zegewagen;
Ik tart uw stout geweld: der Indianen moed,
Die myne rechten steunt, wyd my hun heldenbloed;
Verr’ dat ze uw krygsmagt vliên in schaduw’ hunner wallen,
Verschynen reeds in ’t veld hun strydbre duizendtallen:
(75) Wel! spoed u óók daarheen, opdat ik, door myn kling,
Gelyk een wrekend god uw razerny bedwing’,
En aan Hydraspes zoom myn vuist hém moog’ verneêren,
Die aan Eufrates boord zyn heir deed triömfeeren.
Wat zeg ik! schoon my ook uw broze grootheid trof
(80) En ’t hoofd te plettren sloeg, zy stort weldra in ’t stof.
Al te onverdraagbre zorg van ’t opperste vermogen!
Waar is de sterveling wiens krachten ooit gedoogen,
Te torschen jaren lang all’ wat zyn pligt beveelt
Voor menschen zonder tal, in hun belang verdeeld,
(85) Het schriklyk wegend juk van ’t ryksbewint der aarde?
’t Is ydel dat uw trots dit zelfvertrouwen baarde:
Fortuin, meest valsch van aart, verzwarende uwen staf,
Delft, aan den voet uws troons, eerlang voor u het graf.
Ducht uwe vrinden zelfs, uwe eigen gunstelingen,
(90) Hen, die, vol bitzen haat, naar grootheid mededingen:
[p. 131]
Hun laffe nyd zal u, verblind door hunne list,
De goedheên duur doen staan die gy aan hen verkwist,
En mooglyk zal eenmaal hun woeste wraak u vellen,
Ja door uw stroomend bloed zich snood te vreden stellen:
(95) Dit heimlyk vóórgevoel jaagt reeds u siddring aan.
Wat zal uw jongste snik al onrust doen ontstaan!
Uw ryk, vanéén gescheurd, strekt dán uw legerhoofden
Ten stuksgewyzen buit, dien zy elkaêr ontroofden.
Zie daar dan ’t loon der zorg die ge op uw schoudren laad;
(100) Zie daar dan al uw’ roem voor menig heldendaad!
    Wel! laat uw razerny het all’ in vlammen zetten;
Doch wilt gy ook dit land verslaven aan uw wetten,
Styg op myn bloedig lyk tot d’Indiaanschen troon:
Des braven dood alléén bevest een’ dwinglands kroon.

1810 en 1823.

Naar myne eigen Fransche vaerzen gevolgd.

Continue